Not strong enough

Ze was weggerend uit de medicine den, ze had het beeld van haar auntie niet meer kunnen aanzien. Op haar netvlies stond het beeld van haar opa, groot en gevaarlijk. Littekens en het lichaam van Chivysniff. Hij nam haar mee, hij had haar te pakken. Haar kinderlijke fantasie zorgde ervoor dat ze dacht dat opa auntie dood had gemaakt. Dat was de enige reden waarom hij zo kwaad was geweest en waarom hij haar lichaam mee had genomen. Toch? Dat moest toch wel? Ze huiverde en struikelde over haar pootjes heen, waardoor ze door het stof en zand van het kamp heen rolde. Het bleef in haar witte vacht zitten en ze keek omhoog. De zon was bijna opgekomen, hoe lang hadden ze wel niet in de Medicine Den gezeten? Het maakte niet uit. De zon prikte op haar huid en in haar oogjes en snel legde ze haar pootjes over haar kopje heen. De kleine witte kitten maakte zichzelf zo klein mogelijk. Haar hele wereld was in elkaar gestort. Opa had auntie dood gemaakt, haar siblings leken het niet te schelen. Ze had het idee dat ze alleen ervoor stond. maar ze kon hier niet blijven liggen. Straks zouden de andere warriors wakker worden en zou ze vertrappeld worden. Daar waar ze altijd voor was gewaarschuwd, omdat ze zo klein was. Maar ze voelde zich moe, zo ontzettend moe. Moeizaam kwam de kleine kitten overeind en strompelde verder. Haar staartje deed pijn van de val die ze net had gemaakt, maar dat maakte haar niet uit. Snowkit had haar ogen nog steeds dicht, het licht van de zon deed pijn en ze wilde niet om zich heen kijken. Haar snuitje begroef zich in een vacht en spontaan rolde ze zich op tegen deze vacht aan, om daar zielig verder te snikken.

[+Littlefish]

Littlefish kreunde eventjes toen de zon in haar ogen begon te schijnen. Misschien moest ze maar eens op staan. Ze had zeer goed geslapen vandaag, een diepe slaap - een slaap waarin ze niet gemerkt had dat er iets mis was. Nu stond ze op, blissfully unaware, en met een geeuw en een stretch liep de jonge warrior het camp in. Daar ging ze opnieuw liggen, nog niet helemaal wakker. Ze liet de opkomende zon zich verwarmen terwijl ze loom zich begon te wassen. Tot er plots een jonge kitten zich in haar vacht nestelde en haar lange haren nat maakte met haar tranen. Littlefish fronste lichtjes, bezorgheid in haar blauwe blik. Met een zacht gebaar neusde ze even tegen Snowkit. "Hey, kleintje, ssh.. Wat is er?", mauwde ze zachtjes, haar stem een tikje hoger dan normaal terwijl ze probeerde het kleine poesje gerust te stellen.

Ze kreeg een tikje, zachtjes en voorzichtig. Het was een neus, waarschijnlijk van diegene waar ze tegenaan was gaan liggen. Snikkend keek ze omhoog, moeizaam, nu de zon pijn deed in haar oogjes. Wazig kon ze uitmaken dat de gevlekte kattin Littlefish moest zijn. Ze kende nog niet veel namen van katten in Riverclan, maar auntie had er wel eens een paar aangewezen. Littlefish was een van die katten. Ze snikte nog een keer en probeerde zichzelf weer te verstoppen. Nee, ze wilde er niet over praten. Maar iets dwong haar, ze moest er iets van zeggen. ”Aunt-Auntie is dood,” piepte ze zachtjes, terwijl ze weer probeerde omhoog te kijken en fanatiek met haar oog knipperde tegen de pijn die de zon haar aandeed. ”Opa heeft auntie gedood.” Ze wist ’t zeker! Ze had het zelf gezien. Hoe de grote grijze kater het lichaam van Chivysniff mee had genomen. Dat zou alleen iemand doen die iemand gedood had. Ze drukte zichzelf nog wat extra tegen Littlefish aan. ”Opa is eng,” murmelde ze er daarna nog zachtjes achteraan.