I see right through you any hour

De grijze kattin has alles met lede ogen aangezien. Het gevecht had haar wonden achtergelaten op haar lichaam, maar niets wat permanent zichtbaar zou zijn. Ze had geluk met haar dikke vacht, die een groot deel zou verbergen. Haar dikke staart zwiepte terwijl ze in gedachten verzonken zat. ShadowClan mocht het kamp niet uit. Wanneer ze mochten jagen waren ze onder begeleiding van BloodClan, om zo de prooistapel gevuld te houden. Het leek er op alsof dit hun nieuwe leven zou worden. Haar oog viel op de ShadowClan leider. Hij had tot nu toe alle mooie prooien voor zichzelf gehouden. BloodClan had geen eer. Ze namen alles voor zichzelf, delen was er niet bij. Grimsnarl zou een goeie prooi meteen naar de elders den brengen. Als ze het nu zou doen, zou ze zwarte kater meteen ingrijpen en hem zelf meenemen. Grimsnarl draaide haar hoofd weg van de leider. Een oneervolle kat.

- Gesloten!

Shadowclan voelde zich opgesloten, hij voelde het aan de spanning die in het kamp hing. Nu moest hij toegeven dat hij zelf ook wel eens eventjes naar buiten zou willen. Ook hij was de vrijheid van het gebied gewend en niet het opgesloten zitten in het kamp. Natuurlijk zou hij makkelijker naar buiten kunnen gaan, maar dat betekende niet dat hij het alleen moest doen. Zijn gifgroene oog gleed over de katten heen die in de open plek zaten en eventjes bleef zijn blik hangen op een grijze kattin. Hij had de korte tijd dat ze in het kamp zaten genomen om wat namen te leren, maar het merendeel was niet blijven hangen. Cobra pakte de, nog aangeraakte, prooi voor hem en liep in de richting van de grijze kattin. Rustig legde hij de prooi neer en keek haar eventjes aan. "Zin om mee te gaan naar buiten, we kunnen de prooi delen als je wilt." Ijsbreker, ja. Goed plan, nee. Cobra was hier niet goed in, dat was duidelijk.

En natuurlijk kwam hij op haar afgelopen, alsof het nog niet genoeg was. Een zacht gebrom kwam uit haar keel terwijl ze hem dichterbij zag komen. "Zin om mee te gaan naar buiten, we kunnen de prooi delen als je wilt." Wat.. hij.. bood prooi aan en om haar mee te nemen naar buiten? Haar gezicht trok zich in een verbaasde frons. "Wat.. wil je van me? Niemand neemt mij mee naar buiten dus waarom nu wel?" niet dat ze het af zou slaan. Ze zou een moord doen om buiten haar benen te strekken. Een stuk te rennen. Zelf een prooi vangen. Haar blik ging rond. Ze zag geen andere Bloodclanners. Toen stapte ze op de leider af, tot er nog een muislengte tussenbeide was. "Dit is toch geen spelletje hé? Ik hou niet van bespeeld worden. Ik wil alleen naar buiten." haar stem werd zachter. Ze wou niet dat andere ShadowClan katten dachten dat ze heulde met de vijand en stiekeme dealtjes met Cobra maakte. Dat deed ze niet. Nooit.

Oh de kattin bleek niet blij met 'm te zijn. Kon ze geen ongelijk geven, al moest hij zeggen dat hij niet zo'n slechte kater was, toch? Hij glimlachte alleen maar toen ze vroeg wat hij van haar moest. "Rustig aan. Ik wilde alleen rustig met je spreken en deze prooi delen. Of mag dat soms niet?" zei hij op een kalme toon. "En met mij mag je naar buiten toe." Voegde hij er daarna aan toe. Hij wist ook wel dat bij de meeste Shadowclanners hun poten jeukte om naar buiten te gaan. Hij had ze te veel lang binnen laten zitten, maar kon het er ook niet op wagen dat ze er opeens van door gingen. Dus hij moest het zo gaan oplossen. "En nee, dit is geen spelletjes. Mag ik niet met mijn clangenoten spreken?" Hij wilde niet eens informatie, hij wilde gewoon een gesprek aan gaan. Laten zien dat hij niet de gevreesde Elite leader was, dat hij alleen maar zwart werd gemaakt.

Haar ogen gingen van Cobra naar de andere katten in het kamp. Hij klonk alsof hij niks kwaads in de zin had, wat hij aanbood versterkte dat alleen maar. Zou hij dan echt iets geven om ShadowClan? Maar waarom zij en niet elk ander? "Waarom ik?" vroeg ze toen zacht. Ze nam wat stappen achteruit, besloot kort na te denken over haar stappen. "Ik wil eerst naar buiten. Ik wil iets achterna zitten, ik ben in dagen het kamp niet meer uit geweest. Straks verleer ik het nog." Ze wist niets eens of dat kon, maar ze dacht van wel. "Kom eerst maar over de brug met daden voor ik je iets van vertrouwen geef." begon ze kalm. Niet te onredelijk om te vragen van een kat die letterlijk je kamp bezette met een stel maniakken.

”Is er een probleem dat jij ’t bent?” vroeg hij op een kalme toon. Hij keek de grijze kattin rustig aan.”Van mij mag je naar buiten, als ik met je mee mag gaan.” Nee, Cobra had geen specifiek plan hiervoor. Hij had een doel, maar dat was het dan ook een beetje. Hij hielt haar blik strak vast en zetten een stap naar voren. Zijn staart sloeg rustig heen en weer, hij deed zich voor alsof hij geen enkele bedreiging vormde. Wat ook zo was, hij was hier niet om te vechten, het tegendeel zelfs. ”Er zit niets achter, Grimsnarl, toch? Sorry, nog niet alle Shadowclannamen zitten goed in m’n hoofd. Ik wil jullie gewoon beter leren kennen en dat kan het beste door een persoonlijk gesprekje te voeren. En daar past een goede jacht of een gezamenlijke lunch wel bij, niet waar?” Cobra’s gifgroene ogen gleden langs de kattin, naar de uitgang van het kamp. Zolang hij haar maar buiten kreeg, dan was alles goed. Ze moest gewoon naar buiten.