Judgement day

I'm torn, and I'm fallin'
I hear my home callin', hey
I've never felt something so strong
It's like nothing I've ever known

Daar ging hij dan. De ochtend was nog maar net begonnen, maar hij was al helemaal gesloopt. De nacht die hij had meegemaakt, de ochtend erna. Stevig hield hij Dimkit in zijn bek, terwijl Inkspots met Tidekit zou volgen. Het moment dat hij een poot in het kamp zette, voelde hij alle ogen op hem branden. Settleddust probeerde normaal te doen, zijn vacht plat te houden, zijn oren naar voren. Maar er was een zekere angst in zijn ogen. Angst dat hij zijn kindjes voor eeuwig zou kwijtraken. Dat alles mis zou gaan, dat hij de waarheid moest vertellen. Hij wist niet wat hij nu moest doen. Hij was er, en nu? Hij moest naar Acornstar, smeken dat de kitten mochten blijven, dat ze een thuis hier zouden krijgen. Een moeder en een vader in Inkspots. Hij keek de bengaal aan, zijn ogen schitterend in het zwakke zonlicht. Hij had zijn hulp zo hard nodig. Maar híj was de deputy. Hij was degene die het woord zou moeten voeren, het verhaal zou moeten vormen, zou moeten liegen. Maar het was voor zijn kindjes. Dat zij het goed zouden krijgen en dat hij voor altijd een gebroken hart zou hebben, dat was dan maar zo. Zolang zijn prachtige Dimkit en Tidekit het goed zouden hebben. Hij hief zijn kop. Hij zou dit moeten doen met zelfvertrouwen, zonder angst. Hij moest zichzelf nu vermannen. Kom maar op, hij kon het aan.

+ Inkspotst eerst!
Daarna is het topic open voor "gecontroleerde" drama. Reageren mag, maar alsjeblieft niet teveel mengen met Acornstars judgement <3

Hij sliep amper sinds het allemaal begon, ver voor Bloodclan de overname had gedaan, maar sindsdien was het alleen maar erger geworden, waardoor hij maar voor korte momenten sliep 's nachts. Deze nacht was er dan ook een van geweest en helaas wist ie dondersgoed wie er wel en niet in het kamp waren geweest daardoor. Hij had niet besloten de deputy te gaan zoeken toen het erop leek dat hij toch echt de hele nacht weg ging blijven, maar blij was hij er zeker niet mee. Hij was van plan om een hartig woordje met Settleddust hierover te hebben wanneer de kater terugkwam, dit kon hij niet hebben. Hij moest zijn deputy op zijn minst kunnen vertrouwen en dan weggaan 's nachts zonder iets erover gezegd te hebben werkte niet goed voor vertrouwen.

Hij stapte net zijn den uit om wat te eten te pakken van de prooistapel toen hij de twee katten binnen zag komen. In eerste instantie zag hij de kittens niet direct, maar toen hij Settleddust wilde roepen om naar hem toe te komen zag hij ze. Twee kleine bundels die niet ouder dan een dag konden zijn. Dat was raar, waarom zouden ze zulke jonge kittens bij zich hebben? Ze waren ook nog eens twee katers? Hij negeerde de rest van de clan en stapte direct op de twee katers af, zijn ogen vernauwd. "Wat heeft dit te betekenen?" Waar hadden ze deze kittens nu weer vandaan. Ze hadden ze toch niet gestolen? Niet zoals Tall had gedaan? Dat kon hij er niet bij gebruiken nu. Zijn blik ging naar Settleddust, hij wilde meer weten dan alleen de kittens. "En waar ben jij de hele nacht geweest?" Nee, hij kon het niet hebben dat zijn deputy er 's nachts vandoor ging om 's ochtends terug te komen met een stel kittens. Nee, dit klopte niet.

Chillypaw stond vroeg op, zoals gewoonlijk. Ze was meestal vroeg uit de veren, het was een gewoonte van haar. Maar toen ze nu, na zich uitgebreid uit te rekken, haar blik rond het camp liet glijden, zag ze wel iets héél raar. Settleddust en Inkspots met een stel kittens in hun bek. Hele jonge kittens, als ze het een beetje kon inschatten. De grijze apprentice fronste verbaasd. Ze was niet de enige die het gemerkt had; Pepperpaw vroeg al vanwaar ze de kittens haalden, terwijl Acornstar zijn deputy al begon uit te vragen. Chillypaw zette zich aan de rand van het camp met nieuwsgierige blik. Het was niet haar plaats om zich hier in te mengen; maar ze kon wel even ramptoerist spelen, want ze was eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig naar wat dit nu weer te betekenen had..

Settleddust keek een beetje wanhopig naar Inkspots, een laatste blik, voordat hij zijn gezicht in een plooi trok. Hij moest snel een queen zoeken die voor ze zou zorgen, voor zijn kinderen. En Inkspots, die zou op ze letten. Hij zuchtte en zette vervolgens heel zachtjes Dimkit neer tussen zijn voorpoten om te kunnen spreken. Pepperpaw vroeg waar hij de kittens vandaan had gehaald, waarna Acornstar als een valk kwam kijken wat er aan de hand was. Hier was hij het meest nerveus voor geweest. Maar voor hij kon antwoorden, vroeg hij opeens waar hij de hele nacht was geweest. Even kort draaide hij zijn oren naar achteren. Had hij nu al een schaduw? Wat hij deed in zijn vrije tijd was nog altijd zijn eigen keus. Natuurlijk was een nachtje op stap misschien niet zo handig. Hij moest nu eventjes snel denken. ‘We hebben deze kittens in ons territorium gevonden,’ miauwde hij, een blik opzij werpend naar Inkspots. ‘Ze hadden hulp nodig, dus we hebben ze mee terug genomen,’ miauwde hij kalm, zijn blik weer op Acornstar gericht alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het was immers warrior code, kittens in nood mochten niet genegeerd worden. Maar om de vraag te beantwoorden waar hij was geweest. ‘Ik kon niet slapen, we hebben de afgelopen dagen veel stress gehad en ik moest even mijn nieuwe rol verwerken in dit alles. Ik wilde even een momentje voor mezelf nemen met de sterren,’ miauwde hij op dezelfde manier. Acornstar zou toch respect voor moeten nemen als hij in zijn eentje met Starclan wilde spreken. Ze deelden hetzelfde geloof. Het waren alleen leugens, allemaal leugens, maar Settleddust had nooit moeite gehad om te liegen voor het grotere goed. ‘Ik ben toen in slaap gevallen, en toen ik wakker werd, waren kwam ik Inkspots tegen toen we beide iets vreemds opmerkten, dus we gingen op onderzoek uit.. en we vonden hen..’ miauwde hij toch met een zachtere stem, waarna hij naar de twee mooie kindjes keek. Zijn Dimkit en Tidekit. ‘Er was geen moeder... maar we hebben nog niet echt meer onderzoek gedaan. Onze eerste prioriteit was hen in veiligheid brengen.’

Ze was tot nu toe erg stil en netjes geweest, terwijl ze gedragen werd door haar vader. Maar toen er steeds meer geuren en stemmen door haar veilige aura heen drongen, werd ze toch onrustig. Dit was allemaal zo nieuw, zo onvertrouwd, ze hield er niet van. Haar pootjes begonnen ongerust in de lucht te kneden. Plots werd ze neergezet, en nu voelde alles al helemaal veel te groot en alleen. Een piep verliet haar bekje. Papa, pak me op! Ze hoorde zijn stem, en de frons die eerder op haar gezicht had gestaan verzachtte iets. Ze wiebelde ietsjes zodat ze haar kop tegen zijn poot aan kon rusten. Zachtjes ging ze op zoek naar melk, ze had honger.

Tidekit was lichtjes ingedommeld terwijl ze gedragen werd, ook al was ze nog steeds hélemaal niet tevreden met dit hele ding. Ze wou haar mama terug, en haar zusjes en haar broertje en haar papa. Ze wou niet meer alleen zijn! Ze schrok wakker van de piep die haar zusje liet. Oh, ze was hier nog. Tidekit begon opnieuw te piepen, luider dan haar stoïcijns zusje, en met meer drama. Ze wriemelde in de snuit van de vreemdeling en huilde luidruchtig.

De zon verwarmde haar vacht, dit was haar enigste ademmomentje. Hun belagers waren weg, maar ze had zich nog nooit zo opgesloten gevoeld in haar eigen kamp. De kwade blikken, de drukte in de nursery, de onbekende vader… En de judgement van Acornstar. Het enige dat goed ging was haar zoontje waar ze gisteren van was bevallen. Hij was gezond, hij wel.

De reuring in het kamp trok haar aandacht toen in de vroege morgen ze hun kersverse deputy en Inkspots binnen zag lopen - met twee kittens. Met een frons op haar gelaat keek ze toe hoe de twee een verhaal begonnen op te hangen. ‘We hebben deze kittens in ons territorium gevonden,’ meer woorden hoefde hij niet te spreken. Terwijl hij meer uitleg gaf aan de clan maakte zij daarboven overuren. Haar hersenen begonnen op volle toeren te werken toen ze plots een kans zag. Een oplossing, een opening, een pijnlijke, gruwelijke leugen. "Ze zijn van mij," de woorden waren er uit voordat ze er erg in had. Haar hart klopte harder dan het ooit had gedaan. Tranen lagen in haar gele ogen en ze waren veel te echt voor de leugen die ze nu zo snel moest fabriceren. Er waren zoveel risico's, wie zei dat ze mee zouden spelen? Maar ze had geen keus. Als ze het niet zou doen, zou de kans groot zijn dat haar eigen kindje een zwaar leven zou krijgen als half clanner. Dat hij verstoten zou worden, dat uit zou komen dat Cobra... Nee. Ze kon het niet in niet in haar tere hartje opbrengen om ook maar iets te geven om het welzijn van deze twee kits die Settled en Ink mee hadden gebracht, maar ze moest haar eigen kind veilig houden. Dat had ze beloofd. Ze moest een vader hebben. Misschien zou ze hen nu helpen een geheim te waarborgen, ze hoopte het met heel haar hart, want anders zou ze nu voor goed hun leven kunnen verpesten. Maar het moest, het moest, voor haar kindje. Voor Adderkit, haar baby. "I-Ik heb ze achtergelaten," ze slikte en tranen begonnen over haar wangen te lopen die ze liet begaan. " ...Ik ben niet bevallen van één kindje, maar van vier. Eentje was dood...Ik ben nog zo jong, ik kan geen drie kittens opvoeden alleen, ik- oh Starclan, mijn babies. Het spijt me, ik moest ze achterlaten, alleen de sterkste meenemen," haar blik ging af naar het tweetal, haar gele ogen vurig. Doe mee, alsjeblieft. Het maakte haar niet uit dat alle queens haar zouden verachten, dat ze voor altijd bekend zou staan als de moeder die haar kinderen achterliet, dat ze twee kittens zou moeten zogen van Starclan wist wie. Nee, ze moest een vader hebben. Haar blik ging af naar Inkspots.Ik smeek het je. “I-Ink,” ze deed een poging de misselijkheid weg te slikken. Het was slinks, zo vals. Maar Inkspots was bekend om zijn charmes, hij hing vaak genoeg rond met poezen en katers. Wie zou haar niet geloven wanneer ze zei dat ze van hem waren? Dat hij één keertje echt met iemand de bosjes had gedeeld? Als hij tegen zou stribbelen, zou ze kunnen huilen en zou de clan hem zien als de sloerie die hij niet was. Het voelde verschrikkelijk, maar in ruil zou ze die kittens opvoeden. Zou dat het ooit goed kunnen maken? “Ze zijn van jou… Van ons, ik kon het je eerder niet vertellen, ik was bang-” ze keek hem doordringend aan, geen idee van wat er speelde. “Het spijt me,” en dat was het enige dat ze nu zei, dat oprecht geen leugen was.

De gloednieuwe deputy en Inkspots kwamen het kamp in met twee kittens. Op zich was dit niet één van de raarste dingen die gebeurd was de afgelopen dagen, maar het deed haar toch doen opkijken. Het waren vondelingen, zonder moeder. Fox's hart stak. Wie zou zo z'n jonkies achterlaten? Dat haar zusje Airwisp opeens naar voren stapte als de dader, deed haar doen schrikken. Met grote ogen keek ze naar Air. Serieus..? Haar kleine zus zou dat doen? Een frons trok over haar gezicht heen. Dat klonk niet als iets voor Air. Die zou nooit zo opgeven.. Die was altijd juist zo beschermend naar dit soort dingen. Hoe kon die nou kittens achterlaten? Ergens wilde Foxfire het niet geloven. Alsof ze zichzelf wilde vastklampen aan het idee dat haar zus te goed was hiervoor. Maar het maakte allemaal toch niet meer uit, net zoals Inkspots zei. Iedereen was oké. Ze stapte naar haar zus toe en drukte haar vacht tegen de hare aan. "Je weet toch dat ik je altijd zal helpen met dit soort shit? I got you," sprak ze overtuigend waarna ze met samengeknepen ogen naar Inkspots keek. "Wij moeten nog is even goed onder vier ogen spreken, viezerik, dat je er zo met m'n zusje vandoor gaat," een grijns speelde om haar lippen, duidelijk was ze met hem aan het grappen. Echter zat er ook een kern van waarheid in; de kater zou de test moeten slagen, wilde hij partners worden met Air. Ach, zo officieel was het natuurlijk allemaal niet. Maar Fox wou wel graag weten wie haar zus allemaal aan het daten was hoor. Normaal waren ze daar ook wel open in, ze voelde zich ergens wel gepijnigd dat dat dit keer dus niet zo was. Maar blijkbaar had Air veel moeite met de zwangerschap, en dan was het logisch dat ze zich anders gedroeg dan normaal.

Ze hadden de kittens gevonden? In hun territorium? Dat zou hij nog eens moeten zien, de plek waar ze de kittens gevonden zouden hebben. Misschien konden ze de geur traceren en de moeder vinden. Maar het belangrijkste was dat de kittens nu eerst een queen zouden hebben die voor nu op ze zou letten. Je kon tenslotte veel zeggen over hem, maar hij was niet een om kittens in nood in de steek te laten. Nee, hij hield zich aan de warrior code. Settleddust vertelde dat hij het kamp uit was gegaan om even tijd voor hemzelf te hebben en hij vernauwde zijn ogen lichtjes. Kon hij dit verhaal vertrouwen? Kon hij zijn deputy vertrouwen? Terwijl hij gewoon een hele nacht weg was geweest en nu ineens met kittens kwam?

Voor hij zijn mond open kon trekken om wat ervan te zeggen, kwam Airwisp ineens naar voren dat de kittens van haar waren en dat ze ze achter gelaten had. Ze had kittens achtergelaten in het territorium? Zijn haren rezen langzaam omhoog, geen enkele clankat zou kittens zo jong achter moeten laten, ongeacht wat er ook aan de hand mocht zijn. Dat had de dood van die kittens kunnen worden. Hij voelde woede langzaam opborrelen, maar beheerste het, er waren tenslotte nog steeds kittens hier. Hij liet zijn blik kort nog naar Settleddust gaan, hij kwam hierna, voor hij naar Airwisp ging. Dit was nu belangrijker. "Je hebt kittens achtergelaten in het territorium?" Hij was ijzig kalm bij die woorden. "Hoe kon je dat doen? Ze hadden wel dood kunnen zijn!" Hij was boos, maar forceerde zijn stem om kalm te blijven. "Je bent geen moeder, hoe kunnen we je vertrouwen met kittens nu?" Hoe konden ze dat doen? Zo'n moeder was niet veilig voor de kittens, nee. Wie weet wat ze zou doen als het haar weer te veel zou worden? "Je zet geen voet meer in de nursery of in de buurt van een kitten. Straks dump je ze weer wanneer het je te veel wordt. Er zullen andere queens zijn die voor je kittens zullen zorgen." Nee, ze was geen moeder, hij kon de kittens niet in gevaar brengen door haar in de buurt te laten. "Airwisp, je hebt de komende twee manen kamparrest en kom niet in de buurt van de nursery!" Met die woorden liet hij haar voor wat het was en richtte zijn blik op Inkspots. "Als ik jou was zou ik kijken of er een queen is die voor de kittens wilt zorgen en zorg dat het iemand is die te vertrouwen is." Met die woorden richtte hij zich op de laatste van het stel, Settleddust. "En jij gaat met mij mee," Met die woorden wenkte hij Settleddust mee en liep in de richting van de kampuitgang. De ander zou beter volgen, hij moest weten of zijn deputy nog te vertrouwen was en zo'n gesprek was beter buiten het kamp te voeren dan recht voor de hele clan.

Ja, tuurlijk, het was een beetje gek wat Air gedaan had. Maar Acornstar overdreef, hij overdreef heel erg. Woedend kwamen de haren van Foxfire overeind. Ze poofte op, elektriciteit leek bijna van haar vacht af te stralen en ze leek even op een heel boze pikachu. "Ben je niet helemaal goed bij je hoofd?" Blies ze, waarna ze boos voor haar zusje ging staan. Ze zou haar beschermen tegen deze kwal!! "Ze wou juist het beste voor haar kittens!! En haar nu van ze weg sleuren is toch bizar, dat doe je niet!" Ja, ze was flink laaiend, en zou voor haar zus door het vuur gaan. "Jij van iedereen hier weet hoe het is als je kinderen plots van je afgepakt worden, wil je echt hetzelfde doen bij iemand anders?" Haar woorden waren nu iets smekender. Alsjeblieft, doe dit arme Air niet aan. Zie je niet dat ze het al lastig genoeg heeft?

Ook zij werd op de grond gelegd. Haar gepiep mocht niet baten en Tidekit kon er uiteindelijk de energie niet meer voor opbrengen. Ze krulde zich op in een balletje; haar hele lichaam trilde van de kou en van de moeite die het kostte om haar lichaam zo opgekruld te houden. Ze drukte zich zo dicht mogelijk tegen de poten van de vreemde aan. Langzaamaan begon hij meer bekend te ruiken, meer als familie, als een betrouwbaar iemand. Maar haar maagje begon nu wel heel luid te knorren..

Settleddust had hellevuur verwacht, maar niet wat er nu gebeurde. Airwisp claimde de kittens. Zijn kittens, Seamist haar kittens. Zijn ogen schitterden pure verwarring naar de jonge poes. Waarom zou ze dit doen? Zo haar nek hiervoor uitstekende, niet wetende van wie die kittens waren. Hij begreep het niet. En toen stempelde ze Inkspots aan als de vader. Zijn blik ging naar Inkspots, zijn bek viel nog net niet open. Ze hadden overlegd dat hij het vaderschap zou claimen, maar niet zo. Opnieuw keek hij naar Airwisp, die hun met smekende ogen aankeek. Hij voelde medelijden met haar. Ze had ook een geheim, een geheim dat ze wanhopig probeerde te begraven. En alleen zij drie wisten dit. Voor nu, voor de clan, waren zijn kittens plotseling volledig Shadowclan en hadden ze een vader, een moeder... en een broer. Inkspots speelde er prachtig in mee. En opeens was er een nieuw gezin. Een samen geharkt zooitje ongeregeld. Maar de kittens zouden volbloed zijn, en waren echt. Dit zou een oplossing kunnen zijn. Een glimlachje rolde over zijn lippen toen hij hen aankeek. Niet wetende dat hellevuur slechts uitgesteld was.

Acornstar was woest. Zijn bek viel open van verbazing, toen hij per direct besloot dat Airwisp "haar" kittens moest afstaan. Die van hem, ja, maar ook haar eigen kindje, na het verliezen van een tweede. Als dat al waarheid was. Settleddust zijn brein begon op stoom te lopen. Dit kon hij niet laten gebeuren. Nee, hij moest iets voor haar doen. Airwisp zorgde ervoor dat zijn kittens een thuis zouden kunnen krijgen, hij kon het niet toestaan dat haar eigen, echte, enige kindje van haar weggescheurd zou worden. Hij wierp een blik op Acornstar. ‘Maar alsjeblieft geen overhaaste beslissingen,’ miauwde hij zachtjes. Hij kon niet keihard tegen hem ingaan, hier in het kamp. Maar Foxfire begon al te spreken en hij wierp een dankbare blik naar haar. Maar hij kon haar geen gelijk geven, dan ging hij in het kamp rechtstreeks tegen zijn leider in. Maar misschien, misschien was hij de enige die hem van gedachte zou kunnen veranderen. Hij zat nog met Dimkit tussen zijn poten toen hij weer mee werd gecommandeerd door Acornstar. Even keek hij naar de leider. ‘Ik kom zo,’ sprak hij wat helderder dan eerst. Hij pakte Dimkit op bij naar nekvel en hij moest zijn best doen om tegen de tranen te vechten. Hij zou haar nu officieel weg moeten geven. Hij legde haar bij Inkspots neer, bij haar zusje en Airwisp. Hij keek nog even naar zijn beste vriend, waarna hij even voorover boog zodat hij iets tegen hem kon spreken, wat alleen hij hoorde. ‘Ik ga dit goedmaken. En.. ze heet Dimkit,’ fluisterde hij haar naam zo zachtjes, trillend van emotie. Toen hij Inkspots weer recht aankeek glimlachte hij, waarna hij richting de kampuitgang sprong. Nog steeds niet wetende wat hij moest doen.  

Ze voelde zich zo innig ziek en misselijk. Wat ze deed zou haar leven omver schoppen, alle risico’s waren nog niet eens tot haar doorgedrongen. Airwisp was kat die vooruit dacht, die haar woordje klaar had en in balans was. Maar dit was niet Airwisp, dit was de moeder van Adderkit. Haar enige, échte kindje, en ze moest hem redden. Welke manier dan ook, welke smerige leugen. Hij zou leven en gelukkig zijn, en niemand zou ooit weten wie zijn echte vader was, totdat hij net zo groots was als hem.

Haar oogcontact met Inkspots was onverbiddelijk. Ze wisten beiden dat ze loog, dat hij waarschijnlijk ook zou moeten liegen anders. Ze hadden elkaar nodig, zag hij dat dan niet? Of hoopte ze dat slechts? ”Air..” zijn stem was zacht. Zacht, verward maar liefdevol. Een enorme last viel van haar schouders af toen hij een van de kittens naar haar toebracht en zei dat ze het samen zouden doen. Zou hij het daadwerkelijk geloven? Sliep hij met zoveel katten dat hij dacht dat hij allicht Air in het holst van de nacht was vergeten? Of was dit een gezamenlijke leugen? Ze wist het oprecht niet, en hun beiden hadden een hoop te bespreken. Hierna, maar nu zou ze andermans kind opvoeden. De leugen volhouden, maar ze zouden nooit Adderkit zijn. Nooit. De poes legde zich neer en liet de vreemde kit zogen, haar tegenzin zo goed mogelijk verbergend door kort haar kop in Inkspots zijn vacht te drukken. Het voelde fout, maar ze moest liegen. Ze MOEST.  “D-dankje Ink, i-ik, ik had nooit-” wat kon ze nog zeggen, ieder woord werd als schuurpapier door haar keel gedrukt.  Air schrok op toen ze nog iemand naast haar voelde. Meteen kwam haar vacht dreigend overeind, totdat ze Foxfire herkende. Tranen sprongen opnieuw in haar ogen. "B-bedankt Fox.." Oh starclan, zelfs zij mocht niet door haar leugen zien. Zelfs haar bloedeigen zus, die van haar hield, maar die oh zo kwaad was geworden toen ze over Ripa had verteld. Dat was slechts geweest toen ze jong waren, nu was ze volwassen. Nu had ze een kind van de Bloodclan leader. Voormalige leader.

Acornstar kwam tevoorschijn en zijn woorden waren alles behalve positief. Alles was niet goed, maar hij mocht zijn gal spugen. Hij mocht haar verachten, afkeuren, maar hij zou nooit- "Je zet geen voet meer in de nursery of in de buurt van een kitten. Straks dump je ze weer wanneer het je te veel wordt. Er zullen andere queens zijn die voor je kittens zullen zorgen." oogwit werd zichtbaar in haar gele ogen. De randen van haar blikveld verduisterden tot alleen hij nog zichtbaar was. De rest van de wereld hoorde ze niet meer, zag ze niet meer. Hoe durfde hij. De gore hond, als het aan haar lag zou ze haar eigen kind voeden van zijn vlees. Het oude, taaie vlees waar hij kennelijk van gemaakt was, totdat iedere spier los van zijn lichaam stond. Niemand zou ooit aan haar kind komen. Settleddust kwam naar haar toe, Foxfire sprak maar Airwisp was versteend. Ze zag hem weglopen met zijn deputy, maar ze was niet klaar. De poes sprong overeind en blokkeerde hem zijn weg, pure paniek in haar ogen. Ze wilde hem slaan, in zijn gezicht spugen, maar ze moest zich vormen naar wat hij wilde. “Nee, Acornstar, alsjeblieft,” smeekte ze. “Je weet niet wat het is om een moeder te zijn! Je weet niet wat het met je doet vier kittens op de wereld te zetten enkel om kleine Coldkit te zien sterven voor je ogen! Dan doe je dingen die je anders nooit zou doen, dan maak je fouten. Ik kon ze onmogelijk met z’n drieën dragen, en voorhetzelfde geld waren ze al dood geweest als ik terug kwam. Ik kon niet-” ze hijgde van haar uitbarsting, ondanks haar goede acteerkunsten toch doorgedraaid door de angst van de situatie, de angst dat ze haar kind zou verliezen. Dan zou ze vertrekken, ze zou hem mee stelen. Het was HAAR baby. “Het is mijn kind. Het zijn mijn kinderen, ik zou ze nooit meer een tweede keer achterlaten, dat is geen fout die ik ooit een tweede keer zou maken. Inkspots gaat me helpen,” ze slikte, haar keel droog van het roepen. “Laat een queen zoveel moons als je wilt met me meekijken, maak me elder hierna of laat mij voor altijd de elders hun den schoonmaken als dat moet, ik zal bewijzen dat ik een goede moeder ben, geef mij een tweede kans,” Ze keek hem recht en onverbiddelijk in zijn ogen aan. “Pak mijn kind-, mijn kinderen niet van me af, ze zijn van mij, van mij,” 

Met dat de kater de dirtplace verliet, belandde hij van het ene drama in het andere. Zijn buik lag wat overhoop van de prooi die hij gisteren gegeten had. Het was niet altijd handig dat je als warrior de laatste prooien at. Hij fronste dan ook even, niet begrijpend bij het tafereel dat hij hier mocht aanschouwen. Het begin had hij gemist, maar bij wat hij hoorde en zag kon hij een klein scenario maken van wat er gebeurt was. ”“Pak mijn kind-, mijn kinderen niet van me af, ze zijn van mij, van mij,” ” Hij zette zich wat ongemakkelijk neer aan de zijkant en liet zijn blik naar Airwisp gaan. Men wist dat de poes een queen was, maar de twee kittens die hij bij haar zag liggen, herkende de kater niet. Uhm. Alsof hij aan het kijken was naar een tennismatch, schoot de kater zijn blik naar de andere kant. ”Ik wil geen andere queen dan Air.” Zijn frons werd wat groter, hij begreep niets van wat er hier allemaal gebeurde. Hij boog dan ook lichtjes naar de kat naast hem. "Wat is er gebeurt?" vroeg hij zachtjes. Hij wilde graag weten wat er aan de hand was en dan kon hij maar beter gewoon duidelijk vragen. Dan was hij meteen goed op de hoogte van wat er zich allemaal in het kamp afspeelde. Er was al heel wat bij te houden in dit kamp, dat maakte het natuurlijk niet zo gemakkelijk om alles correct bij te houden.

Tag: onbekende kat die naast hem zit, wees vrij om deze rol op je te nemen c;

De warmte van haar zusje ging weg. Ze drukte zich wat dichter tegen de bekende geur van haar vader aan. Nee, ze wist nog niet dat zij familie van haar waren, maar er was al zeker een bond. Eentje die haar niet zomaar afgepakt kon worden, wat er ook gebeuren zou in de toekomst. Ze piepte. Meer dan dat kon ze niet doen - daar was ze nog te klein, te jong voor. Haar oren konden nog niet bewegen, haar ogen konden nog niet zien en haar stembanden konden nog niet grommen. Maar ze piepte, één enkele keer, om aan te tonen dat dit echt niet kon. Toen ze werd opgepakt, voelde ze de onrust erger worden. Ze had een voorgevoel, een naar voorgevoel. Ze werd bij een onbekend iemand neergezet, en toen was de bekende geur van papa weg. Ze herkende wel de geur van haar zusje, maar dat was niet genoeg. Ze herkende haast niets meer. Zo goed als ze kon verstopte ze zich. Ze wou nu niemand aanraken.

Tidekit werd opnieuw bij een onbekende kat neergelegd. De geuren overweldigden haar. Zo veel nieuwe geuren, zo veel onbekende katten - en nog steeds dat gat, dat gevoel dat er iets miste, al kon ze onmogelijk weten wat dat juist was. De geur van haar echte ouders was ondertussen niet meer dan een gevoel in haar hersenen, de wetenschap dat ze nog drie siblings ontbrak miste ze. Maar haar zusje kwam toch al weer bij haar, de enige wiens geur bekend voorkwam, de enige wiens vacht bekend voelde. Hoewel Tidekit langs alle kanten omringd werd door sterke en warme gestalten en hoewel ze éindelijk voor het eerst in haar leven had kunnen drinken van de melk van haar moeder die niet haar moeder was, duwde ze zich toch zo dicht mogelijk tegen Dimkit aan. Haar zusje probeerde zich wel te verstoppen, maar Tidekit drapeerde haar grote lichaampje geheel om dat van de ander, probeerde haar op te nemen in haar vacht als om de leegte daarmee op te vullen. Het was Dimkit en Tidekit nu; en als het aan haar lag, zouden ze altijd samen blijven.