I am from the Thunderclan and I'm proud of it, but what is Thunder ?

De regen sijpelde over Thornpaws sneeuwwitte pels. Vervaarlijk donkere wolken dromden onheilspellend samen boven het woud. Dikke druppels plensten op de grond en maakten kringen in plassen die zich her en der hadden gevormd. Terwijl het water van zijn druipnatte pels in zijn ogen stroomde, liep hij in statige passen door het nachtelijke bos. Een kleine prooi bungelde heen en weer in zijn bek, de geurige aroma's van de vaalkleurige muis werden weggespoeld door de neerslaande regen. Er zaten diepe littekens in het kleine kopje van zijn prooidier. Achter het sappige vlees vormde een trotse glimlach Thornpaws op lippen. Met de weinige training die Redstripe hem had gegeven wist hij toch steeds weer de prooistapel met zijn deel te vergroten. Uit het niets golfde een laag gerommel tussen de bomen door, als het gegrom van een humeurige das. geschrokken hield de onervaren apprentice halt. Wat was dat ? Langzaam draaide Thornpaw zich om met de angst die in zijn ijsblauwe ogen scheen. zou het een vos zijn geweest ? Nauwkeurige inspecteerde hij het woud dat zich voor hem uitstrekte. Elke druppel, elk blad en elke ritseling nam hij in zich op. Er was geen teken van leven te vinden tussen de kluwen van bladeren en takken. De witte leerling proefde voorzichtig de lucht: er hing een vage tweebeen geur, al een paar dagen oud, schatte Thornpaw. Het was minder duidelijk dan het geurspoor dat hem naar de muis had geleid, bedacht hij zich. Het gegrom zwol aan tot het volume van een voorbij razend tweebeen-monster dat stinkende dampen achterliet als het voorbij knalde. Boem. Het geluid stierf even plots weg als het zich over het bos meester had gemaakt. Met een onbehaaglijk gevoel trok Thornpaw verder, terwijl zijn snorharen zwakjes trilden. De trotse glimlach op zijn lippen was verdwenen en had plaats gemaakt voor een wrange uitdrukking. Gevoed door de stille angst voor het onbekende gegrom en het feit dat híj zo nodig of er nog genoeg prooi was om op te gaan jagen in dit onweer. Terwijl de regen duchtig op de bladeren verder tikte merkte Thornpaw een dwarsliggende boomstam op, omgewaait waarschijnlijk, ook al was er geen wortel meer te bekennen. Het chagrijnige gevoel werd terug in getemperd toen hij nieuwsgierig dichterbij trippelde. Een kinderlijk vrolijke vlam flakkerde op in zijn ijsblauwe ogen. De boom lag er blijkbaar al een tijdje, het kern- en spint-hout was weggerot waardoor de stam hol was. Het enige wat nog over was gebleven was het 'skelet' van de boom, bestaande uit de donkere korst en een dun laagje bast. Thornpaw sloop voorzichtig in het schorsen hol het hout was droog en er lag zacht mos, onaangetast door de neergutsende regen. Hij legde voorzichtig het muisje neer en nestelde zich. Met zachte streken begon Thornpaw de neerslag uit zijn pels te wassen. Stiekem vond de apprentice dat hij dat wel had verdiend na de lange tocht door het onweer. Zacht spinnend dacht de witte apprentice terug aan het vreemde geluid. Starend in het donker merkte hij eerste de twee gele stippen niet op, die steeds dichterbij kwamen. Een amandelvormige, zwarte strepen braken de felle kleur. Geleidelijk aan verscheen een lichaam, de mooi gevlekte calico vacht nat van de geabsorbeerde regen, die verschillende kanten opstak. Een zoete vertrouwelijke geur die Thornpaw maar al te goed kende. Zijn beste vriendin. Moonpaw. "Hallo Moonpaw! Kom je erbij zitten? Het is hier lekker droog en er is zacht mos" Miauwde hij enthousiast, toch hield de jonge kater zijn stem niet boven een fluister toon om de aandacht van ongewenste bezoekers zo min mogelijk op te eisen. Thornpaw wenste haar vrolijk met zijn pluizige witte staart.

[lol, Thornpaw weet niet wat donder is .__. x'D ]

Stilletjes trippeldde een jonge gevlekte poes door de regen, ze was al tot op het bot nat en ze had het ongelofelijk koud. Haar zachte pootstappen weergalmde in de stilte, het deed haar rust geven. Rust, waarnaar ze altijd verlangde. Ze haatte haar zusm het pesten van haar hield ook niet op de laatste tijd. De enige momenten waar ze rust had was als ze alleen was, met haar broertje Lostpaw of met haar beste vriend Thornpaw. En die laatste twee waren de enige om wie ze de laatste tijd nog gaf. Ze gaven haar de rust die ze nodig had, want in stilte leven was voor haar ook niet goed meer. Een enorme donderklap boven haar hoofd deed haar stilstaan en ze keek omhoog. Waarom moest het nu ook weer gaan onweren? Alsof de regen nog niet erg genoeg was. Ze zuchtte even en liep langzaam verder, ze rook nog een bekende geur. De geur van Thornpaw, maar ze kon niet beslissen of het nou een verse geur was of een oude. Door de regen was alles zo vaag geworden. Ze bleef nog stilstaan en keek om zich heen. Toen besloot ze toch maar om het geur te volgen, wie weet was Thornpaw hier wel gewoon. En haar gevoel had toch gelijk, want in de verte vonden haar gele ogen de spierwitte vacht van de kater. Hij was gemakkelijk te herkennen, maar hij leek haar niet te zien. In stilte volgde ze hem met haar ogen en zag hem wegkruipen. Langzaam liep ze in zijn richting, terwijl de regen nog altijd neerkletterde op haar toch al doorweekte pels. Hij leek haar niet te zien terwijl ze naderde. Ze hield haar ogen op zijn spierwitte vacht gericht om haar de weg te leiden. Een zacht gesnor rees op uit haar keel terwijl ze steeds dichterbij kwam. "Hallo Moonpaw! Kom je erbij zitten? Het is hier lekker droog en er is zacht mos" Miauwde hij enthousiast, toch hield de jonge kater zijn stem niet boven een fluister toon. Moonpaw grijnsde even breed toen hij met zijn witte staart haar wenkte. Snel trippelde ze naar hem toe en liet zich naast hem neerzakken op de grond. Zo voorzichtig mogelijk schudde ze haar pels een beetje uit en keek Thornpaw aan. Al vanaf het begin was hij aardig tegen haar geweest, hij had haar geaanvaard voor wie ze was. Hij had zich niet aangesloten bij haar zus en hij had haar nooit gepest. Eigenlijk was haar situatie behoorlijk triest, en ze twijfelde steeds vaker aan zichzelf. ''Zeg Thornpaw, wat doe jij hier helemaal in je uppie, ben je aan het genieten van het mooie weer?'' Bij haar laatste zin klonk een zacht sarcasme. Ze had een hekel aan regen en sneeuw, er was niks aan het weer dat ze meer haatte dan dit. Maar de onweer was best wel mooi, ze hield ervan om ernaar te kijken. Stilletjes krulde ze haar staart om haar voorpoten en gaf een paar ferme likken over haar schouder. ''Hoe gaan je trainingen trouwens?'' Tot haar eigen teleurstelling had zij nog geen nieuwe mentor gekregen sinds de dood van haar vorige. Maar ze deed vaak wel een beetje mee met een andere kat die bereid was haar mee te nemen op pad.