Don't be afraid, girl let me help

Chillypaw liep onrustige rondjes door het camp. Ze was het zo beu om hier opgesloten te moeten zitten als een stelletje lafaards terwijl die monsters deden alsof alles en iedereen hier van hen was. Ze haatte het, met elk haar op haar lichaam. Uiteindelijk besloot ze dat ze liever iets nuttigs deed dan hier te blijven staan. Met resolute passen liep ze richting de eldersden, om daar de nesten te verversen en misschien de elders met wat andere dingetjes te helpen. Ze had ontzettend veel respect voor de oudere katten in hun clan; ze hadden hun hele leven gevochten voor de clan en nu verdienden ze het om voor gezorgd te worden. Voor de jonge poes echter aan kwam bij de eldersden, viel haar blik op een kattin die e wel herkende, maar die ze al heel lang niet meer echt gezien had. Serpentpaw; ze had een drietal manen bewusteloos gelegen, maar was recent weer wakkergeworden. Chillypaw had het gehoord, maar had nog niet de kans gehad de andere kattin aan te spreken. En dus liep ze met een bijna bezorgde blik op de iets oudere kattin af. Ze hadden elkaar nooit echt leren kennen toen ze jonger waren; maar dat hoefde hun nu toch niet tegen te houden? Iedereen kon vrienden gebruiken in de ontzettend enge tijd waarin ze nu leefden. "Hé, Serpentpaw toch? Ik ben Chillypaw..", mauwde ze zachtjes, niet zeker wetend hoeveel de andere kattin nog wist.

+enkel Serpentpaw

Chillypaw bood de andere kattin een vriendelijke glimlach en ging zitten, haar staart rond haar poten gekruld. "Nee inderdaad, je hebt lang geslapen.", antwoordde ze met zachte stem, al was niets in haar uitdrukking aanvallend. Serpentpaw kon er immers toch ook niet aan doen dat ze simpelweg niet wakker geworden was? De jonge apprentice was alleen maar blij dat ze uiteindelijk wél wakker geworden was. Iedereen verdiende de kans om te leven, en een leven waarin je alleen maar sliep was niet echt een waardig leven te noemen. "Hoe gaat het nu met je?", vroeg Chillypaw daarna op licht bezorgde toon. Als de ander iets nodig had, wou ze dat met veel plezier geven. Ze wou gewoon dat iedereen gelukkig was; dat was haar doel in het leven. Daar zou ze alles voor doen.

Chillypaw knikte begrijpend - voor hoever ze zoiets kon begrijpen, natuurlijk. Ze had zelf nog nooit het ongeluk gehad om manen van haar leven te moeten missen, Starclan zij dank, maar ze kon zich inbeelden dat alles dan ineens zo anders was, dat je ineens zo veel gemist had. De jonge kattin dacht even na. Hoe kon ze de ander helpen, hoe kon ze deze last voor haar iets lichter maken? De grijze poes volgde heel even de blik van de ander, naar de lucht - naar Starclan, misschien? Maar wist toen iets dat misschien zou kunnen helpen. "Als je wil kan ik al je vragen waarschijnlijk wel beantwoorden over wat je gemist hebt?", stelde ze voor met zachte stem, haar zachte gouden blik op Serpentpaw gericht. Ze wist niet zeker wat de kattin allemaal meegekregen had en wat niet, dus de voorbije drie manen volledig uit de doeken zijn zou waarschijnlijk wat overbodig zijn. Maar ze kon wel proberen alle vragen te beantwoorden die ze misschien zou hebben..

Serpentpaw kwam dichterbij, tot haar snuit tegen haar oortje was. Chillypaw's nekvacht ging rechtovereind staan en ze hield haar adem in terwijl ze luisterde naar de woorden van de andere kattin. Maar een koude rilling gleed over haar ruggengraat toen ze besefte wat Serpentpaw haar opbiechtte. Dat ze zich niets meer herinnerde, niemand meer. De uitdrukking van de grijze kattin was meelevend terwijl ze met zachte gouden blik de ander aankeek en langzaamaan haar ingehouden adem vrijliet. Arme, arme Serpentpaw. Hoe eenzaam moest het voelen om niemand te kennen? Hoe alleen kon iemand zijn op de wereld? Maar niet langer, daar zou Chillypaw voor zorgen. Ze kon niet toezien hoe iemand zo moest lijden. Ze zou alles doen wat ze kon om ervoor te zorgen dat het leven van de ander net dat beetje simpeler was. Dus knikte Chillypaw, een vastberaden knik, terwijl ze haar blik door het camp liet glijden. "Dan moeten we daar maar eens verandering in brengen.", antwoordde ze, haar stem optimistisch. "Ik zal je iets vertellen over iedereen!" Dat kon ze wel. Iedereen voorstellen aan Serpentpaw, zodat die zich niet langer meer alleen moest voelen. Zodat ze iedereen weer leerde kennen.

"Geen probleem!", was Chillypaw snel om de ander terug op haar gemak te stellen, schuddend met haar hoofdje om haar woorden meer kracht bij te zetten. Ook al had ze zichzelf daarnet al voorgesteld; maar dat maakte niet uit, het leven moest zo overweldigend zijn als je alles ineens opnieuw moest leren! "Ik ben Chillypaw!", vertelde ze opnieuw. "Ik zal beginnen met mezelf en mijn siblings voor te stellen." Ja, over hen wist ze immers het meeste, nietwaar? "Dus, uhm, ik ben zo'n twee manen jonger dan jou." Ongeveer, min of meer. Op een dagje zou het niet aankomen. "En mijn moeder is Slatefur, de grijze blinde elder." Dat die recent aangevallen was door Serpentpaw's moeder vermeldde ze er maar even niet bij. Ze wou de ander immers niet meteen schuldig laten voelen over dingen waar zij helemaal niks aan kon doen toch! "En ik heb drie zusjes, Littlepaw, Roughpaw en Fuzzypaw, en een broertje, Hoarsepaw. Maar die zijn momenteel even niet in het camp. In ieder geval zijn ze allemaal grijs, net zoals ik, maar niet helemaal hetzelfde! Rough heeft streepjes en Hoarse is veel lichter.. Wit, eigenlijk, hmm.."

Chillypaw glimlachte terug naar Serpentpaw toen die mauwde dat ze die wel eens gezien had en ze gaf haar een bemoedigend kopje. "Jaa, mama heeft sterke genen!", antwoordde ze lachend. Of, wat ook kon, was dat hun vader net zo grijs was als hun moeder - maar dat wisten ze niet, want er was geen vader in the picture. En dat hoefde ook helemaal niet hoor, wat haar betrof. Ze had genoeg aan de familie die ze had! De jonge apprentice liet haar blik door het camp glijden. Hmm, wie kon ze nog meer introduceren? "Oh, dat daar is Pepperpaw.", mauwde ze, proberend een beetje subtiel te zijn terwijl ze naar de andere kattin wees. "Ze is geboren in Windclan maar is blijkbaar Tallstar's dochter. Maar ze is heel lief hoor!", gaf ze als uitleg.

Chillypaw haalde haar schouders op. "Ik heb nog niet zo veel Windclanners ontmoet.", antwoordde ze, haar blik nog steeds gericht op Pepperpaw - maar toen keek ze serpentpaw weer aan, want staren was onbeleefd en ze wou niet dat de andere kattin dacht dat ze over haar aan het roddelen waren ofzo. "Maar ik weet wel dat ze allemaal mager en snel zijn!" Toen bedacht ze zich iets.. "Weet je wel nog wat de clans zijn enzo?" Want ja, katten vergeten was één ding, maar alle clans en alles? Starclan, dan zou ze hun hele leven moeten uitleggen! Maar Chillypaw deed het met veel plezier, hoor, om de ander te helpen.

Weet je, eigenlijk was dit nog wel fun - hoewel het natuurlijk wel heel erg was voor de ander! De apprentice ging er eens goed voor zitten en glimlachte vriendelijk naar Serpentpaw. "Bloodclan is geen 'echte' clan. Ze volgen de warriorcode niet en ze moorden en ze zijn gemeen. Een echte clan zou nooit een andere clan overnemen!", verklaarde ze, passie in haar stem. Oh, ze wou dat ze elk van die Bloodclanners één voor één een grote schop kon geven, zodat ze weer mooi terug bij hun tweebenen konden leven. Met hun halsbanden die aanduiden hoe onnozel ze wel niet waren, stelletje schrootkatten. Hmpf. "En verder heb je nog Riverclan, hele rare katten hoor want die houden van water!", vervolgde ze. "En dan Thunderclan, die zijn.. Uh.. Ze hebben veel bomen?" Tsja, wat was er nog speciaal aan Thunderclan? Ze hadden bomen en dat was het zo ongeveer wel, zeker.. Hm.

En het leek te werken, want Serpentpaw stuurde haar een mooie, grote glimlach en duwde haar kopje tegen dat van haar. Chillypaw sloot haar oogjes en snorde luid. "Ja hoor, ik zorg ervoor dat je in no-time slimmer wordt dan je siblings!" Want ze deed geen half werk, nee hoor. Met haar hulp zou Serpentpaw alles weten en zich alles herinneren, meer nog dan ze ervoor wist! En dan zou helemaal niemand weten dat de ander eigenlijk een heel stuk herinnering kwijt was, want dan zou dat er niet meer toe doen. En dan zou alles juist zijn in de wereld! Dat was haar ultieme doel, natuurlijk. Chillypaw opende haar gouden ogen en keek Serpentpaw aan, al maakte ze niet meteen een beweging om verder weg te gaan. De warmte was wel aangenaam. "Meestal zijn we niet zo, uhm, close met de andere clans, want Shadowclan is natuurlijk de beste! Maar Bloodclan is de vijand van iedereen.", vertelde ze verder, gravend in haar hoofd naar wat nog interessante info zou zijn. Tsja, dat Serpentpaw's moeder hun clan verraden had en deputy van bloodclan geweest was, misschien - maar dan moest ze ook vertellen dat Sinclaw nu dood was, en ze wou die glimlach op Serpentpaw's snuit niet weghalen.

Oh, nee, Serpentpaw klonk zo bang en breekbaar. Het brak Chillypaw's hartje om die angstige trilling in haar stem te horen. Snel drukte de grijze kattin haar kopje in Serpentpaw's nek in een zachte omhelzing, als om haar gerust te stellen. "Ja.", antwoordde ze, een amper ingehouden woede in haar stem. Starclanverdomme, ze haatte Bloodclan op dit moment nog een tikje meer dan altijd. Het maakte al duidelijk wat voor monsters ze waren als iemand die hen nog maar net had leren kennen al met zo'n angst in haar stem over hen kon spreken. De oneerlijkheid droop ervan af en Chillypaw haatte het. "Maar het duurt vast niet lang meer. Al is het het laatste wat we doen, Shadowclan gaat zich niet laten doen.", mauwde ze in Serpentpaw's vacht, met die optimistische zekerheid die enkel jonge idealistische katten hadden. Dit kon gewoonweg niet hun nieuwe voor altijd zijn; dat was niet mogelijk. Starclan zou daar wel een stokje voor steken; Starclan kon dit niet voor hun lot beslist gekozen hebben.