[Ravenpaw] Pardon, jongeman

Wat gebeurde er wel niet nu allemaal? Shadowclan was weer vrij en zoveel was verandert. En iedereen leek net zo prikkelbaar als een egel. En terwijl hij dacht dat het een goed iets was om een patrouille eropuit te sturen om Hoarsepaw te zoeken, was dat bij een jonge kerel het in het verkeerde keelgat geschoten. En hij wist oprecht niet waarom. Ravenpaw was een dapper ventje, maar impulsief en snel aangebrand. Een wil om zichzelf te bewijzen, wat hij in het gevecht ook dubbel en dwars had gedaan. Maar hij was er een flink litteken rijker aan. En nadat Tigerpoppy terug was gekomen van de patrouille en verslag had uitgebracht, moest hij maar eens met de jonge kater spreken die een iets te scherpe kant van zijn tong had laten zien. ‘Ravenpaw!’ riep hij naar de zwarte apprentice. ‘Ik moet je spreken,’ miauwde hij. En ja, nu had hij de autoriteit om het af te dwingen, hoe vreemd dat ook nog voelde.

Wat was zijn probleem? Ongevraagd meegaan op patrouille. Oké, hij kon dat door de vingers zien als Hoarsepaw zijn maatje was. Hij zou ook alles voor zijn dichtste cirkel doen. Maar waarom hij nou zo de pik op hem leek te hebben? Nu hij deputy was, was er niets verandert, toch? Ravenpaws toon stond hem ook niets aan, de sarcastische ondertoon en de schijnheilige blik op zijn kop. ‘Wat is jouw probleem?’ miauwde hij dan ook meteen terug. Hij kon wel eromheen draaien, maar hier had hij echt geen zin in. Kom maar voor de deur ermee. Hij had niets anders dan waardering en dankbaarheid voor de apprentice getoond. Door Pepperpaw te redden en hem bij te staan toen Bloodclan te medicine cat den kwam bestormen. Wat was er opeens mis gegaan?

Settleddust moest eerlijk toegeven dat hij wat geïrriteerd was. Hij hoefde niet te pikken dat een apprentice bijdehand deed. Maar hij wilde het ook gewoon kunnen bespreken. En toen hij de vraag had gesteld, wist hij direct dat hij de verkeerde verwoording had gekozen, want Ravenpaw begon toch een partij te schreeuwen. Settleddust keek hem met grote ogen aan, hoe hij een waslijst met problemen voor zich uit gooide. Buiten het feit dat hij niet sliep. Settleddust knipperde een keer. ‘Wow.. ik..’ Tsja, hoe moest hij dit ontplofte beest kalmeren. Hij slikte en probeerde zijn eigen energie laag te houden. ‘Niemand verwijt je wat, Ravenpaw. Je hebt al het recht om kwaad te zijn,’ miauwde hij, op een zachte toon, hopende dat het iets bijdroeg om hem te kalmeren. ‘Jij hebt je loyaliteit bewezen. Je hebt gevochten als een tijger. Maar afreageren op mij, of ieder ander clangenoot, helpt niet.’ Settleddust wilde hem helpen, zoals hij hem had geholpen. Hij kon het voorstellen dat hij in zijn dromen lastig werd gevallen. En bovendien, katten die hem nog aankeken omdat hij half Bloodclan was, zouden zich moeten schamen. Hoe impulsief Ravenpaw mocht zijn, hij had gestreden als een warrior.

Settleddust kreeg toch wat medelijden voor de jongeman. Hij had veel te verduren gekregen, zwaar verlies geleden. Er leek een overeenkomst te zijn, terwijl hij zijn zorgen begon te spreken. Settleddust ging voor hem zitten en luisterde enkel. ‘Het spijt me voor je zusje, en ik snap dat je wraak wilt. Maar je bent niet de enige die verlies heeft gehad, vreselijke dingen heeft meegemaakt, je kan erover praten, als dat helpt. Met wie dan ook.’ miauwde hij zo kalm als hij kon. ‘Ik hoor nog steeds Pepperpaws gil in mijn dromen, zie Softbelly in het bloed, voel de schuld toen ik jullie achter moest laten.’ Hij zuchtte even en schudde zijn kop, toen hij begon te spreken dat Acorndust hem misschien zou verbannen. ‘Dat zal hij niet doen. Ik sta voor jou. Maar het helpt niet op opstandig te worden,’ miauwde hij toch met enige ernst in zijn ogen. ‘En we zullen Hoarsepaw wel vinden. We zullen niet nog een clanlid verliezen, oké?’

Settleddust keek de apprentice nog even aan. Hij was nog jong. Toen hij jong was was hij ook onzeker over elke stap die hij zette, de drang om zich te bewijzen. Misschien had hij dan nog het geluk dat zijn vader "maar" een Riverclanner was, en geen Bloodclanner. Maar Settleddust wist inmiddels beter, en Ravenpaw zou dat snel genoeg ook leren. Hij sprak vervolgens dat hij Hoarsepaw gewoon terug wilde hebben. ‘En je zal hem terug krijgen. We stoppen niet met zoeken,’ miauwde hij met een bemoedigende glimlach. Misschien een grote belofte om te maken, maar Settleddust gaf de moed nog niet op. Maar ook in zijn woorden dacht hij dat Ravenpaw had geleerd wat hij fout had gedaan. ‘Ik begrijp je. Maar volgende keer, vraag mij even, leg uit dat je mee wil. Ik word niet boos dat je je vriend wil zoeken. Je kan alles met me bespreken.’ Ja, zijn sneer was nergens voor nodig geweest. Hij wilde niet doen alsof hij boven hem stond, dat hij niet met hem kon spreken. Hij was gewoon nog steeds dezelfde kat, zijn nieuwe rang veranderde dat niet.