[Open] Crisis

Settleddust zat in het kamp met koppen dichtbij elkaar met enkele ShadowClanners, fluisteren over Acorndust en over wat ze misschien zouden kunnen doen om zorgen dat ze BloodClan weg konden jagen. Shade was al dood, daar had Wolfblood voor gezorgd. Zij was de eerste, ze zouden er meer kunnen zorgen. Ze moesten snel zijn, want elke dag werd BloodClan sterker en ShadowClan zwakker. Maar hij werd uit zijn gesprek gehaald door een ijzige gil uit de medicine cat den. ‘Pepper,’ fluisterde hij verstikt. Zonder ook maar weer iets te zeggen keerde hij zich om en rende de medicine cat den in, daar zag hij Pepperpaw in haar eentje, compleet in shock. Maar.. was er iets gebeurd? ‘Pepperpaw, het is oké. Ik ben er,’ murmelde hij zachtjes, waarna hij zachtjes haar schouder aan probeerde te raken met zijn neus.

Settleddust raakte zachtjes haar schouder aan, maar zodra hij haar raakte leek ze onder zijn aanraking in elkaar te storten en meteen volgde een klauw over zijn gezicht. Hij schoot in eerste reactie achteruit, zijn poot langs zijn wang halend. Het was maar een kras, maar uiteindelijk leek het tot Pepperpaw door te dringen. Het was een reflex geweest, hij kon haar het niet kwalijk nemen. ‘Nee, het maakt niet uit,’ miauwde hij dan ook sussend. Het was maar een schrammetje, een fractie wat zij allemaal had beleefd de afgelopen dagen. Hij keek haar bezorgd aan. ‘W-wat is er aan de hand? Kan ik je helpen?’ miauwde hij zachtjes. Wat er in zijn poten lag. Misschien was ze wel nog boos op hem, maar hij zou haar nooit, maar dan ook nooit opgeven.

Settleddust maakte sussende geluidjes toen hij weer wat dichterbij kwam. Die kras zou wel weer verdwijnen, het deerde niet. Pepperpaw was er veel erger aan toen dan hij. Ze vertelde dat ze een nachtmerrie had. Hij fronste en knikte begrijpend. ‘Ik snap het,’ miauwde hij stilletjes. Ze had zoveel meegemaakt, natuurlijk ging dat in haar dromen zitten. Haar lichaam gunde haar geen rust, denkend dat gevaar om iedere hoek zat, op haar loerde. ‘Het is niet erg, je bent veilig nu,’ miauwde hij stilletjes. Hij was het maar, er was verder niemand hier. Hij suste nog even zachtjes, waarbij hij voorzichtig begon te spinnen. Alles om haar weer tot rust te manen.

Oh nee, niet zijn kleine zusje. Hij suste zachtjes toen hij de tranen in haar ogen zag. En toen kwam ze eindelijk weer naar haar toe. Het leek eeuwen geleden. Hij omhelsde haar stevig, maar ook zachtjes genoeg om niet haar wonden onder druk te zetten. Hij likte zachtjes langs één van haar oren. Ze miauwde angstig dat de BloodClanners haar op zouden eten. Hij schudde zijn kopje. ‘Nee, nooit,’ miauwde hij zachtjes. ‘Ik zorg dat ze je nooit meer aanraken. Ik beloof het. Ik bescherm je,’ miauwde hij zo dapper als hij kon. Hij zou het ook waarmaken. Hij zou iedere kat, ieder monster van haar afslaan. Ook al zou hij er zelf aan onder doorgaan. Het was zijn taak, zijn verantwoordelijkheid als grote broer.

Brat was woest geweest toen ze opmerkte dat Settelddust tegen haar bevel in ging en zich in de medicine cat den bevond. Brat moest haarzelf tegen houden om niet gelijk naar binnen te stormen en alle tanden uit zijn vieze bek te slaan. Maar dat zou te makkelijk zijn, ze wilde hem raken waar het echt pijn deed. En al snel werd het duidelijk waar zijn zwakke plek lag. Het was niemand minder dan het haar kleine sprinkhaantje, Pepperpaw. Dus dat moest zijn zusje zijn hmm? Interessant. Brat had even naar hun geluisterd. Ze wilde immers de twee katten een vals gevoel van veiligheid geven. Zodat haar uiteindelijke aanval totaal onverwachts kwam. De poes was ondertussen ook druk met een stok vinden, een van een precise afmeting en dikte. Wat toch nog een moeilijkere taak was dan ze origineel had gedacht. Maar uiteindelijk vond ze een stuk die goed genoeg was in haar ogen. Met de stok in haar bek maakte ze voorzichtig haar weg terug naar medicine cat den. Gebruik maken van de schaduwen onderweg zodat ze niet opgemerkt zou worden door ze. Ze kwam tot een halt toen ze zich in de laatste schaduw bevond, de laatste drempel tussen haar en hun. Onbewust boorde ze haar tanden in het houd van de stok. Ze wachtte op het perfecte moment om te kunnen toe slaan. ‘Ik zorg dat ze je nooit meer aanraken. Ik beloof het. Ik bescherm je,’ Dat was haar signaal. Als een leeuwin schoot de poes uit haar schuilplaats en rende met een hoog tempo de de beschutting in. Haar niet zorgen maken of wie of wat in haar weg was, alles zou ze vertrappen. Eenmaal bij de twee katten aangekomen sloeg ze wild haar stok tegen het lichaam- niet van Settleddust maar van de flamepoint; Pepperpaw. De stok brak in tweeën, de kwaliteit er van toch slechter dan dat ze dacht. Dus de impact zou voor niet zo hard zijn. Had haar sprinkhaantje even geluk. Met vuur in haar ogen richtte ze haar blik op Settleddust. De stok liet ze op de grond vallen. 'Verdwijn, en als ik je hier nog een keer zie; zal ik alle alle aderen die door je lieve zusje stromen openhalen en haar langzaam dood laten bloeden.'    

Settleddust drukte stevig zijn kopje tegen haar aan. Het speet hem dat hij niet beter zijn best had kunnen doen. Hij wou dat hij op drie plekken tegelijkertijd kon zijn, maar dat kon hij niet. Maar nu, voor eventjes, leek het weer goed. Voor eventjes... Pepperpaw schrok van beweging in de den en direct kwamen Settled zijn haren overeind. Een rode vlaag pels kwam voorbij en een stok schoot rakelings langs zijn neus en brak door midden op Pepperpaws rug. Een grom kwam uit uit de keel van de kater en meteen dook hij voor Pepperpaw, zijn tanden en nagels ontbloot. Brat. Dat wicht was als zijn schaduw, het moment dat hij het kamp binnen was gekomen. En ze bedreigde Pepperpaw, met de dood. Het was alsof er iets in hem knapte. Ze mocht zeggen wat ze wilde tegen hem, als zij er niet bij was. Maar nu hier, zo voor haar, nu ze hem het hardst nodig had, zou hij haar niet achterlaten. Helemaal niet toen Pepperpaw smeekte dat hij moest blijven. Vuur schoot in zijn ogen toen hij weer naar Brat keek. Hij was niet bang meer. Nu niet, nu hij wist dat ze niet te vertrouwen waren, hij kon haar niet nog een keer achterlaten. ‘Probeer dat, ik weet wiens bloed zal stromen,’ siste hij kwaad, waarbij hij nog eens dreigend gromde. Hij haalde nog niet uit, hij wilde niet degene zijn die het gevecht begon, maar hij stond stijf van de spanning, klaar om af te vuren als het zover was.

Weep for yourself, my man, You'll never be what is in your heart Weep little lion man, You're not as brave as you were at the start Rate yourself and rake yourself, Take all the courage you have left Wasted on fixing all the problems that you made in your own head

Ze hoorde het gesmeek van haar haar sprinkhaantje wel, maar ze negeerde het heel bewust. Iets waar de donker rode poes, de laatste paar jaren erg goed in was geworden. De pleiten van anderen, en haar zelf diep in haar hart. Langs haar heen laten gaan, alsof het niet meer was dan de wind. Brat vernauwde haar oog toen de bruine kater sprak. ‘Probeer dat, ik weet wiens bloed zal stromen,’  Ze was al woest geweest, maar het feit dat hij haar nog altijd probeerde tegen te dringen. Ze zou nog wat medelijden tonen als hij zich onderdanig zou gedragen. Maar voor die weg koos hij niet. En daarvoor zou hij boeten.

But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really Mousedung it up this time Didn't I, my dear? Didn't I, my dear?

Brat zette een paar stappen naar achter terwijl ze haar oren ver in haar nek duwde. Haar vlijmscherpe nagels waren al ontbloot en boorde zich in de aarde. 'This is your end, Settleddust.' Hijgde ze. Het gevecht was nog niet begonnen maar de adrenaline stroomde al met grote hoeveelheid door haar aderen heen. Het gaf haar een gevoel van onoverwinnelijkheid. Alsof ze de hele wereld aan kon. De rush was bijna een drug voor de poes. Was het daarom dat ze zich aan dit leven bleef vast houden? Enkel om die volgende hit te kunnen voelen?

Tremble for yourself, my man, You know that you have seen this all before Tremble little lion man, You'll never settle any of your scores Your grace is wasted in your face, Your boldness stands alone among the wreck Now learn from your mother or else spend your days biting your own neck

]Niet dat ze veel ander keus had, de clans kon ze niet meer in. Als ze ooit een kans had gehad, had ze die onderhand onmogelijk gemaakt. Het kittypet leven? Met de mensen? Andere die voor haar zorgde, oneindig veel liefde. Het klonk als een droom. Maar de realiteit was dat ze haar nooit zouden adopteren. Die beesten die keken te veel naar uiterlijk. En zij- voldeed niet meer aan hun schoonheid standarts. Daarbij zou ze nooit echt veilig kunnen zijn, niet in deze stad. Er zou naar haar gezocht worden. En in die onwetendheid leven, dat kon ze niet aan. Daar was ze te zwak voor.

But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really Mousedung it up this time Didn't I, my dear?

'Because if I get going, I wont stop.' Misschien was het rogue leven wel wat voor haar? Misschien - als Shark nog geleefd had. Ze dacht er nog veel aan. Hoe haar leven er nu uit zag als hij nog geleefd had. En ze samen waren. Shark en Brat, nee dat was niet de naam die hij haar schonk. En tevens ook niet de naam die ze wilde. Shark en Fox. Een nieuwe naam, een nieuw iemand. Een beter iemand. Maar het mocht niet, hij was vermoord. En zijn eigen zoon moest haar het nieuws vertellen en haar droom kapot maken. En waar was hij nu? Vogelvrij, misschien wel dood.

But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really Mousedung it up this time Didn't I, my dear? Didn't I, my dear?

'I will kill you.' Spuwde als een draak. Een draak die vuur blies. Dankzij haar krachtige achter poten wist de poes haarzelf met in een paar seconde naar voren te lanceren en greep met haar klauwen naar hem. In de hoop ze in zijn tedere vlees te kunnen haken. Ze richtte echter haar bek op zijn nek. Als ze een slachtader kon raken, of misschien zijn wind pijp kon doorboren. Zou dat haar al heel erg blij maken. En het was de enige manier om haar te laten stoppen. Want ze zou hier niet weggaan tot ze verzekerd was van zijn dood.

But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really Mousedung it up this time Didn't I, my dear? Didn't I, my dear?

Of de hare, het universum was vreemd. Ze mocht misschien nu de opperhand hebben maar. Wie weet zouden de tafels in haar nadeel gaan draaien. Misschien was dit wel de grootste fout die ze ooit zou begaan. Maar er was geen weg terug meer. Ze zou dit afmaken. Ook al was he- Ook al was het het allerlaatste wat ze ooit in haar leven zou doen. Misschien was het wel beter als dit haar einde was. De wereld zou eens monster minder hebben. Haar kinderen hoewel jong zouden haar missie wel afmaken, ja. Het waren goede kinderen, hoevaak ze hun op hun fouten wees. Het enige echt fout in hun leven was zij zelf.

Had Settleddust hoop gehad dat Brat op zou geven? Nee, het was gedoemd fout te gaan. Ze had de pik op hem de dag dat hij terug was gekomen in het kamp. Waarom? Settleddust had nooit willen opvallen, maar ze had het uitgekozen en dat was haar graf. Hij zou het doen. Hij wilde haar kapot maken voor wat ze Pepperpaw aan had gedaan. Zijn haren kwamen overeind en hij liet zijn tanden zien. Zijn einde? Ze mocht proberen. Hij was nog altijd ShadowClan en hij zou vechten als de tijgers die hun oudste voorouders waren. Hij hoorde Pepperpaw nog schreeuwen dat hij het niet moest doen, maar hij sneed haar lijf weer af, zijn rug gebold en zijn ogen standvastig. Kalmte voor de storm.
Brats woorden waren slechts woorden. Ze zou niet stoppen? Mooi, hij ook niet. Het was een krachtmeting. En zij dacht dat ze zou winnen, dat zij de opperhand had, maar hij zou vechten voor familie. Niet omdat hij kwaad was, niet omdat hij geen zelfbeheersing was. Ze zou de eerste slag moeten uitdelen, hij wist het. Hij moest zich focussen, zichzelf onder controle houden, de woede niet hem laten beheersen. Focus. En toen met een laatste dreiging sprong ze naar hem toe. Hij had het uitberekend. Een kleine ruimte, er was weinig plek om te draaien en uit te wijken als in een normaal gevecht. Ze ging direct af op de tedere delen. Voorspelbaar, voor een BloodClanner. Maar hij zou niet uit de weg gaan, ze mocht niet bij Pepper kunnen komen. Settleddust kwam overeind op zijn achterpoten, maar hurkte erbij, alsof hij bijna op de grond zat. Hij probeerde haar klauwen te onderscheppen en daarbij een flinke mep met uitgeklapte nagels op haar opengesperde bek te slaan. Hij buffelde zichzelf daarna naar voren en probeerde haar een flinke beuk tegen haar schouder te geven, zodat ze tussen hem en de muur zou komen te zitten. ‘Onderschat me niet, gore teef,’ siste hij fel, waarna hij opnieuw uithaalde naar haar kop. Hij zou haar helemaal in een hoekje drijven en kapot maken. Net zolang totdat ze zou gillen. Hij had een kille, onkenmerkende blik in zijn ogen. Ze had hem niet moeten testten. Hij was het spuugzat om steeds proberen op de achtergrond te houden, er zonder vechten proberen uit te komen, om de diplomaat te zijn.

Ze had op hem willen afspringen; haar nagels als haken in zijn vlees zetten. Om die vervolgens uit elkaar te scheuren. Maar voordat haar achter poten haar hele lichaam van de grond wist te duwen. Voelde ze een scherpe pijn door haar staart heen gaan en een kracht die haar opstijging tegenhield. Kwaad draaide ze haar hoofd en trof Orchis aan. Hij sprak, maar wat hij zei was niet belangrijk. Brat gromde en trok haar staart tussen zijn kaken vandaan. Haar ogen spuugde vuur. Zonder twee keer na te denken greep ze de kapotte stok van de grond en gooide het de kant van de mislukte wezen op. Hopelijk belandde her recht op zijn gore snufferd Brat richtte haar aandacht weer op de bruine kater. En voor de tweede keer zakte ze door knieën zodat ze met een mooie boog op hem kon springen. Maar ze was het element van verrassing kwijt. Orchis's onderbreking had de bruine kater de kans geven om een tegen aanval te bedenken. Iets wat de rode poes maar iets te laat door had.

Alles ging opeens heel snel, ze ontving een klap op haar bek en een als een storm ram beukte hij haar tegen een muur van de beschutting aan. Bloed borrelde op in haar keel tot het punt dat ze bijna niet meer kon ademen. Dus in een poging om haar windpijp te reinigen spuugde ze het bloed; op de vloer op de muur op haar zelf. Alles om haar heen werd wazig, alsof ze zich tussen de grens van de werkelijkheid en dromenland bevond. Enkel was ze er nu niet helemaal zeker van dat ze ooit nog zou ontwijken als ze nu haar ogen zou sluiten. De poes flikkerde met haar ogen en voelde ze nat worden toen ze de poot van de kater boven haar hoofd zag hangen. Als een storm die elk moment kon los barsten. Ze maakte een onkarakteristiek hoog geluid. Als een muis, die wanhopig om medelijden vroeg. Ook al wist ze dat dat er voor haar niet zin zat. De poot raakte haar flink op haar hoofd en dat was de knock-out. Alles werd zwart, hoe hard ze er ook tegen vocht. Ze verloor de controle over haar lichaamsdelen en viel daarom als een levenloos lichaam op de grond. In een plas van haar eigen bloed.

Het gegil van de welbekende Pepperpaw trok haar aandacht. Ze schreeuwde om hulp, als een kip zonder kop; dom, dom katje, want wie zou er hulp schenken als ze onderdrukt werden? Nee, de enige hulp die ze er nu bij riep was van hen. Toch leek er één kat achterlijk genoeg te zijn om op haar woorden te reageren. Het was Darkmind, klein Darkje, de pup van 12 die opnieuw overeind kwam. Blijkbaar had Cobra hem niet goed genoeg gestraft. Blijkbaar had hij nog een les nodig. Zahida zou het hem geven - maar niet nu, nu zou ze eerst kijken wat er aan de hand was daarbinnen. Ze duwde zichzelf langs de flame-point en de tabby heen, waarna ze de zogenaamde medicine cat den in liep om de situatie te peilen. Het zag er niet erg goed uit. Zahida's groene ogen staken op het inzakkende lichaam van Brat - Orchis kwam naar haar toe. Nog een commander die verdwijnen zou. Het was alsof de rang vervloekt was. De member gromde richting de kater die dit aangericht had. Ze wist zijn naam niet, al boeide dat haar ook vrij weinig. Hij zou sterven voor zijn daad van vandaag. Sissend stapte ze naar voren, ging ze voor het lichaam van Brat staan voordat de ander haar de das om kon doen. Wie weet was ze al dood daar, gestikt in d'r eigen bloed, maar ze zou er zeker van maken dat de Shadowclanner niet het zekere voor het onzekere nam en ook nog is haar luchtpijp doorbeet. Ze klapte haar scherpe nagels uit en trok haar lippen op. "Wil je dansen, kleine jongen?" siste ze met overeind staande haren.