Hope for the morning to come

Het was laat, maar Twisted kon niet slapen. Hij had veel zorgen en dus rolde hij een eind om in zijn nest, want hij kon maar geen lekker plekje vinden om te slapen. Ugh, BloodClan was echt stom. Heel erg stom. En die stomme Leader had zelfs zijn vader vermoord! De jonge kater slikte. Als zijn vader echt dood was... Hij wist niet of het ooit nog goed zou komen. Geen Medicine Cats, geen Leader of Deputy... Zouden de andere Clans komen helpen? Dat moesten ze wel doen toch?
Hij keek op, twee ogen glinsterde in het zwakke licht dat de Den in scheen, één groen en één geel. Hij zag dat Newtpaw ook wakker was. Hij schoof wat dichter naar haar toe. 'Hey, Newt.. Kan jij ook niet slapen?' fluisterde hij naar haar.

+ Newtpaw

how am I supposed to make you feel okay
when all you do is walk the other way

Met haar lichaampje opgerold tot een klein balletje lag de poes zo dicht mogelijk tegen de rand van haar nest. Het voelde nu vreemd en verkeerd om als een pannenkoek in haar nest te liggen, zo in het midden. Ze was nog geen grote of erg sterke poes, al deed haar naam de meeste denken aan een kater. Haar rood met witte vacht was een klein hoopje geworden welke bijna niet zichtbaar was als je gewoon de nesten af zou glijden met je blik, maar haar buurman had haar wel opgemerkt. "Hey, Newt.. Kan jij ook niet slapen?" Fluisterde hij naar haar en ze hief haar kopje. "Nee" fluisterde ze terug en bijna begon haar onderlip te trillen. Ze wilde gewoon weer dat alles terug ging naar hoe het was!

Hij hoopte niet dat hij haar wakker gemaakt had. Dus was hij best opgelucht toen Newt haar kopje ophief en hem vertelde dat ze ook niet kon slapen. Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht. Zijn ogen vielen op haar trillende onderlip. Oh nee, ze zou toch niet gaan huilen? Oh neeee. Twistedpaw schuifelde wat dichter naar haar toe en duwde troostend zijn brede kop tegen haar schouder. 'Het komt wel goed,' murmelde hij zachtjes. Maar die woorden moest hij zelf ook nog leren te geloven. Met elke dag die voorbij ging, werd de hoop minder op dat zijn vader het overleefd had. Maar dat moest toch wel? BloodClan moest weg hier!

how am I supposed to make you feel okay
when all you do is walk the other way

De kater schuifelde al snel dichter naar haar toe toen haar onderlip begon te trillen. "Het komt wel goed" murmelde de kater zacht waarop Newt maar gewoon knikte. Ze had er geen zin in om het erover te hebben en Twisted waarschijnlijk ook niet. Zonder dat ze het echt doorhad was de kleine poes zijn nest in gekropen en had ze zich tussen zijn grote poten gewurmd. Het was duidelijk dat hij vele male breder en groter was, maar dat maakte de poes vrij weinig uit. Hij voelde veilig.

Hij was naar de poes toe geschuifeld, maar lag nu wel een beetje ongemakkelijk. Maar dat maakte niet uit, want hij wilde er voor haar zijn. Zoals ze er allemaal voor elkaar moesten zijn. De poes knikte bij zijn woorden, en voor hij het wist was ze al in zijn nest gekropen. Twisted leunde wat naar achteren zodat ze de ruimte had, maar legde toen beschermend zijn brede poot over haar heen. 'Het komt allemaal wel goed..' murmelde hij zachtjes met een lichte zucht. Hij zei het voor hen allebei, hopend dat ze het allebei zouden geloven. Hij legde zijn pluizige staart beschermend rond haar lichaam heen. Hopelijk voelde ze zich veilig bij hem, en Twisted had ook steun aan haar.

look like a flower flower

Al snel had de kleine flame point zich opgekruld tot een bal tegen zijn flank. Twistedpaw leunde wat naar achteren, maar al snel voelde ze zijn poot over haar heen als een soort security blanket die de slechte dromen bij haar weg zou houden, hoewel ze wist dat dat niet waar was. De enige slechte droom die de apprentice nu achtervolgde was een nachtmerrie die waar was geworden. Bloodclan was in hun kamp en ze wist niet of ze ooit nog weg zouden gaan. "Het komt allemaal wel goed..." zei de iets oudere kater en Newtpaw drukte zachtjes haar neusje tegen zijn wang. "Natuurlijk komt het goed, we zijn shadowclan, niet bloodclan""sprak ze zachtjes.

but be the serpent underneath

MONTY

Het was fijn om steun te vinden bij anderen. Natuurlijk zocht hij steun bij zijn nestgenootjes, vooral zijn grote broer Segdepaw. Maar het was ook heel fijn om steun te vinden bij andere Clangenootjes. Het was goed om te weten dat de hele Clan samen stond. Zolang er maar niet meer katten over zouden stappen.. 'Natuurlijk komt het goed, we zijn shadowclan, niet bloodclan,' sprak Newtpaw zachtjes. Twisted draaide zijn oortjes naar haar toe en een kleine glimlach vormde rond zijn lippen. 'Ja, dat is waar.. Zolang we allemaal maar ShadowClan blijven,' sprak hij zijn zorgen uit.

look like a flower flower

De kleine poes zocht de steun die ze nodig had bij de kater in het nest naast haar, hoewel ze nog niet zulke goede vrienden waren. Ze wurmde zich nog iets dichter tegen de grote kater aan en een zucht rolde over haar lippen. "Ja, dat is waar.. Zolang we allemaal maar ShadowClan blijven," sprak de kater en Newtpaw verstopte haar neusje in haar staart nadat ze zich tot een kleine bal had opgerold. "Natuurlijk" miauwde ze zacht, haar lichaam dicht tegen hem aangedrukt.

but be the serpent underneath

MONTY

De kleine poes drukte zich zowaar nog dichter tegen hem aan. Als je even een snelle blik naar hen toe zou werpen zou je Newtpaw haast niet meer zien, bedolven onder zijn dikke lange vacht. Twis glimlachte en likte ritmisch tussen haar oortjes. Hij snorde zachtjes, hopend om haar en hemzelf rustig te maken. 'Natuurlijk,' miauwde Newt zachtjes nadat hij zijn zorgen had uitgesproken. Twisted knikte. Ja, het zal ook wat zijn als BloodClan het zover kreeg om nog meer ShadowClanners te converteren. Maar hij moest goede moed houden, koste wat het kost. In ieder geval had hij voldoende steun aan Newtpaw nu, net zoals zij aan hem steun had. De kater likte rustig door, tot hij uiteindelijk toch weer in slaap viel.

Onderwerp: Re: Hope for the morning to come