A man cannot live without love.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hij was een nacht en dag verdwenen en weer teruggekeerd. Hij wist dat niemand het door zou hebben dat een kater zo verwond als hem hem gepeerd was. Zelfs Bloodclan had er niet op gerekend en daarom had hij heen en terug kunnen komen. Indigo leefde nog, ze was nog veilig, en hij beloofde dat hij weer terug zou keren. Hij had haar verteld wat er aan de hand geweest was en hij had haar meer vrijheid geven om de aankomende dagen veder weg te gaan dan de greenhouse. Ze had weten te overleven in de tijd dat Shadowclan opgesloten zat in de klauwen van Bloodclan en daarom had hij er vertrouwen in dat het zou goed komen als ze haar gebied weder ging ontdekken voor meer voedsel en water. Gebroken viel hij terug in zijn nest. Hij had al doorgehad dat Bloodclan verdwenen was maar zijn lichaam was te op om er op te reageren. Hij had nog maar een greintje energie over voor wat anders.. Zijn kaken gingen van elkaar af, tot maar een klein gleufje zodat de pijn hem niet te veel werd. “B-bbeech?” Vroeg hij vanuit de duister. Zijn achterpoot sleepte achter hem aan terwijl hij vermoeid en gepijnigd veder strompelde op zoek naar haar. Hij moest haar zien. Er lag wat op zijn hart, het moest er nu uit, om zijn gebroken ziel weer te genezen.

Natuurlijk had ze gemerkt dat hij weg was, maar waar naartoe had ze geen idee van. Ze had ook haar mond tegen de rest gehouden, ze wilde tenslotte niet hebben dat Bloodclan erachter kwam en daarna ging alles hard. Haar vader kwam terug en vermoordde Cobra. Dat was toch iets dat ze nooit had verwacht hem te zien doen. Ze was half in slaap gevallen naast Scarletkit tot ze haar naam zachtjes hoorde. Ze opende haar ogen vrijwel meteen en zag de bekende vacht van Bloodpaw. Het was misschien donker, maar toch herkende ze hem. "Blood?" Sprak ze zachtjes, terwijl ze het nest voorzichtig verliet om naar hem toe te gaan. "Waar was je?" Ze had zich zorgen gemaakt om hem, maar nu was hij hier weer.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hij hoefde niet eens lang te zoeken, want zoals altijd als ze elkaar riepen dan stonden ze met een seconde voor elkaars neus. Alsof ze van te voren al aanvoelde dat ze elkaar zochten. Haar stem klonk door het duisternis terug en haar eerste vraag was meteen waar hij heen geweest was. ''Niet belangrijk.'' Sprak hij zacht, zonder zijn kaken veel te bewegen. Hij strompelde nog een stapje naar voren en liet zijn grote kop rusten in haar nek. Vermoeid liet hij een bibberende zucht klinken. Haar geur rook hij diep in. Voor het eerst voelde hij zich niet schuldig dat hij lichamelijk contact met haar maakte. Voor het eerst voelde het alsof Starclan niet op hem neerkeek wanneer hij bij de she-cat was. ''Er is zoveel dat ik je vertellen moet,'' Begon hij na een lange stilte. ''En nu is daar het perfecte moment voor.. want, voel jij ook de vrede deze nacht? De wereld lijkt voor eerst in perfecte harmony ondanks alles. Er lijkt magie te zijn, sterrenstof glimt in je ogen.. jou ogen zijn de mooiste die ik ooit gezien heb. Ik voel zoveel verdomd zoveel liefde voor jou deze avond maar ook vele hiervoor en hierna.'' De tom trok zijn kop terug en keek diep in haar ogen. Hij was niet meer bang voor zijn gevoelens. Eindelijk kon hij zijn hart aan haar geven. ''Kijk,'' Zijn blik ging naar het plafond waar de eerste oranje zonnestralen van de ochtend door een gaatje heen stroomde. Het verlichtte hen als vuur. ''Kijk hoe de hemel opent voor ons, het licht in de lucht, kijk hoe het licht mijn hart opsteekt. Verbrand je vlam door de nacht, ik kan een vuur stichtte met wat ik voor jou voel. Het brand al zo lang in mijn borst.'' Zijn poot reikte naar haar gezicht en hij hield haar wang zachtjes en teder vast. Zijn kop drukte hij tegen de hare. ''Verbrand je vlam vannacht samen met mij, ons lot is samen, ga met mij de ochtend in als twee vlammende zielen die samen nooit zullen uitbrandde.'' Zijn neus beroerde haar snuitje, zijn hart die luid klopte en zijn ledematen die hij trilde voelde hij niet meer. Hij voelde enkel haar en hun liefde. ''Deze jongen is nu een man, wees mijn vrouw, wees alles voor mij..'' Zeg ja, zeg dat jij ook nog wil.

Hij kwam naar haar toe en legde zijn kop in haar nek. Haar ogen werden langzaam iets groter en ze keek wat vluchtig om haar heen. Niemand zag dit toch? Ze mochten dit niet zien. Hij moest haar dingen vertellen? Wat dan? Ze dacht dat ze hier al eens duidelijk in geweest waren en dat haar hart toen in duizenden stukjes gebroken was. Hij wilde dat toch nu niet weer doen? Dat zou ze niet kunnen hebben en al helemaal niet nu. "Wat voor een catnip heb jij gesnoven?" Nee, ze mocht haar hoop niet omhoog brengen, dan zou het vallen alleen maa harder gaan. "Je weet dat dit niet kan, hoe graag we het willen." Nee, het kon niet. Hij zou medicine cat zijn en zij kon dan niks voor hem zijn. Dat moest ze blijven herhalen in haar kop, anders kreeg ze hoop dat haar alleen maar weer pijn zou doen.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hoe poëtisch hij ook was nu de angst dat hij weer haar hart zou breken stak te diep. Hij begreep het, als hij niet afgezet was dan had hij begrepen dat ze het liever niet meer wou. Maar hij was geen medicine cat meer, hij was afgezet, Starclan had hem weggegooid als oud vuil en het enige waar hij daarna nog aan gedacht was was aan Beech. Ze konden eindelijk samen zijn, eindelijk hoefde ze niet meer bang te zijn. ''Niks. Ik heb niks gesnoven gek. Starclan heeft me mijn naam gegeven.. Ik sta vanaf gisternacht bekend als Bloodhound, Elder van Shadowclan.'' Hij keek haar recht aan toen hij dit tegen haar vertelde. ''Ik ben afgezet door Starclan. Alsjeblieft Beechresin, ik weet dat ik je hart gebroken heb.. net zo hard als mijne toen ik het moest doen vanuit mijn plicht. Maar nu, nu kunnen we eindelijk de sterren wegschuiven en onze liefde laten overslaan als vonken.'' Alsjeblieft. ''Zwijg nog een paar weekjes, maar wees die paar weken wel alvast de mijne. Ik heb je nodig, ik wil je als mijn partner, voor nu en altijd.

Ik hou van je.''

Starclan had hem zijn naam gegeven en daarna zijn rang afgepakt? Was hij serieus? Daar leek het wel op in ieder geval toen ze in zijn ogen keek. "Bloodhound," Sprak ze zijn naam rustig een keer uit. Het betekende dat ze inderdaad samen zouden kunnen zijn en het maakte haar dan niks uit wat de clan zou denken, want het zou mogen. "Oke, ik zal van jou zijn als jij van mij bent." Ze drukte haar neus zachtjes tegen die van hem, maar keek hem toen wat serieuzer aan. "Is dit wel wat je wilt? Een elder zijn?" Het was niet eens een warrior, nee, een elder. Dat moest zoveel harder zijn.Ze wilde wel dat hij hier gelukkig mee was.

Onderwerp: Re: A man cannot live without love.