And long was the shadow they cast

Zo vermoeiend om een warrior te zijn. Een grote, diepe zucht verliet zijn bek, en stilletjes zat hij te denken over hoe hij een kitten was. Geen zorgen. Maar nu was alles anders, heel erg anders. Het was zo koud vanbinnen… Maar er was geen manier om naar de warmte te komen. Niemand wilde echt een vriend voor hem zijn, en de enigste reden waarom katten tegen hem praatten was voor omstandigheden zoals patrols, taken, … Alles van dat was zo vermoeiend. De grijze tabby zat gewoon neer, naast de warriors den. Hij had geen zin naar binnen te gaan, maar eigenlijk had hij zin in niets. Alles was om van weg te rotten. Geen vrolijkheid vulde zijn hart zoals het deed toen hij apprentice was. Zijn vrienden van toen hadden de jonge warrior verraden, en denken aan hen deed hem alleen nog maar meer pijn.

[+Inkspots]