Cat and Mouse [Sigrun]

Onderwerp: Cat and Mouse [Sigrun] za 25 apr 2020 - 19:42

Pepperpaw was ontzettend moe. Ze had een hele tijd aan de rand van Bloodpaw's nest gezet, totdat ze zo ontzettend begon te knikkebollen dat het echt tijd werd om een keertje te gaan slapen. Naast het feit dat ze graag bij haar grote broer was, was de medicine cat den op het moment tevens haar toevluchtsoord van Bloodclan. Als ze in die den was, kreeg ze niet zoveel mee wat er in het kamp gebeurde. En aangezien ze het kamp niet uit mocht, was ze daar graag... Maar nu moest ze wel dit gevaarlijke kamp door, met al deze Bloodclan katten. Pepperpaw slikte en liep in een streep door naar de apprentice den, proberend zo min mogelijk op te vallen.

What'cha gonna say? When we're standing top

Het leven was luxe. Het leven was fijn. Meer kon ze er niet van maken. Ze hadden succesvol ShadowClan overgenomen, makkelijk, zonder ook maar enige twijfel. Weet je wel niet hoe makkelijk dit was geweest? Oh wat fijn als de leader van ShadowClan meewerkte. Jammer was het wel een beetje, dat hun eigen commander was overleden door haar eigen dochter. Zwak, dus Cyren had toch gelijk gehad. Al die katten die vanuit de clans naar de Elite kwamen waren zwak en hielden het niet lang genoeg vol. Jammer, het was een aardige powervrouw geweest die de macht had gekregen. Maar goed, ze kon nu ook zeker niet gaan klagen, want de nieuwe commander was nu haar eigen mentor, eentje die ook erg sterk was en oh- wat hield ze van de vibe van de poes. Het gaf zelfs haar iets van dat ze moest op passen en dat had ze niet bij heel veel katten. Er waren wel wat doden gevallen bij de Clan, maar goed he dat moest soms gewoon even gebeuren. En dan nog niet eens te bedenken dat hun medicine cat naar hun overgestapt was. Dat zou nog wel leuk vonden, hij leek niet het type van de oude commander geweest te zijn. Ze stapte het kamp van ShadowClan rustig weer in, in haar bek een eekhoorn geklemd. Oh, ze hield zoveel van eekhoorns he, het was echt een feest om dat te kunnen eten. Haar ogen werden getrokken door een point apprentice die een rechtstreekse lijn door het kamp maakte, doelbewust. Een geamuseerde glimlach verscheen op haar glimlach, waarna ze de weg voor haar leeftijdsgenoot maakte. Ze leek dan toch zeker wel op een leeftijdsgenoot. Wat onzekerder en wat angstiger dan dat zij was, dat wel. Ze legde haar prooi tussen haar poten neer, wel ietwat beschermend. Want zelfs zij wist dat sommige bloodclanners er geen probleem van zouden maken om prooien van elkaar te stelen. ”Hey daar,” sprak ze met een rustige glimlach op haar gezicht tegen de apprentice. Zo was ze altijd, inpalmen. Wie weet wanneer ze deze apprentice nog eens kon gebruiken. ”Honger? Ik krijg dit nooit in m’n uppie op.” Want hey, ShadowClan mocht niet meer zelfstandig jagen, dus dat zou moeten klinken als feest tussen haar oren, toch?

Ɓσ

Onderwerp: Re: Cat and Mouse [Sigrun] vr 5 jun 2020 - 11:11

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Haar haren kwamen langzaam iets overeind toen het haar opviel dat een kattin haar kant op kwam, nog een Bloodclanner. Van haar leeftijd, maar vast en zeker al dodelijk, daar was Pepperpaw zeker van. Dat kon niet anders. Zo waren ze opgevoed en getrained. Een steen verscheen dan ook in haar maag en woog zwaar, angst liet haar pootjes zachtjes beven en haar pels prikte ongemakkelijk. Ondanks dat de kattin glimlachte en vriendelijke woorden sprak, was ze ongemakkelijk. Ze wist ondertussen als geen ander hoe de katten van deze clan ineens konden omslaan als een blad aan de boom en verraderlijk konden blijken. Had Brat niet ooit zo aardig geleken? Had Orchis geen moodswings als een hondsdolle vos? De kattin bood haar eten aan. Pepperpaw voelde haar maag steken van honger, maar tegelijkertijd was ze nerveus. "Uhm.. hallo.. jawel..? Weet je het zeker?" besloot de kattin te vragen. Weigeren was een slecht idee, dan werd de kattin tegenover haar alleen maar boos. En boze Bloodclanners? Die waren slecht nieuws.}

Onderwerp: Re: Cat and Mouse [Sigrun] di 9 jun 2020 - 17:10

Alleen al het feit dat ze naar de poes liep, leek de poes van in paniek te raken. Wat schattig, wat erg schattig, maar ook wat amusant. Wat een geur en een clan al met een andere kat kon doen in ShadowClan, niet waar? Ze stond gewoon al trillend op haar pootjes, alleen omdat ze haar kant op kwam. Zielig. Hoe overleefden deze boskatjes ooit zonder hen? Ze gingen toch ook niet zo reageren als een andere clan de baas was geweest? Dan gingen ze toch ook niet bang achter een bosje zitten? Gelukkig was zij nooit zo opgevoed, ze hield wel een beetje van pit. Er mocht best wel even wat tegengas gegeven worden, zolang ze maar onder hen bleven. Maar dit? Dit was gewoon zielig. ”Uhm.. hallo.. jawel..? Weet je het zeker?” klonk er van de flamepoint poes af. Ach, kind, ze bood het toch aan of niet? Neem gewoon het verdomme voedsel aan die ze aan bood en zag hoe lief ze was. Dan kon ze later altijd nog een keer terug komen om haar weer ergens mee te ‘helpen’ mocht ze iets nodig hebben. Gladde praatjes, lief doen, maar altijd met een mes die ze in de rug van de kat kon steken. Figuurlijk gezien dan. De enige die hiervan vrijgesteld was, was Snorri. Ze glimlachte warm naar de apprentice, waarop ze even knikte. ”Natuurlijk! Ik weet ook dat jullie nu niet meer veel kunnen jagen en de meeste bij ons zijn niet zo van het delen.” sprak ze terwijl ze glimlachend haar kopje iets naar links kantelde en de prooi wat meer naar de apprentice toe schoof. ”Je moet er nog van groeien,” vervolgde ze met een aanmoedigende glimlach. Barf. Ze haatte hoe ze zich soms moest opstellen. Maar met wat praten kon je al een heel eind komen. Beetje zielig verhaaltje ophangen, misschien kreeg ze de apprentice dan ook nog wel wat meer aan haar kant. ”Sorry voor de manier waarop de meeste van mijn clangenoten met jullie om gaan.” sprak ze met een warme ondertoon. Nee hoor, geen spijt van hoe die met hen omgingen. Boeide haar eigenlijk helemaal niks.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had moeite met in de aanwezigheid zijn van deze Bloodclan poes. Ze voelde haar mond droog worden en het liefste wilde ze ervandoor gaan. Maar dat kon niet, dan was ze levende prooi. Dus ze bleef zitten, wachtend tot de kattin weer sprak. Ze was oh zo vriendelijk, maar wantrouwen bleef in Pepperpaw's blik hangen. Ze wist hoe die Bloodclanners waren. Brat had eerst ook heel erg vriendelijk en lief geleken, maar toen kwamen de nagels uit toen ze hier was. Wie zei dat de kattin dit niet ook probeerde? Haar vertrouwen winnen om haar vervolgens in de rug te bijten? Maar Pepperpaw zou niet onbeleefd zijn. Dat bracht een schietschijf in haar rug die ze daar niet wilde hebben. Ze was al het mikpunt van genoeg. "Dat is erg lief van je," miauwde ze dan ook, een poging om wat opgewekter te klinken. "Maar ik weet niet of ik veel groter wordt hoor." Gewoon doen alsof je tegen een clangenoot praat Pepperpaw.. Niet zo bang zijn. Ze keek wat verrast op toen de kattin excuses aanbood voor haar clangenoten. Dat was.. gek. Haar hart wilde de kattin vertrouwen, maar haar hoofd weigerde het echter. Ze haalde haar schouders op. "Nou ja.. ik kan er niks aan veranderen helaas." Dat klonk veilig, veilig was goed.}

Zelfs met hoe lief ze zichzelf ook maar opstelde, bleef de poes haar aankijken met wantrouwen. Natuurlijk deed ze dat, Sig verwachtte niets anders, maar het was wel leuk om te zien hoe de poes met haar lichaamstaal en woorden met haar overweg ging. Haar mentor was ook al een paar keer in de buurt van deze poes geweest ook, als ze het correct onthouden had. Dat maakte het voor haar alleen maar interessanter ook, om te weten waarom haar mentor tijd had gestoken in deze fragiele Shadowclanner. Een young one ook nog. ”Dat is erg lief van je,” klonk er van de poes af, waarop de glimlach van Sig wat breder werd op haar gezichtje. Kijk, ze was ook extreem lief hoor, daar niet van. ”Maar ik weet niet of ik veel groter wordt hoor.” klonk er van de poes af, waarop ze even zachtjes moest grinniken. Ze zou toch niet zó klein blijven? Kijk, Sig was dan ook niet de grootste young one die er was en ze wist zelf ook wel dat ze niet heel erg groot zou gaan worden, maar deze was toch nog wel een stukje kleiner dan dat zij was. ”In de breedte kan je nog altijd groeien! Spieren kweken, daar moet je ook genoeg voor eten.” sprak ze tegen de poes met een glimlachje. Voor haar waren dit soort dingen immers heel erg normaal, ze werden immers getraind om te gaan moorden uiteindelijk. En daar moesten er spieren zich voor gaan ontwikkelen, niet waar? Toen ze zich haar excuses aanbood voor haar clangenoten keek de poes meteen een stuk meer verrast. Kijk.. dat was de blik die hij graag in haar ogen wilde zien. Dat conflict, ze wist dat het de kers op de taart was, dat ze goed had gesproken. ”Nou ja.. ik kan er niks aan veranderen helaas.” klonk er van de poes af, waarop Sig even langzaam haar kopje schudde, helaas niet nee voor de shadowclanner, dat was niet iets wat even één twee drie zou gaan gebeuren. Dat ging niet gebeuren zonder een gevecht in ieder geval. Want Sig zou niet zomaar gaan opgeven. ”Toch hoop ik dat mijn mede clangenoten je niet tot zoveel tot last zijn als ik soms bij anderen zie.. Niet iedereen is zo.. weet je wel?” sprak ze even terwijl ze met haar oortjes draaide. Alsof ze er eigenlijk ook niet had willen zijn, maar echt hoor, ze zou nergens anders toe willen behoren.

Het viel niet te omschrijven met woorden hoe het voelde om als een muis tussen de klauwen van een jager opgesloten te zitten. Pepperpaw voelde de spanning aan haar pels prikken alsof er mieren doorheen liepen en ze kreeg het er wat warm van, en dan niet op de positieve manier warm. Haar keel leek wel dichtgeschroefd, maar ze durfde geen hap prooi te weigeren van deze mooie rood met witte she-cat, dat voelde gevaarlijk. Want hoe honingzoet de woorden van de kattin ook waren en hoe lief haar glimlach, Pepperpaw voelde gevaar. Ze vertrouwde het niet. Ze probeerde het gesprek echter luchtig en vriendelijk te houden. Ze had er niks aan om de kattin boos te maken. "Oh? Ik? Groeien? Nee, ik denk dat ik altijd een sprietje blijf hoor," miauwde Pepperpaw met een zachte glimlach. Dat was waarschijnlijk dat windclan bloed wat door haar aderen vloeide. Haar pels was dan wel echt dik en pluizig, maar daaronder zat niet veel. Dat herinnerde ze zich nog wel van die ene keer dat ze in de rivier gevallen was. "Je hoeft je excuses niet aan te bieden voor je clangenoten," reageerde Pepperpaw, wat ongemakkelijk. Ze wilde de kattin erg graag vertrouwen.. Maar ook zij werd opgeleid om te moorden.

Onderwerp: Re: Cat and Mouse [Sigrun]