We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Met kleine pasjes liep Shrimppaw langs de Gorge. Ze hield van water en zwemmen, maar het geweld van de waterval en rivier deden haar toch wel een beetje angst aanjagen. Daarom bleef ze ook op een veilige afstand van de oever en werd ze rustiger toen ze aankwam bij het rustige stuk. Shrimppaws gedachtes waren overal en nergens, wat haar alleen maar zenuwachtiger maakte. Maar ze was wel vastberaden hierover. Wat ze daar ook zou aantreffen, wat voor zus ze daar zou vinden, ze zou in ieder geval Coyotespirit helpen met haar kruiden en de gewonden. Dat kon ze wel.
Er was onrust overal. Zijn moeder ging mee vechten. Zijn mentor die hij als een moeder beschouwde ging mee vechten. Shadefeather, die extreem aardig was ging mee vechten. Crowcall die ook hardstikke lief was ging mee vechten. Het maakte hem heel erg nerveus. Hij mocht niet mee om te helpen, omdat hij voor WindClan moest zorgen waar hij achterbleef. Dat was ook een erg belangrijke taak en dat wist hij ook. Maar het maakte het niet minder beangstigend, want hij kon niets doen als daar iets mis ging. Zijn poten hadden hem naar de grens van WindClan en RiverClan gebracht, waar hij de wind door zijn vacht kon voelen en het geluid van het woeste water beneden de gedachten misschien uit zijn hersenen konden duwen. Maar zijn ogen werden getrokken door een figuur aan de overkant aan de gorge. Oh, ja, hij was zeker wel blij met de afleiding die hij hiermee misschien kon krijgen. "Hoi!" riep hij naar de overkant met een kalme glimlach op zijn snuit. Alles om hem te laten vergeten wat er ging gebeuren. "Wie ben jij?" riep hij vervolgens met een geinteresseerde blik op zijn snuit. Hij had haar hier nog nooit eerder gezien!
Veel tijd om alleen over dit alles na te denken had ze niet - wat misschien wel beter was ook - want iemand aan de overkant van de Gorge sprak haar aan. Shrimppaw keek even verschrikt op, maar realiseerde al snel dat de jonge kater aan de overkant geen dreiging kon zijn. En hij leek aardig. Shrimp glimlachte wat verlegen naar hem. 'Uh, hoi! Ik ben Shrimppaw,' miauwde ze met haar staartje overeind. 'Wie ben jij?' Nu was ze ook wel nieuwsgierig hoor. Hopelijk zou dit haar ook een beetje afleiden en haar zorgen laten vergeten, wie weet. Misschien ging hij ook wel mee naar ShadowClan? Al wist ze niet of hij daar wel oud genoeg voor was, maar ja, dat was zij ook niet..
Het was niet vaak dat hij iemand bij de gorge zag. Meeste katten schenen toch deze plek te vermijden. Slim ook, want het was gevaarlijk hier. Daarom had hij al helemaal niet verwacht dat er een apprentice hier zou komen. Maar, goed, oké, hij was zelf ook een apprentice die hier was gekomen. Maar hij kon gewoon niet helemaal naar de vierbomen gaan, oké? Dat was gewoon te ver voor hem. Toen hij naar haar riep vanaf de andere kant keek de crème poes geschrokken op. Toch toen hij wat meer begon te praten begon ze voorzichtig, maar wel verlegen, naar hem te glimlachen. ’Uh, hoi! Ik ben Shrimppaw,’ klonk er terwijl haar staart vriendelijk overeind stond. Mooi! Ze was net zo vriendelijk als dat hij was. Dan konden ze tenminste een beetje chill met elkaar praten zonder enige druk. ’Wie ben jij?’ klonk de vraag, natuurlijk! Hij had zich nog niet voorgesteld, maar het was ook een beetje ongemakkelijk als hij zich had voorgesteld terwijl de crème poes aan het wegrennen was he. ”Ik ben Falconpaw,” sprak hij met een brede glimlach tegen haar. Ze was een stukkie jonger dan dat hij was, maar zo erg verschilden ze ook weer niet. ”Gaat alles goed? Laatste voorbereidingen aan het maken voor het gevecht?” De clans gingen immers samen vechten, dus erover praten… was niet erg toch?
De kater tegenover haar leek erg vriendelijk, dus hier durfde ze wel een praatje mee te houden. Het was ook niet alsof hij haar zomaar kon aanvallen of iets dergelijks. Maar hij gaf ook niet de indruk dat hij dat zou doen. Met een brede glimlach stelde hij zichzelf voor. Falconpaw dus, leuk! Shrimps glimlachte naar hem, maar het verdween weer een beetje bij zijn volgende vraag. 'Gaat alles goed? Laatste voorbereidingen aan het maken voor het gevecht?' Natuurlijk, hij had het er vast ook druk mee. Shrimp knikte met een zucht. 'Ja, alles gaat goed. We zijn druk aan het voorbereiden.. Ga jij mee om te vechten?' wilde ze weten. Ze kon zijn leeftijd niet zo goed inschatten, maar hij leek wel oud genoeg om mee te kunnen, maar je wist maar nooit. Shrimppaw oogde meestal ook jonger dan dat ze was.
Het scheelde dat de gorge tussen hen in zat. Dat zorgde er wel voor dat het iets vriendelijker kon uitlopen dan een andere grens. Door de Gorge konden ze immers niet snel naar elkaar komen zonder echt even een stuk om te gaan lopen. Dat was en bleef een dingetje immers. Shrimppaw glimlachte terug naar hem toen hij zich voorstelde met een brede glimlach op zijn snoet. Het onvermijdelijke kwam echter wel weer naar boven, de onheilspellende periode van oorlog. Het was niet leuk, maar het hoorde er bij. Hij was er zelf tegen op oorlog, maar hij kon er immers niks tegen in brengen. BloodClan behoorde immers niet bij het bos en al helemaal niet bij het territorium van ShadowClan. De creme-kleurige poes aan de overkant knikte met een zucht. ’Ja, alles gaat goed. We zijn druk aan het voorbereiden.. Ga jij mee om te vechten?’ klonk er van de poes af, waarop hij zijn kopje langzaam schudde. Mocht hij maar mee. Hij wilde echt mee, maar hij wist aan de reacties van Stallionstar en zijn moeder dat het geen optie zou zijn. In plaats daarvan zou hij voor de zieken en gewonden zorgen in het kamp en mocht BloodClan iets proberen dan zou hij daar in het kamp zijn. ”Nope, ik blijf achter om voor de katten te zorgen.” sprak hij met een lichte glimlach tegen haar. Alsof hij helemaal niet kon vechten, hmpf! Hij was juist goed in vechten potverdorie.. ”En als er geen katten zijn die zorg nodig hebben, heb ik altijd mijn standaard taakjes om te doen.” sprak hij met een korte schouderophaal. Kruiden sorteren, voor hun kruiden zorgen, de oude die je niet meer kon gebruiken weg gooien… werd wel meteen een stuk saaier zonder een leuke gesprekspartner, maar goed. ”Ga jij wel naar ShadowClan mee dan?” vroeg hij met een oorwiebel. Hij had geen idee met hoeveel RiverClan zou komen, WindClan zouden er immers maar vier katten sturen.
Falconpaw vertelde dat hij thuis zou blijven om voor de katten te zorgen. Shrimp wiebelde geïnteresseerd met haar oortjes. Voor de katten zorgen? Standaard taakjes om uit te voeren? Dat klonk heel erg alsof hij de Medicine Cat Apprentice was. Ze dacht hard na of ze er iets van herinnerde, dat ze er ooit van gehoord had. Maar het kwam zo snel niet boven drijven. Toch vond ze het wel interessant. 'Ben je dan de Medicine Cat Apprentice?' vroeg ze met een verlegen glimlachje. Mocht ze dit wel vragen? Het was toch niet verboden? Daarna kreeg ze de vraag of zij meeging met het gevecht. Shrimppaw knikte. 'Ja, ik wel. Ik ben eigenlijk niet oud genoeg maar... Maar ik wilde graag mee omdat uh.. Nou ja, ik heb familie in BloodClan.. En uh Coyotespirit wilde ook dat ik mee ging, dus..' miauwde ze aarzelend met een korte schouderophaal. Wat ze net allemaal gezegd had kon heel verkeerd overkomen, oops.
Hij vond het heel jammer, maar hij begreep het besluit van zowel Stallionstar als Routnose. Hij begreep dat hij achter moest blijven samen met Lizardpath. En dat zou hij dan ook heel erg gaan accepteren, hij zou daar niet mee in discussie gaan. Een andere keer, als hij verder was gekomen, zou hij er misschien weer bij gaan staan. Dan kon hij haar helpen in de hitte van de strijd. Shrimppaw wiebelde met haar oortjes op zijn woorden, waarna ze een vraag leek te stellen dat er niet helemaal zeker uit haar bekje uit kwam. ’Ben je dan de Medicine Cat Apprentice?’ klonk er met een verlegen glimlachje aan hem, waarop hij even grinnikte en even knikte. Hij had niet verwacht hoor, dat hij super bekend was bij de clans. Dat zou later komen, waarschijnlijk, zodra hij medicine cat zou zijn. Ach, hij hoefde de roem toch niet hoor. Dat was niet echt iets voor hem. ”Ja, dat klopt.” sprak hij met een brede glimlach. Het was geen geheim meer vanaf het moment dat Stallionstar op de gathering aan alle clans had medegedeeld dat hij de nieuwe medicine cat apprentice van WindClan was geweest. Nog steeds jammer dat hij daar niet bij geweest was, die woorden had hij maar al te graag gehoord. ’Ja, ik wel. Ik ben eigenlijk niet oud genoeg maar… Maar ik wilde graag mee omdat uh.. Nou ja, ik heb familie in BloodClan.. en uh Coyotespirit wilde ook dat ik mee ging, dus..’ klonk er aarzelend met een schouderophaal van de poes af, waarop Falcon dit keer geïnteresseerd met zijn oren draaide. Familie in BloodClan? ”Het komt vast goed, als Coyote je vertrouwd komt het zeker wel goed.” sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Hij wist dat familiezaken soms een beetje… gevoelig lagen. Dus daar ging hij niet heel erg ver op doorvragen. ”En verder gewoon goed opletten, oké? Het is niet de bedoeling dat je gewond raakt.” sprak hij met toch wel een iets bezorgde glimlach. Hij kon het niet helpen, oké?
Shrimppaw glimlachte toen de ander zei dat hij inderdaad de Medicine Cat Apprentice was. Wow, wat gaaf! Falconpaw leek er erg blij mee te zijn, dus dat was goed. Zelf had Shrimppaw er nooit echt over nagedacht of het wel iets voor haar zou zijn, dat Medicine Cat zijn. Ze had haar hele kitten-tijd gefocust op Apprentice worden, Warrior worden. Ze vroeg zich af waarom Coyotespirit haar graag mee wilde. 'Het komt vast goed, als Coyote je vertrouwd komt het zeker goed,' sprak de jonge kater met een brede glimlach. Shrimp glimlachte terug. Zijn woorden stelde haar wel gerust. Hij kende Coyote natuurlijk ook. 'En verder gewoon goed opletten, oké? Het is niet de bedoeling dat je gewond raakt,' sprak hij toen. Ze kon de bezorgdheid in zijn stem horen, wat ze goed begreep. Zelf was ze ook wel gespannen erover. De jonge Apprentice knikte. 'Ja, ik zal zeker goed opletten. Coyotespirit wilt volgens mij ook alleen maar dat ik help met de kruiden.' Toch zou ze graag iets van haar zusje willen zien, maar dat zou ook een enorm risico kunnen zijn.
Hij wist niet of het puur was dat Coyote een apprentice bij haar wilde hebben voor de kruiden of dat er nog iets anders in het spel was, maar dat zou hij maar niet zeggen. Hij wilde natuurlijk geen ideeën in de kop van de jonge poes zetten die misschien niet eens uit zouden gaan komen, right? De poes glimlachte terug naar hem toen hij sprak dat Coyote haar vertrouwde. ’Ja, ik zal zeker goed opletten. Coyotespirit wilt volgens mij ook alleen maar dat ik help met de kruiden.’ Hij knikte even begrijpelijk, maar de bezorgdheid was nog steeds wel te zien in zijn blauwe ogen terwijl hij naar haar keek. ”Alsnog… goed opletten. Katten uit BloodClan maken geen onderscheid tussen medicine cat of warrior…” en ook niet op leeftijd, wilde hij er ook mee op doelen. Ze zouden haar misschien wel meer als een makkelijke prooi zien, dan echt iemand die een medicine cat hielp.
Ze was ergens wel geraakt toen de ander nog steeds met een bezorgde blik naar haar keek. Ze waren van andere Clans - twee Clans die zeker geen goed verleden hadden - en nog was er bezorgdheid voor elkaar. Dat bewees voor haar ook wel dat je een Clan niet kon baseren op één enkele kat. Misschien hielp het ook wel mee dat hij een Medicine Cat Apprentice was, je werd niet zomaar gekozen. 'Alsnog... goed opletten. Katten uit BloodClan maken geen onderscheid tussen medicine cat of warrior...' Shrimp knikte begrijpend, realiserend dat het nog best wel eens helemaal de verkeerde kant op zou kunnen gaan. Maar ze kon nu niet meer terug, dat wilde ze ook niet. Ze wilde graag haar zus zien, met haar spreken als dat kon. 'Ja, dat weet ik. Ik zal goed opletten,' miauwde ze met een klein glimlachje. 'Ik hoop dat alles goed gaat, ook voor jouw Clan.'
Goed, Amberstorm zou hem zeker wel strikt toespreken als ze erachter zou komen dat hij zoveel met katten uit andere clans praatte, maar hij kon het niet helpen. Hij was altijd al zo geweest, open met iedereen. Bezorgd om iedereen. En zijn moeder zou daar al helemaal niet blij mee zijn. Vooral omdat ze hier samen over een oorlog praatte. Oorlog waar beide clans samen moesten werken, dat wel. Maar, hetzelfde zou het niet zijn. ’Ja, dat weet ik. Ik zal goed opletten,’ Klonk er met een klein glimlachje van de jongere poes af, waarop hij even zacht naar haar glimlachte en even knikte, goed. Dat was goed. ’Ik hoop dat alles goed gaat, ook voor jouw Clan.’ Hij slikte even, waarna hij weer knikte. Vast wel, toch? Routnose ging mee.. dus… ”Routnose gaat mee, dus het komt goed.” sprak hij warm tegen de poes. ”Als je Coyote kwijt raakt in het gevecht, dan kan je altijd naar Routnose toe. Ze is echt heel lief, ze helpt je dan meteen.” sprak hij met een resoluut knikje. Die zou haar helpen zonder ook maar na te denken, hij kon immers niet hetzelfde zeggen over zijn moeder die ook mee ging.
De kater slikte en Shrimppaw voelde de spanning weer in haar buikje opkomen. Hoewel ze daar alleen maar heen ging om te helpen, het was wel een gevecht waar ze heen ging. Een oorlog. Met niemand minder dan BloodClan. Dat was nog vele malen erger dan tegen de andere Clans. 'Routnose gaat mee, dus het komt goed,' sprak hij warm. Ze glimlachte dankbaar. Ze kende Routnose niet, maar die zou ze wel herkennen als het eenmaal zover was, toch? 'Als je Coyote kwijt raakt in het gevecht, dan kan je altijd naar Routnose toe. Ze is echt heel lief, ze helpt je dan meteen.' Falconpaw leek zeker van zijn zaak, dus geloofde Shrimp hem ook. 'Dat is fijn,' miauwde ze met een glimlachje. 'Maar ben toch van plan om lekker dichtbij Coyote te blijven.' Maar dat sprak ook wel voor zich. Een klein zuchtje verliet haar bekje terwijl ze eventjes om haar heen keek. Het was alweer laat aan het worden. 'Ik uh, moet denk ik gaan nu..' sprak ze een beetje aarzelend met een verlegen glimlachje naar hem. 'Het was leuk je gesproken te hebben, Falconpaw.'
Het minste wat hij kon doen was vertellen dat Rout zou gaan en dat Rout haar kon helpen als het nodig was. Dan had de jonge poes in ieder geval nog een soort back-up plan waar ze zich aan kon houden mocht het nodig zijn. Hij kon immers niet helpen, al was het voor hem ook wel goed om te weten dat Coyotespirit er ook zou zijn, dat was ook een hele opluchting. Routnose zou niet de enige zijn daar, dat was al fantastisch nieuws in zijn oren. ’Dat is fijn,’ klonk er met een glimlachje van de poes af, waarop Falcon haar even bemoedigend aan keek. ’Maar ben toch van plan om lekker dichtbij Coyote te blijven.’ Hij grinnikte even en knikte instemmend. In de eerste plaats was dat ook zeker de beste optie. ’Ik uh, moet denk ik gaan nu..’ klonk er van de ander af, waarop Falcon even begrijpend knikte. Voor hem zou het ook wel tijd zijn om te gaan als hij heel erg eerlijk was. De poes keek naar hem met een ietwat verlegen glimlach, waarna ze weer sprak. ’Het was leuk je gesproken te hebben, Falconpaw.’ klonk er van haar af, waarop Falcon warm naar haar glimlachte. ”Eensgelijks Shrimppaw, veel succes en ik hoop dat we elkaar nog een keer zien.” sprak hij met een glimlachje, waarna hij zich om draaide en rustig weg begon te lopen, het was ook tijd om terug naar zijn eigen taken te gaan.
De kater glimlachte terug naar haar. 'Eensgelijks Shrimppaw, veel succes en ik hoop dat we elkaar nog een keer zien,' sprak hij. Shrimppaw knikte weer. Dat hoopte zij ook ja. Hij was een aardige kater. Normaal gesproken zou ze echt niet zulke gesprekken aangaan met vreemden, maar Falconpaw was heel rustig en aardig. Shrimppaw keek nog even toe hoe hij wegliep voor ze zelf ook omdraaide. Het zou nog spannende dagen worden, ze moest uitgerust zijn.
Onderwerp: Emotion 
zo 17 mei 2020 - 15:45
