You once told me

Ze lag in haar mand. De blik in haar groengele ogen was op haar baasje gericht. De vrouw die nooit meer hetzelfde was geworden sinds dat de man weg was en het kind verdwenen, Skinny Dream had inmiddels beseft dat ze waarschijnlijk dood was. Haar blik gleed naar het knapperende vuur in de haard. Zo ongeveer het enige wat de vrouw nog deed, was het vuur aanmaken om de kou uit het huis te bannen. Al ging de kou eigenlijk nooit weg. Hij was altijd aanwezig, in de stilte. In het gevoel van gemis. De aandacht die ze kreeg werden ook steeds armzaliger, het was haar thuis niet meer. De hoeveelheid brokjes was bijna niet meer noemenswaardig terwijl ze naar haar net gevulde voerbak keek. Van haar was het geen thuis meer, maar ook niet meer van de vrouw. Het verdriet die om haar heen hing zou waarschijnlijk nooit meer weggaan, het duurde nu al te lang. De moons gleden voorbij, zonder dat het veranderde. Dus was Skinny Dream het meest van de tijd buiten geweest. Ze kreunde toen ze opstond, een droge hoest verliet haar bek, toen liep ze naar de vensterbank. Ze had vijf keer nodig voordat ze er eindelijk op wist te komen. Ze keek naar buiten, naar de sneeuw die op de grond dwarrelde. Het leek allemaal zo vredig, dit was een rustige stilte. Niet de beladen stilte die altijd in het huis hing. Haar gedachten gingen terug naar de dag dat dit gezin haar gevonden had. In het asiel, toen ze voor de zoveelste keer was teruggebracht door andere twolegs. Dit gezin was anders geweest, het had goed gevoeld. Ze had niet meer willen krabben, ze had zich niet meer willen verzetten, zelf niet tegenover het kind. Toen was ze erachter gekomen dat dit het huis van haar moeder was geweest. Dat Skinny Love haar dagen hier had gesleten, iets wat zij ook wilde doen. Dat was de reden dat ze was gebleven. De reden waarom ze toch steeds weer terug was gekomen naar het huis, naar de vrouw. Een volgende blafhoest verliet haar bek en toen opeens begaven haar poten het onder haar lijf en kukelde ze van de vensterbank. De vrouw stond direct geschrokken naast haar. Het was lang geleden dat ze zo snel in actie was gekomen. Ze pakte haar op en drukte haar tegen zich aan. Skinny Dream wist dat het klaar was, dat voelde ze al een paar dagen. Er ontstond een glimlachje om haar lippen. Ze wilde de vrouw niet alleen laten, alleen ze wist dat ze niet anders kon. Ze hoopte dat er een dag kwam dat ze weer van haarzelf leerde gaan houden en haar leven weer op zou gaan bouwen. Alleen dat moest ze zelf doen, daar kon zij niet bij helpen.

Snikkend zette de vrouw haar in haar reismand. Fijn, dierenarts… Alleen ze had de kracht niet meer om haar te verzetten. Dus liet ze het toe. Ging ze rustig liggen terwijl de vrouw haar in de auto tilde en met haar naar de dierenarts reed. Ze hoefden niet lang te wachten in de wachtkamer. Ze werd er voorzichtig uitgehaald en op de koude tafel gelegd. Kriebels, wat was dat ding toch altijd koud. Net zo koud als de tegels in leafbare toen ze op straat had geleefd. Toen ze zich een plekje tussen de straatkatten had weten te vechten. Ze had respect weten te winnen en die had ze altijd gekoesterd. Toch was ze uiteindelijk weer bij de twolegs beland. Had ze weer een eigen mand gekregen. Ja, het was goed zo. Ze had het fijn gehad, een leven met ups en downs. Ze had haar stempel erop gedrukt. Ze hoorde de dierenarts wat tegen haar baasje mompelen en de man schudde zijn hoofd. Hij legde zijn hand op haar schouder terwijl de vrouw weer in tranen uitbarstte. De blik in haar groengele ogen gleed naar de andere tafel waarop de dierenarts een spuit aan het voorbereiden was. Ze had een hekel aan spuiten, ze wilde geen spuit meer. Ja, het risico van te vroeg een besluit nemen. Ze had besloten dat het goed was zo, dan mocht ze zich natuurlijk ook niet meer gaan verzetten. Eigen schuld, Skinny. Dus duwde de man toch uiteindelijk de spuit in haar bil, waardoor ze even siste. Haar baasje pakte haar voorzichtig op en legde haar op haar schoot. ‘Ik zal je nooit vergeten Skinny Dream. Je was een prachtige kat net als Skinny Love. Het spijt me… Het spijt me zo dat ik je de laatste tijd een beetje hebt verwaarloosd. Ik hoop dat je me vergeeft.’ Skinny Dream sloeg nog één keer haar ogen op en keek haar betekenisvol aan. Ze had het haar nooit kwalijk genomen, haar ogen zeiden daarin genoeg. Terwijl ze langzaam wegzonk in het zwart, verscheen het glimlachje weer om haar lippen. Haar strijdt was gestreden, het was goed zo. Ze zou weer bij haar moeder zijn.

Op een koude leafbare dag kwam ze en ging ze ook weer…