[SC Event!] And it's so bad, feelin' this sad

Chillypaw's mond viel open toen Ravenpaw het camp betrad met een wel heel bekend lichaam op zijn rug. Voor ene moment stond haar wereld stil - bloed ruiste in haar oren en ze besefte niet eens dat ze vooruit liep. Maar hij legde het lichaam door en hij riep luid en de roep deed pijn aan haar oortjes. Chillypaw kon nog niet huilen; het leek alsof de schok door haar aderen liep in plaats van bloed. "Neritefur..", mauwde ze, heel stilletjes, en met een zacht gebaar duwde ze haar neusje in de vacht van de elder; alsof ze wilde checken dat haar vriendin wel echt dood was. Maar het lichaam was koud en levenloos. Een woede ontplofte in haar hart, aangemoedigd door de reactie van Ravenpaw en door het complete onfaire van dit allemaal. Nee, Neritefur had nog niet mogen sterven, ze was nog veel te jong. Ze had niet eens elder mogen worden! Ze had warrior moeten worden, samen met trainen met hen allemaal, en oud worden met een leuk liefje. Zoals iedereen verdiende. "Dat de lafaard die dit gedaan heeft naar voren komt!", voegde ze aan Ravenpaw's woorden toe, en haar gele blik gleed door het camp met een tot nu toe ongekende woede. Het was niet eerlijk. Niets aan dit alles was eerlijk. Chillypaw voelde zich machteloos. Niet langer zou ze nog over zich heen laten lopen! Deze verspilling van een waardevol leven, van haar goede vriendin, was de druppel. Over haar lijk dat nog iemand anders aan de handen van Bloodclan zou moeten lijden!  

Haar oor trok naar achter toen er plots een Shadowclan young one begon te blèren. Ach en wee, z'n zusje was vermoord. Hetzelfde koude vuur als wat die young one voelde trok ook door haar lichaam heen, al dagenlang. Een klein, haast sadistisch glimlachje speelde rond haar lippen terwijl ze wat naar voren liep om te kijken naar de drama. Ze kon ervan genieten, van tijd tot tijd, drama. Soms moest ze 't ook niet hebben, soms wel. Voor nu was het fijn om iemand anders te zien die pijn had, zodat zij niet de enige was. Haar slanke lichaam glipte langs een aantal katten door totdat ze vooraan kwam te staan. Ze keek de young one in zijn blauwe ogen aan. Haar ogen flitsten uitdagend terwijl ze kort met haar klauw onder de kop van de dode gebroken kat haakte, waarbij ze haar vacht inspecteerde. Vol met modder. "Doet pijn hm?" siste ze toen ze weer opkeek naar het zwarte katje. Hij kon haar toch niks maken, klein ding dat 't was. "Waar was jullie sterrengod toen ze verdronk? Toen ze niks anders meer dan modder in d'r kleine longen had zitten?"

Lightbearer kwam op hen af, had het lef om te suggereren dat het misschien helemaal geen moord was. Maar Ravenpaw snoerde hem al snel de mond. Er was imemrs geen enkele andere optie. Wat zou het anders geweest zijn? Neritefur was gestruikeld en niet meer rechtgeraakt? Ze had geforceerd de elder rang moeten krijgen, maar haar vriendin was beter en sterker geweest dan dat! Die gedachte doorbrak de shock in Chillypaw's hoofd, waardoor er plots tranen begonnen te lopen over haar wangen als heuse watervalletjes. Maar één van die Bloodclanmonsters liep op hen af, en de manier waarop de kattin met het lichaam omging liet een rilling over haar ruggengraat glijden. Chillypaw stapte om Neritefur heen en sloeg de poot van het kreng weg - niet de slimste beslissing in haar leven, maar haar hoofd zat te vol met pijn en verdriet en woede en onmacht om daarover na te denken. "Ben je dom? Starclan grijpt niet in!", krijste ze boos, al werd die woede minder indrukwekkend door hoe dik haar stem klonk van verdriet en door het snot dat aan een razend tempo uit haar neus droop en zich vermengde met tranen voor het van haar kin afdroop op de grond.

rip chill

Ze was nog sterk. Haar lichaam was nog sterk. Haar spieren waren nog sterk. Haar poten wilde haar lijf nog dragen. Alles functioneerde nog zoals het moest. Toch voelde ze zich eerder dood dan levend. Dit allemaal was één grote nachtmerrie en alles leek als een soort waas aan haar voorbij te gaan. Ze dissocieerde zich van het leven, haar leven, kreeg alles mee van een afstand. Ze kon zichzelf zien staan, sterk, lege ogen, gehavende huid waar stukken vacht ontbraken. Het hele gevecht? Overname van de clan? Het was moeilijk om alles wat er gebeurde op een rij te zetten. Wie was er dood? Wie leefde er nog? Waar waren haar baby's? Leefde haar kinderen nog? Haar ademhaling schoot meteen naar boven terwijl ze met een verwilderde blik om zich heen zocht.

Ze zag Innerpaw zitten. Het momtent haar Russetfur's ogen haar dochter vonden zag ze haar gezichtsuitdrukking veranderen naar pure ongeloof en verdriet. Meteen schoten Russetfur's ogen naar waar Innerpaw keek en toen hoorde ze luide, boze, gebroken woorden. "Wie maakte mijn zusje dood?"

Russetfur's hart stopte voor een paar tellen met kloppen en haar kop duizelde. Ging ze flauwvallen? Nee dat kon ze niet maken. Stille woede sloop haar kop binnen en langzaam kon ze weer helder zien. Ze had niet door gehad hoe haar poten zich richting Ravenpaw en... haar dochter hadden gedragen. Haar kind. Ze had beschermd moeten worden. Wat voor moeder was zij? Haar kinderen waren gebroken en nu was er één dood. Hoe had ze dit kunnen laten gebeuren. Een ijzige deken van kalmte gleed over haar heen. Misselijkheid. Een storm van verdriet en woede. Opgekropte emoties. Wanneer zou ze haar controle verliezen? Niet nu. Waar had die grens gelegen? Hoe dan ook was deze overschreden. Haar clan. Haar kind. Beschadigd, gebroken.

Lightbearer was naar Ravenpaw gekomen en probeerde hem te troosten. Om de een of andere reden maakte dit Russetfur woedend. Russetfur plaatste haar lichaam tussen die van Lightbearer en haar zoon, waarbij ze de zwart met witte kater een onbedoelde duw gaf. "Ze is vermoord." Want een ongeluk kon het niet zijn, dat zou Neritefur niet nog eens overkomen. Daarbij herkende ze dit beeld. Innerstar. De woorden van Ravenpaw bevestigde dit alleen maar. Haar ademhaling versnelde zich. Was het een vloek? Sinclaw. Had zij dit..? Nee natuurlijk niet, zij was dood. Zij was dood. Of haar zoon het nou wilde of niet. Russetfur bleef bij hem staan, bij haar dochter. "Wie?" Grauwde ze, terwijl ze Ravenpaw bij stond. Haar lichaam stond beschermend bij die van Ravenpaw en Neritefur. Niemand... Niemand mocht er bij. Chillypaw stond dichtbij. Dichtbij genoeg, ze was jong, ook zij moest beschermd worden. Toen één van die vuile Elite katten er bij kwam, Zahida, schoten haar nagels uit haar hulzen. Chillypaw sloeg de poot van Zahida weg toen deze sprak. Russetfur stond meteen klaar om bij te springen, stapte naar voren, tussen Neritefur, de Elite kat en Chillypaw af, "Blijf van mijn dochter af!" Haar stem klonk fel, zoals de stem van een moeder klonk die haar jongen beschermde. Te laat. Met ontblootte tanden en uitgetrokken nagels keek ze naar de Bloodclanpoes, haar oren naar achteren gedraaid en haar staart opgezet.

TAG: @Ravenpaw @Lightbearer @Chillypaw @Zahida

Duidelijk had ze een paar ratjes gekwetst. Een jong kind kwam haar kant op en sloeg haar poot weg. Met een ijskoude blik keek ze ernaar. Wat een disrespect. Then again, wat verwachtte ze ook van hen. De woorden van het kind deden haar wel doen grinniken. "Als jullie lieve Starclan niet ingrijpt bij zo'n ongeluk, waarom lopen jullie er dan achteraan als een groep makke lammetjes?" sprak ze vurig. Ah, maar haar lecture kon niet langer duren dan dat; er kwam een volwassene she-cat kwam op haar af. Die begon haar te bedreigen, maar meer dan blaffen deed ze niet. Nog een jong kwam op haar af. Deze had meer pit. Het haalde naar haar uit, maar Zahida was snel, sneller dan hem. Geduldig zette ze een stap achteruit. Ze had alle tijd van de wereld om dit te doen. "Jullie zijn zo snel met oordelen, niet?" sprak ze, waarna ze relaxed ging zitten en haar staart om haar poten heen sloeg. "Ik heb je lieve zusje niks aangedaan. Maar please, doe je best als je me zo graag modder wilt laten proeven. Dan kan je kijken of je zusje echt naar een magisch hiernamaals is gegaan." Er lag een duidelijke dreiging in haar stem. Zoals altijd had Bloodclan hier de opperhand. Als het zwarte kind haar zou aanvallen, maakte ze hem af. Dan zou moederlief haar aanvallen, en zou er een andere Bloodclanner haar te hulp schieten en zou moeder vermoord worden. Simpel als dat. Ze zou winnen, hoe dan ook. Deze autoriteit straalde ze dan ook uit. Maar please, try.