Magic Island

Hij was zo blij. Zo, zo blij. De jonge kater - hoewel hij zich nog steeds schaamde dat hij niet had gevochten - kon niet gelukkiger zijn op dit moment. BloodClan was weg, zijn vader was terug en écht Leader nu. Hij hoefde nu niet meer bang te zijn de Apprentice Den in te lopen en een BloodClanner tegen te komen. De stank hing er nog steeds, maar dat bedorf zijn humeur niet. Zeker niet toen hij de kleine gestalte van Newtpaw zag. De glimlach die op zijn snoet gestaan had werd breder en hij stapte op de poes af. 'Hey Newt,' snorde hij zacht en hij gaf haar een kopje tegen haar schouder. 'Hoe gaat het met je? Ben je ook zo blij?' Hij wel hoor.

Alleen Newtpaw xoxo

Ze waren vrij. Vrij van bloodclan. De kleine poes voelde hoe de angst van haar afgleed, net zoals een groot deel van de spanning die ze had gevoeld, al had dat weer plaats gemaakt voor een andere soort spanning. Waar ze eerst bang was met elke ademhaling die ze nam, elke hap die ze at, was ze nu bang niet goed genoeg te zijn. Er waren twee medicine cat apprentices gekozen. Wat als de clan het daar niet mee eens was en ze er maar eentje wilde? Wat als ze alleen Pepperpaw wilde? Haar oortjes draaide richting haar nek een een zucht ontsnapte uit haar bekje. Ze was nog veel te jong om al zo gespannen te zijn om alles. "Hey Newt," bij het horen van haar naam schoot haar kop ophoog en maakte haar frons snel plaats voor een (neppe) glimlach. "Hey Twisted" mompelde ze zachtjes terwijl hij zijn kop tegen haar schouder duwde. Langzaam veranderde haar glimlach in een iets oprechtere en kwam ze overeind om iets meer op ooghoogte te zitten met de ander. "Hoe gaat het met je? Ben je ook zo blij?" Eerst haalde ze haar schouders op, daarna knikte ze. Ze was blij, maar ook verschrikkelijk gespannen. "Jij?" Het liefste wilde ze hem nu meteen vertellen over starclan. Over wat er gebeurd was, maar dat kon niet. Niet midden in de apprentice den. "Wil je- Wil je een stukje lopen?"

Hij zag haar glimlach maar Twisted zou Twisted niet zijn als hij niet doorhad dat het een neppe was. Hij snorde zachtjes toen ze hem begroette en overeind kwam. Hij keek haar aan met twinkelende ogen en een blij koppie. Maar zelfs Twis had door dat Newt nog steeds wat gespannen was. Ze haalde haar schouders op en vroeg of hij blij was. Twisted knikte uitbundig van ja. 'Oh, ja zeker ben ik blij! Eindelijk is mijn vader Leader, hij heeft het echt verdiend,' knikte hij. Zijn stem zat vol bewondering voor de Leader. 'Wil je- Wil je een stukje lopen?' Twis keek even verbaasd naar de kleine poes, maar knikte toen weer enthousiast. 'Ja natuurlijk, Newt. Ik ben het kamp nog niet uit geweest, het zal zo fijn zijn om het weer eens te zien. Ben jij het kamp al uit geweest?' De kater glimlachte naar haar en zette een stapje opzij zodat zij als eerste naar buiten kon gaan. Manieren wist hij wel.

Newtpaw duwde haar neusje even tegen zijn wang, al voelde ze zich net een pasgeboren kitten naast de grote apprentice. Haar poten waren dun, die van hem stevig en breed. Hij was net een beer, maar dat zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde bij hem. Alsof hij zo iedereen weg zou kunnen jagen. Net zoals de slechte dromen. "Oh, ja zeker ben ik blij! Eindelijk is mijn vader Leader, hij heeft het echt verdiend," Newtpaw glimlachte weer eventjes en knikte. Acornstar had het zeker verdiend om nu de leader van shadowclan te zijn na alles wat er gebeurd was en wat hij gedaan had. "Je bent vast trots op je vader" miauwde ze zacht, terwijl haar stem heel langzaam weer wat kinderlijker begon te klinken. Tijdens de overname was de vrolijke klank uit haar stem verdwenen, maar over een paar dagen zou deze weer helemaal terug zijn. Als alles goed zou gaan. "Ja natuurlijk, Newt. Ik ben het kamp nog niet uit geweest, het zal zo fijn zijn om het weer eens te zien. Ben jij het kamp al uit geweest?" Ze schudden even met haar kop als antwoord op zijn vraag. Ze had de apprentice den nog bijna niet verlaten in haar eentje in de angst dat het allemaal gewoon een mooie droom was. "Nog niet" gaf ze eerlijk toe en liep haar nest uit richting de uitgang van de den waar ze zoveel steun en veiligheid had gezocht.

Newtpaw miauwde dat hij vast trots was op zijn vader. Twisted knikte weer uitbundig van ja. Dat was hij zeker. Zijn vader was zijn grote voorbeeld. Een Clan leiden, dat was toch geweldig? Toch, als hij er langer over na zou denken zou hij ook wel weten dat het geen geschikte rang voor hem zou zijn. Maar, misschien zou dat in de toekomst anders zijn. Hij was in ieder geval erg trots op zijn vader en dat stak hij ook niet onder stoelen of banken. Newt gaf vervolgens aan dat ze nog niet buiten geweest was. Twisted volgde haar naar buiten en ging daar naast haar staan. Hij duwde zijn brede kop zachtjes tegen haar schouder. 'Nou, laten we het samen maar weer gaan ontdekken, hm?' Hij kon niet wachten om tussen die kampwanden uit te zijn en weer omringd te zijn door de hoge bomen. Samen met het kleine poesje liep hij het kamp uit. Hij richtte zijn groen en gele ogen vervolgens weer op Newtpaw, een vriendelijke glimlach speelde rond zijn lippen. 'Heb je nog een voorkeur voor waar je naar toe wilt?'

Aarzelend stond het poesje in de opening die hun naar het kamp zou leidden. Haar heldere blauwe ogen zochten steun bij die van de ander en nerveus tikte ze met haar staart. "Heb je nog een voorkeur voor waar je naar toe wilt?" Ze schudde met haar kop. Gewoon een rustige plek. Een veilige plek. Haar oranje oren draaide ze platter naar achteren en ze duwde haar schouder tegen die van hem als steun pilaar. Als vangnet. "Nee" mompelde ze en schudde nog een keer met haar kop. "Gewoon een rustige plek" fluisterde ze gespannen. Als Pepperpaw hun nieuws mocht delen met Settleddust mocht zij het ook delen met haar vrienden. Ze had niet gedacht dat die drempel overgaan zo moeilijk voor haar zou zijn, maar als Twisted met haar mee ging en bij haar zou blijven zou het wel goed komen. Toch?

Newtpaw leunde tegen hem aan. Twis draaide zijn blik naar haar toe en glimlachte voor hij samen met haar het kamp uit liep. Nu mocht het, zonder de gevaren van BloodClan. Wat een geweldig gevoel. Ze mompelde een 'nee' toen hij vroeg of ze ergens heen wilde. Twis keek haar kort aan maar knikte toen. Dat is oké, hij bedacht wel wat leuks. Toch liet ze nog een keer van zich horen. 'Een rustige plek.. Oké,' miauwde hij met een glimlachje. Hij stapte verder het territorium in. Veel plekjes wist hij helaas niet, maar hij wist zeker dat er wel ergens in het territorium iets te vinden was. Hij snoof de lucht op en zuchtte genietend. 'Ruikt goed, hè?' miauwde hij blij. 'Ik heb dit echt gemist.'

Ze ademde een paar keer flink in en uit voordat ze hem volgde als een schaduw. Nouja. Eerder als een pasgeboren veulen die alleen maar aan de zijde van zijn moeder vastgeplakt zat. Haar lichaam zat bijna aan hem vast toen ze door het kamp liepen en misschien dat ze wat vreemde blikken zouden krijgen, maar dat maakte haar niet uit. Ze was bang. Bang dat Brat ineens uit de bosjes gesprongen kwam om haar op haar kop te geven. Toen ze eenmaal een rustig plekje gevonden hadden begon Twisted over hoe goed het buiten wel niet rook, maar dat maakte haar niet uit. "Ik heb starclan gezien" zo. Dat floepte er makkelijk uit. Ze wiebelde met een oortje en opende haar mond weer om het nogmaals te zeggen. "Starclan heeft me bezocht, samen met Pepperpaw" legde ze wat beter uit en plofte nerveus neer op haar billetjes.

Zijn ogen gleden de omgeving af. Hij nam elk beetje zicht in zich op. De hoge naaldbomen, de met mos begroeide stammen, de blaadjes die aan de bomen groeide. Of de naalden in dit geval. 'Ik heb starclan gezien.' Twisted's blik ging met een ruk weer terug naar Newtpaw. Hij had een vragende blik in zijn ogen, in zijn hele houding. Want.. Wat? StarClan? 'Starclan heeft me bezocht, samen met Pepperpaw,' legde Newt verder uit voor ze ging zitten. Twisted stond nog even stomverbaasd te zijn voor hij zich ook langzaam op de grond liet zakken. 'StarClan? Wat zeiden ze dan? En tegen Pepperpaw?' Dit was niet normaal toch? Niet dat hij haar niet geloofde, hij was gewoon heel erg verbaasd. Want, wow. StarClan had haar gewoon bezocht!

Vol spanning hield ze haar blik op haar teentjes gericht terwijl ze de woorden uitsprak die gewoon zó graag hardop wilde uitspreken. Hoewel het haar bang maakte omdat dat het nog echter maakte was het aan de andere kant ook fijn om het te kunnen delen. Om het te kunnen zeggen tegen iemand die ze vertrouwde. "StarClan? Wat zeiden ze dan? En tegen Pepperpaw?" Het poesje dook wat in elkaar en sloot haar ogen half. "Dat wij- dat we-" Ze schudde weer met haar kop. Er was zo'n grote wirwar van woorden in haar kop dat ze niet wist waar ze moest beginnen. Waar ze mocht beginnen. "Medicine cat apprentices?" Haar stem schoot een octaaf omhoog toen ze het zei, of eerder vroeg, maar dat was de enige manier hoe ze het kon uitleggen nu. Trillend van de zenuwen en stress.

Newtpaw dook wat in elkaar bij zijn vraag en hij keek wat bezorgd naar haar. Hadden ze iets gezegd wat iets groots zou kunnen betekenen? Slecht nieuws? ShadowClan was eindelijk bevrijd, ze konden toch niet alweer oorlog en verderf aan? Hij boog wat naar de poes toe toen ze uit haar woorden probeerde te komen. Zijn ogen stonden nieuwsgierig, maar vriendelijk en een zweem van een glimlach lag op zijn lippen. Uiteindelijk kwam dan het hoge woord eruit. Of woorden. Of.. Hoge rank? Twisted knipperde verbaasd met zijn ogen. Medicine Cat Apprentices? Verdomd, dat is waar ook, ze hadden helemaal geen Medicine Cat meer! Het duurde nog even voor Twisted de informatie had verwerkt, maar daarna brak er toch een glimlach door op zijn snoet. 'Wow, echt waar? Zijn jij en Pepperpaw de nieuwe Medicine Cat Apprentices?' vroeg hij vol bewondering. 'Dat is zulk goed nieuws! Gefeliciteerd Newtpaw!' snorde hij voor hij zijn brede kop even op de hare legde.

Ze kon niet zien hoe haar woorden langzaam bij hem binnen kwamen. Hoe ze voor verbazing zorgde en even later een glimlach op zijn snuit brachten. Nee. Ze vond het allemaal maar veel te spannend om het echt hardop te zeggen. "Wow, echt waar? Zijn jij en Pepperpaw de nieuwe Medicine Cat Apprentices?" Onzeker knikte ze als antwoord op zijn vraag omdat ze haar stem nog niet genoeg vertrouwde zonder over te slaan of te breken. "Dat is zulk goed nieuws! Gefeliciteerd Newtpaw!" Toen ze de kop van de ander bovenop die van haar voelde wist ze dat het goed zat en kroop ze dichter tegen hem aan. Tranen welde op in haar ogen en boos kneep ze deze dicht. Ze moest blij zijn. Waarom moest ze nu dan huilen? "Bedankt, denk ik" piepte ze zacht, haar gezicht diep verborgen in zijn lange vacht.

Hij kende de poes nog niet super goed, maar hij wist wel dat ze een goede vriendin was. Steeds een beetje meer. Newtpaw kroop dichter naar hem toe. Twisted glimlachte warm, maar dat kon ze niet zien natuurlijk. Maar hij was kalm, warm en super blij voor haar. En ook voor Pepperpaw natuurlijk. Die had het ook dik verdient. 'Bedankt, denk ik,' piepte Newt zacht voor ze haar gezicht verborg in zijn dikke, lange vacht. Twis voelde dat ze huilde, wat hem verbaasde. Waarom moest ze nou huilen? Was ze er niet blij mee? Hij zou zich vereerd voelen. Niet dat hij dacht dat Newtpaw dat niet voelde, maar alsnog. De kater sloeg zijn brede poot om haar kleine lichaam. 'Hey, ssh,' suste hij met een zachte, warme stem. 'Wat is er, Newt? Waarom moet je huilen?'

De tranen die langzaam over haar wangen begonnen te rollen leken wel een soort wedstrijd te houden om te zien wie het eerste haar kinnetje konden bereiken. Traan na traan ontsnapte en Newtpaw deed niet eens haar best om ze weg te vegen. "Hey, ssh," suste de oudere kater haar en terwijl ze haar neus ophaalde keek ze even naar boven. Naar hem. Maar erg veel meer dan zijn kin zag ze niet en dus verstopte ze zich weer in zijn pels. "Wat is er, Newt? Waarom moet je huilen?" Zijn poot was om haar lichaam geslagen en ze haalde haar schoudertjes weer op. "Ik weet het niet" gaf ze eerlijk toe. Er was gewoon zoveel emotie in haar lichaam wat vastzat en de stress van daarnet was de druppel geweest die haar tranen lieten rollen.

Hij voelde haar bewegen maar Twisted hield zijn poot beschermend om haar heen geslagen. Haar gezichtje werd in zijn dikke vacht verstopt en ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. 'Ik weet het niet.' Twis knikte langzaam. Tja, soms moest je even huilen, toch? Niet dat Twis er erg veel ervaring mee had. Maar hij kon best wel begrijpen dat opeens bezocht worden door StarClan en Medicine Cat Apprentice worden best een grote stap is. Dat moest verwerkt worden. Twistedpaw knuffelde haar wat steviger en gaf haar een liefkozende lik over haar kopje. 'Het is oké. Ik snap dat het spannend is,' miauwde hij kalm. 'Maar het is toch ook wel leuk? Je kan de Clan nu helpen en.. En hoe cool is het om al die kruiden te kennen? Toch?' De kater bewoog wat naar achter zodat hij Newtpaw in haar ogen aan kon kijken. Een kleine, warme glimlach stond op zijn gezicht.

"Het is oké. Ik snap dat het spannend is," miauwde de kater en de kalmte in zijn stem hielp haar wat met kalmeren. "Maar het is toch ook wel leuk? Je kan de Clan nu helpen en.. En hoe cool is het om al die kruiden te kennen? Toch?" Hoewel ze weer naar hem toe wilde kruipen als een soort magneet toen hij naar achter bewoog besloot ze het maar niet te doen en hem gewoon aan te kijken. "Ja dat wel" mompelde de poes zacht. Daar had hij ook wel gelijk in, maar het feit dat ze de clan nu moest helpen maakte haar ook bang. "Ik- Ik ben gewoon bang dat ze liever Pepperpaw hebben en dat ik dan weer gewoon apprentice wordt" gaf ze hem eerlijk toe en wendde haar blik af naar haar pootjes. Misschien was het stom en zouden ze het allemaal waarderen dat er twee medicine cat apprentices zouden zijn, maar wat als ze dat niet deden?

Ze keek hem aan, ook al wilde ze dat misschien liever niet. 'Ja dat wel,' mompelde ze zacht. Twisted glimlachte. Hij zou het wel cool vinden. Maar Medicine Cat lag duidelijk niet op zijn pad, en daar was hij ook helemaal tevreden mee. Warrior zijn was voor hem misschien wel beter weggelegd ook. Hij was in ieder geval groot en sterk om te vechten. Als hij dat ooit zou doen tenminste, de gedachte aan het vorige gevecht dreigde zijn humeur weer te bederven. Maar gelukkig leidde Newt hem af. 'Ik- Ik ben gewoon bang dat ze liever Pepperpaw hebben en dat ik dan weer gewoon apprentice wordt,' gaf het poesje toe. Twisted fronste lichtjes en schudde zijn kop. 'Ik heb even lief jou als mijn Medicine Cat, Newt,' miauwde hij met een glimlachje. Hij zou misschien nog wel eerder naar Newt toe gaan dan Pepper, maar hij kende Newt ook beter. 'Daarbij, StarClan heeft je hiervoor uitgekozen, niet waar? Ik weet zeker dat alles goed zal komen en dat de Clan niet moeilijk zal gaan doen. En zo wel, dan krijgen ze met mij te maken,' mauwde hij met een lichte grijns.

Toen hij haar vertelde dat hij haar net zo graag als medicine cat zou hebben zuchtte ze zachtjes. Natuurlijk was ze er blij mee dat hij dat verteld had, maar aan de andere kant was ze nu zo bang dat iedereen tegen haar aan het liegen was dat ze het niet meer wist. "Echt waar?" Vroeg ze hem zachtjes. Het jongere poesje glimlachte een keer naar hem voordat hij weer verder sprak. "Daarbij, StarClan heeft je hiervoor uitgekozen, niet waar? Ik weet zeker dat alles goed zal komen en dat de Clan niet moeilijk zal gaan doen. En zo wel, dan krijgen ze met mij te maken," zachtjes giechelde ze door zijn opmerking en rolde ze met haar blauwe ogen. Dan zouden ze met hem te maken krijgen? "Ga jij de sterren voor mij slaan dan?" Vroeg ze met een kleine grijns op haar snuit.

Newt vroeg of hij echt naar haar toe zou komen. Twisted knikte. 'Natuurlijk, Newt,' mauwde hij met een lieve glimlach. Kort likte hij haar tussen haar oren. Hij zou altijd naar haar gaan. Sorry Pepper. Newt giechelde vervolgens zachtjes om zijn opmerking. De kater grinnikte ook, vooral omdat ze echt een schattige giechel had. Heel aanstekelijk. 'Ga jij de sterren voor mij slaan dan?' vroeg Newt met een kleine grijns. Twis keek haar aan met wat error in zijn kop. Oh. 'Oh, de sterren? Ik bedoelde de Clan, maar... Maar misschien zal ik de sterren ook wel voor je slaan dan,' miauwde hij met een glimlachje. Niet dat hij dat ooit zou doen, maar het gaat om het idee.

De kater gaf haar een lik tussen haar oortjes en even moest ze er zachtjes door spinnen. Het was een gebaar waar ze nog niet echt aan gewend was van andere, maar wilde ze altijd haar liefde op de fysieke manier uitten. Een knuffel of een kopje in plaats van woorden. "Oh, de sterren? Ik bedoelde de Clan, maar... Maar misschien zal ik de sterren ook wel voor je slaan dan," miauwde de kater met een glimlachje. "Dappere krijger" miauwde ze grappend naar hem. "Pas maar op dat starclan je niet hoort hoor anders gaan ze bij je spoken" natuurlijk zouden ze dat niet doen. Ze zouden waarschijnlijk eerder lachen om hun loze dreigementen naar de sterren.