This grief has a gravity

Chillypaw had amper nog iets gegeten nadat ze vaarwel had moeten zeggen tegen haar vriendin. Het was alsof haar maag gevuld was met het verdriet; elk beetje eten dat ze erbij probeerde te proppen was te veel. Haar vacht was stoffig en stak in pieken uit elkaar; ze had grote wallen onder haar ogen. Alles voelde plots zo nutteloos. Wat was het punt om te vechten voor iets beters, als iedereen toch uiteindelijk dood ging? In Starclan konden ze lang en gelukkig tot in de eeuwigheid leven. Nu ja, 'leven'. Dood zijn. Maar waarom zouden ze dan hun tijd verdoen hier in het woud, waar er zo veel pijn en verdriet en oneerlijkheid was? Waarom konden ze dat niet gewoon allemaal skippen?

+Ravenpaw

Zijn zusje was dood en hij kon haar nooit meer zien. Het stak, deed zeer. Op manieren die hij nog nooit eerder gevoeld had. Pijn die hij niet meer liet zien. Het was zijn pijn, van hem alleen. Grimmig staarde de kater voor zich uit. Zijn blik ging langs Chillypaw, die een evenbeeld was van haar moeder Slatefur. Ze was een vriendin geweest van Neritefur, een goeie volgens hem. En nu zat ze daar, ze zag er zelf meer dood dan levend uit. Met een zachte brom stond de kater op, liep langs de prooistapel en griste een verse muis er tussen uit. Wolfpaw had deze techniek op hem gebruikt, het had toen wel iets geholpen. De zwarte kater legde de muis voor Chillypaw neer. Zijn blauwe ogen keken in die van haar. "Eet wat," zei hij toen. Iets zachter dan hij normaal zou doen, hij wou niet hebben dat BloodClan katten zich zouden mengen. "Neritefur zou niet willen hebben dat je je zo verwaarloosd." bromde hij er achteraan. In de hoop haar te inspireren om te gaan eten.

Chillypaw keek op toen de geur van prooi haar neusje bereikte. Het was Ravenpaw, die met zachte stem mauwde dat ze iets moest eten - dat Neritefur niet gewild zou hebben dat ze zichzelf verwaarloosde. En, eerlijk waar, dat was niet wat ze wou. Ze had geprobeerd te eten, meerdere keren, maar kon de prooi niet naar binnen duwen. Maar ze wist ook dat de kater gelijk had, dat ze iets moest eten - of ze zou hier wegrotten zonder ooit Shadowclan nog vrij te zien. "Deel het met me.", vroeg ze, haar stem zacht en schor. De muis was misschien maar klein - maar toch zou ze zich schuldig voelen als ze het volledig alleen op zou eten. Sowieso omdat ze zich niet echt hongerig voelde. Hier zou een andere kat van kunnen eten - iemand die het écht nodig had.

Hij zuchtte. Ze had er duidelijk moeite mee. De manier waarop ze naar de prooi keek liet hem al genoeg weten over hoe het gesteld was met haar. Ze vroeg of hij het wou delen en hij knikte. Scheurde zijn eigen stuk af om te eten en gaf de rest aan haar. "Je moet hoop houden Chilly, het komt echt goed." het zag er uitzichtloos uit, maar dat zou het hopelijk niet blijven. "Als iedereen eenmaal aangesterkt is vechten we terug." hij hield zijn stem zacht, laag. Zodat katten hen niet zo snel zouden horen. Ze moesten terugvechten. Hij zou niet eeuwig zo kunnen blijven leven. Shade was al dood. Nu moesten alleen nog Brat en Cobra. Dan zouden ze machteloos staan.

Hoop houden. Het was moeilijk. Chillypaw nam de prooi aan van Ravenpaw nadat die zijn stuk gepakt had en nam een kleine hap ervan. Ze knabbelde en knabbelde erop; en uiteindelijk, met veel moeite, slikte ze het door. "Elke keer als we terugvechten gaan er katten dood. We kunnen zo niet meer verder..", antwoordde ze, mompelend. Haar stem laaghouden om ervoor te zorgen dat de Bloodclanners haar niet hoorden was bijna tweede natuur geworden - en ze haatte het, met een passie. Maar hoe konden ze ertegen vechten als Bloodclan duidelijk zo veel sterker was dan hen?