Met vlugge passen bewoog Coralwater zich door de bossen. Ze was op jacht. De calico had al twee eekhoorns begraven, niet ver hier vandaan en nu volgde ze een vreemd spoor. Het stonk intens naar de monsters en ook wel naar Riverclan, wat haar in de war bracht. De warrior was op haar hoede toen ze een gedaante in de verte zag opdoemen. De onbekende had een bloem vast, maar ze kon niet identificeren wat voor bloem het was. Geschrokken deinsde Coralwater achteruit en haar oren doken in haar nek. Ze wilde vragen wat de kat hier deed, maar ze had geen tijd om te reageren. De Thunderclanner werd besprongen en in een chaos van klauwen en vacht rolden beide katten over de grond. Coral wist de ander zelfs nog een paar keer te raken, maar het zou niet genoeg zijn. Ze lag klem onder de andere en angstig keek ze toe hoe haar tegenstander toen de ander zich over haar heen boog en haar keel ruw en genadeloos verscheurde. Ze zou nooit weten waarom degene dat deed, waarom zij nou weer het slachtoffer moest zijn. Was dit puur toeval, of had de ander haar specifiek uitgezocht, haar opgewacht tot die kon toeslaan? Zwarte sterren dansden enkele seconden voor haar ogen voordat ze haar laatste adem uitblies en naar haar voorouders vloog.

Net zoals de slachtoffers voor haar legt de moordenaar een anjer in haar bebloede bek, en krast een halve maan in haar schouder. Haar lijk word opgetild en gebracht naar de plek waar het vorige slachtoffer is omgebracht. Daar wordt Coralwater neergelegd, klaar om gevonden te worden door een Riverclan patrouille.

Lionpaw was er weer even tussen uit. Nouja, niet echt want ze was gaan jagen samen met Dustpaw. Haar amberkleurige ogen keken vrolijk naar de ander terwijl ze verder liepen. "Je moet Sun echt gewoon van je afzetten joh. Dit is toch leuk, wij samen?" miauwde ze terwijl ze vrolijk verder dartelde, niet echt meer oplettende naar enige prooigeur. Daarbij naderden ze toch zometeen de Sunningrocks. Daar konden ze eventueel gaan zoeken achter waterratten. Haar oranje-witte vacht werd beschenen door het bladerdak-gefilterde zonlicht en bestrooide haar vacht met lichte vlekken. Haar mood voelde luchtig aan, niet te serieus. Na het heftige gesprek met Eveningglow voelde het aan alsof ze best voor een paar dagen rustiger aandeed. Even de druk van haar schouders schuddende om dan terug verder te gaan met een schone lei. Lionpaw wist toch dat als ze haar kop niet leegde ze met een bedrukt gevoel verder de dag in ging. En dat was nou niet bepaald wat ze wou hebben voor de rest van haar leven. Soms had je gewoon even rust nodig. Yoga-time op een andere manier.
Echter hielt de rosse kattin abrupt halt bij het naderen van de grens met Riverclan. Haar amberkleurige ogen keken ijzig voor haar uit en voorzichtig wenkte ze met haar staart naar Dustpaw dat ze ook moest stoppen. Verstijfd stond ze daar, haar kop rechtuit gericht. "Dust... wat is dat?" prevelde ze zachtjes, haar eigen ogen niet gelovende. Opnieuw voelde ze dat onhandelbare gevoel terugkomen... nee! Niet weer! Het begon in haar voorpoten en vond zich een weg door haar hele lichaam. Trillend nam ze een stapje naar voren, tot ze beter zag wie daar lag in het water. "Nee... Niet weer... Dust!" Ze begon haar woorden zachtjes maar sloeg een octaaf de lucht in bij het roepen van haar vriendin's naam. Dit kon niet waar zijn... En.... zag ze daar nou nog iemand liggen? Of sloeg de angst haar nu echt de kop in?

De stem van Dustpaw kwam hard aan. Als nagels op een bord. Als bliksem door de stille hemel. Ze werd uit haar trance gesleurd en terug tot de realiteit gebracht. Haar amberkleurige ogen behielden nog altijd een ijzige blik, welke stilletjes aan gevuld werd door angst. Angst en onzekerheid over waarom dit weer gebeurd was. Uiteindelijk knikte ze, als reactie op de bruine tabby haar woorden. De details kwamen overeen met de eerste moord. Ja, want dat was het ook. Moord. Daylight was vermoord geweest, net zoals de twee katten voor hun. Lionpaw bekeek de lichamen even goed. Ze voelde braakneigingen opkomen. Ze herkende de poes als Coralwater, een krijger uit Thunderclan. Maar de andere kat, die kon ze niet goed plaatsen. Was hij van Riverclan? Voor het eerst in haar leven wist ze niet wat ze moest doen. Coralwater moest mee terug naar het kamp, maar wat met de kater? Voorzichtig liep ze naar de jongere poes toe, haar vacht zachtjes tegen de hare strijkende, zoekende naar steun. "We moeten haar terug meepakken... Coralwater... z-ze moet terug mee." klonk ze zacht, als een fluistering. Gelukkig stonden ze dicht bij elkaar, anders had Dustpaw haar stem vast niet eens gehoord. Lionpaw kneep even haar ogen dicht. Hoe moesten ze dit nu vertellen aan hun Clan?

Lionpaw keek geschrokken op toen ze een gedaante zag verschijnen in de verte. Zou het? Zou de moordenaar teruggekeerd zijn om nu ook haar en Dustpaw af te maken? Haar vacht kwam overeind, maar zodra ze zag dat de onbekende kater net zo geschrokken leek te zijn als hun, kalmeerde ze terug. Dustpaw nam het woord toen er gevraagd werd of zij wisten wat er gebeurd was. Lionpaw zuchtte en kneep haar ogen dicht, waarna ze voorzichtig zich een weg naar het water baande. "Dat is Coralwater. Ze hoort bij ons. Thunderclan." miauwde ze, waarna ze op haar tanden beet en één van haar voorpootjes optilde. Klaar om het water in te gaan. Ze haatte dit. Niet alleen alles wat er gebeurde maar ook de rivier zelf. Werden haar angsten expres versterkt? Eerst bij de snakerocks, en nu de rivier? Lionpaw haalde diep adem, waarna ze zich in de rivier waagde, richting het ondiepe stuk waar de twee lagen. Dustpaw was nog te jong om een volwassen krijger uit het water te trekken... Al was Lionpaw ook niet zo zeker of ze nu zelf, in deze staat, de kattin mee zou krijgen.

_{Vandaag had Coyotespirit een ander soort training voor Shrimppaw in haar hoofd. Natuurlijk was het belangrijkste vak van Medicine Cat-zijn kruidenkennis, maar ook was sporen volgen nog steeds hartstikke belangrijk. En persoonlijk vond Coyo het ook gewoon hartstikke leuk. Dus had ze haar apprentice opgedragen om een halfuur te wachten tot dat Shrimp haar spoor mocht volgen, en ondertussen zou Coyotespirit zo'n ingewikkeld mogelijk spoor maken. Halvewege het maken van het spoor werd ze afgeleid. Ze rook de dood, en nee, dat was geen plezierige geur. Abrupt was ze vergeten waar ze mee bezig was geweest en alsof ze gehypnotiseerd was spoorde ze de ranzige geur op. Het duurde best lang voordat er eindelijk was, en toen ze er eindelijk was trof ze naast het lijk nog een ander lijk en drie levende katten aan. In trans staarde ze naar de lijken die allebei bekrast waren met een halve maan en een anjer in de bek. Was er niet al eerder zo een moord gepleegd? Wie was zo wreed om dat te doen? "Wat... is hier gebeurd." mompelde ze zachtjes. Het lukte haar gewoon niet om haar ogen van de lijken af te wenden, ze moest er naar blijven kijken, hoe vies en verschrikkelijk ze het ook vond. Iets intrigeerde haar.}

Lionpaw keek de bruine kater aan toen deze vroeg of het haar zou lukken. Eerlijk gezegd? Dat wist ze zelf niet eens. Ze haalde dan ook onwetend haar schouders op terwijl haar blik op het levenloze gestalte gericht bleef. Daar konden ze maar op één manier achterkomen. Voorzichtig ploeterde ze verder, tot ze vlak bij het lichaam van Coralwater was. "Ik zal proberen..." miauwde ze, haar stem zacht maar helder. Lionpaw wou haar ogen dichtknijpen, om ze dan weer te openen in de hoop dat dit alles slechts een nare droom was. Haar kopje ging voor een tel onder water, het nekvel van de poes vastgrijpende om dan krachtige passen achteruit te nemen. Haar ogen schoten wagenwijd open toen ze zich mis trapte en bijna zelf op de bodem lag. Algauw wist ze haar evenwicht te herstellen. Toen daagde er echter nog een Riverclan kat op. Lionpaw herkende haar vaag als de Medicine cat apprentice van Riverclan. Of zou ze als een volleerde medicijn kat zijn? Ze wist het niet, en eerlijk gezegd maakte dat haar op deze moment ook niet veel uit. De vraag die de poes gesteld had werd algauw beantwoord door Dustpaw, welke de dader van deze moorden een bijnaam had gegeven. Voor een tel flitste haar amberkleurige blik naar de twee Riverclan katten. Zouden zij ook al last hebben gehad van de anjermoordenaar? Was dit dan een fenomeen dat in de Andere clans ook afspeelde? Ergens borrelde er toch iets van nieuwsgierigheid in haar op. Hadden ze hier te maken met een doorgeslagen kat?

_{Het duurde heel lang voordat Coyotespirit uit haar trance was, en haar blik kon wegtrekken van de twee dode katten. Met een vragende blik keek ze de Thunderclanapprentice aan die haar vraag beantwoordde. Dus, het was een seriemoordenaar, die hiervoor al Smokedust had omgebracht. En nu Seahawk en een Thunderclan poes... het was bizar. "D-de anjer... moordenaar? Heet ie nu zo?" vroeg ze met een hogere stem dan normaal. Ze kon het gewoon niet. Ze moest gewoon denken aan wat Warhound had gedaan met Ashlily, en onwillekeurig vroeg ze zich af of dat een begin was van een nieuwe hobby van haar goede vriend. Ze slikte nerveus waarna ze haar kop draaide naar haar apprentice die er net bij was gekomen. "Shrimppaw, ik wil dat jij zo snel als je kan weer terug keert naar het kamp en aan Pantherstar en Crystalshell uitlegt dat er weer een moord is gepleegd, dit keer niet alleen een Riverclanwarrior maar ook een Thunderclanwarrior." miauwde ze met een lichtelijk overslaande stem. Het was duidelijk dat ze gestrest was door deze situatie. "Oh, en geef de moordenaar maar de naam 'anjermoordenaar'. Ga. Nu." Ze hoopte dat Shrimppaw het dringende in deze situatie zag, en dat ze zo snel ze kon naar het kamp zou rennen. Hierna richtte ze zich op de twee apprentices van Thunderclan, die hoogstwaarschijnlijk rond de leeftijd van Shrimppaw zaten (aka jong). "Lukt het jullie twee om... haar mee te nemen?" Coyotespirit gebaarde vaagjes richting het lijk van de Thunderclanner, waarna ze even vluchtig naar Lynxfang keek. "Anders zou ik jullie kunnen helpen haar naar jullie kamp te dragen, dan zou ik misschien ook meteen over deze situatie kunnen overleggen met Thornstar en Rousebell." vervolgde ze met een lichte aarzeling in haar stem. Coyotespirit wist natuurlijk niet zeker of dat gewaardeerd zou worden, maar eigenlijk wilde ze wel dolgraag mee om te overleggen, want deze situatie was heel bijzonder, en nogal angstaanjagend.}

Alles gebeurde in een waas. Lionpaw baande zich vermoeiend een weg uit het water, met Coralwater als haar last. Eenmaal op het droge liet ze de poes los, zichzelf in het zand laten vallende. Haar oortjes schoten pas terug overeind toen ze een bekende stem hoorde. Een gevoel van zekerheid borrelde in haar op, een gevoel van veiligheid. Haar kopje draaide zich om en haar ogen vonden die van Eveningglow. "Coralwater is dood... Op een andere manier maar dezelfde kenmerken als Daylight.." vertelde ze haar mentor. Maar nog voordat ze verder kon gaan, nam Lynxfang het woord. Voor een tel vernauwde haar ogen zich. Zij was hier aan het woord. Wat moeide de Riverclan kater zich met Thunderclan zaken? Echter vertelde de kater dat hun ook al last hebben gehad met de moordenaar, wat dus toch nog handige informatie was. Onwetend en toch een beetje bang keek ze naar haar mentor. Was het erg? Was het toevallig dat zij en Dustpaw de twee lijken hadden gevonden? Wat betekende dit toch allemaal.... Lionpaw ondedrukte haar gevoelens en haalde even diep adem. Ze mocht niet paniekeren, ze moest kalm blijven. Opnieuw nam ze Coralwater's nekvel vast en trok ze haar dichter naar haar mentor toe. Eenmaal hier aangekomen, hielt ze weer halt. Wat zou Eveningglow er van vinden?