I can see the sun coming up.

Loudpaw opende zijn ogen toen het ochtendgloren langzaamaan door begon te breken. Hij was nog steeds moe, maar dat zou hem er niet van weerhouden om weer hard zijn best te doen voor de Clan. Hij zou straks even langs zijn moeder gaan om te checken hoe het met haar was, maar voor nu zou hij zich over de simpele taken buigen. Hij kreeg algauw opdracht dat hij water moest gaan halen voor de queens, een taak die Loudpaw met plezier vervulde. Het betekende dat hij een tripje door het territorium mocht doen en dat hij dus even vrijheid had. De jonge kat pakte een paar stukken mos mee en liep vervolgens in de richting van the Little Creek, waar hij het mos kon vullen met genoeg water voor allen. Hij nam de geuren van het woud in zich op en concludeerde tot zijn tevredenheid dat de BloodClangeur langzaam aan begon weg te ebben. Mooi zo. Hij wilde geen enkele herinnering meer in zijn territorium hebben aan die vuile ratten. Als hij er nog één zou tegenkomen… Hij maakte zijn dreigement niet af, maar klemde enkel zijn kaken steviger om de stukken mos heen. Het zou hun beste dag niet worden als hij er eentje in zijn territorium tegen zou komen, dat was iets wat zeker was. Loudpaw trok met zijn oortje toen hij de genezende wond op zijn flank voelde jeuken en deed moeite om er niet aan te krabben, al maakte het hem vrij weinig uit het een litteken zou worden. Het zou sowieso een litteken worden, maar dan zou het in elk geval niet gaan bloeden als hij er van af bleef. De grijze tabby boog zich bij het water naar voren en liet het mos het water opnemen. Daarna nam hij het druipende mos mee terug naar het kamp, waar hij de nursery binnen ging en met een grijns keek naar de kittens die al wakker waren. Hij ving de blik van een kitten op die nog niet zo gek lang geleden zijn denmate was geweest en vrolijk gaf hij haar een knikje. “Hé, Flutterkit!” zei hij, waarna hij het mos op de grond liet zakken. “Wat ben jij al gegroeid, zeg! Het duurt vast niet meer lang eer dat je apprentice zal worden.”

Loudpaw’s grijns werd alleen maar breder toen hij zag dat er een glimlach om het snoetje van Flutterkit verscheen. Het was al een hele overwinning te noemen als je ook maar iemand in ShadowClan zag glimlachen, zeker na wat er gebeurd was met BloodClan. De lol was hun wel een beetje vergaan en Loudpaw merkte dat er nog altijd veel angst heerste onder zijn Clanmates om hun leven weer terug op te pakken. Het voelde voor de meesten vreemd aan om zich in het territorium te begeven zonder over hun schouder te hoeven kijken en Loudpaw kon zich moeilijk voorstellen hoe het moest zijn voor een kitten die het allemaal van buitenaf had moeten beschouwen. De heisa was immers vooral in het kamp geweest en de kittens hadden niet beschermd kunnen worden tegen het leed dat berokkend werd naar hun Clanmates. Loudpaw keek de tabby tom cat echter op een verbouwereerde manier aan toen deze zijn opmerking maakte. “En die onzin wil ik niet meer horen,” zei hij op een strenge toon. “Het is dat de Clans een vast systeem hebben, anders had ik je zelf onder mijn hoede genomen als apprentice volgende maan,” zei hij met een grijns. “Maar ik beloof je dat zodra je apprentice wordt we er samen een keertje op uit trekken. Gewoon jij en ik. En ik kan je wel voor de volle honderd procent verzekeren dat ik niet beschaamd ben om met je om te gaan. Of om je vriend te worden, als je dat toelaat tenminste.” Loudpaw keek de kitten op een vriendelijke manier aan en gaf hem vervolgens een bemoedigend, zacht zetje. Hopelijk zou hij het zelfvertrouwen van de kat een beetje opwekken met zijn woorden. En anders waren er wel andere manieren, daar was hij zeker van!

Een klein glimlachje kwam om zijn lippen toen hij zag wat voor een effect zijn woorden hadden op de kitten. Eerst leek hij te schrikken van de toon die Loudpaw in zijn stem had, maar daarna leek het besef door te dringen van wat Loudpaw bedoelde en leek hij ietwat verlegen naar zijn poten te kijken. Loudpaw kon een brede glimlach niet onderdrukken en grinnikte. Dit was waar hij voor leefde. Hij vond het leuk om anderen op te beuren, om bevriend met ze te raken en om het stevige karakter dat ergens verscholen zat in hun binnenste naar boven te halen. Hij wist niet of dat ging lukken bij Flutterkit, maar dat zou iets zijn waar ze wel achter zouden komen. Ze hadden immers nog tijd genoeg en nu dat BloodClan niet meer op hun potenzaten te kijken, zou het een stuk makkelijker worden om met Flutterkit op pad te gaan. “Zullen we anders iets leuks gaan doen samen?” stelde Loudpaw voor. “Acornstar vermoordt me als ik je mee het kamp uit neem, maar ik weet zeker dat er vast ook andere dingen zijn die leuk zijn om te doen. Of als je ergens over wilt praten, kunnen we dat ook doen natuurlijk. Het is jouw feestje,” grijnsde Loudpaw naar Flutterkit, hopend dat hij er zo voor kon zorgen dat de kitten zich iets meer naar hem zou openstellen.