Home is such a lonely place without you

Hermit was boos op haar omdat ze wilde gaan. Dat was wel te verwachten. Maar Shrimp wist dat zijn boze woorden naar Skadi dingen alleen maar erger zouden maken. Tenzij het opeens zou doordringen, maar daar leek het niet op. Ze had geen idee of er ooit nog een kans was dat ze terug zou komen, mochten ze haar een tweede keer tegenkomen. Maar zelfs al zouden ze haar met z'n tweeën aankunnen, dit was geen goed idee. Absoluut geen goed idee.
Shrimp voelde haar vacht prikken toen ze Hermits woorden hoorde. Shrimp hield van haar zus, maar het was inderdaad moeilijk om haar soms.. Echt aardig te vinden. Shrimp had er altijd maar mee gedeald, alsof het erbij hoorde. Maar Crabkit was echt wel een beetje gemeen geweest. Maar ze had ook goede kanten en tijden gehad, waardoor Shrimp nu erg in de war van is. Geeft ze dan echt zo weinig om familie om die momenten niet in te zien? Of te herinneren? Of was ze inderdaad al zo gehersenspoeld door BloodClan?

Toen de gevlekte poes tenslotte haar laatste dreiging gaf, stapte Shrimp weer wat dichterbij. 'Hermit, alsjeblieft..' Ze duwde wat tegen hem aan, hopend hem zo terug te trekken. Tranen sprongen in haar ogen. Ze wilde haar niet achterlaten, maar ze wilde hier ook niet blijven. Alsjeblieft, Hermit, keer terug met mij, dacht ze wanhopig. Met een beter doordacht plan zouden ze haar misschien op een andere manier kunnen terugwinnen. Maar nu moesten ze echt gaan.

Hoewel het er dik aan zat te komen, schrok hij enorm toen Crabpaw hem besprong. Met een luide "oof" werd alle lucht uit zijn longen geperst en viel hij op de grond, waarna hij zijn best deed om snel weer op adem te komen. Oh nee, oh nee. Dit ging heel heel erg fout. Voor hij het wist sloeg ze wild tegen zijn kop, waarvan hij zeker was dat die nu bloedde. De impact van de klap maakte hem ook wat duizelig, waardoor de volgende woorden nog luguberder klonken dan dat ze al waren. Hele verkeerde woorden, want Skadi was de gore naam, niet Crabpaw. Ze was compleet gestoord geworden. Toen Shrimp hem het sein gaf van dat ze moesten gaan snapte hij ook dat dit de beste keuze was. Al konden ze Crab samen aan, hij wilde haar nooit van zijn leven pijn doen. Verwilderd krabbelde hij overeind. Niks aan deze situatie sloeg nog ergens meer op. "Oké, we gaan." zei hij vlak. Dit was de ergste dag van zijn leven. Zijn ogen gingen weer naar het gestoorde wicht dat ze nu gingen achterlaten. "StarClan spuugt op je, Crabpaw." siste hij woedend. Als ze dit niet op de lieve manier wilde oplossen, dan moest ze de consequenties maar ervaren. Ze zou nooit meer naar huis kunnen en had al het respect verloren van StarClan. En hoe erg hij het ook vond, dat was hoe het vanaf nu zou zijn. Hij tikte met het puntje van zijn staart Shrimp's rug aan als teken dat ze moesten gaan. Er viel hier niks meer te winnen.

Haar klappen raakten zijn kop. Slagen die hem zeker duizelig zouden maken. Maar eindelijk luisterde het rotjoch. Eindelijk wilde hij weg gaan. Wild krabbelde hij overeind, een woedende blik op haar gericht. "StarClan spuugt op je, Crabpaw." siste hij naar haar toe. Met een woedende kreet probeerde ze nogmaals met uitgeslagen klauwen haar nagels over zijn vlees heen te halen. Zijn hoofd, shouder, flank, het maakte haar niet uit. Ze was ziedend en dat was te merken. Het was haast alsof ze uit was voor bloed. ”Starclan zal niet spugen op hun uitverkorene,” beet ze hen toe. Ze klonk haast als een fanatiek, maar dat maakte niet uit. Nee, ze zouden nu weggaan. Ze zou hen voor altijd uit haar haren hebben en een gewicht viel van haar af. Ze zou vrij zijn van die onbenullige clan vol vissenvreters. Met die woorden zou ze ze dan ook achterlaten, want ze had zich al omgedraaid. Ze keek niet eens om toen ze verder de Twolegplace in stampte, de woede totaal nog niet uit haar lichaam.


Skadi topic uit

_{Shrimp keek wanhopig naar het tafereel voor haar. Klappen werden uitgedeeld en bloed vloeide uit wonden. Gelukkig niks ernstigs, maar het waren krassen. Hermit leek echter door te hebben dat ze beter kunnen gaan, dus die last viel van haar schouders af. Gelukkig, hij begreep het. De twee wisselde nog wat woorden uit met elkaar. Shrimp draaide ongemakkelijk met haar oortjes. StarClan kon toch niet iemand uitkiezen om bij BloodClan te gaan wonen, en hun slechte dingen te gaan doen zoals moorden? Als kitten had ze al geleerd dat dat verboden was door StarClan. Hoe konden ze haar als uitverkorene benoemen?
Shrimp durfde het haar niet te vragen, zeker niet toen ze zich omdraaide. Hun zus besloot weg te gaan. Dit keer opzettelijk. Shrimp keek haar nog een tijdje na voor ze verdween en richtte zich toen naar haar broer. 'Hermit,' mauwde ze bezorgd en ze schoot naar hem toe. Met haar neusje drukte ze in zijn vacht en besnuffelde hem grondig. Was hij ernstig gewond? 'Kom op, we moeten teruggaan,' miauwde ze gehaast. Ze konden het niet veroorloven hier nog langer te blijven. Stel dat er volwassen BloodClanners hun kant op kwamen? Nee, ze moesten terug en snel.}

Zoals verwacht viel ze hem weer aan, wat hij deze keer op tijd aan zag komen en wist te ontwijken. Haar klauwen mistten zijn gezicht nog maar net. Hetgeen wat daarna kwam was verrassend genoeg nog verwarrender: ze noemde zichzelf StarClan's uitverkorene. Voor hij hier naar kon vragen was ze al weg en stampte ze boos terug naar die godvergeten plek die ze de TwolegPlace noemden. Shrimppaw's neus in zijn vacht wist hem genoeg te troosten om niet ter plekke een paniekaanval te krijgen. Hij moest sterk blijven, voor haar. "Ja, je hebt gelijk.." mauwde hij zachtjes. Alles voelde nep. Deze plek, wat hier zojuist was gebeurd. Het enige echte was Shrimp. Met een gevoel van leegte draaide hij zich om, weg van BloodClan en Crab en liep hij weg. Hij ging er vanuit dat Shrimp hem wel zou volgen. "Wat denk je dat ze bedoelde?" vroeg hij, doelend op wat Crab zei voordat ze opeens verdween. StarClan zou nooit een uitverkorene naar BloodClan laten gaan, toch?

_{Hermitpaw stemde gelukkig met haar in en al snel waren ze op weg naar huis. Shrimppaw ging snel achter hem aan en hield de vaart er in. Ze wilde naar huis en weer veilig in haar nest slapen. Misschien dat ze samen konden slapen, Hermit zou daar vast geen probleem van maken. 'Wat denk je dat ze bedoelde?' vroeg hij toen. Shrimp keek hem aan, eerst niet wetend wat hij bedoelde. Maar later klikte het. Ze zuchtte. 'Ik weet het niet... Hoezo zou ze dat denken? Zouden.. Anderen haar dat wijs hebben gemaakt?' vroeg ze hardop af. 'Ik kan me niet voorstellen dat StarClan dat zou doen...'}

Aan Shrimp's tempo te merken was het wel duidelijk dat ze weg wilde. Dat begreep hij, maar toch voelde het niet goed om Crab zomaar achter te laten, hoe vreselijk deze kant van haar dan ook was. Hij was boos, maar mistte haar nog veel meer. Nog nooit had hij zo'n wirwar van emoties gevoeld. Toen Shrimp haar gedachten over Crab en StarClan deelde knikte hij begripvol. "Het kan niet anders. StarClan zou zoiets nooit doen." bevestigde hij haar twijfels. BloodClan was altijd al een vijand geweest van de clans en werd zeker weten niet gewaardeerd door hun voorouders. "Toen Crab verdween was ze ook nog best jong.." dacht hij hardop. Zou het kunnen dat ze serieus dacht dat ze onderdeel was van een profetie? Het leek vergezocht, maar zou wel veel verklaren..

_{'Het kan niet anders. StarClan zou zoiets nooit doen,' zei haar broer. Shrimp knikte. Precies. Als StarClan dat zou doen, dan... Dan had ze geen idee wat er dan zou gebeuren maar niet veel goeds, dat wist ze wel. 'Toen Crab verdween was ze ook nog best jong..' dacht Hermit vervolgens hardop. Shrimppaw zuchtte diep en knikte. 'Ja... Ugh, ik kan niet geloven dat ze zomaar het kamp uit gekomen was. Die stomme Rosepaw,' mauwde ze met een geïrriteerde zucht. Ze wilde haar niet de schuld geven, maar haar gevoelens stapelde hoog op en zonder haar was dit allemaal nooit gebeurd.}

Toen Shrimp boos leek te zijn op Rosepaw schrok hij. Dat had hij niet van zijn pure, liefhebbende zusje verwacht. Zelf zou hij de apprentice ook niet snel vergeven, maar het was vreemd om hetzelfde bij Shrimp te zien. Aan de andere kant was het logisch dat het haar veel deed. Ze was altijd al gevoelig geweest. "Het had allemaal zo anders kunnen lopen.." zuchtte hij, zich bewust van dat ze van onderwerp waren veranderd. Wat Crab allemaal bedoelde zouden ze nog wel uitzoeken. Het liefst wilde hij gewoon met Shrimp over dingen praten. "Ik denk daar best vaak over na." Er ging geen dag voorbij dat hij zich niet de "wat als?" vraag stelde. Wat als Crab nooit het kamp uit was gegaan? Wat als Crab had besloten om toch terug te komen? Er waren zoveel vragen en nog veel meer opties. Het begon hem allemaal veel te veel te worden.

_{Ze merkte hoe Hermitpaw verbaasd was over haar reactie. Zelf was ze er ook een beetje verbaasd om, maar tegelijkertijd zat ze al langer met die gedachtes in haar kop. Dus nieuw was het niet voor haar. Ze vroeg zich af hoe het met Rosepaw was nu, maar ze wist dat ze het waarschijnlijk niet overleefd had. Ze zuchtte, ze wilde niet boos zijn op iemand die ze terug wilde halen. Maar de eerste actie was nog steeds stom geweest. Hermitpaw zuchtte dat het allemaal anders had kunnen lopen en Shrimp knikte. Als Rosepaw in de eerste plaats de kittens niet mee naar buiten had genomen dan zou Crab niet gehersenspoeld zijn. 'Ik denk daar best vaak over na.' Shrimp keek naar Hermit en zuchtte. 'Ja.. Ze was sowieso een stuk.. Aardiger geweest.' Crab had sowieso niet bekend gestaan als erg aardig, maar ze zou aardiger zijn dan dat ze nu was.}

Inmiddels sleepte zijn staart moedeloos achter zich over de grond. Crab was gewoon voor altijd weg, en dan op de meest verschrikkelijke manier ooit. "Alsof ze ooit aardig was." probeerde hij te grappen, maar het kwam er somber uit. De realisatie begon steeds meer te vallen. Het was misschien wel goed dat ze weg waren gegaan, want wie weet wat er nog verder fout had kunnen gaan. En dat had hij nooit aangekund. Hij was zo moe.. "Het komt goed Shrimp." zei hij zonder ook maar te weten wat dat betekende. Eigenlijk wilde hij alleen maar slapen. "We gaan naar huis."

Topic uit

De woorden van haar broer staken in haar hart. Alsof ze ooit aardig was. Ja.. Het klonk alsof het niet te redden was geweest. Alsof ze toch wel het slechte pad op zou zijn gegaan. Shrimp zuchtte diep en knikte licht toen hij zei dat het goed kwam. Wat moest nog goed komen? Zou ze ooit weer terug de Clan in komen? Zou ze ooit nog goed worden? Het was in ieder geval fijn om te horen dat ze naar huis gingen nu. Wel zonder hun zus. Maar veel meer konden ze er nu ook niet aan doen. Toch bleef het knagen. Had ze wel weg moeten gaan? Had ze wel op moeten geven? Misschien vond Crab het nu nog meer reden om weg te blijven, omdat ze haar nog een keer opgaven... Ze zuchtte en besloot haar kop er maar bij te houden. Ze zou hier later wel over nadenken...

Topic uit