Noo-noo de teletubbie stofzuiger

Settleddust had onder de oren gekregen dat Newtpaw en Pepperpaw een verbondje hadden. Een pact, een prophecy. Hij had het nooit van Pepperpaw verwacht, van Newtpaw ook niet. Allebei waren het nog kinderen. Potdomme, hij vond zichzelf nog te jong om deputy te worden. Maar zo was het nu eenmaal. En hij wist het, als enige. Hij wist wie vanaf nu de clan zou leiden, wie hun zou helen, en wie de leider zou steunen. Het stond in de sterren. Het kon niet anders dan Cobra's dagen hier in ShadowClan geteld waren. Hij voelde het in zijn aderen. Zijn blik stond nu op Newtpaw. Zij verdiende het ook te weten, als ze was aangesproken door StarClan. Hij liep dan ook naar de poes toe, langzaam, zoals alles op het moment nu nog ging bij Settleddust. Maar hij wist dat na een paar dagen rustig aan doen, hij wel weer verder kon. Eén klap tegen zijn dikke kop zou dat niet veranderen. Hij liep naar de rossige poes en ging bij haar zitten. ‘Newtpaw,’ miauwde hij met een knikje. Hij staarde haar eventjes aan, waarna hij het niet meer kon houden. ‘Ik weet het,’ fluisterde hij zachtjes naar haar. Ze was nu meisje die gekust was door de zon, maar zou lopen tussen de sterren.

Newtpaw schrok helemaal op van zijn aanwezigheid. Hij verlaagde zijn kop en suste eventjes zachtjes. Hij was geen dreiging, hij was een vriend. Ze wist het alleen nog niet helemaal hoe erg. Ze zouden in de toekomst samenwerken, alles om hun clan veilig en sterk te houden. Hij snorde zachtjes toen ze nog wat achterdochtig deed. ‘Pepperpaw heeft me alles verteld,’ miauwde hij zachtjes. Samen zouden ze voor hun clan zorgen, helen en spreken met de sterren. Het was onwerkelijk, twee jonge katten waren gekozen. Dat werd nog een hersenkraker hoe ze alles zouden leren. Maar StarClan wist vast de antwoorden, daar moesten ze in geloven. ‘Maar jullie nieuws is niet het enige, ik wilde je vertellen dat Acorndust nog leeft, en hij snel terug zal komen om Cobra uit te dagen,’ miauwde hij gedempt. Zijn groene ogen schitterden betekenisvol. Hun team was bijna weer compleet. Het zou goed komen.

De haren op haar ruggengraat kwamen wat overeind te staan omdat ze zo geschrokken was van de ander, maar toen ze eenmaal doorhad wie er naast haar zat kalmeerde ze al snel weer. Settleddust was geen bedreiging. Althans, als het goed is niet. Soms wist ze niet zo goed meer wie ze wel en niet moest vertrouwen. Wie de waarheid sprak en wie de leugenaar was. "Pepperpaw heeft me alles verteld," miauwde hij zachtjes en ze voelde hoe haar oranje oortjes richting haar nek draaide, bang dat hij boos zou worden omdat ze samen met Pepperpaw gekozen was in plaats van alleen Pepper. "Maar jullie nieuws is niet het enige, ik wilde je vertellen dat Acorndust nog leeft, en hij snel terug zal komen om Cobra uit te dagen" de volgende stroom aan woorden die zijn mond verlieten waren geen boze woorden, nee. Ze waren vol met hoop en moed. Iets wat de clan na deze halve moon van ellende wel kon gebruiken. "E-echt waar?" Stotterde het poesje vol ongeloof.

Settleddust keek de poes aan, die door een wervelwind van emoties leek te gaan. Maar het was goed zo. Hij wist het en nu wist zij wat hij wist. Fair, toch? De poes leek toch nog een beetje van stuk. Maar ze had wel vreemdere dingen meegemaakt de laatste tijd, toch? Hij knikte snorrend. ‘Echt,’ miauwde hij met een bemoedigende glimlach. ‘Vertel het door. Bereid je voor, want alles zal uiteindelijk goed komen,’ snorde hij terwijl hij naar de flamepoint keek. Daarna knipoogde hij nog even naar haar, voordat hij zich omkeerde. Dit was voorlopig genoeg. Want het zou niet lang meer duren voordat de strijd los zou barsten.

- Settled topic uit