Climbing till you're stuck.

De boom was groot, enorm, misschien wel de grootste boom die hij ooit had gezien. De takken leken stevig, er waren veel bladeren. In deze boom zaten vast veel vogels en eekhoorns. Vanaf de top leken de beesten op de grond op mieren. Wat een boom, een mooie boom.

Nightpool zat vast in deze boom.

De kater klamte zich stevig vast aan een van de massieve takken. Hij zuchtte en liet zijn kop hangen. Sinds hij met Silverwish was gaan jagen, had hij als een kitten zich weer opgetogen en enthausiast gevoeld. Hij wilde het jagen weer leren, hij wilde er goed in worden. Helaas had hij daarbij de lat te hoog gelegd. Letterlijk. Een uurtje terug had hij deze boom gezien en de kater kon zweren dat hij ook een vogel had gezien. Hij had besloten te klimmen en terug te komen met een prooi. Het klimmen was goed gegaan, het vangen ook, de terugweg niet. Nightpool keek treurig naar beneden en zag zijn prooi op de grond liggen. Hij had hem alvast naar beneden gegooit in de hoop er dan zelf ook ook achteraan te kunnen klimmen. Normaal werd hij altijd gezien als hij lag te luieren en niks deed. Nu deed de warrior zijn uiterste best en was er geen kat te zien, niemand die hem helpen kon dacht hij dramatisch. Hij zou bladeren moeten leren eten. Wat een leven.

Het was een jacht van niks, een schriel muisje en een bek vol duivenveren had hij er aan over gehouden. Olivebranch vond zichzelf geen jager, en wist dat er heel veel tijd nodig zou zijn voordat hij ook maar iets werd wat in de buurt kwam. Af en toe een eekhoorn vallen ging nog wel, maar meerdere prooien per dag? Niet bepaald zijn ding. Nee, de zwarte kater was meer geschikt voor vechten en verdedigen, en dat deed hij ook veel liever dan uren stilzitten en wachten op hét moment om te springen. Maar wat lag daar nou? Aan de voet van die enorme boom die je alleen moest beklimmen als je zeker wist dat je weer naar beneden kon komen lag een dode vogel. Het was te perfect, en Olivebranch verwachtte bijna een valstrik. Toen kantelde hij zijn kop echter naar boven en zag daar een redelijk lachwekkend tafereel: Nightpool, die met treurige oogjes naar beneden keek. Langzaam liep de jongere warrior naar de boom toe en keek naar de ander op. "Hey, Nightpool. Geniet je van het uitzicht?" Vroeg hij poeslief. Natuurlijk was het een beetje gemeen, maar Nightpool kon niet verwachten dat hij in deze situatie met alle ernst van de wereld behandelt zou worden.

Starclan stond aan zijn zijde, beneden liep een kat, Olivebranch, ha! In zijn naam zat zelfs tak, hij moest hem toch hier uit kunnen helpen. De kater keek helaas verliefd naar het vogeltje op de grond en niet naar Nightpool in de boom. Dat uilskuiken gaat mijn prooi stelen en er vervolgens van door zeker. Maar gelukkig keek de zwarte warrior wel omhoog. "Hey, Nightpool. Geniet je van het uitzicht?" Nightpool probeerde een frons op zijn kop te toveren, maar het was zwakjes en de kleine glimlach hielp ook niet. "Hey Olivebranch, geniet je van je sarcasme. Want ik niet !" Misschien was het vast zitten in de boom hem iets te veel naar zijn kop gestegen. Dramatiek was altijd één van zijn sterkere punten geweest. "Nee grap, haal me eruit alsjeblieft." Miauwde hij kalm terug. Nightpool's vacht waaide met de wind mee, dat moest wel een mooi tafereel zijn. De warrior zou niet doen alsof, hij zat vast en wilde hulp, maar niemand had gezegd dat je dan niet knap kon zijn.

Heel even probeerde Nightpool boos te klinken, maar Olivebranch hoorde de glimlach al voordat hij 'm zag. "Aww, kom op nou. Ik vond het wel grappig." Grinnikte hij naar boven. De witte kater had echter duidelijk echt hulp nodig. Olivebranch fronste en keek tegen de boom omhoog. Hoe moest hij nou weer helpen? Hij kon Nightpool zeker niet dragen, hij was wel sterk, maar Nightpool was geen kitten meer. "Hoe wil je dat ik dat doe? Moet ik naar je toe komen?" vroeg hij terwijl hij een weg door de takken naar boven zocht. Dat was zo gepiept, klimmen was voor hem geen probleem. Maar wat dan, wat moest hij boven met Nightpool aan?

"Hoe wil je dat ik dat doe? Moet ik naar je toe komen?" Nightpool fronste. Hij had een goed punt, hem omhoog halen was niet echt handig, hij geloofde wel dat Olive goed kon klimmen, maar ja dat hij ook over zichzelf gelooft een uurtje terug. "Wat als je me nou aanmoedigt?" Miauwde de kater twijfelachtig terug. Woorden deden wonderen en hij kon echt niet gedragen gaan worden door een jongere warrior. No way. Alleen de gedachte kleurde zijn snoet al rood. "Fake it till you make it?" Nightpool gniffelde en zette zowaar een poot op een tak onder hem. Kijk, een clangenoot in de buurt hielp nu al! Met een trots gezicht keek hij naar Olivebranch, verbaasd over zijn eigen moed. De volgende poot had hij nu ook al op de tak onder hem. Ha, nu stond hij in een mooie split houding, met zijn voorpoten op 1 tak en zijn achterpoten op de andere. "Oke, ik heb nu wel wat aanmoediging nodig." Zijn stem klonk hoopvol maar wel zwakjes. Sinds wanneer was hij zo bang voor hoogtes geweest?

Hem aanmoedigen? Was dat serieus het enige wat Nightpool nodig had? Olivebranch schudde zijn kop maar besloot er maar in mee te gaan. "Ik ben er, Nightpool, je kan veilig naar beneden." Begon hij onzeker terwijl hij een beetje bezorgd toekeek hoe de witte kater naar beneden begon te klauteren. De eerste stap ging goed, maar toen de tweede kwam leek Nightpool niet echt de moed te hebben om verder te gaan. "Kom op, zet je af en vind houvast, het lukt je wel, je kan het!" Riep Olivebranch naar boven, hopend dat het iets uit zou maken.

Oke, het aanmoedigen was best suf, maar Nightpool kon zijn clangenoot niet voor niks laten roepen dus verzamelde hij alle moed die hij had en sprong nog een tak lager. Een opgeluchte zucht verliet zijn bek zodra hij zijn evenwicht weer vond. "Oke, ik denk dat het helpt." De kater moest lachen maar stopte meteen toen hij een krak hoorde. Met grote ogen keek hij naar Olivebranch op de grond. 'Ik denk dat je me moet gaan vangen nu." Vlak nadat hij de zin had uitgesproken knapte de tak waar hij op stond. Met een hoge miauw viel hij naar beneden, wat zo een 2,5 meter was. Het viel reuze mee, maar de angst zat er goed in bij de witte kater. Hij tuurde naar beneden en zag dat hij richting de zwarte kat viel. Dat ging een klap worden, maar voor wie het pijnlijker werd wist Nightpool nog niet.

Krak Starclan... Dat had hij natuurlijk weer. Olivebranch keek nog net op tijd op, het was al te laat om uit de weg te springen. Nightpool kwam samen met zijn veel te dunne tak om hem af. Olivebranch werd tegen de grond geslagen en wist nog net op zijn zij te vallen zodat hij zijn rug of poten niet brak. Alles deed pijn, maar niks genoeg om een echte verwonding te noemen. Hij kreunde geërgerd, nou hij had Nightpool in ieder geval gered van de boom. "Zou je... Van me af kunnen gaan?" Mompelde hij, happend naar adem.

Nightpool krabbelde zo snel mogelijk van de kater af an keek stil naar de zwarte kat. "Oei, excuses, ik zal voortaan mijn talenten wat dichter bij de grond zoeken." Miauwde hij voorzichtig. Arme Olive. Gelukkig was Night geen dikke kat, maar groot was hij wel. Snel hielp hij de zwarte kat overeind en glimlachte. "Je hebt me wel gered daar, misschien niet op de manier die we beide voor ogen hadden, maar ik ben nog heel en jij..." Miauwde hij terwijl hij snel een blaadje van Olivebranch's kop haalde. "Ook." Wat een klunzen actie.

Met de hulp van Nightpool krabbelde hij overeind, dat zou niet lekker slapen zijn vannacht. Maar hij had de andere kater gered, dat moest ergens voor tellen. "Doe dat, je bent vast geweldig hier beneden." Gromde Olivebranch, nogal beduusd en draaierig door de hele situatie. Hij voelde zich zwak op zijn poten en ging snel zitten om niet om te vallen. Nightpool haalde voorzichtig een blaadje van zijn kop en Olive glimlachte pijnlijk. "Klim alsjeblieft nooit meer in een boom." Mauwde hij, half-grappend.

Hm, dit was niet de manier om zichzelf te introduceren. Snel likte hij even zijn schouders schoon en schudde hij zijn vacht uit. Zo nu zag hij er iets netter uit. "Klim alsjeblieft nooit meer in een boom." De kater gniffelde en keek even naar de toppen van de boom waar hij zojuist uit gevallen was. "Nee, inderdaad." Hij ging zitten en begon langzaam zijn gehele vacht schoon te maken. "Het was jouw mate Silver die mij inspireerde om weer de kunst van het jagen op te pakken." Miauwde hij terwijl hij zijn groene ogen op het schoonmaken gericht hield. "Alleen legde ik de lat letterlijk meteen te hoog." Nightpool tilde zijn pootje op en lachte half. Waar was hij mee bezig. Hij kon niet jagen, kon alleen maar praten, viel andere clangenoten lastig en kende geen liefde. Zijn droom om vader te worden leek zo ver weg, niet meer te bereiken. Teleurgesteld focuste hij al zijn aandacht op het schoonmaken. Waarom voelde hij zich niet gelukkig de laatste tijd.

Silverwish was steeds wat vaker in het territorium te vinden sinds haar twee kindjes Apprentices waren geworden. Natuurlijk was er nog Eggkit, maar die was al oud genoeg om wat langer alleen te laten. Hij was weer een stuk beter geworden, dus Silver had er wel vertrouwen in. Daarbij, ze kon wel bedenken dat Egg het ook niet leuk zou vinden als ze de hele tijd om hem heen hing. Hij werd al een maan later Apprentice, dan was het vervelend als hij nog steeds behandelt werd als kitten. Hij had immers geen straf gehad of iets dergelijks. Maar goed, ze was nu buiten, aan het genieten van het weer en de vrijheid. Ze zou zo nog zes, of zeven dus, manen in de Nursery liggen, maar uh, liever niet meteen weer. Nee, ze wilde weer even genieten van Warrior zijn. Misschien een Apprentice opleiden.. Plots hoorde ze twee bekende stemmen, en haar naam. Ze spitsen haar oortjes en met een grijnsje sloop ze door de bosjes. Ze zag haar mate en Nightpool. Ze praatte over bomen klimmen. Zachtjes gniffelde ze terwijl ze de bosjes uitliep. 'Zijn we beiden aan het bomenklimmen? Dat is toch niet zo lastig?' plaagde ze de twee. Zij had er in ieder geval geen enkele moeite mee. 'Moet ik het jullie leren?'

Had Silverwish hem geïnspireerd? Nou, ze had hem in ieder geval geen lessen gegeven. Zijn mate kon bijzonder goed klimmen, en dit was niet bepaald hetzelfde niveau geweest. Olivebranch knikte en rekte zich uit, een aantal nieuwe pijnscheuten waren genoeg om hem weer te laten zitten. Hij wilde net iets over Silverwish zeggen toen de kattin plotseling voor hun neus verscheen, waar was die nou weer vandaan gekomen? Lichtelijk beschaamd keek Olivebranch haar kant op. "Hey... Silver. Ik was niet aan het klimmen nee, ik hielp Nightpool de boom uit. Maar, ehh, dat ging niet echt volgens plan." Legde hij uit terwijl hij even naar de witte kater en de afgebroken tak keek.

Ah daar was de aanstichter van dit alles. Silverwish was ineens uit het niets opgedoken, maar meer gezelschap was altijd leuk. Dacht hij. Ook al waren de woorden van Silver alleen maar plagend bedoeld en normaal kon hij daar ook om lachen. Maar zoals hij nu was, in de een of andere bui waar hij nu in verkeerde, nam hij de woorden wat te letterlijk op. Een slap lachje kwam van Nightpool af.
"Hey... Silver. Ik was niet aan het klimmen nee, ik hielp Nightpool de boom uit. Maar, ehh, dat ging niet echt volgens plan." De witte kater haalde zijn schouders op en stopte zichzelf met schoonmaken. Pfff nooit ging iets volgens plan. "Ik ga het voortaan op de grond houden inderdaad." Miauwde hij met zijn kop de lucht in en de woorden klonken trots. Hij erkende zelf dat dit een beetje vreemd was, wat was hij nou trots aan het doen. Het willen bewijzen dat hij ook dingen kon werd steeds sterker, maar dit was niet helemaal de situatie ervoor. Snel liet de warrior zijn kopje weer iets zakken. "Of ik houd het bij praten." Hij lachte dit keer wel oprecht. Daar was zijn vertrouwde zelf weer, maar het rare gevoel dat hij zich moest bewijzen bleef nog wel in zijn hoofd hangen.

De twee katers keken haar aan en ze herkende de lichtelijke beschaamde blik in Olive's ogen. Haar ogen twinkelde echter van plezier. Niet dat ze hen uitlachte of iets dergelijks, maar.. Het was misschien ergens wel een beetje grappig. Maar verder had ze geen kwade bedoelingen. Haar mate vertelde haar dat hij Nightpool de boom uit had moeten helpen, en dat dat niet zo soepel ging. Silver grinnikte zachtjes, maar keek met een beetje verbaasde blik naar de houding van Nightpool. Die ging het voortaan op de grond houden, of bij het praten. Silver knikte. 'Nou ja, ik kan het jullie alsnog leren hoor,' miauwde ze en ze keek even omhoog. 'Als jullie dat willen, natuurlijk,' miauwde ze terwijl ze de twee weer aankeek.

Nightpool leek er wel humor in te zijn, even keek Olivebranch Silverwish met een duistere blik aan. Hij had het vast niet zo grappig gevonden als híj onderaan was beland en nu overal pijn had gehad. Olivebranch liep naar voren en ging naast zijn gevlekte mate zitten. "Ik pas voor vandaag, maar misschien kan je Nightpool nog iets bijbrengen." Gromde hij zachtjes terwijl hij wegkeek. De joviale Olive die ze kenden was even niet thuis, en hij dacht niet dat die vandaag nog zou komen.

Nou nou nou, was Olivebranch nou chagerijnig? Nightpool keek twijfelend zijn kant op maar kon het niet helemaal inschatten. Daarnaast was hij natuurlijk ook met zijn dikke kont op de zwarte kater geland en niet andersom, dus hij snapte de houding wel. Hij opende zijn bek om op Silverwish in te gaan, maar Olive was hem voor. Nou fijn, dan hoefde hij zelf ook geen antwoord meer te geven want dat had de zwarte kat al voor hem gedaan. Ietwat beduusd keek Nightpool naar Silverwish en maakte een soort van beweging met zijn hoofd om aan te geven dat hij niet wist wat er aan de hand was. Naast het feit dat hij met zijn kont op Olivebranch was gevallen. "Ik heb al geleerd dat ik niet meer in bomen moet klimmen, dus ik hoef niet meer bijgebracht te worden." Miauwde hij snel om de stilte te verbreken. Zo, dus hij had toch nog wat trots in zich. "En het spijt me dat ik op je ben gevallen." Hij trok zijn mondhoeken in een glimlach en keek Olive afwachtend aan. "Maar je bent niet dood." Voegde hij er snel aan toe. Aanstellen was ook een vak, hmpf.

_{Ze keek haar mate verbaasd aan toen hij haar een duistere blik gaf. Wat was dat nou, kon hij er niet tegen dat zijn trots wat geschaad was? Niet dat ze wist wat er precies gebeurd was, maar toch. Beide katers paste haar aanbod, waardoor ze eventjes met haar ogen rolde. 'Kijk, als ThunderClanner kan je natuurlijk niet gewoon leren niet meer in bomen te klimmen, Nightpool,' miauwde ze met een grinnik. 'Daarom zou je het juist moeten leren, en van wie beter dan ik, hm?' Ze stond op en liep naar de boom toe, de witte kater uitdagend aankijkend. Kom op dan, leek ze te zeggen. Bij Night's woorden keek ze richting Olive. Oh, hij was op haar mate gevallen? Ze kon een grinnik niet onderdrukken. Arme Olive toch...}