After the darkness.

Nadat Silentpaw haar vader een kopje had gegeven en een affectievolle lik van haar moeder over haar oor had ontvangen, liep ze door het woud, op weg zijnde naar the Little Creek zodat ze wat mos kon vullen met water. Het beloofde een warme dag te worden en nu er niet meer zo’n restrictie lag op het kamp omdat BloodClan verdreven was, kon Silentpaw meerdere keren op en neer lopen zonder dat ze steeds over haar schouder moest kijken. Haar vader had haar, vlak nadat ze apprentice was geworden, begeleid door het territorium, maar nu vond zelfs hij het veilig genoeg voor haar om even snel op en neer te gaan, al twijfelde Silentpaw er niet aan dat haar vader haar ergens wel in de buurt zou schaduwen zodat hij direct in kon grijpen als er iets gebeurde. Ze was zijn enige kitten en dat was wel duidelijk. Ze dacht dat haar vader haar zelfs nog zou schaduwen als ze een warrior zou worden, een idee waar ze eigenlijk wel om moest grinniken. Ze hield van haar vader, maar soms werd ze een beetje gek van hoe beschermend hij wel niet kon zijn. Ze wist echter wel dat hij het goed bedoelde en dus ergerde ze zich er nooit te lang aan. De she-cat sprong over een stronk heen en siste zachtjes toen ze met haar poot tegen een andere stronk botste die zich niet ver van de eerste stronk bevond. Ze keek naar haar pijnlijke poot en verzachtte de pijn door er snel wat likken overheen te geven. Ze hoorde wat takjes achter haar kraken en opende haar bekje om de geuren in zich op te nemen. Ietwat verlegen keek ze over haar schouder toen een andere kat haar naderde en snel zette ze haar poot op de grond zodat ze haar onhandigheid hopelijk een beetje kon verbergen.

Silentpaw voelde een stortvloed van schaamte over zich heengaan toen ze opmerkte dat een Clanmate gezien had dat haar poot inspecteerde, maar ze werd al wat rustiger toen dat ze opmerkte dat het Manepaw was. Ze wist dat de jonge she-cat haar niet zou uitlachen met haar onhandigheid en haar er ook niet mee zou pesten, wat haar al wat meer veiliger deed voelen om te delen wat er was gebeurd. “Ik was daarnet gevallen,” zei ze op een zachte toon tegen Manepaw. “Maar het gaat wel, bedankt dat je het vroeg,” vervolgde ze op een vriendelijke toon. Manepaw stelde vervolgens voor om mee te helpen met water te halen en Silentpaw gaf een opgewekt knikje. Ze vond het wel leuk om dit niet alleen te hoeven doen en bovendien vond ze het ook wel belangrijk om haar Clanmates beter te leren kennen. Ze wilde graag een band hebben met anderen, maar soms vond ze het ietwat moeilijk om zelf het contact op te zoeken omdat ze ook zo verschrikkelijk verlegen was met de meeste dingen. Ze was dan ook blij dat Manepaw zelf een soort van verzoek deed om de dag met elkaar te spenderen, wat haar er ook weer zekerder over deed voelen dat de she-cat graag bij haar in de buurt was. “Dat lijkt me leuk,” antwoordde ze dan ook snel. “Al heeft het geen haast, dus je mag rustig op je gemak doen, hoor. Ik ben allang blij dat je me wilt helpen.”

Silentpaw snorde zachtjes toen Manepaw een duidelijke poging deed om haar op te beuren. “Het is lief van je dat je dat zegt,” zei ze dan ook op een toon tegen de she-cat waaruit duidelijk bleek dat ze appreciatie voelde voor de woorden van de apprentice. De lik over haar oor was ook aangenaam en Silentpaw knipperde één keer langzaam met haar ogen naar haar Clanmate om haar te laten weten dat ze het waardeerde. Ze keek op toen Manepaw begon over het hebben van haast en een schaapachtige glimlach ontstond om Silentpaw’s lippen, al was er ook een hint van ongemak te zien in haar ogen. “Ik was eigenlijk met mijn gedachten bij BloodClan,” gaf ze toe. “Het voelt vreemd aan hoe we gewoon vrij door het woud kunnen rennen zonder steeds over onze schouder te kijken. Hoewel ik niet veel met ze te doen heb gehad omdat mijn ouders mij goed beschermd hebben, kan ik het niet helpen dat ik me niet helemaal gerust voel wat onze vrijheid betreft.” Ze haalde haar schouders op. “Maar dat zal wel beteren na een bepaalde tijd, dat weet ik zeker,” vervolgde ze op een bemoedigende toon. Nu dat ze immers weer vrij waren, mocht ze haar kopje niet laten hangen, toch?

Manepaw gaf aan dat de geur van BloodClan nog niet helemaal verdreven was en Silentpaw gaf een knikje ten teken dat ze gelijk had. Het zou ook nog wel even duren eer dat die stinkende bloedgeur zou verdwijnen, maar het werd elke dag een beetje beter. Silentpaw nam elke dag een flinke ademteug om zich ervan te overtuigen dat de geur minder werd, dat BloodClan officieel verdreven was en dat ShadowClan sterker dan ooit was. En dat waren ze ook wel, maar door de mentale en fysieke littekens was dat soms lastig te geloven. Silentpaw sloot kort even haar ogen toen Manepaw haar vacht tegen die van Silentpaw duwde. Ze draaide haar kopje en gaf Manepaw een lik over haar oor. “Dankjewel, Manepaw. Dat doet me goed,” murmelde ze zachtjes. “Jij mij uiteraard ook bij mij komen. Ik weet niet of ik zo’n held ben in advies geven, maar ik kan je zeker wel een luisterend oor bieden.” Ze glimlachte en keek Manepaw toen op een zorgelijke manier aan. “Hoe heb jij je trouwens een beetje groot kunnen houden tijdens de overname? Heb je veel last van ze gehad?” Ze was natuurlijk een kitten geweest en had niet veel meegekregen van wat anderen moesten doorstaan, mede doordat haar ouders haar afgeschermd hadden. Dat Manepaw zo positief was, kon betekenen dat ze er niet veel last van had gehad of dat ze juist heel veel had moeten doorstaan. Iedereen verwerkte zijn pijn en trauma’s op een andere manier en Silentpaw was benieuwd naar wat Manepaw’s verhaal was.

“Klinkt goed, daar houd ik je aan,” zei Silentpaw lachend tegen Manepaw. Het voelde goed om toch nog wat grappen te maken, al zeker in deze donkere periode. Of nou ja… de donkere periode was voorbij, maar de trauma’s waren nog steeds vers en Silentpaw hoopte dat dat af zou zwakken naarmate dat ShadowClan weer op sterkte zou komen, al had ze daar wel te volste vertrouwen in. Ze richtte haar blik op haar nieuwe vriendin toen ze haar nek aan Silentpaw liet zien en ze schrok zichtbaar. “Oh, Manepaw,” zei ze zachtjes. “Wat erg!” Haar vriendin reageerde er echter op een positieve manier op en Silentpaw kon niet anders dan bewondering voor haar voelen. Ze wist niet of ze zelf zo positief had kunnen blijven als dit haar was overkomen, maar ze voelde enorm veel bewondering voor hoe de she-cat omging met haar problemen en snorde dan ook zachtjes. “Jou krijgen ze niet klein, dat is wel duidelijk,” zei ze op een zachte, bewonderende toon. “Ik hoop dat als ik ooit een warrior word, ik al de helft van jouw doorzettingsvermogen en positieve energie over zal nemen.” Ze stond niet per se negatief in het leven, maar het was nu ook weer niet zo dat ze zich echt sterk voelde met haar eigen beoordelingen. En eigenlijk had ze ook veel te weinig meegemaakt om zo’n houding te moeten hebben. “Ik denk dat BloodClan zeker voor je op moet gaan passen zodra jij je warriornaam krijgt,” zei ze met een glimlach tegen Manepaw. Vervolgens, om de situatie iets lichter te doen aanvoelen, voegde ze er nog grappend aan toe: “StarClan, ik denk dat ík binnenkort zelfs voor je op moet gaan passen!”

“Bedankt,” zei ze op een zachte toon. “Daar houd ik je aan.” Natuurlijk wist ze dat haar nieuwe mentor haar ook wel vechttechnieken aan zou leren zodat ze voor zichzelf op kon komen, maar het was fijn om te weten dat er iemand in de Clan was die specifiek als doel had om haar te beschermen. Het was überhaupt ook gewoon fijn om te weten dat er iemand was die om haar gaf, die haar wilde beschermen en dit ook daadwerkelijk op zou volgen. Het gaf haar een veilig gevoel en dat was een fijn gevoel om te hebben. Manepaw ging verder over dat de katten van haar andere Clan meer voor haar moesten vrezen dan haar eigen Clanmates en Silentpaw lachte zachtjes. “Je bedoelt dus dat je je gaat gedragen zoals het hoort?” vroeg ze op een plagerige toon, al kon ze niet hetzelfde zeggen voor zichzelf als Manepaw. Zij voelde geen haat tegenover de katten van de andere Clans en zich zou niet zomaar in een gevecht mengen als dat moest. Pas als ze gedwongen werd, zou ze voor haar Clan vechten, maar anders niet. “Ik hoop alleen wel dat ze dan voor je op moeten passen wanneer ze erom vragen. Er is niks eervols aan een gevecht dat nergens voor nodig was.” Ze wist niet of ze zichzelf populair maakte bij Manepaw door die opmerking te maken, maar ze was benieuwd hoe haar nieuwe vriendin erover dacht.

Een hooghartige opmerking volgde, maar Silentpaw had wel in de gaten hoe Manepaw het bedoelde en een opgelucht gevoel verspreidde zich door haar binnenste. Ze had het behoorlijk direct van zichzelf gevonden hoe ze haar mening zei zonder er rekening mee te houden dat Manepaw er misschien wel boos over zou kunnen worden. Ja, dat had ze zich pas beseft ná dat ze de opmerking had gemaakt. Ze was dan ook wel blij dat ze met dit soort dingen op één lijn leken te zitten en Silentpaw snorde tevreden toen Manepaw haar aanstootte met haar schouder, al trok ze wel een quasi-verontwaardigd gezicht. “Je zou niet de eerste apprentice zijn die zo zou denken. Zo vergezocht is het heus niet, hoor!” Maar in haar groenige ogen was een twinkeling te zien en snorrend gaf ze de she-cat ook een zetje. “Maar ik ben echt ontzettend blij dat we met onze meningen op één lijn zitten,” zei ze naar waarheid tegen de apprentice. “Al denk ik niet dat je het heel erg had gevonden als we beiden een andere mening hadden, voor zover ik je kan inschatten natuurlijk.” Ze grinnikte, hoewel het wel wat onzeker klonk en haar groenige ogen Manepaw voorzichtig in zich opnamen. Er was immers toch nog altijd die kleine angst dat ze iets verkeerds zou zeggen en ze de vriendschap tussen hun kapot zou maken.

“Ik weet niet of ik dat ooit zou kunnen, Clanleader worden,” bekende ze. “Het lijkt me een veel te grote verantwoordelijkheid.” Er kroop al een huivering over haar rug bij het idee dat ze voor een grote groep katten moest spreken. Ze zou zeker weten nerveus worden als ze een ceremonie moest geven en ze zou het vreemd vinden als ze katten vol ontzag naar haar zag kijken. Nee, dan bleef ze liever een beetje op de achtergrond. Ze wilde wel een belangrijke rol spelen voor haar Clan, maar eerder waarbij er niet al te veel druk op haar schouders rustte. Silentpaw richtte haar blik op Manepaw en grinnikte toen ze net deed alsof ze omviel, al vouwde ze haar oren wel kort in haar nek toen Manepaw haar Silentstar noemde. “Niet doen, Manepaw!” siste ze de roestbruine apprentice geschrokken toe. “Dadelijk wordt StarClan nog boos op ons omdat die naam onterecht gebruikt wordt!” En alsof ze echt schrik had dat StarClan dadelijk recht uit de hemel zou komen en boos op hun zou worden, richtte Silentpaw haar ogen toch even onzeker naar de hemel. Ze werd echter weer naar het gesprek getrokken toen ze een zachte klap van Manepaw kreeg. “We komen er wel uit, toch?” glimlachte ze, waarna ze met haar schouder opnieuw zachtjes en speels tegen Manepaw beukte.

Hoewel Manepaw een punt had door te zeggen dat kittens dat ook zo vaak deden en dat StarClan toen ook niet boos was geworden, vond ze het wel een verschil tussen dat het tussen kittens onderling werd gebruikt of tussen volwassen apprentices. Nou ja, zo volwassen als maar zijn kon op deze leeftijd dan. Silentpaw wist dat ze nog veel te leren had en ze was er vrij zeker van dat dat voor Manepaw ook wel het geval zou zijn. “Wel, één keer is meer dan genoeg,” grinnikte ze naar haar vriendin. “Laat ik me er eerst maar eens op focussen om mijn warriornaam te krijgen,” vervolgde ze op een zachte toon. De rest zou ze later wel zien. Ze had geen ambitie om leader te worden, maar ze had ook geen ambitie om queen te worden. Eigenlijk wist ze nog niet goed waar ze heen wilde gaan met haar leven en dus zou de tijd dat wel uit moeten wijzen. Ze was in elk geval al blij dat ze zo’n sterke, onverschrokken vriendin als Manepaw aan haar zijde had staan. Ze apprecieerde het gezelschap van haar vriendin enorm. Net als Manepaw keek Silentpaw kort naar de hemel en ze fronste kort toen ze zag dat het donker begon te worden. “Wat zeg je ervan als we teruggaan naar het kamp?” vroeg ze op een zachte toon aan haar vriendin. “Het begint al donker te worden en er zal vast nog wel een keertje komen dat we samen kunnen gaan jagen.” Of op patrouille konden gaan. Of wat ze dan ook maar gingen doen. Silentpaw was er vrij zeker van dat als het samen met Manepaw was, het sowieso leuk kon worden.

Silentpaw draaide haar lichaam zijwaarts zodat ze het tipje van haar staart tegen het neusje van Manepaw kon zwieren toen deze haar op een plagerige toon een andere titel gaf dan leader. Het was al een beter titel dan de vorige, maar nog steeds eentje die Silentpaw naar haar idee niet verdiende. Ze wilde echter niet de saaie kat uithangen en dus zei ze er maar niks van. De huid onder haar pels werd warm toen Manepaw haar wees op het feit dat ze water gingen halen en niet op pad waren om te jagen. “Natuurlijk,” zei ze op een ontwijkende toon. “Ik wilde enkel zien of de zon jouw brein niet had verbrand. Het was enkel een test.” Een zwak excuus, maar in Silentpaw’s ogen beter dan toegeven dat ze soms behoorlijk vergeetachtig kon zijn. En om haar ongemakkelijkheid te verbergen, boog ze zich snel naar het water toe en schraapte wat mos met haar klauwen weg zodat ze deze kon vullen met water. Hoe sneller ze dit onderwerp konden vergeten, hoe beter.