when a family's loved one dies

Was het een fout om hier te komen? Was het een fout om zich weer emotioneel te laten voelen door een plek waar hij liever niet meer wou komen? Het was geen fijne plek meer, waar hij goede gesprekken had gehad met RiverClan. Het was geen plek meer waar hij gefascineerd werd door hoe de richels stonden en hoe de waterval stroomde en het uit kwam op het water in de gorge. Het was nu een plek die zijn hart pijn deed, die zijn luchtpijp samen kneep. De plek die hij de laatste tijd zoveel in zijn slaap terug zag. Het was bijna alsof hij Gorse hier zo weer kon zien. En dat hij weer naar beneden zou vallen. Hij liep langzaam verder langs de gorge, tot hij net voor de grens van RiverClan stopte en met zijn oren draaide. Hij mocht niet verder dan dit. Hij liet zijn oortjes zakken en ging langzaam zitten. Pas later kwam alles bij hem binnen, dat Shatteredice Gorsepaw tussen haar poten had gehad. Hij wist dat er een straf op stond van Stallionstar als hij met Shatteredice zou spreken, maar het was ook zo cru geweest. Het was niet dat hij vond dat hij boven de regels van Stallionstar stond, totaal niet, maar hij had niet eens afscheid kunnen nemen van de poes die hem had geaccepteerd in hun familie. Zijn moeder. Hij ging erbij liggen, vlak voor de grens van RiverClan. Hij wist het ijle hoop was, maar al zou hij hier dagen moeten gaan liggen, hij wilde haar gewoon nog een keer zien. Vooral na alles wat er gebeurd was, vooral na dat hij haar geen afscheid kon geven.

- Shatteredice

Vandaag was buiten geweest, was ze de gehele ochtend bezig geweest om bloemen te zoeken. Ze had ze geplukt voor haar zoon, haar kindje die ze pas geleden verloren had. Het was nog vers de gebeurtenis, soms zo vers dat ze vergat wat er allemaal gebeurd was. Nu had ze echter al nachten niet meer geslapen, de nachten nadat Gorsepaw's lichaam van haar afgenomen was om begraven te worden op Windclan gebied. Gebied waar ze nooit meer een stap mocht zetten. Een plek waar ze zolang geleefd had, die ze beschermd had met haar leven maar waar ze ook zo veel herinneren had gemaakt. Een plek waar haar familie was, een plek die ze nooit meer bereiken kon. Niet enkel Gorsepaw was uit haar klauwen getrokken, nee haar ex partner had daarnaast ook alles en iedereen van haar afgenomen. Die vieze vuile.. oh ze zou hem nog krijgen. Ze was geen kat met wraakzucht en haat, ze was niet iemand die je boos kreeg en toch was het hem gelukt. Na alles wat hij gedaan had, na alles wat hij ook juist niet gedaan had, ze kon hem wel wurgen. Ze was woest maar haar verdriet was nu groter dan haar woede. Ze dacht niet over hem, nee ze dacht enkel over wat ze verloren had. Haar kindjes, vrienden, Abysshowl, haar thuis. Ze kon ze niet meer spreken, ze zouden gestraft worden als ze bij haar in de buurt zouden komen. Pantherstar had nog de breincellen dat hij haar niet verbood om met haar kinderen te spreken terwijl ze nu half onderdeel was van Riverclan. Nee, Pantherstar had met zijn gedrag deze moon al tien keer meer bewezen wat voorn betere leader hij was dan Stallion ooit zou wezen. Kort beet ze op de bloemenstengels in haar bek en brak er enkele bloemetjes doormidden. Geschrokken liet ze haar geplukte aanwinsten vallen en keek er betreurd naar. De bloemetjes die ze voor Gorsepaw had gezocht.. ze had ze gesloopt. Een brok vormde in haar keel maar ze weigerde om er over te huilen. Voorzichtig prakte ze de bloemetjes weer vast en trippelde snel door voor ze zo dadelijk de rest ook nog zou slopen. Bij het geraas van de gorse stopte ze. Door de geur van bloemen die onder haar neus bungelde had ze niet door dat een Windclan lucht vers aan de overkant woei. Zachtjes neeg ze haar magere kopje en legde ze de bloemetjes neer. De she-cat ging zitten en krulde haar uitgeplukte staart van de stress om haar vermagerde lijf heen. Een trillende zucht verliet haar mond en kort kneep ze haar oog dicht om de meeste tranen tegen te houden die weer over haar wang begonnen te stromen.

my heart's cold and un-repaired.

Het leek wel dagen dat hij er lag. Hij wilde hier eigenlijk helemaal niet zijn, maar hij moest hier aan de andere kant ook wel weer zijn. Het was iets wat hij gewoon moest doen, al kon het verbanning op leveren. Maar Stallionstar kon niet van hem verwachten dat hij dit ook nog uit zijn poten liet rukken. Dat hij nog meer katten ging verliezen. Die had hij al genoeg verloren. Hij probeerde in de tussentijd gewoon te genieten van de zon die op zijn rode pels scheen, terwijl hij de Riverclan grens nauwlettend in de gaten hield. Aan de ene kant konden katten natuurlijk denken dat hij alles in de gaten hield, maar aan de andere kant.. hij was de medicine cat apprentice, het was niet dat ze zouden verwachten dat hij haat naar hen droeg. Als hij een andere Riverclanner zou gaan zien zou hij ze bedanken voor het terug geven van het lichaam van Gorse. Hij had amper door gehad wie er allemaal geweest waren. En het was een nog raarder gevoel nu hij een leeftijd had bereikt waarbij hij bijna volwassen was ook. Hij had zich totaal niet volwassen gedragen toen, eerder als een klein kind, maar hij had zich al veel te lang als een volwassene moeten gedragen. Toen hij beweging zag schoot zijn kop omhoog. En daar was ze, de poes die hij zo zielsveel gemist had. De poes waarmee hij dit leed op dit moment mee zou moeten delen. Ze waren beiden iemand verloren die zoveel voor hen had betekent. Ze was mager, oh zo mager. En Falcon wilde dat hij haar kon knuffelen en kon zeggen dat alles oké zou zijn. Maar hij wist ook dat er nu niets oké was. Het was één grote mess. ”Mam…” sprak hij zachtjes, waarschijnlijk niet eens hoorbaar over het razen van de gorge, zijn stem trillend terwijl hij overeind kwam en tranen in zijn ogen sprongen. Ze was nog steeds zijn moeder, zelfs als ze nu in een andere clan zat. Ze zou altijd zijn moeder zijn. Ze had hem iets gegeven wat hij nooit had gehad, een liefdevolle familie. ”Mama!” riep hij harder, terwijl er een zachte snik uit zijn mond ontsnapte. Ze was dan niet zijn echte moeder geweest, maar in die tijd dat zij hem had geaccepteerd in haar familie, was misschien wel een deel geweest waar hij het meest gelukkig was.

Ze was helemaal in haar eigen verzonken, in haar verdriet meegesleurd als het water die hier onder haar stroomde. Hoewel ze haar oogje dicht geknepen had kropen de tranen onder haar ooglid door en druppelde deze als een herfstbui over haar wangen heen. Ze was verscheurd, in stukken, in die stukken weer opnieuw door midden. Ze was zoveel verloren en kwijt geraakt, zoveel haat en neet gevoeld. Zoveel vernedering en pijn. Het was dat ze een moeder was, een hele trotse liefdevolle moeder, dat ze daarom hier nog stond in plaats van tussen de hemelgrenzen. Het was voor hen dat ze nog geen einde had gemaakt aan al deze pijn. Het was- ''Mam…'' Haar kopje schoot overeind. Hem. Het was hem en de rest. Haar andere zoontje, eentje die zo close was geweest met Gorsepaw. Ze waren als vier handen op één buik geweest. Een gedeelde ziel.. Dat waren ze ja. Hoewel Gorsepaw weg was.. was een deel nog hier, bij hem- bij Falconpaw. ”Mama!” Haar lichaam werd uit haar trans getrokken en met gepijndige ogen keek ze naar Falconpaw. Het verscheurde haar weer opnieuw van binnen om zoveel verdriet in zijn stem te horen. Shatteredice kwam naar voren, de grond onder haar poten verdwenen bijna. Kiezelsteentjes en losse aarde stortte naar beneden. Ze wou naar haar kind.. naar haar zoontje, maar er zat een enorme obstakel tussen hen. ''Falcon!'' Riep ze terug. Haar lip kapot gebeten. ''My dear, oh my sweet boy..'' Haar lippen trokken naar achteren in een verdrietige lijn waardoor haar ingevallen wangen zichtbaarder werd. ''Ik hou van je, ik hou van jou en van je broeders en zusters. Met heel mijn hart, echt waar, echt. Zoveel.''

my heart's cold and un-repaired.

Hij wou zo graag naar haar toe. Wou in haar vacht verstoppen en dat ze hem kon vertellen dat het allemaal niet waar was, dat dit allemaal een nachtmerrie was waar hij niet uit kon ontwaken. Dat hij in een coma had gelegen en daardoor dit allemaal had gedroomd. Dat ze mee naar huis zou komen, waar ze hoorde te zijn, waar ze met hem en al haar andere kinderen kon zijn. Ze had hem eerst nog niet opgemerkt, zo dichtbij de rand van de gorge. Maar toen hij zachtjes om zijn moeder riep, schoot haar kopje naar boven, richting hem toe. Hij riep haar nog een keer, harder. De pijn van het feit dat ze niet bij elkaar konden zijn, dat ze loyaal moesten zijn aan hun clan in een periode van rouw.. was verschrikkelijk. Hij wilde zo graag naar haar toe, bij haar zijn en met haar door deze periode heen. Maar het was verboden, ze mochten niet. En het ravijn tussen hen in was een aardig teken dat dit niet kon, dat dit verboden was. Zoals de gevoelens die hij voor Gorse had gehad. Ze stapte naar voren, zo ver dat de grond zowat onder haar poten weg gleed en Falcon zijn adem moest vasthouden. Hij had zoveel angst, zoveel angst om haar ook nog te verliezen. ”Falcon!” klonk de bekende stem van zijn moeder terug naar hem, waardoor zijn blauwe ogen vol schoten met tranen terwijl hij hulpeloos naar de andere kant keek, een plek waar hij niet mocht komen. ”My dear, oh my sweet boy..” klonk er van haar af, waarna er ook verdriet zichtbaar was op de kop van zijn moeder, die zich misschien wel net zo erg voelde over dit alles zoals hem. Ze zag er ook gebroken uit, net zo gebroken zoals hem. ”Ik hou van je, ik hou van jou en van je broeders en zusters. Met heel mijn hart, echt waar, echt. Zoveel.” tranen begonnen over zijn wangen te lopen en hij kon een zachte, hulpeloze snik niet onderdrukken. ”Ik hou ook van jou, mama.” kwam er half snikkend naar de overkant toe. Zoveel, meer dan dat ze zich misschien kon bedenken. In de tijd dat hij zich zo naar beneden getrokken had gevoeld was zij voor hem opgestaan om hem een familie te geven. Een echte familie. En daar zou hij haar voor altijd dankbaar voor zijn. ”Ik mis je, ik mis je zoveel.” Niemand begreep de pijn daar die hij voelde diep van binnen. Schuld, rouw, angst. Het werd teveel voor hem, al die zorgen die zich maar bleven opstapelen.

Onderwerp: Re: when a family's loved one dies