Judgement day

Wilden ze nu serieus allemaal beweren dat ze een queen die haar kittens in de steek had gelaten nog steeds bij kittens laten? Hij was er vrij zeker van dat dat niet goed af zou lopen, dan zouden de kittens weer in de steek gelaten worden wanneer het te veel werd. Hij was het kamp nog niet uit of de eerste kwam al naar hem toe. Hij hield de blik van Foxfire vast, hij was niet bang voor de reactie die daarvan kwam. "Dus jij vind het belangrijker dat Airwisp bij de kittens kan zijn dan de veiligheid van de kittens?" Vroeg hij ijzig kalm. "Je zou de kittens opofferen om haar tevreden te houden?" Want dat was precies hoe hij het voor zich zag. Zo'n queen konden ze geen kittens aan toevertrouwen. De volgende die reageerde was Settleddust, maar zijn reactie was amper iets naast die van Airwisp zelf. Ze blokkeerde zijn weg, paniek was duidelijk te zien. Zijn ogen vernauwden iets. Ze begon over hoe hij niet kon weten hoe het was om een kitten te zien sterven voor je ogen, een die je net ter wereld gebracht had. Nee, misschien wist hij dat niet, maar hij wist hoe het was om een kitten te verliezen voor je eigen ogen. "Misschien waren de andere inderdaad dood geweest wanneer je terugkwam, maar je hebt niemand gevraagd om mee te gaan nadat je je eerste kitten teruggebracht had, niet eens gekeken of ze nog leefden. Nee, je hebt ze voor dood achtergelaten, dat doet een moeder niet." Hij probeerde de woede te bedaren die opborrelde. Nee, hoe kon ze niet eens iemand vragen de kittens te vinden die achtergebleven waren? Haar volgende woorden zorgden voor nog meer woede bij hem. Vooral omdat het leek alsof haar ene kitten nog steeds het belangrijkste was en de anderen maar een gedachte erachteraan waren. "Hoor je jezelf wel spreken? Je moet jezelf verbeteren, alsof je ene kitten belangrijker is dan de rest." Dat kon toch nooit een goede opvoeding gaan zijn voor de andere kittens? "Mijn besluit voor nu staat vast, als er meer commentaar is, kom er dan mee wanneer ik terug ben." Hij moest Settleddust eerst spreken, daarna zou hij verder hierover gaan. Zijn blik ging nog naar Inkspots die sprak dat hij geen andere queen wilde dan Airwisp. "Ik zou voor het welzijn van je kittens een andere queen zoeken." Sprak hij de kater toe. Hij liet zijn blik daarna nog een keer rond het kamp gaan. "Ik verwacht dat iedereen zich houdt aan wat ik net gezegd heb, als ik merk dat er niet naar geluisterd is en Airwisp bij de kittens is geweest, dan zal dit gevolgen hebben." Nee, ze mocht niet bij die kittens, al helemaal niet wanneer hij niet in het kamp was. Met die laatste woorden stapte hij langs de queen heen en het kamp uit. Tijd om zijn deputy eens aan te spreken.


[Acorn is voor nu weg, maar komt later terug, voel je vrij om te posten tot die tijd^^]

_{Carameltwirl was met goede moed opgestaan, haar vachtje glanzend gepoetst en haar neusje de frisse zomerlucht opsnuivend. Het was een goeie dag, toch? Ze hoefden niet meer bang te zijn voor Bloodclan, ze hadden een sterke leider en ze deed haar taakjes weer met plezier. Op jacht, de hele dag het liefste, wat ze het beste kon. En af en toe stal ze een stiekem momentje met Inkspots. Ze had zichzelf er sowieso al op betrapt dat ze meer en meer naar hem keek. Hij was charmant, op zijn manier. Ze liep de vlakte op, niet wetende dat haar kleine wereldje die eventjes vredig en goed leek te zijn, weer op het punt stond in elkaar te storten.
Settleddust kwam binnen met kittens. Met Inkspots. Die ook een kitten droeg. En al snel werd het duidelijk wiens kittens het waren: Inkspots zijn kittens. Airwisp zei het en hij bevestigde het. Zij? Waarom zij? Was ze niet goed genoeg? Niet jong of knap genoeg? Ze dacht, ze hoopte stiekem, dat ze op de goeie weg was. Dat ze een kans had. Stom. Stomme hoop. Ze was een domme, domme poes. Ze wíst hoe Inkspots was. Hij was wat ze hekelde: een player. En hij leek het prima te vinden. Hij wilde er zijn voor zijn kittens, hoewel er ruzie uitbarstte. Airwisp mocht het krijgen. Ze mochten allemaal door de grond zakken, de toorn van Starclan over zich heen krijgen. De tranen sprongen in haar ogen en zonder iets te zeggen rende ze huilend het kamp uit. Ze kon het even niet verwerken. Haar fragiele hartje in diggelen.}

Natuurlijk had ze meegekregen wat er allemaal was voorgevallen, want niemand was er bepaald stil over geweest. Dat nam niet weg dat haar vader er nu vandoor ging en alles maar gewoon aan de rest van de clan overliet om te luisteren naar hem. Ze voelde irritatie opborrelen, besefte haar vader niet wat hij deed door dit te doen? Ze wist dat ze voor nu zouden moeten doen wat er van hen gevraagd werd, maar dat nam niet weg dat de kittens nu maar wat bij Inkspots lagen. Ze stapte dan ook op hem af en probeerde haar irritatie met haar vader wat te verbergen voor de kittens. "Hij had dat niet moeten doen," Sprak ze uit naar de kater en liet haar blik naar de kittens vallen. "Ik heb geen idee hoelang hij weg gaat blijven, maar hebben ze melk nodig? Ik heb als het goed is nog wel wat." Ze had haar melk langer gehouden dan de meeste queens dat deden. Ze wilde tenslotte hebben dat Scarletkit wat melk zou kunnen drinken wanneer ze uit haar coma kwam, ook al was ze al een oudere kitten die eigenlijk misschien prooi zou moeten eten, maar ze dronk nog melk toen ze in haar coma raakte. Ze ging alleen niks met de kittens doen als Inkspots of Airwisp het daar niet mee eens zou zijn, dit waren tenslotte niet haar kittens, maar wel een paar dat slachtoffer zouden worden van haar vaders acties als dit zo doorging. Dat kon ze niet hebben.

Tidekit snapte nog niets. Natuurlijk niet. Ze was nog geen dag oud, ze was nog blind en ze was nog doof. Het enige dat ze kende was de kou waartegen ze zich probeerde te weren, al was haar lichaam te zwak en te jong om er veel tegen te doen. Ze krulde zich op, duwde zich zo veel mogelijk tegen haar zusje aan maar kon niet anders dan hevig rillen. En honger, ze had honger. De eerste moedermelk was zo belangrijk voor de ontwikkeling van een kitten - dat miste ze. Ze had amper de kans gehad om iets te drinken in het begin, toen alles nog oké was. En nu was alles mis en was ze hongerig en het leek er niet op dat ze iets zou krijgen.. Tidekit piepte klagelijk, een instinctieve reactie. Was dit alles dat de wereld was?

Hij had zichzelf zo veel mogelijk gekalmeerd op de terugweg van het gesprek met Settleddust of was het eerder een ruzie geweest? Een discussie misschien? Het maakte niet veel uit, hij had zijn besluit en dat zou hij dan ook gaan aankondigen. Eenmaal in het kamp liep hij in een rechte lijn naar de rots en sprong er bovenop, voor hij met zijn ogen Airwisp zocht. "Katten van Shadowclan. Een definitief besluit is genomen." De meeste waren er toch nog wel, dus ze bij elkaar roepen zou niet nodig zijn. "Airwisp zal Adderkit bij zich mogen houden onder toezicht. Dit zal onder mijn eigen toezicht zijn in de leaders den. Ze zal alleen onder begeleiding het kamp uit mogen en onder geen geding in contact komen met andere kittens. Wanneer ik zelf uit het kamp ben zal een andere warrior haar in de gaten houden." Dat was wat hij voor Airwisp en Adderkit besloten had. "Hierdoor zal het dan ook verboden zijn voor kittens om in de leaders den te komen tot Airwisp deze verlaten heeft wanneer Adderkit apprentice wordt." Hij zou dat ook nog noemen in de volgende ceremonie, maar dan wisten de katten die hier waren er nu in ieder geval al vanaf. "Wat betreft de andere twee kittens. Airwisp heeft haar recht op hun verloren toen ze ze achterliet en de warrior code daarmee brak. Ze zullen opgevoed worden door een pleegmoeder. De keuze hiervan zal ik aan Inkspots laten gezien ze zijn kittens zijn, maar als hij dit weigert, dan zal ik iemand zelf kiezen." Natuurlijk had hij zijn eigen dochter al wel gezien bij Inkspots en de kittens, maar hij had geen idee wat dat te betekenen had. Hij wist dat ze nog boos op hem was om iets, maar waarom was hem niet helemaal duidelijk. "Dat is alles." En met die woorden sprong hij van de rots af, afwachtende wat nu zou gaan komen.

Ze knikte alleen bij de woorden van Inkspots en probeerde voorzichtig met haar poot de twee kittens wat dichter naar haar toe te begeleiden in de hoop dat ze wat zouden gaan drinken als ze honger hadden. Het duurde alleen niet lang voor haar vader terugkwam en ze kon het niet helpen om kort haar ogen te vernauwen naar hem, vooral toen hij zijn woorden uitsprak. Airwisp zou Adderkit mogen houden, maar de andere twee zouden naar een andere queen moeten. Alsof hij zoveel kon zeggen over het veilig houden van kittens, maar het was duidelijk dat dit zijn besluit zou zijn. Het was hopen dat hij nog bij zou draaien, maar dat zou waarschijnlijk niet snel gebeuren. Ze merkte dat Inkspots zijn blik op haar had gericht en ze kreeg al een gevoel voor wat hij haar ging vragen. Ze liet haar blik naar de kittens gaan en wist dat ze ze niet zou kunnen weigeren. Ze kon niet hebben dat de kittens onder een queen kwamen die alles zou doen wat haar vader wilde, dat zou niet goed voor de kittens zijn. "Natuurlijk," Sprak ze dan ook en drukte kort haar snuit tegen Inkspots aan. "Hebben ze al namen?" Of waren ze nog niet zover geweest? Tenslotte waren de kittens er nog niet zo lang, dus het zou niet heel raar zijn als Inkspots er nog niet over na had gedacht.

Verslagen, dat was hij. Hij had zijn uiterste best gedaan voor Airwisp, voor Inkspots en al helemaal voor zijn kinderen. Hij liep als een schaduw achter Acornstar het kamp binnen, om direct, bijna demonstratief, richting Inkspots te lopen. Hij zou niet onder de rots gaan zitten. Nee, hij zou bij zijn vriend zijn. Zijn blik ging naar Airwisp, hopende haar te kunnen treffen. "Het spijt me" vormde hij met zijn lippen naar haar, maar geen geluid kwam uit zijn bek. De arme poes. Acornstar had geen medelijden. Maar, hij liet haar Adderkit houden. Haar eigen kindje, dat was het enige. Voor de rest waren het enkel consequenties, straffen. Hij moest zijn best doen om niet ontzettend kwaad te kijken, om bezorgd te kijken voor wat er met zijn kinderen zou gebeuren. Zijn prachtige dochtertjes. Maar het was Beechresin die aanbood om de kleintjes onder haar vleugel te nemen. Hij kruiste even zijn blik met de hare en gaf haar een knikje. Dankjewel. Een moeder die geen kittens in nood zou weigeren. Hij hoopte dat ze net zoveel van ze zou houden als hij deed. Inkspots maakte afspraken en hij kon enkel toekijken. Hij haatte het. Hij wou dat hij meer kon doen. Had hij meer moeten doen? Hij had echt zijn best gedaan. Maar voor wat het allemaal had gekost, Dimkit en Tidekit waren veilig, voor nu.