Change is painful[TNR]

Onderwerp: Change is painful[TNR] di 16 jun 2020 - 14:15

Dag 1

Eigenlijk had hij geen idee wat er nu eigenlijk gebeurde. Eerst had hij het stukje eten bekeken en zich afgevraagd wat het eigenlijk was, want het leek niet op prooi. Het andere moment klapte er iets achter hem en begon hij te wiebelen. Dus had hij zijn poten verder uit elkaar gezet om te kunnen blijven staan. Niet dat hij echt om zou kunnen vallen, dan zat hij wel vast tussen de twee wanden. Geschrokken hadden zijn helderblauwe ogen om zich heen gekeken. Dit was raar, er klopte iets niet. En toen rook hij een andere geur. Een geur die hem angstig plat op de grond deed gaan liggen. Het waren twolegs, hij werd meegenomen…Toen hoorde hij nog een knal. Hij keek opzij en zag hoe Brimpaw ook in een kooi opgesloten was. “Brimpaw!” Riep hij geschrokken. Ondanks zijn doodsangst kwam hij weer overeind en beukte zijn schouder tegen de wand van de kooi. Het leek alsof de twoleg even zijn evenwicht verloor, maar hij wist overeind te blijven en liep vloekend door. Waar hij hem vrij hardhandig in een monster smeet. “Brimpaw!” Riep hij opnieuw. De kooi schoot helemaal tot achterin de bak van het monster en kwam daar met een smak tegen de kant aan. Waardoor hij met zijn kop tegen de tralies belandde en alles zwart werd.
Helemaal licht in zijn kop werd hij wakker. Alles was wazig en wit om hem heen. Was hij nu nat? Hij hoorde twolegs mompelen. ‘Wat heb je met hem gedaan?’ hij had geen idee wat ze nu zeiden. De stemmen klonken ook hol en ver weg. Toen voelde hij dat er iets tegen zijn neus werd geduwd. Langzaam zakten zijn ogen weer dicht. Het leek bijna alsof hij over de golven gleed. Was dit StarClan? Hij zakte opnieuw weg, dit keer in een diepe slaap. De golven verdwenen, alles verdween.

But, nothing is as painful as staying stuck where you do not belong

Dag 2

Hij vond dat hij stonk en zijn kop bonkte. Het gonsde een beetje, waardoor hij hoofdpijn had. Er zat dus niet zo veel leven in hem. Er kwam weer een twoleg voor hem staan die iets door een bakje leek te husselen en het voor hem neerzette. ‘Eet maar, dan voel je je echt beter.’ De vrouw glimlachte naar hem, maar het enige wat hij deed waren zijn nekharen overeind zetten. Waardoor ze snel zijn kooi weer dichtdeed. De eerste dag had hij niet echt meegemaakt, de klap op zijn kop had hem behoorlijk dizzy gemaakt. Als hij zijn kop iets bewoog voelde het ook alsof er iets bovenop zijn kop trok, hij had geen idee dat dat een hechting was. Hij wilde naar huis, dat was het enige waar hij maar aan kon denken. Hij wilde naar zijn kittens, ze hadden hem nodig… Hij moest hier zo snel mogelijk weg. Maar hoe? Hij had geen idee en daarna als het hem wel lukte, hoe kwam hij dan weer thuis. Hij had geen idee waar hij was. Een diepe zucht rolde over zijn longen, voordat hij naar het bakje keek. Hij had eigenlijk heel erg honger, maar het was twolegspul. Het was geen prooi, al rook het ergens wel aardig vers. Dus stak hij er toch maar zijn kop in en at het verse vlees op. Nee, het was niet zo lekker als prooi maar het was te doen. Opzich. Als je je probeerde in te beelden dat je een vette vis at dan. Zijn vette vis… Die daar nog lag, voor zijn kittens. Was hij maar nooit die kooi ingelopen. Hij was dom geweest, met alle goede bedoelingen natuurlijk. Alleen het was dom geweest. Hij legde zijn kop weer op zijn voorpoten en deed zijn ogen dicht. Misschien kon hij nog wat slapen, misschien ging deze nachtmerrie dan sneller weer voorbij. Misschien…

Dag 3

Daar was ze weer. Ze stond weer voor zijn kooi, maar dit keer tilde ze zijn kooi op. Wat nu weer… Zijn kop deed minder zeer dan gisteren, maar hij voelde het nog steeds. Hij kon nog niet zo goed bevatten wat er nu allemaal gebeurde. Hij zat opgesloten bij twolegs. Wat ze precies allemaal met hem gedaan hadden, had hij niet echt meegekregen. Doordat hij zo dizzy was geweest. Hij rook in ieder geval anders, ze hadden zijn geur proberen weg te wassen. Geen idee waarom, het was van hem. Daar moesten ze van afblijven. Toch deden ze alles maar gewoon en hij kon er niks tegen doen. Hij kon geen kant op. De kooi werd op een tafel gezet en direct kwamen zijn nekharen overeind. Zijn helderblauwe ogen stonden alert terwijl zijn hartslag versnelde. Hij moest zien te ontsnappen. Hij moest hier weg. Hij moest terug naar zijn pleegkittens, naar zijn Clan. Er kwam een hand zijn kooi in en voordat hij het wist hadden ze hem op de tafel neergedrukt. Er kwam iets over zijn neus en hij voelde zich direct weer licht worden in zijn kop. Zijn ogen draaiden weg en zijn lichaam verslapte. Hij viel weer in slaap, voor de zoveelste keer zorgden ze ervoor dat hij niks meer meekreeg. Het was niet eerlijk, hij was machteloos…

Onderwerp: Re: Change is painful[TNR]