Ashes to ashes, dust to dust

Daar lang hij dan. Helemaal knock-out, totaal en compleet aan haar afgeleverd. Ze kon hem nu doden, met een beweging. De kreet die hij slaakte toen zijn hoofd de grond raakte ringde nog altijd in haar oren. Het was een van velen, die af en toe nog wel eens in haar hoofd rond spookte. De donker rode kattin boog haar lichaam over die van Settleddust. Je zou het misschien niet zeggen. Maar ze aan het na denken. Diep- zoals ze eigenlijk maar zelden deed. Ze was op wraak uit geweest. En die had ze ook naarmate gekregen. Ze kon het helemaal voor hem afmaken. Maar was dat wijs? Hij was ongetwijfeld geliefd onder de menigte. En hem nu doden... het zou misschien tot een opstand lijden. Met die gedachte slikte de poes haar duistere gevoelens en gedachtes weg. En nam de kat op haar rug. Haar heupen begaven het bijna, onder het gewicht. En het feit dat ze aangetast waren. Maar ze moest door zetten. De kater moest immers terug naar het kamp. En hij ging dat voorlopig niet zelf doen.

In het kamp

De poes gooide het extra gewicht van haar schouders af. Midden in het kamp. Hijgend blijf ze even staan. Kijkend naar hem. Haar blik bijna verloren in zijn bruine vacht. Ze was moe. Dood op. En zou het liefst terug naar haar nest willen. En slapen. Alleen slapen. Veder niks. Ze schrok even toen ze merkte dat hij langzaam weer bij bewust zijn kwam. Maar al snel herpakte ze haarzelf. De poes verlaagde haar hoofd naar zijn kapotte oor/oren. En en fluisterde zachtjes; 'If you know what's best for you, you'd stay on the dirty ground where you belong.'

Zijn kop rinkelde en dreunde pijnlijk. Het deed meer zeer dan zijn gescheurde oor en de kras op zijn flank bij elkaar. Nee, hij kon zich alleen maar focussen om zijn hoofd, die even flink door elkaar was geschud. Hij slikte en haalde pijnlijk adem tussen zijn tanden door. Maar de kans om goed te herstellen kreeg hij niet. Hij werd op de schouders van de poes gehezen. En door de impact en hoe zijn kop heen en weer werd geschud, ging het licht weer uit. Als een lappenpop hing hij op de schurftige pels van de BloodClan commander. Maar hij ging naar huis.

Met een plof kwam hij weer op de grond. Auw, zijn kop. Het dreunde bij iedere hartslag van zijn ogen naar zijn achterhoofd. Hij kon nog steeds sterretjes zien, maar hij leefde. Zijn ogen gingen langzaam open, en hij keek door het kamp heen. De poes boog over hem heen. Hij keek haar aan, langzaam, afwezig, alsof hij niet registreerde wat er gebeurde. Maar dat deed hij wel. Blijven liggen. Oh ja, met alle liefde zou hij willen blijven liggen. Elke beweging nu deed pijn en hij kneep zijn ogen weer dicht. Rot maar op. Hij zou het wel overleven. Hij draaide zijn kop weg van haar en haalde nog een keer met een kreun adem. Maar onder zijn gepijndigde uitdrukking stond trots. Een mondhoek kwam voorzichtig omhoog. Hij zou dit wel overleven. Hij was deputy, en hij had een missie.