They can say, they can say I've lost my mind.

Met een ijzige blik keek hij naar zijn reflectie, welke weerspiegeld werd in een poel water dat nog resteerde van de regenbui van afgelopen nacht. Hij liet zijn blik glijden over het lange litteken dat zijn flank tekende, maar wat hij weigerde een effect te laten hebben op zijn leven. Hij ging niet verbitterd rondlopen. Hij ging geen anderen afsnauwen. Hij ging zich niet terugtrekken. Nee, hij zou hier sterker uitkomen. En als hij die BloodClanner ooit weer zou vinden, zou hij hem vermoorden. Hij zou elke BloodClanner vermoorden die het zijn familie nog moeilijk maakte, dat was een belofte dat hij al naar zichzelf maakte. Zijn mentor Shadowstrike had hem al een paar goede technieken bijgeleerd, maar helaas was de tom cat al oud en had hij last gekregen van zijn spieren waardoor hij Loudpaw’s training niet op de manier voort kon zetten als hij wilde. En dus zou Acornstar een vervanger voor hem moeten zoeken, maar Loudpaw had wel vertrouwen in zijn leader. En hij had vertrouwen in Settleddust, zijn nieuwe deputy. Samen zouden ze ShadowClan weer sterk maken. Loudpaw grijnsde bij de gedachte dat die bloedmormels verdreven waren van ShadowClan en keerde de poel demonstratief de rug toe. Alles zou beter worden, daar was hij van overtuigd. Maar eerst was er iets anders wat hij moest doen, iets waar hij zijn voorkeur aan moest geven. Het duurde slechts enkele minuten eer dat hij een prooi had gelokaliseerd en het duurde nog geen halve minuut eer dat hij de prooi had gevangen. Hij pakte het nog warme dier op in zijn nek en begon aan de terugtocht naar het kamp. Zijn trots blik gleed even over de katten die zich in het kamp bevonden, waarna zijn ogen algauw bleven hangen op een al te bekende grijze pels. Hij liep naar zijn moeder toe en legde het nog warme prooidier voor haar neer, waarna hij zich naar voren boog en snorrend zijn kopje kort tegen de hare duwde. “Mama,” sprak hij op een warme toon. “Hoe voel je je?”

Loudpaw was een meester geworden in het verbergen van zijn gevoelens. Als hij alleen was, dan voelde hij zich gefrustreerd, boos en verdrietig om alles wat er gebeurd was en wat er nog steeds gebeurde, maar als hij bij zijn Clanmates was en bij zijn familie, dan behield hij zijn masker. Alleen bij zijn moeder vond hij dat lastig om te doen. Hij had zijn angsten altijd al met haar gedeeld en hij was een echt moederskindje. Hij vond het dan ook niet erg om zijn problemen met haar te delen, maar dan wel enkel als ze alleen waren en zijn andere siblings niet bij hem waren. Zij hoefden niet te weten waar Loudpaw ’s nachts allemaal van wakker lag. Nu Hoarsepaw verdwenen was, was hij diegene die de zorg moest nemen over zijn zusjes en die hun moest beschermen. En dat zou hij doen ook. Hij snorde toen zijn moeder haar woorden sprak en gaf haar een liefdevolle lik over haar oortje, waarna hij de prooi dichterbij haar schoof. “Uiteraard,” zei hij met een lachje, maar zijn houding versomberde weer zodra hij aan Hoarsepaw dacht. Hij ging liggen en drukte zich dicht tegen zijn moeder aan, haar geur in zich opnemend. Het had een troostende uitwerking op hem, net zoals het altijd al gedaan had en Loudpaw voelde zich kalmer worden. “Mama, ik vind het soms lastig om sterk te blijven,” gaf hij met een zucht toe. “Ik maak me zorgen om Roughpaw en om Hoarsepaw. Roughpaw is niet meer zo vrolijk als dat ze was en Hoarsepaw… Hoarsepaw…” Er vormde zich een brok in zijn keel en hij slikte hem moeizaam weg. Hij besloot om maar gewoon te zwijgen en zijn kopje tegen de schouder van zijn moeder te drukken, zoals hij als kitten ook al tig keren gedaan had.