All the clouds in me are raining

Settleddust kwam met de opgaande zon in zijn rug terug van Fourtrees, alsof hij zojuist een veldslag had geleverd. Hij was zo moe, zo intens vermoeid. Hij kon nooit vertellen wat hij net had meegemaakt, aan niemand niet. Toch? De twee kittens die hij in zijn bek droeg, ze mochten nooit weten dat ze van hem waren. Dat ze Riverclan waren. Oh Starclan, dat ze hem dit lieten doen. Ze moesten de geur van Shadowclan krijgen, van rogue, wat dan ook, maar de Riverclan geur moest eraf. Of roken ze alleen nog maar naar Seamist? Hij wist het niet. Zijn kop draaide overuren. Was dit wel de goeie keuze? Twee kittens, zonder moeder, verscheurd van hun families, gedoemd om met hem te leven. Een vader, die geen vader kon zijn, want hij moest loyaal zijn aan zijn clan. Hij moest denken met zijn hoofd, niet zijn hart. Onder een vlierstruik legde hij de kittens even neer en krulde zich om hen heen. Hij begon ze verwoed weer schoon te likken, proberend iedere geur uit hun pelsjes te krijgen, en ook om ze ondertussen warm te houden. Triest keek hij neer op hen neer. Hij zag nu al zoveel Seamist in hun. Overduidelijk haar kleurenpallet. Het warme oranje en bruin in Dimkit, en de roodbruine pels van Tidekit. Hij zuchtte en likte ze beide nog een keer over hun bollen, waarna hij weer overeind kwam. ‘Kom op meisjes, het is niet ver meer,’ miauwde hij met een schorre stem. Hij pakte ze weer voorzichtig bij hun nekvel en liep dichter naar het kamp.

Settleddust zorgde ervoor dat ze niet onder de modder kwamen terwijl hij door het meer moerassigere gebied begon te lopen. Hij baggerde door de blubber, zorgend dat zijn spoor niet meer gevolgd zou kunnen worden naar Fourtrees. Hij wilde niet dat men achterdochtig zou worden, al had hij nog steeds niet bedacht wat voor verhaal hij deze kittens zou geven. Zou hij zeggen dat hij ze als vondeling had gevonden? Zou hij zeggen dat een poes hem kwam smeken ze mee te nemen, dat de code hem verbood kittens in nood te redden? Of zou hij gewoon toegeven dat ze van hem waren, de waarheid spreken. De clan recht in de ogen aankijken en hun toorn in ontvangst nemen. Diep in gedachten liep hij verder, het enige geluid zijn zware pootstappen en zo nu en dan een zacht piepje van zijn kittens. Zijn mooie meisjes. Misschien wel hun laatste momentje zo samen, met zijn drietjes.

[Closed]

Oh wat was hij blij dat hij weer vrijheid had kunnen krijgen nu alles weer gefixed was. Goed, Acornstar had de regels meteen aangescherpt dus voorlopig zou hij maar niet naar de grenzen gaan om met andere katten te praten. Maar, hij kon weer door hun eigen territorium lopen, en dat was heel wat voor katten die tijdlang waren opgesloten in hun eigen kamp, omsingeld met hun vijanden. Nu kon hij weer gaan en staan waar hij wilde, doen wat hij wilde. En ze konden weer een beetje normaal eten, aansterken van de tijd waarbij BloodClan hen in hun greep had gehad. Toen een bekende geur zijn neusgaten bereikte grijnsde hij even. Oh, hij hield er van om die kater te sollen. Het was een aparte vriendschap die ze hadden, maar Ink zou liegen als hij zou zeggen dat hij er niet van genoot. Hij trippelde blij die kant op, klaar om hem weer een klap tegen zijn schouder te verkopen. Tenminste, dat wilde hij doen bij de deputy, tot Settled echt in zicht kwam. Inkspots moest even twee keer knipperen met zijn ogen voordat hij door had wat Settleddust droeg in zijn bek. Kittens. Twee kittens. ”Settleddust?” sprak hij met een licht fronsje op zijn gezicht, terwijl hij naar de kittens keek. ”… waar heb je die kittens vandaan?”

Settleddust wist echt niet wat hij moest doen. Hij wilde de kittens een goed leven geven. Hij had ze eigenlijk niet mee moeten nemen, maar Seamist gaf hem geen andere keus. En Morningkit zo voor zijn ogen zien overlijden, zelf moeten begraven. Hij kon niet hier leven en niet de kittens zien opgroeien. Hij wilde ze niet allemaal kwijtraken. Misschien was dat ook de reden dat hij uiteindelijk met Seamist was ingestemd. Hij wist het ook niet. Of het nou in een opwelling was of doordacht, hij zat er nu mee. Twee, kleine, piepende meisjes in zijn bek, en geen uitleg.

Settleddust schrok zich dan ook een hoedje toen Inkspots uit het niets leek te ontstaan. Wat deed hij hier zo vroeg? Hij klemde zich nog even stevig om zijn kittens, waarna hij hem met grote, hulpeloze ogen aankeek. Waar hij die kittens vandaan had? Aan de ene kant wilde hij zijn hart maar al te graag luchtten bij de kater, hem alles vertellen. Van Seamist en hoeveel hij van haar hield, en hoe deze kittens zijn kinderen waren, en dat hij voor ze wilde zorgen. Maar eigenlijk wilde hij alleen maar oplossingen horen. Hij zuchtte even diep, waarna hij daar een droog plekje aarde liep. Hij legde de twee zachtjes neer en krulde zich er weer omheen. ‘Ze.. Ze zijn van een Riverclan poes,’ gaf hij dan ook eerlijk toe. Zijn groene ogen gingen toen wanhopig naar zijn vriend. Zou hij dit een keer serieus nemen? Zou hij hem kunnen helpen. Helpen een oplossing te verzinnen. ‘Ze zijn van mij, Ink..’

Settled schrok duidelijk toen hij hem aan sprak. Het was vroeg in de ochtend, ja, maar hij genoot van zijn vrijheid ja. Dus hij was er gewoon vroeg op uit, alsof hij weer als een jonge apprentice er weer op uit zou gaan. Zo voelde hij zich ook gewoon weer, als die jonge apprentice. Maar hij had niet gedacht dat de kater hier zou zijn, al helemaal niet met kittens in zijn mond. Dus het was niet raar dat hij even met stomheid was geslagen, zelfs Ink was dat gewoon. Een zucht gleed uit de mond van de kater. Had BloodClan hier kittens achtergelaten? Was er iets gebeurd? Hij knipperde even terwijl hij zijn kopje een beetje kantelde terwijl Settled de kittens op een droge plek legde. De kater krulde zich er weer omheen meteen. Alsof hij ze moest verdedigen. ’Ze.. Ze zijn van een Riverclan poes,’ klonk er van de kater af, waarop hij knipperde. Zelfs Ink kon even niet één plus één is twee doen, maar waarom was hij er niet? ’Ze zijn van mij, Ink..’ klonk er van de kater af, waarop hij even zijn mond opende om te spreken, maar daarna zijn bekje weer sloot. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Hij, Inkspots, was compleet even stil. ”Shit.” kwam er na een tijdje uit, waarna hij even zuchtte. Dit was niet zomaar iets. Dit was iets waar hij om kon lachen, later misschien eens. Het was een grapje geweest toen hij in het kamp aan de kater had gevraagd of er iemand was geweest. ”Wat is je plan?” vroeg hij even aan de kater. Wat wilde de kater gaan doen? Vooral met die rang die hij op dit moment had.. Dan kon hij dit toch niet zomaar flikken met een Acornstar die al heel erg met de regels zat te klooien?

Tidekit bungelde daar maar, aan haar zusjes's zijde. De geur van haar moeder vervaagde al, beetje bij beetje, en ze kon zich niet meer voor de geest halen hoe het ook alweer rook. Het enige dat ze wist was dat er iets miste. Maar ook dat gevoel zou vervagen, beetje bij beetje, tot het slechts een heel verre herinnering was waarvan ze nooit zeker zou zijn of het nu een droom was, of de realiteit. Maar ze was moe, zo moe, en koud en ze had honger. Op een bepaald moment werd ze terug op de grond geplaatst, op de koude harde grond, en ze werd omhuld door een andere vacht. Maar Dimkit was de enige aan haar zijde; haar vaders geur was nog niet zo bekend als die van haar siblings of van haar moeder, waar ze al haar hele leven mee samen geleefd had. Het kleine poesje geeuwde en probeerde haar lichaampje op te krullen, maar ze rilde van de kou en ze was niet sterk genoeg. Ze was zo moe, ze wou gewoon slapen..

Wow, hij was er zelfs stil van. Settleddust zat met zijn handen in het haar. Shit, dat was een understatement. Settleddust staarde voor zich uit, niet wetende wat hij moest. Het enige wat hij zeker moest maken, was dat zijn baby's veilig in Shadowclan moesten komen. Maar hij wilde ook dat ze mooi konden opgroeien, niet moesten leven met het feit dat ze kinderen waren van een deputy die niet zijn poten thuis kon houden, die de code had gebroken. Als hij dan nog wel deputy was. Hij keek Inkspots dan ook met twee, grote, wanhopige ogen aan. Inkspots vroeg wat zijn plan was en hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee,’ miauwde hij. Zijn groene ogen schitterden verslagen, waarna hij weer naar zijn twee kindjes keek. ‘Ik weet alleen dat ze veilig naar Shadowclan moeten. Dat is het enige wat ik nu nog voor ze kan doen,’ miauwde hij stilletjes. Oh Starclan, hij wist het echt niet.

Oh hij had dit dus echt niet verwacht van de kater. De kater leek toen hij om zijn liefdesleven had gevraagd steeds zo terughoudend te zijn, niet zo zelfverzekerd. En nu was hij hier met twee kittens. Ink kon niets anders dan gewoon verbaasd te zijn. Hij had niet verwacht dat de kater hier zou zijn met kittens. Hell, als de kater kittens zou krijgen had het hem meer geleken dat hij kittens zou krijgen in ShadowClan zelf, hij had niet verwacht dat de kater voor hem zo'n sjanter panther zou zijn geweest om kittens met een RiverClanner te hebben. De kater keek hem wanhopig aan, alsof hij de enige was die hem kon helpen. Shit, misschien was hij dat ook wel. Toen hij vroeg of de kater een plan had haalde de kater zijn schouders op. 'Geen idee,' klonk er van de kater af, waarop de kater verslagen naar hem keek. Het was allemaal net op verkeerde momenten, Ink kon het wel begrijpen in dat opzicht. Settleddust keek naar zijn kittens, de twee jonge kittens. 'Ik weet alleen dat ze veilig naar Shadowclan moeten. Dat is het enige wat ik nu nog voor ze kan doen,' klonk er stilletjes van de kater af, waarop Ink even met zijn poot over zijn gezicht wreef. Oh wat een situatie. De kittens moesten inderdaad veilig naar ShadowClan. Wat er ook gebeurde, de kittens konden niet meer naar Riverclan. Dan was de kans dat Settled gepakt werd alleen maar groter. "Oké," sprak hij eventjes met een lichte zucht, waarna hij naar de kater keek. Hij kon de kater niet laten lijden, het was wel zijn dikke eigen domme schuld, maar hij kon dit niet aan zien. "Ik help je. We nemen de kittens mee naar het kamp, vertellen Acornstar dat we ze hebben gevonden." sprak hij terwijl hij lichtjes heen en weer begon te ijsberen. Hij wist dat de kans groot was dat Acorn de kittens niet zou gaan accepteren, vooral met het gedrag dat de kater de laatste tijd vertoonde. "Als hij dat niet accepteert..." Hij stopte met lopen terwijl hij voor een moment naar de grond keek. Ze konden de kittens niet terug sturen, ze konden niet zeggen dat Settleddust de vader was. Ze konden al helemaal niet de schuld op iemand anders leggen, dan zou het alleen maar verdachter zijn. Als ze zeiden dat Settleddust de vader was, dan was hij zeker zijn rang in één keer kwijt. Hij keek naar de kater met vastberadenheid aan, maar StarClan hij wist dat hij er misschien wel spijt van zou gaan krijgen. "Dan zeggen we dat ik de vader ben."

Ja inderdaad Ink, zeg dat wel. Settleddust zag de uitdrukking op zijn kop. Wat moest hij dan doen? Ze achterlaten, dat kon hij toch ook niet. En Inkspots wist niet dat Seamist de moeder was. Nee, dat zou hij nooit weten. Dat was zijn geheim. Hij zou niet Seamist ook nog met hem mee naar beneden trekken. Het was haar wens geweest dat twee van hun naar Shadowclan zouden gaan, dat zou hij in vervulling laten gaan. Ook al was hij er eerst volledig tegen geweest. De dingen die je doet voor liefde. Maar Inkspots zou hem helpen. Hij zag het aan hem. Hij begon in oplossingen te denken, zeggen dat ze ze gevonden hadden. Met uiteindelijk de ultieme prijs de betalen. Geschokt keek hij naar de kater, waarna hij zijn kop begon te schudden. Nee, nee, Inkspots mocht zichzelf niet zo opofferen, niet voor hem. ‘Nee, ik kan je niet vragen dat te doen,’ miauwde hij. Inkspots had er niets meer mij te maken. Hij verdiende niet gestraft te worden voor zijn fouten. En je wist hoe Acorndust nu was. Zo.. zoals hij nu was. Achterdochtig, helemaal terecht. Verdomme hij was zelf één van die sukkels, die verraders. Codebrekers. ‘Jij mag niet hangen voor mij.’

Hij kon het niet laten gebeuren dat de kater gestraft zou worden. Hij was jong geweest, jong en niet goed nagedacht. Hij kon de kater daarvoor niet laten vallen, dat zou het einde betekenen van zijn rang. Het einde betekenen ook van het vertrouwen van Acornstar waarschijnlijk. Wilde hij dat zijn Clan aan doen? Geschokt keek de kater naar hem toen hij de woorden uit sprak. Hij wist zelf ook wat de prijs zou zijn die hij kon gaan betalen. Maar dit was het plan. De kater schudde met zijn kop, duidelijk niet mee eens. Kon hij niet zien dat dit het enige was wat hij kon doen? 'Nee ik kan je niet vragen dat te doen,' klonk er van de kater af, waarop hij even de kater strak aan keek. Dit was zijn enige kans, dit moest hij niet afslaan. 'Jij mag niet hangen voor mij.' Hij stapte dichterbij de kater, terwijl hij hem recht aan keek. Het was voor hem al duidelijk wat er ging gebeuren, als ze die kittens in de clan wilden hebben... "Settleddust, dit is de enige kans die je hebt." sprak hij tegen de kater, serieusheid was zeker wel te vinden in zijn stem. StarClan hij had ook niet verwacht dat hij de taak van vader op zich zou gaan nemen. "Als jij, de deputy, hiermee naar Acornstar gaat? Wat denk je dat hij zal doen? Hij vertrouwt jou, Settled." sprak hij, waarna er een zucht over zijn lippen gleed en hij zich even om draaide om een paar stappen te zetten en zijn oren naar achteren gleden. "Ik heb al een reputatie, maar dit is de enige manier voor de kittens in de clan te komen." sprak hij waarna hij zich weer omdraaide naar de kater en met zijn oortjes draaide. De kittens verdienden om in ShadowClan te komen, ze waren deels ShadowClan immers. "Jij kan ervoor zorgen dat ik niet verbannen wordt, dat de straf niet te zwaar wordt. Maar je kan niet je rang hiervoor opgeven. In tijden zoals deze, met hoe Acornstar zich gedraagd? Ben jij degene die nog voor een beetje rust in de clan zorgt." Eentje die nog vertrouwen had in katten. Die niet meteen katten zou gaan verbannen. Daar moesten ze een beetje op leunen, dat Acornstar niet te ver zou gaan. Dat was de enige hoop voor de kittens, maar ook voor Settleddust.

Nee, nee. Dit mocht niet. Hij kon zijn vrienden niet naar beneden halen. Hij keek wanhopig naar zijn vriend. Misschien wel zijn beste vriend, hoewel hij eigenlijk de kater niet mocht. Maar ook weer wel. Hij was als een grote, hele irritante, broer. Maar hem zo de schuld op zich laten nemen? Dat kon hij toch niet gewoon laten gebeuren? Maar Inkspots gaf aan dat het de enige optie was, dat hij nu niet alleen voor zichzelf zou kiezen: voor de clan. Hij mocht Acornstar zijn vertrouwen niet schaden. Hij drukte zich stevig om de twee kleine kittens, bang dat ze het anders koud zouden krijgen. Zijn mooie kindjes. Hij keek weer naar hun. Hij zou alles voor ze doen. Alles. Hij keek met een schuldige blik weer naar de kater. ‘Oké...’ gaf hij uiteindelijk toe. Starclan, ze zouden over hem oordelen. Ze zouden hem haten. Maar hij deed dit voor zijn kittens, voor zijn clan. Hopelijk zouden ze niet al te kwaad zijn. Hij zou zijn hele leven strijden om dit recht te zetten. ‘Oké, dan gaan we het zo doen,’ murmelde hij onder zijn adem. Hij kwam voorzichtig weer overeind. Ze moesten nu tempo maken, de kittens konden niet lang zonder moeder zitten. Hij blik ging naar Inkspots en zijn groene ogen schitterden dankbaar, waarna hij zijn kop tegen zijn voorhoofd duwde. ‘Ik zal ervoor zorgen dat je gespaard zal blijven. Echt, bedankt,’ miauwde hij, waarna hij zijn kop weer terugtrok om hem weer recht aan te kijken. ‘Ik zal je eeuwig dankbaar zijn,’ miauwde hij met een schorre stem.

Settleddust boog zich weer over zijn kittens. ‘Wil jij Tidekit meenemen?’ miauwde hij zachtjes, terwijl hij zijn neus langs het kopje van de roodbruin met witte kitten streek. Vervolgens pakte hij zelf Dimkit bij haar nekvel en pakte haar voorzichtig, heel voorzichtig weer op. Ze waren bijna bij het kamp. De zenuwen vielen als een blok beton in zijn maag. Wat zou Acornstar denken? Zouden ze hier heelhouds mee weg komen? Hij deed weer een gebedje naar Starclan. Alsjeblieft, nog één, één allerlaatste wondertje.

Maar de warmte van haar vader verdween, en haar zusje ook. Ze werd helemaal alleen achtergelaten, in een koude en harde wereld die ze nog niet kende. Tidekit piepte, een zielige en stille piep, en toen opnieuw - luider dit keer. Nee, kom terug, zij waren de laatste die ze had en nu waren die ook weg? Tidekit begon te huilen. Ze voelde zich alleen en koud en eenzaam en luid jammerde ze haar gevoelens de wereld in.

Wanhopige blikken werden naar hem gegooid, maar hij had zijn gedachten al duidelijk op een rijtje. Hij zou dit doen, voor de Clan, maar vooral ook voor Settled. Hij was nog jong, hij zou hiervan gaan leren. Hij zou weten dat hij dit geen tweede keer zou gaan doen. Ah, daar ging zijn perfecte reputatie dat hij niet zomaar met een poes alles zou gaan doen, maar het was iets dat hij zou accepteren. De kater drukte zich tegen de kittens aan, de kittens waar hij feitelijk gezien afstand zou van moeten doen vanaf het moment dat ze het kamp in zouden gaan lopen. Want vanaf dat moment zou hij de vader zijn. En zou Settleddust niet meer dan de deputy zijn die hem was tegen gekomen met de kittens. 'Oké...' klonk er uiteindelijk met een schuldige blik van de kater af. Schuldig mocht hij zich er zeker om gaan voelen, daar had hij geen twijfels over. En hij wist ook dat Settled er alles aan ging doen om de straf zo laag mogelijk te krijgen. Of dat hij in ieder geval geen verbanning om zijn oren zou gaan krijgen. 'Oké, dan gaan we het zo doen,' murmelde de kater onder zijn adem, waarna hij overeind kwam. Ink knikte even. Hij moest zeggen dat hij er zelf aardig nerveus over was. StarClan, wat moest hij nou met kittens? Hij was er niet eens zo goed mee. Maar het was voor het goede van de Clan, voor het goede van Settleddust. En dat alleen al was genoeg voor hem om alles te geven wat hij had. Wat hij niet had verwacht was de kop van de kater tegen de zijne aan, waarop hij deze zachtjes terug duwde. Settled was een beetje als een jonger broertje die hij nooit had gehad. Ze konden beetje ruziën, maar eigenlijk gaven ze meer om elkaar dan dat ze ooit zouden toegeven. 'Ik zal ervoor zorgen dat je gespaard zal blijven. Echt, bedankt,' sprak de kater, waarna de kop weg ging van de zijne en hij met een warme glimlach naar de kater keek. 'Ik zal je eeuwig dankbaar zijn,' Hij kon het niet laten om zachtjes te lachen. "Daar heb je je partner in crime voor, niet waar?" sprak hij met een zachte glimlach, een referentie naar de tijd met hun doos.

De kater wendde zich weer naar zijn kittens, tijd om te vertrekken. 'Wil jij Tidekit meenemen?' klonk er zachtjes, waarop Ink rustig knikte. De kitten begon vrijwel meteen te huilen, waarop Ink even zuchtte. Natuurlijk moest hij weer het jank kindje krijgen. Hij likte even rustig over de vacht van de kitten heen, aan dit soort dingen moest hij maar gaan wennen, waarna hij de kitten voorzichtig in zijn nekvel op pakte en de reis naar het kamp weer ging maken met Settleddust naast hem. Vlakbij het kamp gunde hij de kater nog even een blik, een blik van vertrouwen en warmte. Ze gingen het doen. En alles zou goedkomen.

Voor een lange tijd werd ze door haar vader gedragen. In deze tijd was ze in slaap gevallen, en hing ze als een slap bundeltje uit zijn bek. Ze sliep zelfs rustig door toen ze zachtjes neergelegd werd op de grond. Echter werd ze niet lang daarna wakker door haar zusje, die tegen haar aan begon te woelen en te prikken. Een frons trok over haar piepkleine gezicht waarbij ze een duw terug gaf aan de ander. Stop met prikken. Maar Tidekit ging tegen haar aan rillen en een kleine, veel te schattige zucht verliet haar bekje. Zo bleven ze even liggen, maar plots werd haar zusje opgepakt. Dimkit was al weer half in slaap gesukkeld, maar hier werd ze toch opnieuw wakker van. Ze piepte, maar meer dan dat deed ze niet. Ze werd opgepakt door haar vader. Ze herkende zijn geur, en gelukkig ademde ze zijn geur in. Ze was al lang vergeten dat ze ook een moeder had, en nog twee andere siblings. Dimkit bleef rustig, liet zich gemakkelijk dragen en voelde zich tevreden.

Settleddust wierp nog een dankbare blik op Inkspots. Lachen kon hij niet echt meer. Hij was zo zenuwachtig, het vrat hem vanbinnen op. Zou dit wel goed komen? Zouden ze er mee weg kunnen komen. Hij voelde zich plotseling extreem misselijk. Maar hij moest doorzetten, hij moest het proberen, voor hen. Het moment dat Inkspots Tidekit probeerde op te pakken begon ze te krijsen. Bezorgd ging zijn blik naar haar. Deed Inkspots het wel goed, was hij wel zachtjes genoeg? Maar toen hij aan haar snuffelde leek niets mis te zijn, alleen dat ze piepte. Misschien hadden ze gewoon een moeder nodig, ze moesten snel zijn. Hij pakte Dimkit op en ze begonnen aan de korte reis naar kamp. Eenmaal voor de ingang aangekomen, wisselden Inkspots en hij nog een blik uit. Hij probeerde een mondhoek op te halen, maar hij voelde zich alles behalve gerust. Hij haalde diep adem en probeerde zo natuurlijk mogelijk de doorntunnel in te lopen. En eenmaal in het kamp, daar zou hellevuur op hem wachten.

Tidekit hield het huilen niet lang vol. Ze was moe en het was koud en ze wou gewoon terug naar die bekende geuren van daarnet, en niet gedragen worden door deze vreemdeling die ze net nog herkende.. Nu voelde ze niet eens meer haar zusje tegen zich, en ze voelde zelfs die herinnering al vervagen. Maar ze voelde zich alleen. Dit kon het leven toch niet zijn? Zo koud, zo eenzaam?

Onderwerp: Re: All the clouds in me are raining