I'm stuck

Dag 1

Pythongaze zat in een hoekje van de kooi, ineengedoken. Hij had zijn vader gehoord, toen de kooi net toeklapte en bewoog, maar nu leek hij hier niet meer te zijn? De kater besloot dat het best was om af te wachten. Niet dat hij veel meer kon doen, natuurlijk. Plots werd hij ergens neergezet. Het was fijn om weer eens stabiel te staan; zijn hart klopte in zijn keel. Hij schrok toen er plots iets in de buurt van zijn neus kwam; instinctief sloeg hij ernaar, maar hij kon niet voorkomen dat ze hem aan zijn nekvel naar buiten sleepten. Pythongaze had al zijn spieren opgespannen. Hij was niet op zijn gemak, helemaal niet. Zijn blind ogen staarden strak naar voren en zijn oortjes waren in zijn nek gelegd. Hun stemmen klonken raar en luid en natuurlijk snapte hij niets van hun gegrom. Maar hun poten grepen aan hem, strekten hem in rare bochten en raakten zijn vacht overal aan. En hij kreeg ook nog ineens een prik in zijn bil, alsof iemand hem gebeten had. Hij haatte het, haatte het.

Maar het ergste was nog niet gekomen, want plots werd zijn hele wereld nat. En, Starclanverdomme, hij hield niet van water. Hij was geen Riverclanner en hij was nog nooit zo nat geweest. De poten wreven opnieuw over hem en Pythongaze deed niet eens meer de moeite om tegen te werken. Hij was moe, hij had geen fut meer en zijn spieren voelden slap. Maar ze goten iets raars ruikend over hem heen dat zijn gevoelige neus volledig in de war maakte. Hij voelde zich duizelig en compleet gedesoriënteerd. Hij kreeg maar half mee hoe ze hem weer droog maakten. Hij was warm en loom en zijn ogen vielen toe. Pythongaze vocht er niet meer tegen, maar stortte tegen de grond - al vingen de tweebeenpoten hem - en gleed in een diepe, dromeloze slaap.  

De volgende keer dat Pythongaze wakker werd, was hij compleet gedesoriënteerd. De grond onder zijn lichaam was hard en koud en de geuren die hier hingen waren vreemd metalig. Hij rook geen clan meer, geen bomen of geen prooi. Hij had totaal geen besef van hoe laat het was, waar hij was en hoe hij hier in starclansnaam gekomen was. Een tijd lang bleef hij gewoon zitten waar hij was, bang om te bewegen, bang dat de tweebeenpoten hem weer aan zouden raken. Maar uiteindelijk kreeg hij zo'n ontzettende honger en dorst dat hij wel moést bewegen. Er was iets dat bijna als eten rook, maar ook heel hard deed denken aan de etensgeur die hem naar hier gelokt had. maar hij kon zich de laatste keer dat hij gegeten had niet meer herinneren.. Stapje bij voorzichtig stapje bewoog hij in de richting van het eten. Uiteindelijk vond zijn snuit iets, harde brokjes die hem meer aan steentjes deden denken.. Maar hij deed een poging, en hij kreeg het binnen. Hij vond op dezelfde manier een bakje met water dat smaakte naar metaal, maar hij dronk het op. En uiteindelijk legde hij zich terug neer, in deze vreemde plaats, en viel hij maar weer in slaap. Veel meer was er niet te doen.

Hij had geen flauw benul hoeveel tijd er voorbij was gegaan. Hij had geslapen, voor even, en toen hij weer wakker werd was de geur van 'eten' sterker dan ervoor. Pythongaze had maar opnieuw de steen-achtige dingen naar binnen gewerkt, tegen zijn zin; maar hij kon niet anders. Geschuifel bereikte zijn oren, net als wat gegrom van een tweebeen. Hij hoorde het dichterbij komen, steeds dichterbij; tot het geschuifel stopte, vlak voor zijn neus. Pythongaze kroop naar achteren tot zijn achterste tegen de muur achter hem gedrukt werd. Maar hij kon niet voorkomen dat de tweebeenpoten opnieuw aan zijn lichaam grepen en hem mee naar buiten sleurden. Hij probeerde terug te vechten, al haalde dat niet zo veel uit - uiteindelijk werd hij neergezet op een plaats waar de geuren hem heel hard deden denken aan de geuren van het eerste moment dat hij hier kwam. Maar het was desoriënterend; alles rook hier gelijkaardig naar metaal, tweebeen en een vaag bloederig. Pythongaze kreeg plots een prikje, vanuit het niets; het duurde niet lang voor het hem opnieuw duizelde, en hij weer al tegen de grond ging.

Hij voelde zich.. Duizelig. Voor een moment had de kater geen besef van wat boven was en wat onder; tot hij de koude harde grond onder zijn zij voelde. Moeizaam slikte hij. Pythongaze opende zijn blinde ogen en rekte zijn lichaam uit. De duizeligheid begon langzaamaan weg te trekken. Hij vond opnieuw een bakje met metalig water; hij had het bakje zelfs half uitgegoten terwijl hij er wat klungelig van probeerde te drinken. Hij voelde zich anders, al kon hij niet echt benoemen hoe dat kwam. Maar deze dag was opnieuw rustig. Op een bepaald moment kwamen de tweebenen terug; Pythongaze had niet eens meer de moed om naar achteren te krabbelen, en hij bleef rustig liggen terwijl hij de brokjes in zijn etensbakje hoorde vallen. Langzaam kwam hij naar voren om het te eten. Hij miste de prooi wel, maar hij werd dit langzaamaan gewend. In ieder geval was het altijd hetzelfde, dus dat maakte het makkelijk om er gewend aan te raken. Langzaamaan leerde hij weten dat dit zijn leven was. En hoewel hij niet vergat hoe het geweest was om buiten te zijn, in de vrijheid, kon hij niet beslissen of dat leven beter geweest was dan dit leven. Het ergste was waarschijnlijk nog dat hij niet wist hoe het ging met zijn familie, zijn siblings en zijn vader.

Pythongaze hief zijn kopje op toen opnieuw pootstappen van een tweebeen klonken. Hij schrok amper nog toen opnieuw de tweebeenpoten hem vastgrepen en naar de bekende onbekende ruimte brachten. Hij bleef liggen, niet meer bereid om moeilijk te doen, terwijl ze hem onderzochten en hij iets voelde prikken in zijn vel. En toen werd hij opnieuw weggebracht; maar niet terug waar hij vandaan kwam, blijkbaar, want de geuren werden niet bekender.

De ruimte waar hij nu terecht kwam, was druk en gevuld met vreemde geuren en geluiden. Het desoriënteerde hem volledig en zodra hij neergezet werd, kromp hij volledig in elkaar. Was dit zijn nieuwe leven?