If you're going through hell, keep going

Settleddust voelde zich met de dag, het uur, de minuut beter. Boeiend dat hij in elkaar was gerost, Brat moest eens weten wie ze in leven had gehouden. Ze zou er spijt van hebben. Hij trok zelfvoldaan met zijn snorharen, waarna hij zich even uitrekte in een warme middagzon. Zonhoog, normaal een tijd van sharing tongues en eten. Nu was er niet veel om op te scharen, dus sloeg Settleddust wel meer dan één keer een maaltijd over. Hij hoopte maar dat hun queens en elders het wel overleefden. Kittens moesten nog altijd gevoed worden, sterker worden, zodat ze één dag weer apprentices van Shadowclan konden worden. Zodat ze één dag weer sterk zouden zijn en vooraan de linie konden strijden. Want dit was niet hun eerste gevecht, en zou waarschijnlijk ook nooit de laatste zijn. Hij schudde bewoog zijn kop langzaam van links naar rechts. Nog steeds voelde het alsof er een losse kei in zijn kop zat, die met elke beweging tegen zijn schedel beukte. Maar het was al minder. Stilletjes sloop hij wat meer richting de nursery waar een grote, grijze kater zat. Bluejay, een echt familieman onder een façade van brommerigheid. Maar een sterke kater desalniettemin. Hij ging bij de kater zitten. ‘Bluejay,’ miauwde hij zachtjes, om zich heen kijkend of er niet Bloodclanners waren die meeluisterden. ‘Ik heb nieuws.’

Een glimlach wist de kater er nog vanaf te brengen, wat kon je anders doen? De hele dag lopen mokken? Chagrijnen? Nee dat beviel de kater niet, bloodclan had al zoveel van hen afgepakt, had al zo veel bloed verspild maar in zijn ogen zouden de parasieten niet zo maar hun spirit afpakken, hun recht op gezelschap en pret was van hen en zo maar dit weggooien was een no go voor de speelse kater. Nee verzetten kon je inet alleen, niet zo maar, maar dat betekende niet dat je erbij moest gaan zitten als een stel zielige kipjes zonder ziel of zin. Zijn blik gleed over het kamp heen en ook al wist hij dat zijn dochter en Rudekit veilig achter hem een dutje aan het doen waren...toch was hij bij iedere blik over het kamp heen bang hen daar te zien, bang om ze in de problemen aan te treffen net als hij dat eerder al twee keer deed. De hartverscheurende momenten waren nog altijd in zijn gedachten, nog altijd voelde het alsof hij daar nog steeds

‘Bluejay,’ een zachte stem deed de zilveren kater opkijken waarop meteen zijn glimlach vergroten. Als de kater niet gefluisterd had zou hij hem luidruchtig hebben begroet, zou hij een grap hebben gemaakt, hem geplaagd hebben, maar ook deze grapjas had door dat er iets aan de hand was, dat hij serieus moest blijven. En dus knikte hij enkel, met niets meer dan een brede glimlach die weggaf dat hij blij was de kater te zien. ‘Ik heb nieuws.' ging hij op dezelfde zachte toon verder, waarop Bluejay oppikte ook zijn stem laag te houden. "Settleddust, ook goed jou weer te zien" mauwde hij met een kleine grijns op zijn nu met littekens getekende kop voor hij de ander weer nieuwsgierig aankeek. "Nieuws?" herhaalde hij geïnteresseerd, hopend is goed nieuws te krijgen "i'm all ears mate"

Bluekit lag rustig te slapen, wetende dat haar papa dicht bij haar was. Niet dat ze problemen had met slapen, maar alsnog was het fijn om te weten dat haar grote, stoere, sterke papa die al meerdere BloodClanners verjaagd had, dicht bij haar was. Maar helemaal diep in slaap was ze niet. Haar oortje bewoog richting het geluid toen iemand haar vader begroette. Ze opende haar oogjes toen het woordje nieuws viel. Kijk, dat was interessant. Ze hief haar kopje op en keek met een geïnteresseerde blik naar de twee katers. Wat voor nieuws zou dat zijn?

De kater zag er toch vriendelijker uit dan hij had verwacht. Met een grijns op zijn smoel, maar een paar verse littekens op zijn kop duidden erop dat hij het ook niet makkelijk had gehad. Hij zou vast net zo blij zijn als hem met dit nieuws. Hij hief zijn kop een beetje om op zijn hoogte te zijn, waarbij hij knikte dat het fijn was hem weer te zien. Jeetje, hij zou zich bijna geliefd gaan voelen. Hij keek even langs de kater waar een kitten haar oogjes ook open had gedaan. Hij vertelde het liever niet aan kittens, bang dat de jonge kopjes nog niet begrepen hoe belangrijk dit was, dat ze het direct door zouden vertellen, hun monden voorbij zouden kletsen. Hij keek Bluejay dan ook weer aan, met een ernstige blik. Hij boog wat verder naar hem toe. ‘Ik heb Acorndust gesproken. Hij leeft nog, hij gaat Cobra over een paar dagen aanvallen,’ fluisterde hij in zijn oor, zo zachtjes mogelijk, hopelijk dat de kittens het niet zouden horen. Hij trok zijn kop vervolgens weer terug en keek met een betekenisvolle blik op zijn snoet de kater weer aan. ‘Het komt allemaal weer goed,’ voegde hij er zelfverzekerd aan toe. Hij zou zich niet zo makkelijk gewonnen laten.

De ernstige blik van de jongere kater deed hem even huiveren, was er iets ergs aan de hand? Bezorgd liet ook hij even zijn blik over Bluekit heen glijden alsof deze ieder moment weer uit zijn poten kon worden gerukt. ‘Ik heb Acorndust gesproken. Hij leeft nog, hij gaat Cobra over een paar dagen aanvallen, fluisterde Settleddust toen waardoor de grote zilveren kater even verward opkeek, acorndust? Die gast leefde nog? wow. ‘Het komt allemaal weer goed,’ ging de tabby kat verder, Bluejay's gedachten echoënd. Een glimlach sierde nu zijn niet langer bezorgde kop, alles kwam goed, na alle aanvaringen met bloodclan..het zou eindelijk ophouden. "Oh damnnnn, Settleddust, gast, dat is geweldig!" mauwde hij entausiast maar zacht, zijn staart energiek over de vochtige ochtend grond heen zwiepend. "I-is er iets dat ik kan doen? " vroeg de single dad blij maar iets wat verward, waarom werd dit met hem gedeeld? Wat moest hij er mee doen nu? Kon de kater iets doen? "Het woord doorgeven? Of? jonge Settleddust komt even binnenvallen hoor pfoo met een grinnik hief hij zijn blik weer op naar de kater naast hem, als hij kon helpen zou hij dat doen, daar was geen verwarring over.

Bluekit verstijfde toen twee paar blikken haar kant op gericht werden. Nee, nee, ze zou niet gesnapt worden. Ze wilde dit weten. Gelukkig hadden ze haar niet door, maar Settleddust boog wel dichter naar haar papa toe. Tsk, dat is niet aardig. Bluekit sloop dichterbij en hoorde toen toch de woorden 'Acorndust', 'Cobra', en 'aanvallen'. Wow! Bluekit moest dit even verwerken, maar toen haar papa uitgesproken was plopte ze tussen de twee katers in, met een biggo grijns op haar gezicht. 'Komt Acorndust terug?' mauwde ze enthousiast terwijl haar blauwe oogjes van de ene Warrior naar de andere ging.

Settleddust kon de vreugde in de ogen van de kater zien. Hij trok een mondhoek op en knikte tevreden. Hij was blij, hij was enthousiast. Hij vroeg nog of hij het door moest vertellen. Hij knikte eventjes en wilde zijn mond opentrekken, toen er een kitten tussen kwam. Bluejays kitten. Hij keek de jonge kitten aan. Oh Starclan, hier hadden ze het dan. ‘Ja, hij komt terug. Maar het is een geheim, je mag het aan niemand vertellen, Bluekit,’ miauwde hij met strenge ogen naar de kitten. Ze konden niet hebben dat een kitten al hun geheimen zou verraden aan Jan en alleman. Zijn ogen gingen weer naar Bluejay, hopende dat hij verstandiger zou zijn. Settleddust kwam overeind en keek nog even de twee katten aan. Dit was alles wat ze nu moesten weten. ‘Snel genoeg zal Shadowclan weer van ons zijn,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij wegliep van het tweetal. Op weg naar zijn volgende gesprekje.

- Topic uit