Home is such a lonely place without you

Nog nooit had hij zich zo rusteloos gevoeld, zelfs de afgelopen moons waarin hij had moeten afwachten niet. Toen leek Crab redden nog zo ver weg, maar nu het moment was aangebroken wilde hij geen tel meer verspillen. Het was een wonder dat hij zijn zusje vandaag aan zijn zijde had, al had ze wel nog wat tijd om te trainen geëist. In zijn ogen was dat ook volledig nutteloos. Hij had niks bijzonders geleerd, alleen een beetje basis. Maar goed, ze was er en daar was hij haar al heel erg dankbaar voor. Hij keek opzij en wierp haar een warme, hoopvolle blik toe. Hoe ze hun zus precies zouden gaan vinden wist hij nog niet, maar ze zouden wel wat verzinnen. Het belangrijkste was dat alleen Crab hen zag, wat nog weleens lastig kon gaan worden. Ze wisten niet waar BloodClan zat en of Crab alleen mocht zijn. Ondanks dat bleef hij hoop houden. Ze waren nu al zo ver gekomen. Bovendien zouden ze als ze nu teruggingen nooit meer losgelaten worden en was hun kans verkeken. Toen een vreemde, vieze en onbekende lucht zijn neus binnendrong stopte hij met lopen. "Shrimp, ruik jij dat ook?" vroeg hij zijn zus. Volgens mij waren ze er bijna. Het was niet alsof hij de lucht van twolegs en hun woonplek kende, maar dit zou het moeten zijn. Zenuwachtig wachtte hij zijn zusje af. Dit was het gevaarlijkste wat ze ooit hadden gedaan, maar samen konden ze dit aan.

Alleen Shrimppaw en Skadi

Shrimppaw wist niet goed hoe ze hiermee om moest gaan. Maar het was maar goed dat ze wat vechttraining had gehad. Ze was nog steeds niet helemaal getraind, maar ze had in ieder geval een basis, en dat was al veel beter dan helemaal niets. Ook had Hermitpaw haar meegesleurd, dus ze had niet veel tijd gehad om er nog meer over na te denken. En... Ze wilde Crabkit gewoon terug hebben. Thuis hebben. Zodat ze weer met z'n drietjes konden zijn, zoals het hoort.
Ze gunde haar broer een kleine glimlach toen hij die ook schonk aan haar. Hij was blij dat ze meeging, dus dat was ook fijn. Ze liepen in stilte, en Shrimppaw was verwonderd over hoe het er allemaal uitzag. Het territorium had ze nog niet eens helemaal leren kennen, hoe moesten ze ooit terug komen? Maar dat waren zorgen voor later, want Hermit stopte met lopen. 'Shrimp, ruik jij dat ook?' vroeg hij.
De jonge poes stopte ook en stak haar neusje in de lucht. Het stonk. Maar ze rook ook iets bekends. Ze keek haar broer aan, angst en hoop was in haar ogen te zien. 'Crabkit... Is ze in de buurt??' Ze keek om haar heen, zoekend naar hun gevlekte zusje.

Het leek wel alsof ze geen pauze kreeg van Riverclankatten die zich in de twoleg place bevonden, of ze nou naar haar opzoek waren of niet. Dit keer was het nog meer zogenaamde familie. Okay, misschien mochten ze dan haar echte bloedverwanten zijn, maar dat betekende niet dat ze ze als familie hoefde te beschouwen. Ze hadden nooit met elkaar overweg gekund en ze was er zeker van dat wat Icecream dan ook had gezegd er geen liefde te vinden was tussen hen drie. En alsof het niet erg genoeg was dat ze hem al was tegengekomen en hij haar had proberen over te halen terug te komen moesten Hermit en Shrimp dat nu ook nog eens gaan doen. Ze had gezegd dat als hij hun levens in waarde nam, hij ze bij haar weg moest houden. Hij wist wat er zou kunnen gebeuren en zij had geen zin hier in. Dat ze hier kwamen, op haar turf nu, onder de valse illusie dat ze nog terug zou komen. Skadi had het namelijk prima op haar gemak nu, bij haar nieuwe thuis in de Elite. Ze had minder stomme regels waar ze zich aan moest houden, ze hoefde niet constant aardig te doen tegen de imbecielen om haar heen, ze werd getraind door een sterke leider en boven op al die feiten was ze ook nog eens een uitverkorene van Starclan.
Imbecielen waren die twee dan ook, om zomaar hier te komen, zonder al te veel training, want ze zouden niet veel eerder of later aan hun training zijn begonnen dan haar. En haar training was een stuk harder dan dat hun ooit zouden krijgen, dat was haar verteld en ze had geen moeite ermee om dat te geloven. Daarbij was ze ook altijd al sterker geweest, zeker als het om die zwakke garnaal ging. Ze waren dan ook echt nog eens dom genoeg, toen ze haar geur, de geur van de Elite, oppikten om stil te gaan staan en rond te kijken. Hoe dachten ze dat ze het hier gingen overleven? Iedereen in de Elite die ook maar een dag gevechtstraining had gehad kon hun al met flinke wonden naar huis sturen als ze ze zo zag. En nu noemden ze haar ook nog eens Crabkit. Ugh. Zou ze dan nooit van die Starclanvermommende naam afkomen? Ze had het duidelijk gemaakt aan die lafbek van een zogenaamde vader dat haar naam nu Skadi was en dat hij kon oprotten uit haar leven. Had hij het weer niet over zijn fragiele hartje kunnen krijgen om het aan het kleuterduo te vertellen? Langzaam kwam ze van het hek waar ze opzat af om de twee van achteren te besluipen. ”Misschien moet je je neus laten checken, dan wist je dat ik achter je stond, Shrimpy.” Het was ooit een bijnaam geweest waarmee ze haar ‘zusje’had geplaagd, maar nu kwam het koel en neerbuigend uit haar mond. Alsof de crémekleurige apprentice gewoon een stuk speelgoed van haar was waar ze geen zin meer in had.

Shrimp leek hun zus te ruiken en kort daarna merkte hij haar geur ook op. Zijn hart maakte een sprongetje en geduldloos keek hij om zich heen. Toen de bekende stem van Crab klonk draaide hij zich dan ook enthousiast om. Ze leefde nog en ze was niet eens gewond! Zijn hoop vervloog even toen hij aan haar toon merkte dat ze niet blij was hen te zien. Klonk ze nou.. neerbuigend? Dat moest een grapje zijn. Zo was hun moeilijke zusje nou eenmaal. Zo was ze altijd al geweest. Zelfs wanneer het ongepast was zou ze zo'n grapje durven uit te halen. "Crab, ik-" hakkelde hij. "Je bent veilig." zuchtte hij opgelucht. Alles kwam goed. Crab zou met hen meegaan en ze zou ook een mentor krijgen. En dan konden ze samen trainen. Alles kwam gewoon weer goed. Zijn hart bonkte als een gek in zijn keel en hij was zo verstijfd dat het voelde alsof hij niet meer kon bewegen. Dit moment deed meer met hem dan hij had voorzien.

Hermitpaw leek haar ook op te merken, maar voordat zij haar konden vinden, klonk de bekende stem van haar zusje al achter haar. 'Misschien moet je je neus laten checken, dan wist je dat ik achter je stond, Shrimpy.' Shrimppaw draaide zich met een ruk om, en keek oog in oog met Crabkit. Of nee, Crabpaw. Want... Zo zou ze weer heten, als ze weer bij hen was. Haar stem klonk kil, maar dat was ze gewend van haar. Alhoewel, dat deed ze haarzelf geloven.
'Crab, ik-' begon Hermitpaw hakkelend. 'Je bent veilig.' Hij zuchtte opgelucht en ook Shrimppaw was opgelucht. Inderdaad, er leek niet iets mis te zijn met haar. Een glimlach verscheen op haar gezicht. 'Crab, ik, wij, hebben je zo gemist,' miauwde ze en ze zette een klein stapje naar voren. Ook al was Crabkit nooit de aardigste geweest, ze was nog steeds haar zusje en ze had haar ontzettend gemist in het nest. Ze wilde haar graag weer een knuffel geven. 'Kom weer mee terug, alsjeblieft, dan kunnen we samen trainen, zoals we gepland hadden, weet je nog?' Dat wist ze toch nog wel?? Ze zouden samen Apprentices worden, en samen Warriors.

Snapten ze dan niets. Waren ze echt zo dom dat ze werkelijk dachten dat ze in gevaar was? Dat ze terug naar die rottende vissenclan wilde? Het leek er op, met al het hakkelen en jammeren wat ze nu deden. ”Kunnen jullie stoppen met die verdoemde naam, het is Skadi nu,” bitste ze dan ook als eerste antwoord terug. Ze kon hier een spelletje met ze gaan spelen, maar om eerlijk te zijn wilde ze gewoon van ze af zijn. “En om jullie punten af te gaan. Ik ben veilig omdat er geen gevaar is. Ik heb jullie niet gemist en ik wil niet terug.” Het was kortaf en zeker niet vriendelijk. Dat was dan ook precies waarop ze doelde. Als ze de twee met poezelpootjes zou aanpakken dan zouden ze nooit weggaan. Nooit ophouden. “Waarom zou ik terug willen naar een stinkende rotclan die mij niet eens moest? Ik wordt nu getraind door een leider en ik ben eindelijk eens ergens waar niemand me afzeikt. Dus ga gewoon weg en laat me met rust, dat heb ik ook tegen Icecream gezegd.” Ze was echt helemaal klaar met dit gezeik. Dit zoetsappige gedoe. Ze leken maar niet te willen begrijpen dat ze niets meer met ze te maken wilde hebben, dat ze niet alles samen wilde doen. Ze waren geen familie meer en dat moesten ze eens door hun dikke koppen heen krijgen.

De toon waarop Crabpaw - want zo heette ze - sprak liet hem huiveren.
Had hun vader gelijk? Had hun zusje zich serieus vrijwillig bij een stel moordenaars gevoegd? Ze was wél in gevaar, ook al begreep ze dat niet. Vroeg of laat zouden ze haar iets aandoen.. en dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Zijn nagels boorden in de grond, alsof hij haar zo meteen al van een van die vreselijke katten moest beschermen. Toen ze over RiverClan begon, begon hij ook woede te voelen. Hoe kon ze zó egoïstisch zijn dat ze dacht dat de clan haar niet hoefde? Ja, ze had weleens problemen, maar dat was altijd haar eigen schuld geweest. Ze was ook gewoon een trut. Dat betekende nog niet dat haar gezeik als kitten niet te vergeven was. "Crab, hou je kop en kom NU mee naar huis." stootte hij uit, zijn stem hees van de enorme brok in zijn keel. Ze moest echt inzien wat voor een enorme fout dit was "Iedereen mist je. Papa en Shrimppaw huilen om je. I-ik huil om je." zei hij met zijn ogen strak in de hare. Zijn klauwen begonnen de grond te kneden. Waarschijnlijk was hij nog nooit zo open tegen haar geweest. Wat zij hadden was altijd anders geweest dan met Shrimp. Er waren altijd duidelijke verhoudingen tussen hun drie geweest en als het om vertrouwen ging dan viel Crab daar vaak buiten. Had hij beter moeten behandelen? Had hij dit kunnen voorkomen? Maar ze had zich nooit bepaald benaderbaar gedragen..

Ze had hoop, zoveel hoop. Alhoewel die hoop langzaam wegvloeide. Ze wilde er zo graag in geloven. Het bitse antwoord van haar zus stak in haar hart. Skadi heette ze nu. Nee, nee dat kon niet. Het was Crabpaw, het moest Crabpaw zijn. Ze zei dat er geen gevaar was. Maar BloodClan zat vol gevaren. Daar waren ze voor gewaarschuwd, al van kleins af aan. En RiverClan wilde haar juist graag terug. Zij wilde haar graag terug. Shrimppaw slikte, hopend dat het de brok in haar keel weg zou halen. Maar dat deed het niet. Gelukkig was Hermitpaw de eerste die wat zei.
'Crab, hou je kop en kom NU mee naar huis,' stootte hij uit. Shrimppaw keek even geschrokken opzij, maar bedacht dat dit juist misschien de enige manier zou zijn om haar mee terug te krijgen. Duidelijk zijn. 'Iedereen mist je. Papa en Shrimppaw huilen om je. I-ik huil om je.' Shrimp keek hem van opzij aan, en richtte haar ogen toen gespannen op die van hun gevlekte zusje. Was het wel verstandig om te zeggen dat ze huilde? Er was niets mis met huilen, er moest niets mis zijn met huilen. Maar Crab vond al snel iemand zielig als ze huilde. En dat wilde ze juist niet, in een zielige Clan zitten.

'Je kan ook sterk zijn in RiverClan,' miauwde Shrimppaw toen en ze zette een stapje naar voren. Ze probeerde haar stem zo duidelijk en sterk mogelijk te laten klinken. Ze besloot ook expres haar naam niet te gebruiken, immers had ze zelf ook geen idee welke ze nou moest nemen. 'De.. De BloodClan is geen goede plek. Je hebt hun niet nodig om sterk te zijn,' miauwde ze. 'Je bent sowieso al sterk, je hebt niemand nodig om je sterk te maken. Kom weer mee terug, dan.. Dan kunnen we sterk zijn met z'n drieën. Zoals we bedacht hadden als kittens.' Was dit genoeg? Ze hoopte dat haar stem niet te smekend klonk, ze wilde laten zien dat ze sterk was, en meningen had. Zoals Crabkit haar altijd gezegd had dat ze moest zijn. Zij was immers ook sterker geworden, daar had ze die BloodClan niet bij nodig gehad. Als dat nou gewoon doordrong tot haar...

God, hij had echt een dikke kop. Wat een dom konijnenbrein dat hij ook was. Hij leek maar niet te begrijpen dat ze niet mee wilde met hun, terug naar die rotte visclan. Nou begon hij ook nog eens te brullen, alsof hij de baas was over haar, alsof zij naar hem moest luisteren. Even kwam de neiging om hem hard te slaan naar boven en haar klauwen schoten kort uit hun hulzen, maar nee ze wist het te onderdrukken. Niet omdat ze nog om het domme snotjoch voor haar neus gaf, maar omdat hij waarschijnlijk zou denken dat dat een teken was dat ze dat nog wel deed. Hij begon nou te jammer dat hij om haar aan het janken was, dat Icecream en Shrimppaw dat ook deden. Ja, wat moest ze daarmee. De warrior was haar vader al niet meer, dat had ze hem duidelijk gemaakt. Hermitpaw begon de grond te kneden met zijn klauwen, een nerveuze tik, misschien. ”Snap je het dan niet, fuzz-brain. Ik ben thuis,” snauwde ze naar hem toe. Ze was nu toch echt wel klaar met dit hoopvolle gedoe. Echter waren haar zogenaamde siblings dat niet.
Nee Shrimppaw moest nou ook nog eens gaan mauwen. Jammeren. Zeuren. Ze vertelde dat ze ook sterk kon zijn in Riverclan, dat de Elite geen goede plek was en ze hen niet nodig had. Misschien was dat ook wel zo, maar dat liet nog steeds niets anders over dat ze er koos om te zijn. Ze voelde alsof ze in de Elite eindelijk een plek had gevonden met katten die haar begrepen. Die haar niet afzeken voor ieder ding dat fout ging, of de stomme sociale concepten van de stomme warrior code en alles aanhielden. ”De Elite is waar ik thuishoor. Ik wordt getraind door een leider. Ze begrijpen mij en ik begrijp ook zeker wel hoe het daar aan toe gaat. Denk je dat ze zo poezelig zijn als in Riverclan als het op kittens aankomt?” Haar stem was kil nu en ze zette dreigend een stap naar het crèmekleurige duo toe. Haar klauwen schoten weer uit hun hulzen, maar nu om te blijven en een harde blik stond in haar ogen. Voor een volwassen warrior zou ze er waarschijnlijk niet heel dreigend uitzien, want ze was nog steeds niet al te groot of sterk. Toch had ze het gevoel dat die twee voor haar neus al stonden te bibberen voor haar toen ze stil had gestaan. “Dus hoepel lekker op of ik zorg er zelf wel voor.” Dat waren echt de laatste woorden die ze aan ze vuil wilde maken, maar waarschijnlijk zou wat ze wilde en wat zou gaan gebeuren nog zwaar tegenvallen. Voor beide partijen.
[/b]

Hoewel hij niet had moeten verwachten dat zijn woorden tot haar zouden doordringen, had hij dat toch gedaan. Hetzelfde gold voor Shrimppaw die heel mooi uitlegde hoe ze BloodClan helemaal niet nodig had om sterk te zijn. Hoe begreep ze dit allemaal nou niet? Ze was nog geen drie moons weg en die straatkatten hadden haar nu al gehersenspoeld. Toen ze hen wegstuurde schrok hij. "Sorry?" zei hij ontdaan, waarna hij een stap in haar richting zette. "Snap je niet hoe achterlijk dit is? Je wordt helemaal niet sterk en die leider die jou traint is niets dan een zielige, gestoorde zwerfkat." De hoop hij zojuist nog voelde nam plaats voor woede, iets wat hij lang had ingehouden. Sinds Crabkit's ontvoering had hij zich vooral op zijn mentor afgereageerd (die by the way ook gewoon een zeikerd was) en zich verder heel leeg gevoeld, maar nu.. Nu begonnen de emoties hem te verdrinken. "Als je nu niet met ons meegaat dan heb je je bloedeigen familie verraden." blafte hij terwijl hij verder op haar afstapte. Dit was haar kans. Ze kon het nog goedmaken. "De hele clan staat met open armen voor je klaar. Kom. Gewoon. Terug." Nu stond hij vrijwel recht tegenover haar, met grote ogen, uitgetrokken klauwen en zijn vacht licht opgezet. Als ze niet instemde dan waren er andere manieren. En hoe graag hij dat ook wilde voorkomen, het belangrijkste was dat ze weer thuis kwam.

Maar het drong niet door tot haar. Ze vertelde dat ze klaar was met dit hoopvolle gedoe, dat ze bij de Elite hoorde, dat dat haar thuis was. Dat ze zelfs getraind werd door de Elite Leader. Met elk woord dat ze zei vloeide de hoop verder weg. Dit was niet goed, dit ging niet goed. Niet hoe ze het bedacht had, of gehoopt had. Ze had zo gehoopt dat zij, haar siblings, tot haar door konden dringen. Maar nee..
En toen begon Hermitpaw. Shrimp keek nerveus toe hoe hij de gevlekte poes aansprak, en stapje voor stapje dichter naar haar toe liep. Zelf zette ze een paar kleine stapjes naar hem toe, bang dat ze misschien in moest springen dadelijk. Hun zusje was duidelijk klaar om een klap uit te delen, en ze wist niet of Hermit dat ook door had. Of dacht dat hij haar wel aankon. Zelfs met hun basistraining had Shrimp geen idee of ze haar aan konden. Alles was zo onzeker op het moment.
'H-Hermit..' mauwde ze zachtjes, bang dat hij niet goed doorhad wat hij aan het doen was. Onzeker richtte Shrimp haar ogen op hun zusje. Wat zou ze doen?

Oh, had ze meneertje op zijn teentjes getrapt. Big deal. Hij kon lekker zijn gejammer en gehuil in Riverclan kwijt, niet bij haar. Ze was klaar met hem en met Shrimppaw en al hun gezeik. Maar hij dacht eens al haar woorden, haar duidelijke feiten, onderuit proberen te halen. Mooi niet. “Ik heb geen familie meer in Riverclan, ik zou denken dat ik dat duidelijk genoeg heb gemaakt aan Icecream,” gromde ze terug terwijl hij op haar vorderde. Nog een stap en dan zou ze… Razendsnel haalde ze uit naar zijn kop nadat hij het laatste word van zijn zin had gesproken. Ze was er nu klaar mee. Hij was boos? Hij had het recht er niet op. Net nog lopen te zeiken dat hij om haar huilde en haar nu even gaan commanderen terwijl hij haar eerst nog had gemoeten. Drie manen lang boos worden op wat zij deed en nu zeggen dat alles vergeven was, echt niet. “Zorg dat je je wegmaakt voor ik echt begin,” dreigde ze. En neem die bibberende Shrimppaw met je mee, voegde ze er mentaal nog aan toe.

En voor hij het wist haalde ze uit naar zijn kop. Haar nagels maakten geen erge schade, maar het was genoeg om pijnlijk te zijn. Geschrokken van wat ze zojuist had geflikt sprong hij naar achteren, zijn ogen groot. Deed ze nou alsof zij haar familie niet meer waren? Het was nog veel erger dan hij dacht. Dat vermoeden werd bevestigd toen ze hen nogmaals wegstuurde, deze keer nog veel dreigender. Bezorgd keek hij Shrimppaw's kant ook. Die wist nu vast ook niet goed wat te doen.. "Wij gaan hier niet weg voordat je mee komt." zei hij ferm. "En je waagt het om nog een keer naar mij, je broer uit te halen." Het was de bedoeling dat zijn woorden er krachtig uit kwamen, maar er viel een duidelijke trilling in zijn stem op te merken. Ook zijn lichaamstaal schreeuwde dat hij klaar was voor gevecht. Weer keek hij naar Shrimp. Doe toch iets, dacht hij wanhopig. Crab zou haar toch nooit aanvallen?

'Ik heb geen familie meer in Riverclan, ik zou denken dat ik dat duidelijk genoeg heb gemaakt aan Icecream,' vertelde ze. Shrimp slikte. Geen familie meer? Misschien waren ze nooit de closest geweest, maar ze waren wel familie. Shrimp zou alles doen voor haar familie. Ze hoopte dat Hermits woorden wel tot haar door zouden dringen, maar dat deden ze niet. In plaats daarvan gaf ze hem een mep, met haar nagels uit. Shrimp schrok er zelf ook van, net als Hermit die haar met grote ogen aankeek. Ze deelde een bezorgde blik met hem en richtte haar blauwe ogen weer op hun zusje, die dreigde dat ze hen aan zou vallen als ze niet weg gingen.
Als ze zouden vechten... Ze wist niet hoe goed hun zus al kon vechten, maar op zich zou het wel gelijk zijn, toch? Shrimp was in ieder geval blij dat ze die basis training had ge-eist. Shrimp wist niet of ze ook mee zou doen. Ze wilde niet tegen Crab vechten, ze wilde helemaal niet vechten. Misschien was het toch maar beter om weg te gaan..
'Wij gaan hier niet weg voordat je mee komt,' zei Hermitpaw vervolgens ferm. 'En je waagt het om nog een keer naar mij, je broer uit te halen.' Zijn stem klonk trillerig en Shrimppaw wist dat hun zusje graag wilde aanvallen. En dat ze dat nu ook zou doen. En dat wilde ze voorkomen. Snel sprong ze tussenbeide. 'Stop. Alsjeblieft. Niet vechten.' Ze keek naar beide katten, hopend, haast smekend. 'Vechten heeft geen zin.' Ze wilde graag weg, terug naar het veilige RiverClan kamp. Maar ze wilde hun zus ook niet hier laten. Ze zou nog denken dat ze haar opgegeven hadden. Dus stond ze daar, hopend niet aangevallen te worden en niet goed wetend hoe het verder moest nu.

Haar klauwen raakten hem maar net, niet genoeg om hem iets te leren, maar wel om angst aan te jagen. Skadi kon de schrik in zijn ogen zien en dat gaf haar een tevreden gevoel. Hij was gewoon een snotjoch dat dacht dat hij alles maar kon eisen. Nou, newsflash, hij had geen gezag over haar. Zijn trillerige dreigement dat ze het niet moest wagen om nog eens naar hem uit te halen was eigenlijk wel om te lachen. Maar hij deed nog steeds alsof ze familie waren, meer dat allen katten die wat bloed deelden, en daarbij vertrok haar gezicht. “Broer?” Beet ze met een smalende lach uit. “Knap dat dat is wat je van me bent wanneer je niet met me te maken wilde hebben in die stinkende clan. Als je me dan al niet hoefde, dan hoef je me nu zeker niet.” Het waren woorden gesproken om te prikken. Om pijn te doen. Maar ook woorden van waarheid. Ze was nooit echt vrij geweest om te doen wat zij wilde, om te zijn wie zij was, in Riverclan. Nu zat ze daar niet meer gevangen, nu was ze vrij,
Ze wilde het idiote duo voor haar neus gewoon weghebben, maar ze bleven koppig staan. Ze zakte lichtelijk door haar poten, klaar voor een échte aanval, maar dat idiote wicht sprong ertussen met smeekbedes naar vrede. Ugh. “ik heb je gewaarschuwd, dus wat nu gebeurd is je eigen schuld”. Hardhandig duwde ze Shrimppaw aan de kant en haalde ze hard en snel uit naar het snotjoch wat haar geduld hier toch echt net iets te ver had uitgedaagd. Hij was te ver gestapt naar haar mening en dat zou hij nu merken.

Tot zijn verbazing sprong Shrimp tussen hen in en zei ze dat ze niet moesten vechten. Dat was ook de eerste keer dat hij haar zo dapper zag. In deze situatie was dat misschien ook wel nodig, want hij wilde Crabpaw absoluut niet te lijf gaan. En ook al deden haar woorden zoveel pijn, hij wist dat geweld hier niet de optie was. Als ze nou toch eens naar hem luisterde.. In plaats daarvan deed ze alsof hij haar niet hoefde, wat absoluut niet waar was. Dacht ze echt dat dit de waarheid was? Hij zocht naar de juiste woorden. Hij wilde haar vertellen hoeveel het hem speet en dat ze maar kittens waren, dat hij nu een goede broer voor haar zou zijn, maar het was al te laat. Wat er nu ging gebeuren was hun schuld en voor hij het wist werd Shrimp tussen hen vandaan geduwd en haalde zijn zus hard naar hem uit. Haar klauw ging over zijn schouder en hoewel het een stuk erger kon, begon er meteen al bloed uit te komen. Verdoofd van de schrik keek hij van zijn schouder naar zijn zus. "Is dat wat BloodClan je leert?" begon hij, zich geen poot verzettend. Hij wilde haar geen pijn doen. "Ze misbruiken je.." Hun vader had misschien gelijk over dat ze niet terug wilde komen, maar in wat hij zelf eerder had gezegd zat ook zeker waarheid. Ze hadden haar gehersenspoeld, haar tegen haar eigen clan en familie opgezet. Crabpaw was altijd een een lastig type geweest, maar hoe ze nu deed.. dit had hij nooit van haar verwacht. Er stond iemand heel anders voor hem.

Ze wilde de woorden van haar zus niet horen. En hoewel het gericht was naar Hermit, deed het alsnog zoveel pijn. Hoe kon ze niet zien dat zij haar familie was, dat ze voor haar door het vuur zouden gaan. Shrimp zou dat wel. Al werd ze gezien als een bange nietsnut. Ze kon veel meer. Shrimp had dan ook gehoopt dat toen ze tussen hen in sprong, Crab zou realiseren dat het ook zonder vechten kon. Dat ze om haar gaven en dat ze haar weer terug wilde. Maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan werd ze hardhandig omver geduwd, waardoor ze met een 'oof' in het stof viel.
'Hermit!' riep ze geschrokken uit toen deze aangevallen werd. Snel krabbelde ze overeind en kwam dichterbij, maar aanvallen durfde ze niet. Ze wilde haar geen pijn doen, en ook niet de kans vergroten dat Hermit meer pijn gedaan werd. 'Stop!' riep ze daarom ook. 'Stop.' De jonge poes ging naast Hermit staan. Ze dacht de woorden die ze wilde zeggen, ze brandde in haar mond. Ze wilde ze niet zeggen, maar het was het beste voor nu. Dat moest ze dan maar geloven.

'Stop. We gaan. Hermit... Kom..' Ze keek de twee met pijn in haar ogen aan, maar zette toen toch een stap achteruit, hopende dat Hermitpaw haar zou volgen. Dit had geen zin. Totaal geen zin. Ze richtte haar blauwe ogen op haar zus en probeerde oogcontact te zoeken. 'Denk erover na... We willen je niet kwijt. Echt niet. We houden van je, maar vechten lost niks op.' Ze wilde graag geloven dat zij hier het betere besluit genomen had, maar of dat waar was, daar had ze geen idee van. Maar voor nu leek het het beste. Ook al zou ze uitgemaakt worden als een lafaard. Het zei zo.
Haar ogen richtte zich weer op haar broer. Zou hij met haar meekomen? Oh StarClan, ze hoopte het. Laat dit alsjeblieft niet in nog meer vechten uitbreken. Haar blik was bijna smekend naar hem gericht. Laat het gaan, voor nu...

Ze had bloed getrokken. Kort keek ze als een soort van gehypnotiseerd toe hoe het bloed langzaam opwelde uit de krassen die haar klauwen hadden gemaakt. De donkerrode vloeistof stak af tegen zijn lichte vacht. Shrimppaw liep te jammeren om het rotjoch voor haar neus. Alsof hij het niet verdiend had. Hij kwam hier op haar turf, haar nieuwe territorium, en beledigde haar nieuwe thuis, haar nieuwe clan en zelfs Lethal, de kattin die ze in de laatste paar manen als een moeder was gaan zien.
Het domme kind drukte zich tegen haar broer aan, maar ze waren geen familie meer van Skadi. Nee, dat waren ze al voor bijna drie manen niet meer geweest. Ze hadden haar achtergelaten, waren altijd boos op haar toen ze er was geweest, dus waarom zouden ze haar terug willen. Het moest gewoon een of ander toneelstuk zijn wat ze nu opzetten. Shrimppaw en Hermitpaw waren allebei genoeg een dramaqueen om dat te kunnen, albeit misschien op andere manieren.
Met een paar neppe traantjes in haar ogen vertelde ze het snotjoch dat ze moesten gaan. Ja, eindelijk. Snapten ze dan eindelijk de hint die ze sinds de eerste seconde dat ze haar hadden gespot aan hen duidelijk wilde maken. Soms vroeg ze zich echt af hoe dom die clankatten nou echt konden zijn. Nee, de Elite was veel beter. “De Elite misbruikt mij niet. Ze laten mij zien wat ik kan zijn. Wat ik zál zijn,” siste ze naar hem toe. Hij begreep het gewoon niet. Maar zo’n wonder was dat nou ook weer niet want de crèmekleurige apprentice had naar haar mening altijd al een mentale achterstand gehad. Of in taal die hij zou kunnen begrijpen, hij was gewoon oliedom. 'Denk erover na... We willen je niet kwijt. Echt niet. We houden van je, maar vechten lost niks op.' Wat een zwijmerig gedoe! Kon ze haar kop niet gewoon houden en weggaan? Skadi zwiepte met haar staart, duidelijk nog steeds vijandig naar het tweetal toe. “Denk je dat ik nergens over na heb gedacht in de laatste drie manen. Jullie hoefden mij niet toen ik er was en nu hoef ik jullie niet meer. Ik heb een nieuwe familie. Een nieuwe clan. Eentje die niet zo zwak en dom is als dat stelletje vissenvreters aan de andere kant van de rivier. Dus rot op en laat mij met rust.” Ze histe de woorden naar hen toe. Het was de bittere waarheid en dat moesten ze maar eens gaan leren. Ze moesten leren dat ze niets meer van elkaar waren dan vijanden op het slagveld.

Toen Shrimp voorstelde om te gaan kon hij zijn oren niet geloven. Gaan, net wanneer ze Crab eindelijk hadden gevonden? Echt niet. Het kon hem niet schelen wat ze van hem dachten, want daar was deze hele situatie veel te bizar voor. Het enige was uitmaakte was dat Crab terug naar huis kwam. Als ze nu opgaven dan waren ze haar voor altijd kwijt. "Nee Shrimp. Ik ben hier nog niet klaar." zei hij ferm terwijl hij van de een naar de ander keek. Hij ging dit rechtzetten. Maar toen de wegloper haar mond weer opentrok en zei dat ze een nieuwe familie had, om vervolgens haar echte familie zwak en dom te noemen brak hij, iets wat al veel eerder had moeten gebeuren. "Het is niet MIJN schuld dat jij zo'n ongelofelijke trut was, Crabpaw. zei hij duidelijk gekwetst. "Weet je niet hoe erg iedereen zijn best deed om je aardig te vinden?" De woorden rolden er steeds vlotter uit. Er was zoveel dat hij haar nog moest zeggen. "Ik hou van je Crab, echt echt waar. Maar je hebt dit allemaal aan jezelf te danken. Je kan niet zomaar gemeen zijn tegen anderen en dan verwachten dat je jezelf populair maakt." In BloodClan kon dit misschien, maar hij besloot dat hij dat beter niet kon zeggen. Zijn schouder was inmiddels aardig aan het bloeden. Hoe hij dat thuis ging uitleggen wist hij nog niet. Zijn woorden waren in ieder geval op. En dus keek hij zijn zusje afwachtend aan, al wist hij precies hoe ze ging reageren. Misschien had Shrimp wel gelijk en moesten ze gewoon vertrekken, maar hij wist dat hij zichzelf nooit zou vergeven voor het missen van hun laatste kans.

Serieus? Had ze er eindelijk één zo slim om weg te gaan, wilde het rotjoch nog niet weg. Hij was nog niet klaar met haar blijkbaar. Jammer, want zei was al manen lang klaar met hem. Dat was dan ook wat ze hem vertelde, maar Hermitpaw leek dat niet goed op te vatten. Echt, hoe kon Riverclan het met meneertje als-het-niet-naar-mijn-zin-is-ga-ik-brullen uithouden. Na hem drie manen niet te hebben gezien was ze hem na vijf minuten al zat. En nu begon hij een hele tirade hoor. "Het is niet MIJN schuld dat jij zo'n ongelofelijke trut was, Crabpaw.” Een grom borrelde op in haar keel bij die naam. Dat was haar naam niet meer en dat wist hij. En als hij hem wilde blijven gebruiken, dan zou hij meer dan alleen een kras op zijn schouder kunnen verwachten. "Weet je niet hoe erg iedereen zijn best deed om je aardig te vinden?" Haar staart zwiepte bij die woorden. Dat was duidelijk een leugen. Daarbij had ze niemand nodig die probeerde haar aardig te vinden. Ze had iemand nodig die haar begreep en dat was wat de Elite deed. Maar het waren de volgende woorden van de oliedomme apprentice die haar over het randje gooiden. Woedend sprong ze bovenop hem. De impact was redelijk hard, maar haar voornemens om zachtaardig naar de twee te doen en ze een kans te geven om zelf weg te gaan waren nu weg. Hij bleef haar aanhouden aan iets wat ze niet meer was. Iets wat ze niet meer wilde zijn en de woede die daarbij opborrelde was niet meer weg te drukken. Wild sloeg ze naar de kater die ze ooit haar broer had genoemd. Haar woede maakte haar techniek slordig, maar de kracht achter haar klappen werd er wel groter door. ”Ik heb je de kans gegeven weg te gaan. Ik heb je verteld wat er zou gebeuren als je dat niet deed. En als je me nog een keer bij die gore naam durft te noemen!” De dreiging hing duidelijk in de lucht. Net zoals het feit dat ze niets meer er om gaf dat ze hetzelfde bloed deelden. Ze waren niets meer van elkaar voor haar en dat moesten ze maar eens leren of ze zouden boeten.