Don't break from their stares, givin' you all nightmares

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

De kater haatte alles aan deze plek, echt alles. Zijn oren gingen al in zijn nek door er alleen maar aan te denken. Het was overal modderig, nat en walgelijk. Als de witte bloodclanner zelf kon kiezen welke clan hij moest overnemen, dan waren het alle clans behalve deze vieze rotte ShadowClan. Hun oude thuis was niet veel beter, maar tenminste nog droog. Gedachten stormden door de kat zijn hoofd. Hij bleef gewoon liggen, niets doen. Slapen. Rusten, of wat hij ook wilde doen. Hij gaf helemaal niets om niemand. Een grote zucht kwam uit zijn mond en legde zijn kop op zijn twee voorpoten. De bloodclanner was zo lui. Hij had echt nergens zin in, geen inspiratie voor iets te doen. Met zijn klauwen schraapte hij wat over de grond nadat hij z'n hoofd weer had opgeheft. Dit was een waardeloze dag, net zoals al die andere dagen die hij verspilde in zijn leven. De kater ging rechtop staan toen hij een andere poes zag die van zijn eigen soort was. Langzaam trippelde de witte kater er naartoe, herkennend wie het was. "Wat doe jij nu weer, Skadi?" en bekeek haar met een starende blik om haar proberen bang te maken, al zou het toch niet lukken maar die gedachte hield hij uit z'n kop.

[+@skadi]

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

De vraag hoe lang ze hier nog zouden blijven kwam steeds vaker naar de voorgrond van haar brein. Natuurlijk snapte ze ook wel dat ze hier nog niet al te lang zaten, dat ze de stomme boskatten nog onder controle moesten houden of er zouden weer doden gaan vallen. Maar ze werd Shadowclan nu toch wel een beetje zat en hoogstwaarschijnlijk was ze niet de enigste. Niet iedereen uit de Elite kon het bos waarderen en zij al helemaal niet. Maar dat leek vandaag blijkbaar niet het probleem. Nee vandaag moest een van de members haar komen irriteren. Great. ”Wat doe jij nu weer, Skadi?” kwam een neerbuigende vraag. De kater staarde haar aan, een manier die misschien moest intimideren, maar de oen voor haar was alles behalve eng. Ja, misschien zou een kitten voor hem wegrennen, maar Skadi was Lethal gewend, die een hoop meer littekens had als hem en de kattin was ook tien keer enger. Ze had immers toen ze was meegenomen uit Riverclan gauw gemerkt dat ze niet aan haar slechte kant wilde staan. Niet dat de young one hardop zou toegeven dat Lethal haar nog steeds wat angst in kon boezemen als ze dat wilde, want dat zou een zwakte zijn. En ze was hier juist om als sterk te worden gezien. “Ik genoot van mijn rust totdat er een of andere malloot deze kwam verstoren,” beet ze de kater voor haar neus toe. Ze wist zijn naam niet, maar ze deed dan ook niet haar best om iedereen te kennen. Als ze iemand belangrijk vond dan zou ze het wel onthouden.

MONTY

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

De kleine poes beet hem toe. Wat een stom mietje moest het zijn. "De enige malloot hier, ben jij, kleintje", lachte hij gemeen toe. Het was geen tijd om te genieten. Het was een tijd om na te denken over plannen voor je glorie te bepalen. Stilletjes bleef hij de kattin bekijken, terwijl de witte kater nadacht. Nadenken over domme dingen deed hij vaak, verrassend genoeg. In zijn diepste gedachten wenst hij soms dat hij vleugels had als een vogel, zodat de bloodclanner willekeurige katten kon irriteren uit de lucht. Maar die gedachte schudde die snel uit zijn kop en vervolgde. "Luister. Genieten van de stomme rust is geen optie. Ik kan je dat vertellen uit ervaring. Al sinds mijn kittentijd is genieten van de rust zo verdomd saai". Dat waren de woorden die hij kalm zei terwijl de kater een blik richtte naar de grond links van hem. Natuurlijk was het leven saai, maar de bron van het leven daagde hem uit hier in te leven. Soms wilde de kat dat natuurlijk niet accepteren en irriteerde anderen maar om spanning te maken. Langzaam schraapte hij zijn klauwen over de grond. Het gezegde dat leven zo moeilijk was was maar een leugen die zwakkelingen vertelden aan anderen om ze bang te maken of om medelijden te delen. Het was niets waard. De witte kater krulde zijn lip eventjes, voordat hij zijn blik terug richtte naar de poes die van zijn soort bleek te zijn.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Wauw, wat een geweldig antwoord dat hij terug kaatste. “Nou, jij bent de gene die een antwoord terugkaatst wat een oliedomme kitten nog kan verzinnen,” vertelde ze hem droogjes. Het was duidelijk te merken dat hij haar irriteerde, maar dat was waarschijnlijk zijn doel. Skadi was misschien slim genoeg om dat door te hebben, maar niet slim genoeg om hem te negeren. Het was dan ook niet alsof ze zelf de liefste was en goed in het beheersen van haar emoties. "Luister. Genieten van de stomme rust is geen optie. Ik kan je dat vertellen uit ervaring. Al sinds mijn kittentijd is genieten van de rust zo verdomd saai". Kon hij nog meer als een boze kitten klinken? Echt, en dit moest dan een member van de Elite voorstellen. Ze kon maar van geluk spreken dat de meeste geen halfgare gekken waren zoals Orchis of deze malloot voor haar, maar gewoon katten die een bepaalde macht om hun heen hadden. Katten waar zij iets aan had voor haar training. “Andere katten hebben andere intresses. Of had je zo’n mentale achterstand dat je dat niveau van denken nog niet had bereikt?” Vroeg ze hem op smalende toon. Echt, kon hij niet oprotten? Wat kittens gaan terrorizeren ofzo? Zolang zij maar van hem af was.

MONTY

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

Deze poes was sterker met haar woorden dan hij dacht. "Zo te zien ben jij een uitdaging, vergeleken met die domme kittens die al wegrennen als ik maar aankom", lachte de kater maar gemeen toe. Waarom was deze poes niet zo'n bangertje zoals voorgesteld? De kater mompelde maar wat onzin uit tot de ander nog maar wat domme woorden uit haar mond flipte. "Ik weet dat anderen verschillende interesses hebben, jij begrijpt gewoon niet dat mijn interesse is om jou te irriteren", vervolgde de bloodclanner dan maar woedend. In zijn brein zaten nu duizenden gedachten over deze young-one, slechte gedachten. Op een dag zal ze er aan gaan. Zal ik haar verslaan met mijn woorden of met mijn klauwen. Het hangt er van af op welk moment ik de wraak neem, waren de woorden die de witte kater aan het denken was.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Natuurlijk rende ze niet weg als een zwakke, bange kitten. Hoe durfde hij haar daar überhaupt mee te vergelijken? Ze was een uitverkorene van Starclan. Miljoenen keren beter als die vlooienbal die nu voor haar neus stond. Maar hij was te dom om dat te begrijpen. Net zo dom als de boskatjes. Misschien moest ze hem een les leren zoals de Elite dat aan de boskatten had gedaan. Want als dit was waar ze mee moest associëren, dan had ze oprecht nog liever Aegir. En hem had ze al van een toren af proberen te duwen. Natuurlijk had dat rotjoch daar ook weer een heel groot probleem om gemaakt wat vermoeiend was geweest. Toch was hij minder vermoeiend als wat er nu voor haar neus onzin uit te kramen stond. "Ik weet dat anderen verschillende interesses hebben, jij begrijpt gewoon niet dat mijn interesse is om jou te irriteren." Die stomme kittenachtige filosofie van hem wekte een geïrriteerde zwiep van Skadi’s staart op. Dat begreep ze heus wel, maar van haar mocht hij gewoon oprotten. ”En mijn interesse is katten van een toren af duwen, dus als je niet gauw oprot gaan we dat misschien doen.” De young one beet de woorden naar hem toe. Het boeide haar niet dat hij al een member was en dat ze misschien respect voor hem hoorde te hebben. Ze had ook nooit respect gehad naar haar ouderen in Riverclan. Dus als hij spelletjes wilden spelen, dan moest hij maar oppassen, want als er een ding was wat zij niet deed dan was het bluffen.

MONTY

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

De kater begon eens flink te lachen. "Mij? Van een toren afduwen?, en daarna stopte hij even met lachen. Zijn blik was nog steeds erg hard gevestigd op de jongere poes. Die leek zo zwak, dat het bijna onmogelijk zou zijn hem van een toren af te duwen. En als het lukte, dan pas zou de wit met grijze kater opgeven met haar te bedreigen. Maar dat zou toch niet gebeuren. Waarom lukte het hem nooit anderen bang te maken? Of te intimideren, of hard te bedreigen, of te plagen,... Noem maar op. Geen wonder dat anderen hem een domme kleine bosbes noemden, hij was er ook één. De pijn vanbinnen was slechter dan de pijn die je kon zien vanbuiten. Waarom zijn jongeren zo irritant?

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Bij haar woorden begon hij te lachen alsof er niets anders bestond. De woede die Skadi in toom had proberen te houden had het punt van barsten bereikt. Razendsnel schoten haar nagels uit haar hulzen en gooide ze een paar woedende uithalen naar de kater toe. Als hij zich zo graag wilde gedragen als een oliedomme kitten, dan zou ze hem ook zo behandelen. Woede maakte haar immers kortzichtig, maar het zorgde ervoor dat ze sterker werd. Misschien was het in de clans een probleem, maar hier maakte het haar sterk. En in haar ogen hoefde ze totaal niets te pikken van de kater voor haar. "Hou je bek dicht mormel, voor ik die stomme halsband van je nek afruk want ik weet nu al dat jij hem niet waardig bent." Ze beet de woorden naar hem toe, zonder er ook maar twee keer over na te denken. Wat bezielde degene die hem een halsband had gegeven.

MONTY

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

En de poes deed nog irritanter. Maar hij besefte niet dat het kwam omdat hij haar bleef irriteren. Opeens werd de wit met grijze kater gemept. "HEY!", riep hij op een boze toon. "Ik ben diegene die iedereen hoort te meppen! Niet zo'n irritante kat-van-een-toren-afduwer zoals jij!".
De bloodclanner had zelf al zoveel katten gemept. Zoveel. Hij haatte iedereen die op z'n pad kwam, maar deze poes was officieel het ergste. Het was onmogelijk om haar te bedreigen. Alle andere katten die noemden hem een A for Effort-kat, en dat maakte hem wel blij. Maar deze young-one was simpel onverdraagbaar. Hij moest blijven proberen, het moest wel lukken. Zijn grijze oren waren gevestigd in zijn nek en hij krulde zijn bovenlip. Deze kater was officieel triggered door zichzelf. Al snel probeerde hij haar heftig terug te meppen. Maar zijn blinde oog was ook zo stom.

Echt, hij begon zich steeds meer als een kitten te gedragen die een woede aanval kreeg. Alsof zijn moeder zijn favoriete speeltje had afgepakt. Het ergerde Skadi enorm dat hij een halsband droeg, dat hij een member was van de Elite. Dit moest de sterkste clan zijn een plek waar ze groots zou worden en hij vergiftigde het met zijn domme, kittenachtige gedrag. Zij was hier als uitverkorene, hij moest dus maar blij zijn dat zij uberhaupt tijd van de dag aan hem verspilde.
Maar nee dat was niet genoeg voor hem. Omdat hij dacht dat hij degene was die moest meppen, en dat zo overduidelijk dom had geschreeuwd, had ze het aan zien komen. Toch was hij snel. Ze kon gelukkig wegduiken, naar zijn klauwen raakten nog net over haar oor heen. Ze beet een his terug, want ze zou deze halfgare kitten geen zwakte laten zien. Daarbij waren het hooguit een paar lichte krassen, niet iets waarom ze moest gaan janken. “Als je je bek zou houden en weg zou lopen dan hadden we geen problemen gehad,” gromde ze naar hem toe. Maar nu wel. Woede stond in haar ogen en ze was nog lang niet klaar. Haar klauwen kneedden de grond terwijl ze zich klaar maakte voor een grotere aanval dan een stomme mep.

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

Het geroep en gesis van de young-one werkte stil aan op zijn zenuwen, als hij maar wist dat het eigenlijk door zijn irritant gedrag kwam. Eigenlijk viel de kater zichzelf meer lastig samen met de anderen wanneer hij zich zo gedroeg. Er kwamen nog geen woorden uit zijn mond en zijn blik was gevestigd op de moerassige gronden waar het hele kamp en territorium mee bedekt was. Misschien was hij echt een schaamte voor BloodClan. Misschien ook niet. Maar snel richtte hij z'n blik terug op de boze young-one die zich aan het voorbereiden was voor een aanval, en snel sprong de wit met grijze kater ver naar achteren. Ok... Misschien niet zo ver, maar toch ver genoeg om niet te veel schade te verkrijgen van haar pogingen. "Trouwens...", begon de witte bloodclanner kalm, "Je zou beter je kracht bewaren voor een echt gevecht, en niet tegen mij. Want dan verspil je energie". Dit was waarschijnlijk het slimste dat de kater ooit heeft gezegd. Eindelijk, een echte A for Effort. Nu was het moment, het moment van trots dat hij voelde wanneer hij eindelijk geen bunch van nonsense had gezegd. Nadenken. Dat was wat er mis was, hij dacht nooit genoeg na. Alle chaos die de tom ooit had veroorzaakt zou te fixen kunnen zijn als hij maar een beetje logica leerde.

Haar klauwen waren uitgeklapt toen ze uitgebreid op de grond lag. Ze tikte met haar nagels op haar kop en wreef zo nu en dan over haar vachtloze huid. Ze was in gedachtes. Bezig met een plan voor de toekomst. Ze had dan wel geen vaste relatie met Zahida, hadden de laatste tijd ook niet meer veel wilde uitstapjes maar toch voelde ze zich redelijk verantwoordelijk om de kat uit te schakelen die haar dochter vermoord had. Kleine Joan, te puur voor het leven eigenlijk en zo brut vermoord. Het was haar schuld, al zou ze het nooit hardop zeggen. Zij was de gene die Amberstorm getraind had, haar genadeloos gemaakt had net als haarzelf. Ze schudde haar brede kop. Het was haar fout en als het niet om kleine Joan was gegaan dan was ze trots geweest op haar vroegere apprentice. Nee zuchtte ze enkel teleurstellend. Haar apprentice was geworden zoals ze haar getraind had, maar dat ze zo keihard geworden was dat ze kinderen vermoordde.. hm. Daar had ze geen rekening bij gehouden, vooral ondanks Amber haar apprentice was, ze wel altijd stront loyaal was aan de code. Toch blijkbaar niet. Het was zo dubbel. Ze wou trots zijn maar ook woest. Ze wou ook haar keel doorbijten, haar rotte lichaam geven aan Zahida voor wraak maar ze wou haar ook beschermen en haar zien opgroeien tot de leader die zij getraind had. In ieder geval was er nu andere zorgen: een andere kind die ze opvoedde om ooit hoger te komen dan het mongooltje die bij der stond. Deze leek haar lastig te vallen. Zonder een enkele beweging van haar spieren keek ze kort toe en voelde haar lippen kort trekken in een grimas. Skadi, haar vurige meid, kwam goed voor haar zelf op zoals altijd. Ze wou zich er bijna buiten houden, haar dochter leren om haar eigen zaakjes op te lossen, tot de idioot begon te rammen. Kijk. En dat gingen we dus eventjes niet doen. De verbrandde massieve ex clanner stond met een harde ruk op en spande haar dik getrainde spieren aan. Met een paar stevoge stappen stond haar grote lijf achter de tom en met een goeie hoek gaf ze hem een klap vol in de nek. Zo, ga jij maar eventjes liggen dacht ze in haar kop. Ze ontblootte haar klauwen en duwde deze in zijn kop, hem zo op de grond houdend. Al snel voelde ze de hitte van bloed over haar pootkussentje stromen. ''Als jij nog één vinger wijst naar mijn dochter dan breek ik al je botten en gooi ik je in de sloot.'' Sprak ze ijskoud en bracht haar zware lijf boven op hem zodat z hem in bedwang kon houden op de grond. ''Skadi.'' Ze keek naar haar dochter. ''Verwond deze flapdrol.''

Skadi.

Good isn’t really good, evil isn’t really wrong

En nou probeerde hij zich er onderuit te lullen, wat een lafaard. Logische beredenering zat er bij Skadi nu ook totaal niet meer in. Ze stond op het punt om hem te bespringen met uitgeslagen klauwen. Ze wilde hem pijn doen, hem laten zien dat ze niet mee te sollen was. Maar voor ze dat kon doen, dook Lethal achter de idoot op. Met een harde klap in de nek lag hij op de grond en daar bleef hij ook, hardhandig neergedrukt met uitgeslagen klauwen. De dreiging dat hij geen vinger meer naar haar moest uitsteken liet een lach aan haar lippen trekken, maar nog niet verschijnen. Pas toen haar adoptieve moeder haar aankeek en vertelde dat ze hem moest verwonden brak de sadistische glimlach door. "Met plezier," reageerde de young one. Ze wilde hem pijn doen en nu kon ze dat. Zonder het tegenstribbelen van de malloot die zich een member durfde te noemen. Anderen zouden het misschien laf vinden, om een kat aan te vallen die zichzelf niet kon beschermen, maar dat waren gewoon zeikers. Als iemand goed genoeg was zouden ze niet in een situatie komen waar ze zichzelf niet meer konden beschermen.
Haar klauwen waren al uit haar hulzen terwijl ze op haar gemakje naar hem toe liep. Ze had geen twijfels over het aanvallen van de kater. Hij had het zelf veroorzaakt. En zonder een besluit te hoeven nemen haalde ze haar klauwen dan ook als een wild dier over zijn flank heen. Daar zat het zachte vlees waar ze makkelijk diepe wonden zou kunnen maken. Daar zou ze hem harder pijn doen dan een klap op zijn kop, of een tweede gescheurd oog. Daar zou hij langer moeten genezen.

"Nightmares are given with a reason. They're given to show you that you are a weak cat with lot's of fears."

Coacaze

Alles ging goed tot een grote, half-vachtloze woedende kattin hem in zijn nek mepte en wat bloed deed stromen. Nog een klap erna en hij was tegen de grond geduwd. De wit met grijze kater voelde de harde poten van de kattin in zijn hoofd. Hij kon zich niet bewegen. En daar kwam die irritante young-one nog een kers op de taart brengen door hem te bezeren in zijn flank. Er stroomde nu bloed uit zijn nek, uit zijn flank, en een beetje uit zijn hoofd door de klap op de grond. Een grote grom kwam uit zijn mond. Hij verplaatste voorzichtig een poot zodat hij kon proberen recht te komen, maar zijn poten stortten in elkaar door het geduw van die kattin. "Wa heb ik gedaan om dit te verdienen? Ik gaf gewoon een kleine mep aan die poes daar, toch niets mis mee?", zei de witte bloodclanner, al met moeilijkheden omdat hij werd geplet. De kater voelde het warme bloed onder zich. "Ik laat je 'dochter' met rust als je me laat gaan", voegde hij er nog aan toe. De kater was ook te dom om te beseffen dat dit zijn eigen fout was.