[Icepaw] Shadows on the wall

De rust was langzaam wedergekeerd in het kamp, maar Dragonpaw voelde zich alles behalve rustig. Sterker nog, het leek wel alsof hij gedreven werd door een manische energie die hem bezig hield. Zijn familie was aan stukken gescheurd, en ondanks dat zijn moeder het verdiend had, was er toch een vreemd gat in zijn hart ontstaan op het moment dat Wolfblood haar de strot doorgebeten had. Ooit had hij verwacht, gehoopt, dat hij haar ooit trots zou maken, ze verder keken dan zijn duivelse ogen zoals ze dat genoemd had. Dat als hij eenmaal een populair, groots genoege warrior was, ze met een lach naar hem zou kijken. Die kansen waren vervlogen, samen met de hoop die hij gevoeld had. Samen met zijn vader die de clan verlaten had met Pythongaze. Zijn familie was aan stukken gereten. Net zoals het stuk mos wat hij aan zijn klauwen had liggen blijkbaar. Hij ontwaakte uit zijn waas, verbouwereerd knipperend met zijn vlamkleurige ogen. Het was de bedoeling dat hij nesten ging maken, in plaats daarvan had hij een stuk mos absoluut geshredded. Met een zucht trok hij zijn schouders hoog op en schraapte hij het bij elkaar op een hoopje. Dat zou hij straks wel opruimen. Hij stopte zijn woede en verdriet diep weg binnen in hem en schraapte een nieuwe hoeveelheid mos bij elkaar, zich erop richtend dat hij dit keer wel een net nest zou maken. Met een frons kwam hij echter tot de conclusie dat hij niet genoeg had nadat hij dat andere mos mishandeld had. Met een zucht kwam hij overeind, waarna hij de den en vervolgens het kamp uitliep. Zijn mentor zou hem wat, als hij nog geleefd had.

Zonder dat hij het doorhad, kwam was hij naar de Thunderclan grens gezworven. Pas bij het lage gegrom van monsters spitste hij zijn oren en verwijde hij zijn vlamkleurige ogen wat. Knap stom, er was hier zeker wel mos te vinden, maar had hij zo ver moeten lopen? Geïrriteerd zwiepte hij met zijn staart, waarna hij toch mos van een boomstam begon te schrapen. Nu hij hier toch al was...

[Eerste post voor Icepaw]

Sneller, sneller, sneller! Icepaw voelde hoe ze haar spieren tot hun limiet aan het testen was, maar ze vond dat het nog niet snel genoeg ging. Een geërgerde grauw verliet haar lippen toen de muis alsnog ontsnapte… en zij vol tegen een boom knalde. Ze was zich zo erg aan het fixeren op de muis dat ze haar omgeving niet in de gaten had gehad en daar moest ze nu de prijs voor betalen. Ze voelde hoe er bloed van een snee boven haar oog naar beneden begon te druppelen, maar ze negeerde het en keek kwaad en met zwiepende staart naar de plek waar de muis verdwenen was. Ze was al vroeg het kamp uit gegaan nadat Clawtongue tegen haar had gezegd dat ze vandaag geen training hadden omdat hij eerst nog wat dingetjes moest doen. Hij gaf ook aan dat ze goede vooruitgang boekte en dat ze gerust mocht proberen om te gaan jagen, maar dat ze dichtbij het kamp moest blijven en dat ze zichzelf niet mocht uitputten. Icepaw negeerde het zware gevoel in haar ledematen terwijl ze zich van het kamp wegdraaide en juist dieper het territorium in ging, boos zijnde om haar falen. Bloed vermengde zich met haar witte vacht en geïrriteerde knipperde Icepaw met haar ogen toen het in haar ogen dreigde te druppelen. Ze liep maar een bepaalde kant op en merkte pas waar ze was toen ze het lage grommen van een monster hoorde. Ze richtte haar blik naar de overkant van het Thunderpath, naar het ShadowClan territorium. Haar blik viel op een apprentice die mos aan het schrapen was van een boom dichtbij het Thunderpath en kort drukten haar wenkbrauwen zich naar beneden. Ze liep naar de grens voordat ze zichzelf tegen kon houden en bleef op een veilige afstand van het Thunderpath staan, haar blik richtend naar de apprentice wiens vacht de tegenpool was van de hare. “Niet echt de ideale plek om mos te gaan halen, wel dan?” vroeg ze eerder verbouwereerd dan op een gemene toon aan hem, haar kopje een tikje scheef houdend en de prikkende, bloedende snee boven haar oog voor even vergetend.