One day, the tables will be turned

Chillypaw had er een mosbal bij genomen. Ja, ze was geen kitten meer, ze was hier eigenlijk te oud voor - maar ze verveelde zich dood, en in een poging zichzelf af te leiden was ze maar gaan kijken naar datgene wat haar vroeger bezig hield, toen ze nog niet mocht trainen en de dagen aftelde tot ze haar apprentice naam kreeg. Oh, ze was toen nog zo onschuldig. Alle kittens van nu waren veel te vroeg van die onschuldigheid beroofd en dat maakte haar kwaad; maar het kwaad was al geschied. Haar gele blik viel op Bluekit, die het mosballetje blijkbaar gezien had. Een warme maar toch vreugdeloze glimlach gleed over Chillypaw's snuitje, en met een goedgemikte schop rolde ze het mosballetje tot bij de kitten.

Bluekit was haar dingetje aan het doen, in het kamp zitten en maar wat kijken. Veel anders viel er niet te doen. Niet op het moment, tenminste. Terwijl ze haar blauwe oogjes door het kamp liet gaan, viel haar blik op een mosballetje. Kijk, dat was leuk. De Apprentice die ermee zat kende ze wel, maar niet goed. Chillypaw had haar ook opgemerkt en schopte het balletje nu naar haar toe. Een grijnsje vormde op haar gelaat en met een snoekduik sprong ze bovenop het balletje. 'Aha!' riep ze triomfantelijk, voordat ze het balletje weer terug naar de grijze Apprentice tikte.