I'm trying!

De bengal trippelde rustig door het woud. Ze genoot van de rust en de vogeltjes die weer begonnen te fluiten. Newleaf kwam er echt aan, dat merkte je wel. Alles stond weer mooi in bloei. En, er was ook weer meer prooi. Silverwish's aandacht werd getrokken door een andere kat die zo te zien achter een prooi aan ging. Na wat observatie zag ze dat het Lionpaw was. Zo te zien had ze wat moeite met de muis, maar uiteindelijk had ze het toch te pakken gekregen. Silver glimlachte en liep op de Apprentice af. 'Goede vangst hoor, Lionpaw,' complimenteerde ze haar.

Silverwish glimlachte vrolijk en knikte toen Lionpaw haar bedankte met het compliment. 'Even een frisse neus aan het halen?' vroeg Lionpaw toen. Silver knikte nogmaals. 'Ja, soms wordt de Nursery even een beetje te veel,' miauwde ze. 'Niet dat ik het erg vind hoor, ik zou het zo weer doen. Alhoewel, liefst met nog een paar manen ertussen,' grinnikte ze. Nee, ze zou zeker nog een keer kittens willen krijgen, maar niet erg snel. Een paar manen was misschien nog te kort. Nee, doe maar nog een lange tijd daarna. Ze had ook wel zin om haar Warrior taken weer op te pakken. 'Queen zijn is prima hoor, maar ik denk dat ik nog wel weer even moet inkomen als het om het jagen gaat,' grinnikte ze.

Lionpaw keek wat verbaasd, en hoewel Silverwish er niks achter zocht, verontschuldigde Lionpaw zich. Silver glimlachte vriendelijk en haalde haar schouders op. 'Het is al goed, Lionpaw. Je hoeft je niet te verontschuldigen,' miauwde ze. 'Ik denk niet da thet ooit iets voor mij zal zijn,' gaf de Apprentice vervolgens toe. Silver keek haar aan en glimlachte weer. Hmmm, wie weet wat de toekomst brengt, dacht ze. Maar ze wilde de jonge poes ook niet een bepaalde gedachte opleggen. 'Ach, dat hoeft ook helemaal niet,' miauwde ze. 'Er zullen genoeg andere Queens zijn.' Als Lionpaw later toch een nestje zou krijgen zou ze er voor haar zijn, maar dat zou iets zijn voor in de toekomst.

Lionpaw lachte wat schaapachtig en hield haar kopje schuin. 'Wanneer wist jij zeker dat je kittens wou?' vroeg ze. Silver keek haar aan en glimlachte breeduit. Ze vond het leuk als anderen daar geïnteresseerd in waren. 'Oh uh, nou als Apprentice wist ik al wel dat ik graag kittens wilde hoor,' miauwde ze met een lichte giechel. 'En toen heb ik Olivebranch ontmoet en toen is het allemaal best snel gegaan. Hij twijfelde in het begin nog wel, maar ik heb het altijd al graag gewild,' knikte ze. 'Ik zou hoe ik er nu in sta ook heus nog meer kitten willen, maar pas over een tijd hoor. Ik wil wel eerst weer een tijdje Warrior taken uitvoeren. Na al die manen wordt het toch een beetje lang moet ik eerlijk zeggen,' grinnikte ze.

Lionpaw wiebelde met haar oortjes en bleef even stil toen ze haar verhaal af had. Silverwish glimlachte vriendelijk naar haar. Ze merkte dat ze ergens mee zat, misschien had ze twijfels over dat ze kittens wilde? Ook al had ze gezegd dat ze die niet wilde. Of in ieder geval niet echt. Gelukkig vertrouwde Lionpaw haar genoeg om haar zorgen te uiten, wat haar een goed gevoel binnenin gaf. 'Maar stel, ik weet nu dat ik later geen kittens wil.. Nou, het staat toch niet bovenaan mijn verlanglijstje... Gaan mijn gedachten dan nog veranderen?'
Silver dacht even na voordat ze antwoord gaf. 'Nou.. Misschien. Je gedachten veranderen sowieso naarmate je ouder wordt. Maar dat is niet erg toch?' Ze wiebelde met haar oortjes en keek de Apprentice vriendelijk aan. 'Is het erg om van gedachten te veranderen?'

Silverwish was benieuwd of Lionpaw later van gedachte zou veranderen. Dat ze ineens wel een nestje zou hebben. Een gepland nestje dan, met een niet gepland nestje wist je het nooit natuurlijk. Dan moest ze wel. Maar als ze écht niet wilde dan hoefde ze ook niets te doen.. Maar goed, Lion was nog te jong voor zo'n gesprek en Silverwish voelde zich ook niet op haar plek om daarover te beginnen. 'Soms wil ik even in de toekomst zien, zodat ik weet waar ik over 20 manen sta..' miauwde Lion. Een kleine glimlach vormde op Silvers snoetje. 'Ja, dat begrijp ik. Maar het is ook wel fijn dat dat niet kan. Dadelijk werk je naar iets, en mis je alle andere kansen in het leven. Ik denk dat het belangrijk is dat je niet weet wat er op je pad verschijnt. Ook al is dat een enge gedachte,' miauwde ze. Ze begreep het heus wel, om niet te weten waar je heen gaat is eng.
Daarover gesproken... Silver spitste haar oortjes bij een geluid. Haar haren stonden gelijk overeind en ze kam overeind. 'Honden,' mauwde ze gespannen, en kort daarna hoorde ze hun luide geblaf. In een instinct wilde Silver terug naar het kamp rennen, maar dat was natuurlijk het laatste wat ze moesten doen. 'De boom in, snel,' mauwde ze en ze ging de Apprentice voor naar een geschikte klim boom.

_{Silverwish zag hoe Lionpaw naar de dichtstbijzijnde boom ging en daarin klom. Silver zou die boom zelf niet gekozen hebben, en Lionpaw had dan ook wat moeite met erin komen. Ze kon haar helaas niet meer helpen nu, maar als één van de honden haar te pakken zou krijgen.. Dan zou ze zeker weten haarzelf in de strijd gooien. Gelukkig had Lionpaw het gered en snel klom Silver in haar eigen boom. Het was een makkelijke boom, niet te ver van de Apprentice vandaan. 'Probeer hogerop te klimmen!' riep ze Lion toe. Ze wilde niet het risico nemen dat de honden opeens hoog konden springen, en haar alsnog te pakken kregen. In de tussentijd klom Silver wat verder naar boven en probeerde een weg te zoeken die naar de boom van Lion zou leiden.}

_{Ze kon de angstige blik in Lionpaws ogen zien. 'Dat probeer ik!' siste ze naar haar. Silver knikte kort. Ja, het was ook een beetje een onnodige opmerking. Maar goed. Terwijl ze af en toe haar blik op Lion legde die probeerde hogerop te komen balanceerde ze zelf op de dunne takken. Ze wilde graag naar de boom overspringen waar de Apprentice in zat, zodat ze haar kon helpen. Het was even moeilijk, maar gelukkig was Silverwish goed in haar evenwicht bewaren. En door haar ervaring in bomen wist ze goed in te schatten welke takken te zwak voor haar zouden zijn. Ze herinnerde zich nog wel dat ze toen ze Apprentice was op een te dunne tak sprong en bijna de boom uitviel. Dat zou haar niet nog eens gebeuren. Ze haalde even diep adem voor ze de sprong waagde, haar hoofd leeg makend. Dit moest in één keer goed gebeuren. En gelukkig lukte het. Snel en behendig klom ze naar beneden naar waar Lionpaw was. 'Neem deze weg, naar die tak daar,' miauwde ze naar haar en wees naar een stevige tak vlak boven Lionpaw. Dat was al een stukje hoger en vanuit daar kon ze gemakkelijker hoger klimmen.}