And when the rain begins to fall.

Hoewel het de afgelopen dagen zonnig en warm was geweest, wist Silentpaw dat het een ander verhaal voor vandaag zou worden zodra ze naar boven keek. Het begon tegen de middag te lopen en de grijze wolken verzamelden zich op onheil voorspelbare wijze in de lucht. Silentpaw merkte op dat haar moeder en haar vader allebei het kamp uit waren. Ze wist niet waar ze naartoe waren en het leek haar een dwaas idee om ze te gaan zoeken. De regen zou hun sporen toch uitgewist hebben tegen dat ze een idee had waar ze waren en om zeiknat terug naar het kamp te keren, had voor haar ook niet echt zin. De eerste regendruppels begonnen al te vallen, maar Silentpaw liet zichzelf daardoor niet tegenhouden om te gaan kijken of ze wat taken kon verrichten. Ze startte bij de Elder’s den, waar ze gehoorzaam een paar teken uit de vacht van een klagende elder haalde. Omdat BloodClan’s dreiging een tijd had geheerst binnen ShadowClan, was Silentpaw niet echt opgegroeid met de verhalen van de elders en ze was te verlegen om erachter te vragen, dus nadat ze had gedaan wat ze moest doen, knikte ze verlegen naar hun en liet hun vervolgens achter zich. De regen viel inmiddels met bakken uit de hemel en een tikkeltje onzeker bleef Silentpaw aan de rand van de den van de elders staan, onzeker zijnde over wat ze nu voor haar Clan kon gaan doen. Een gevoel van opluchting ging dan ook door haar heen toen ze op dat moment een young warior het kamp binnen zag komen. Eerst wachtte ze wat verlegen af, maar toen ze merkte dat de tom cat in haar richting keek, spoorde Silentpaw zichzelf toch aan en naderde ze de bruine tabby. “Goedemiddag, Beehive,” sprak ze op een beleefde toon. “Is er soms iets wat ik voor u kan doen?”

Silentpaw voelde een ontzet gevoel door haar heengaan toen Beehive haar compleet leek te negeren en tegen haar botste. “Hé!” bracht ze onwillekeurig uit, maar het was al te laat. Ze viel om en dat was natuurlijk weer recht in een plas modder. Ze voelde een brok opkomen in haar keel toen ze zag dat de warrior zich niks van haar aan leek te trekken, ook al wist ze ergens wel dat hij haar waarschijnlijk niet gehoord had. Toch was ze naar haar idee duidelijk voor hem gaan lopen en vroeg ze zich af waarom hij zo gemeen tegen haar deed terwijl ze enkel beleefd wilde zijn. De regen vermengde zich algauw met de modder op haar pels en zorgde ervoor dat het stevig aan haar huid bleef kleven. Ze wist dat ze straks een flinke likbeurt nodig zou hebben om dit uit haar pels te krijgen, een klusje waar ze niet echt naar uitkijk. Bovendien had ze zich met het vallen ook nog eens zeer gedaan. Er verzamelden zich tranen in haar groene ogen terwijl ze overeind kwam en beduusd in de richting van Beehive keek. Ze zag dat hij naar een plek ging om beschutting te zoeken en beduusd ging ze hem achterna. Toen ze dacht dat hij ging zitten, ging ze voor hem staan en keek hem verdrietig aan. “W-Waarom loopt u mij omver?” vroeg ze stotterend aan hem. Ze vond het lastig om een conflict aan te gaan en dan al zeker met iemand die ouder was dan haar. “Ik wilde u enkel en a-alleen vragen of ik u kon helpen.” Ze keek beteuterd naar haar poten terwijl de modder van haar vacht droop en kleine klodders vuil op de grond aan weerskanten van haar maakte.

Hoewel Silentpaw het eng had gevonden om het conflict aan te gaan, moest ze ook eerlijk toegeven dat die angst binnen enkele seconden verdween toen hij op een botte manier tegen haar sprak. Ze hield niet van conflicten, maar ze hield nog minder van onrecht en ze vond het in dit geval echt niet kunnen dat de warrior zo tegen haar deed. Toen hij ook nog eens aanhaalde dat ze zijn poten kon wassen, keek ze hem verbouwereerd aan. Waarom zou ze dat doen, al zeker nadat hij haar omver had gelopen en zich daar niet eens voor wilde verontschuldigen? Nu ze zo dichtbij hem stond, merkte ze op dat hun leeftijdsverschil niet eens zo gigantisch groot kon zijn. Dit sterkte haar enkel meer aan om te zeggen wat ze dacht. “Ik vind het niet kunnen dat u mij zo aanspreekt,” zei ze op een zachte, kalme toon tegen hem. “Ik heb u niks misdaan en ik wijs u alleen maar op een fout. Het minste wat u kunt doen, is uw verontschuldigingen aanbieden.” Ze trok met haar oortje. “En met een taak te doen bedoelde ik een taak voor de Clan. Niet specifiek een taak voor uzelf.” En daarmee liet ze ook al blijken dat ze zijn poten niet ging wassen. Oh, als haar vader maar niet boos werd omdat ze zo tegen een warrior sprak, al vond zijzelf dat ze nog vrij beleefd was voor de ontzetting die ze voelde.