Suffocating

Roughpaw zat dicht tegen de kampwand, de doorns staken nog net niet door haar fel. Ze was geobsedeerd geraakt met het idee om uit het kamp te ontsnappen. Misschien zou ze dan hulp kunnen zoeken. Maar tot nu toe was er geen enkele uitweg gespot. Voor elke uitgang zaten Bloodclanners met hun schurftigere vachten en stinkende ademen. Roughpaw haar groene ogen scanden elk hoekje af. De laatste dagen waren verschrikkelijk geweest. Katten werden midden in het kamp gepest, afgetuigd of belachelijk gemaakt. Zelfs kittens kwamen niet ongedeerd eruit. Dat bewees maar weer dat deze katten ongelovig waren en geen greintje respect hadden voor de code. Het waren monsters, stuk voor stuk. En Roughpaw wilde ervan vluchten, weg uit dit verstikkende kamp.

+ Brat eerst

Ze had het wijfje wel gezien, hoe ze steeds met haar blik naar de uitgangen van het kamp gleed. De rebelse gloed die ze uitstraalde. Zij, ze moest in de gaten gehouden worden. Want zo niet zou ze zeker vluchten. Als een gevangen die uit zijn opsluiting wist te ontsnappen. En dat konden ze natuurlijk niet laten gebeuren. 'Ik wil dat jij dicht bij mij in de buurt blijft dame.' Sprak de rossige poes op een ijzig kalme maar toch commanderende toon. 'Als je ook maar een tel uit mijn vizier verdwijnt zal je vijf uur op je knieën moeten.'

Roughpaw wist één ding en dat ze hier weg moest. Ze zou de uitgang dag en nacht in de gaten houden en haar kans schoon zien. Ze wist dat het ging lukken. Maar opeens stond een vreemdeling aan haar zijde, eisend dat ze bij haar in de buurt moest blijven. Roughpaw schrok en dook ineen, kijkend naar de hondentanden aan haar halsband. Zo... veel. Ze drukte haar oren in haar nek. Ze wilde niet bij haar in de buurt blijven. Nee, ze wilde dat absoluut niet. Ze moest alleen zijn, ze kon namelijk alleen zichzelf vertrouwen. Maar er werd gedreigd met vijf uur op haar knieën zitten. Ze was eigenlijk doodsbenauwd, maar dat mocht ze niet laten zien. Ze hief haar kin weer en staarde de poes aan. ‘Ik kan nergens heen, je zou dom moeten zijn me uit je vizier te laten ontsnappen.’ Het kamp was niet zo groot. Het was waarheid. En deze rossige poes, hoe eng ze ook wel niet leek, moest slimmer zijn.

Brat gromde om de brutale antwoord van het jonge wicht. Ze had duidelijk geen manieren geleerd. Dus was het aan de commander om haar die bij te brengen. Met een snelle beweging van haar poot probeerde ze haar dan ook een 'correctie' te geven. Alsof ze niet meer dan een stoute hond was. 'Waag het niet, om ooit nog zo tegen mij te spreken.' Snauwde ze kwaad. Onbewust was waren al haar haren overeind getrokken. En boog ze met haar hele lichaam over het jonge beest heen. Alsof een moeder vogel die de bedreiging tegen haar kinderen probeerde weg te jagen met pure intimidatie. Als allerlaatste waarschuwing. Want als ze zou moeten vechten, zal ze niet stoppen tot de aanvaller volledig was uitgeschakeld.

Roughpaw had haar blik strak op de poes gericht, zo dapper als ze kon, maar onder die opstandige en onverschrokken houding, was angst van haar af te lezen. Haar nekharen stonden overeind en haar staart bewoog zenuwachtig over de grond. En voor ze het wist kreeg ze een veeg tegen haar wang aan. Een meer geschrokken dan gepijnigde kreet kwam uit haar bek toen ze naar de grond keek. Ze legde haar poot op haar wang en even moest ze zichzelf weer herpakken, toen Brat miauwde dat ze nooit met zo'n toon tegen haar mocht spreken. En toen viel de schaduw van de rode poes over haar heen en Roughpaw kromp wat in elkaar. Ze beet even op haar lip, waarna ze toch weer haar poot op de grond zette en ze recht de poes weer aankeek. Ze was niet bang, ze was niet bang. Haar ademhaling zat hoog, waarna ze met haar ogen rolde. ‘Ik zou niet durven,’ miauwde ze toch op een sarcastische toon.

De moeder vogel was nog niet helemaal overtuigd dat de indringer zijn lesje had geleerd. De opstandigheid zat nog altijd te hoog. Brat vernauwde haar blik en boog haar zelf nog veder over de grijze apprentice heen. Even bleef ze zo, niet bewegend. Alsof ze een standbeeld was. Tot ze uiteindelijk weer de jongere kattin een klap probeerde verkopen, dit keer wel met nagels. 'Laatste waarschuwing.' Siste de Elite poes bloed serieus 'Als je het nog een keer waagt om bijdehand tegen me te zijn maak ik je hier en nu af.' Brat wilde totaal onderdanigheid, ze zal niks anders tolereren.

Roughpaw had het moeten verwachten. De tweede klap kwam een stuk harder aan en dit keer gilde ze oprecht van de pijn toen haar klauwen in haar wang kwamen. Ze dook in elkaar en drukte haar wang tegen haar voorpoot, waar ze al zag dat rood bloed erin druppelde. Haar ogen werden groot en opeens was ze heel misselijk. Ze herkende de geur van toen ze in haar mentors vacht had geleden, toen hij dood was. En hij kwam nooit meer terug. Tranen sprongen in haar ogen en ze keek Brat even aan, voordat ze haar blik weer afkeerde. Ze schudde eventjes haar kop. Nee mevrouw, het was wel duidelijk. Ze was een monster. Allemaal, stuk voor stuk, zonder geweten en alleen een honger naar bloed. En daarna droop ze ook af, zette eerst een paar passen achteruit, voordat ze terug rende naar de apprentice den.