And a new wind blows [training 1]

Het was nog vroeg op de dag, maar Molepaw was al wakker. Vandaag zou ze gaan trainen met haar mentor, Shadowrush. De kater had haar echter nog niet verteld wat deze training zou gaan inhouden en dus wachtte ze met nerveuze spanning af tot hij op zou dagen. Ze wilde het goed doen, maar wat als ze zouden gaan jagen? Daar zou ze bagger in zijn, want ze kon niet goed zien en dan werd het toch heel moeilijk om de hele omgeving in de gaten te houden. Ze kneede de grond met haar pootjes, die inmiddels hard en koud geworden was door het weer. Waarom ze dan ook buiten het kamp aan het wachten was, dat wist ze ook niet helemaal. Misschien zouden ze dan sneller van start kunnen, iets wat ze totaal niet erg zou vinden. De koude wind liet haar rillen en ze kon niet wachten om het warmer te krijgen. Maar dan zou haar mentor hier wel eerst moeten zijn, want ze mocht zeker niet alleen op pad nu. Ze kende het territorium nog steeds niet en daarbij zou ze straks in een gat of iets vallen omdat ze het niet goed kon zien. Wie zou haar dan kunnen helpen? Niemand, want ze was dan alleen. Nee, dan wachtte ze liever nog een paar momenten in de kou met haar ogen op de ingang van het kamp gericht. Toen ze daar dan ook iets zag bewegen ging ze gelijk rechter zitten met haar oortjes gespitst. Ze kon nog niet goed zien wie het was, maar ze was er bijna wel zeker van dat het haar mentor moest zijn.



+Shadowrush

Hij had bij de laatste ceremonie een apprentice toegewezen gekregen, waardoor hij er weer vroeg uit moest. Vaak wachtte hij tot het iets warmer was en zijn lichaam niet zo protesteerde voor hij de den uitkwam, maar dat was nu geen optie meer. Hij probeerde zijn lichaam dan ook kort te strekken, waardoor er wat gekraak te horen was bij meerdere gewrichten. Veel hielp het alleen niet, want met wat stijve passen stapte hij de den uit, alvorens een weg te banen naar de uitgang van het kamp. Hij hoopte maar dat zijn apprentice er al zat, want als ze hem extra liet lopen om haar uit haar nest te halen, dan was hij daar zeker niet blij mee. Gelukkig zat ze al op hem te wachten en hij knikte dan ook kort. Hij was van plan om vandaag een paar van de tunnels te nemen naar de grenzen en Molepaw er wat aan gewend te laten raken. En dat ze dan ook gelijk wist hoe de andere clans roken. "Vandaag gaan we de tunnels naar de grenzen nemen. Dan kun je alvast gewend raken aan hoe het in een tunnel is en gelijk ook de geuren van de andere clans leren kennen." Begon hij uit te leggen. "Het belangrijkste als je in de tunnel bent is dat je niet in paniek moet raken." Als een kat er in paniek raakte kon het gruwelijk misgaan tenslotte. "Verder verwacht ik nu nog niet van je dat je de tunnels kent na vandaag, dus blijf dicht bij mij, zodat je niet verdwaald raakt." Hij zou het echt niet kunnen gebruiken om zijn apprentice kwijt te raken in een van de tunnels. Hij gebaarde de ander dan ook hem te volgen en dook de dichtsbijzijnde tunnel in, waar hij langzaam vooruit begon te bewegen. "Gebruik al je zintuigen om je weg te vinden en mij te volgen." Gaf hij haar nog als tip. Hij hoopte dat alles goed zou gaan en dat de apprentice niet in paniek zou raken zodra er helemaal niks meer te zien was.

Hoewel ze het niet had kunnen zien in eerste instantie had ze het toch goed geraden. De zwart wit gevlekte vacht van haar mentor verscheen buiten het kamp. Ze wachtte netjes tot hij bij haar was en haar had begroet met een knikje voor ze opstond. Het stilzitten had er toch wel voor gezorgd dat ze het een beetje koud had gekregen. "Vandaag gaan we de tunnels naar de grenzen nemen. Dan kun je alvast gewend raken aan hoe het in een tunnel is en gelijk ook de geuren van de andere clans leren kennen." Begon Shadowrush met zijn uitleg over wat haar eerste training in zou houden. "Het belangrijkste als je in de tunnel bent is dat je niet in paniek moet raken." Niet in paniek raken? Dat moest wel lukken. Dacht ze. Hoopte ze. Ze wist niet hoe het in de tunnels was, maar haar vader had verteld dat alles goed zou komen. Verder vertelde de zwart-witte warrior haar nu nog dat ze dicht bij hem moest blijven zodat ze niet verdwaald zou raken. Molepaw knikte uiterst serieus. ”Okay,’ miauwde ze als antwoord. Ze wilde zelf ook niet verdwaald raken, ze zou ieder woord tot de punt opvolgen, voor hoever ze daar toe in staat was. Al gauw kwamen ze bij een tunnel aan, en Shadowrush dook zonder twee keer te denken het gapende gat in. De gevlekte kattin volgde hem wat meer aarzelend. Er kon namelijk van alles mis gaan in de tunnels. “W-wat gebeurt er als je wel in paniek raakt?” vroeg ze een tikkeltje timide. Haar mentor had al aangegeven dat ze verdwaald kon raken, maar de tunnels zouden misschien ook over haar hoofd in kunnen storten als ze niet sterk genoeg waren en dan zou ze vast komen te zitten. Langzaam volgde Shadowrush de tunnel in, proberende die gedachten uit haar kopje te duwen. Het was nu al moeilijk voor haar om te zien in de verte, want al gauw werd de tunnel donkerder. Maar dat had ze gelukkig niet nodig nu, want haar mentor liep recht voor haar en hij sprak haar toe dat ze al haar zintuigen moest gebruiken, niet alleen haar ogen. Molepaw had al wel door dat het snel pikdonker zou worden, dus dat betekende dat ze niet kon zien. Meer dan normaal dan. Ze zou dus op haar oren en haar neus en haar gevoel moeten navigeren. Ze gingen nu steeds verder van de opening weg en al snel was het laatste beetje licht ook verdwenen. Haar hartje begon sneller te slaan, want het was best eng om ineens blind te zijn, maar ze mocht niet in paniek raken. Dat was belangrijk. Dat was wat Shadowrush had gezegd. En dus probeerde de jonge apprentice zo goed en langzaam mogelijk adem te halen, waardoor haar hartslag ook wat kalmer werd. De angst om helemaal blind te zijn trok natuurlijk niet helemaal weg, maar voor nu moest ze zich focussen op het volgen van haar mentor. Molepaw nam nog een keer diep adem, en probeerde haar mentor zo goed mogelijk te vinden door zijn geur te volgen, maar of dat de hele weg goed zou gaan was nog maar de vraag. Ze had nog heel veel om te leren, als ze dat wel kon.

De vraag over niet in paniek raken was een logische. Ook al konden er zoveel dingen mis gaan als de ander in paniek zou raken. "We zitten hier in een krappe tunnel. Als je daar in paniek raakt zal je ademhaling sneller worden en mogelijk krijg je dan niet genoeg lucht binnen wat ervoor zorgt dat je flauw zult vallen." Begon hij rustig, terwijl zijn poten hem door de vertrouwde tunnels heen brachten. "Verder is de kans dan groot dat je verdwaalt kan raken en je niet snel genoeg op een situatie kan reageren wanneer deze zich voordoet." Hij hoopte maar dat de apprentice hem nog steeds aan het volgen was. Waarschijnlijk als hij geen reactie meer zou krijgen, dan zou hij moeten kijken of ze ergens verkeerd gegaan was.

Shadowrush beantwoordde haar vraag op rustige toon, alsof hij het niet eng vond dat je zomaar flauw kon vallen of verdwaald kon raken in het tunnelsysteem. Misschien vond hij het ook wel niet eng. Hij deed dit al langer als haar, veel langer. Haar mentor moest vast iedere tunnel nu wel kennen, hij was niet bang om te verdwalen en als je niet bang was, dan raakte je ook niet in paniek. Hij leek iedere stap met vertrouwen te nemen, van wat Molepaw had kunnen zien toen er nog licht in de tunnel was geweest. Nu kon ze niets meer zien, al was dat misschien niet zo’n hele grote verandering van haar leven boven de grond. Daar kon ze ook niet al te goed zien, het enigste verschil was dat er hier totaal geen licht was, wat haar helemaal blind maakte. Doordat ze zo bijziend was had ze echter al wel een ietwat instinctieve aanleg gekregen om op geluid, gevoel en geur af te gaan in plaats van haar zicht. Misschien maakte het dat voor haar nu makkelijker om Shadowrush door het donker te volgen. Toch had iets haar interesse gewekt tijdens het volgen van haar mentor. “Wat voor situaties kunnen zich voor doen in de tunnels?” Vroeg ze, met een lichte nieuwsgierigheid in haar stem. Natuurlijk was alles nog nieuw en spannend, ergens ook een tikkeltje eng, maar dat hield niet in dat ze niet nieuwsgierig kon zijn naar de dingen die haar verteld werden.