I hate checks…

Chagrijnig lag ze achter in het monster van de twolegs. Ze hadden haar in de reismand gedaan en dat wist ze al genoeg. Ze had zich opgerold en keek naar het kind in de kinderstoel. Het meisje had een knuffel op schoot, een grote teddybeer. De teddybeer was bijna groter dan dat zij was en ze moest er echt omheen kijken om door het raam te kunnen zien. Soms deed ze dat, maar nu keek ze naar haar. Er speelde een glimlachje rond haar lippen. Het waren echt die kleine glimlachjes naar haar, die haar lieten blijven. Niet deze rit naar de dierenarts, of de vrouwelijke twoleg waarvan ze de bedroefdheid voelde. De mannelijke twoleg was al een hele tijd weg, lang genoeg om Skinny Dream te doen beseffen dat hij niet meer terug kwam. Dat had wel meteen de rust terug gebracht in het twolegnest, geen geschreeuw en geruzie meer. Alleen de stilte was ook niet altijd fijn, het was een bedrukte stilte. Die enkel soms doorbroken werd door het kind of de vrouwelijke twoleg die zachtjes tegen haar sprak. Uitbundige gesprekken hield ze niet meer. Vaak zat ze ’s avonds op de bank naar die gekke doos te kijken waar mensen en dieren in zaten. Ze staarde er naar, maar echt kijken deed ze niet. Toch was het kind alles voor haar, dat wist Skinny Dream. Net als dat ze wist dat ze ergens wel van haar hield net als dat ze dat van Skinny Love had gedaan. Maar ze kon haar moeder niet vervangen, dat was onmogelijk. Net als dat ze de mannelijke twoleg niet kon vervangen. Ze had het met haar te doen en met het kind, die naar ziekte rook. Toch was zij degene die naar de dierenarts moest. Ze wist dat ze daar heen gingen, zo snel ze opgepakt was en in de reismand was gezet. Ze keek naar de arm van de vrouwelijke twoleg waar een paar krassen op zaten, die zij had gemaakt. Toen ze haar erin had gezet.

Een diepe zucht verliet haar bek toen het monster stopte voor de dierenartspraktijk. De vrouwelijke twoleg haalde eerste het kind uit het monster om vervolgens de reismand van de achterbank te tillen. Ze kwam overeind en ging rechtop in de reismand zitten. Haar groengele ogen keken nog steeds wat chagrijnig voor haar uit. Nou daar gingen ze dan. Ze kon toch niet meer terug. Ze was niet ziek dus waarschijnlijk was het alleen voor controle. Als ze maar geen vervelende prik moest. Die deden pijn en daarna voelde ze zich altijd beroerd.

[Open]