[open] Going back to the past

Het was een prachtige dag, geen wolkje was er te zien. De zon stond hoog aan de hemel en de meeste prooien zaten in hun hol ter bescherming tegen de middag zon. Silvercloud was niet op jacht op dit moment, ze had een doel voor ogen. Nu ze terug vrij naar buiten kon, nu ze niet lange een queen was, maakte ze hier ook gretig gebruik van. Ze zou haar tocht verder zetten langs de rivier. Katten van andere clans zouden de rivier kunnen gebruiken ter afkoeling, waardoor ze alert moesten blijven. Afkoelen kon, maar van zodra ze één poot op hun territorium zette, was het genoeg met het plezier. Ze moesten hun grenzen kennen! Over grenzen gesproken. Silvercloud passeerde een twoleg nest, HET twoleg nest waar ze vele moons terug iets kostbaars had achtergelaten. Even bleef ze staan, staarde ze naar de omheining van het nest. Ze zou niets kunnen zien van het nest, tenzij ze de bomen in klom. Ze beet kort op haar lip en zwiepte gefrustreerd met haar staart, waarna ze haar weg verder zette, weg van het twoleg nest. Na de dood van haar oudste dochter, passeerde ze dit nest 'onbewust' veel te veel. Ze moest zich bedwingen om niet op onderzoek te gaan, om haar 'verloren' kitten te gaan zoeken, waarvan niemand wist dat ze hem zelf had weggebracht.

_{Shrimppaw trippelde door het groene gras. Ze genoot van het aanzicht van de vele gekleurde bloemetjes en de bijtjes die er omheen zoemde. Het was zo cute! Ze vond het RiverClan territorium werkelijk prachtig. Dat ze hiervoor bang was vroeger. Naja, het was ook meer het idee om buiten de bescherming van het kamp te zijn. Het was nog steeds wel een beetje spannend af en toe hoor, maar ze durfde nu vrij door het territorium te lopen, alleen. Dat was inmiddels ook wel verwacht natuurlijk. Toch waagde ze zich niet meer zo dicht langs de grenzen. En toch was ze hier. Oops, ze had niet zo goed opgelet blijkbaar. Een lichte paniek greep om haar hart toen ze een andere kat zag, maar al snel had ze door dat dit een Clangenoot was. Ze zag er echter niet zo vrolijk uit. Shrimppaw liep naar de poes toe en herkende Silvercloud. Ze had het vast moeilijk nu met haar verloren dochter. 'Silvercloud?' miauwde Shrimp zachtjes. 'Hoe gaat het met je?'}

De poes schudde even verward met haar kopje toen ze haar naam hoorde. Een frons verscheen op haar snoet nadat ze zo abrupt uit haar gedachtengang werd getrokken. "'Hoe gaat het met je?" Ze liet de frons verdwijnen en glimlachte zachtjes. "Woorden komen tekort." gaf ze als antxoord, ervan uitgaande dat het ging over het recente verlies van Chivysniff. Ze zilveren poes zette zichzelf neer op een redelijk grote steen, die nog warmte af gaf van de zon, die er een hele dag op had gestaan. De dood van Chivysniff was anders, boos zijn op een ander of Starclan was iets wat ze niet kon doen. De enige poes die iets te maken had met haar dood van Chivy zelf. En hoe kon ze daar nu boos op zijn? Ze was vooral teleurgesteld, verdrietig om het feit dat ze niet met iemand gepraat had.

_{Shrimppaw wist niet zo goed of Silvercloud haar bezorgdheid wel zou waarderen. Om zomaar even te vragen of het ging. Al kon dat juist ook goede gevolgen hebben. Ze liet in ieder geval zien dat ze om de poes en haar zorgen gaf. Shrimp had Chivysniff niet goed gekend maar ze kon zich heel goed voorstellen hoe het was om iemand te verliezen. Zij had ook iemand verloren, maar ze wist dat ze de twee niet zo goed kon vergelijken. Gelukkig glimlachte Silvercloud. 'Woorden komen tekort,' antwoordde ze. Shrimp knikte. 'Ja.. Dat begrijp ik.. Het moet echt vreselijk zijn,' miauwde ze zachtjes. Ook zij ging zitten. 'Het is... raar hoe opeens zoveel kan veranderen.' Beiden hadden ze verlies geleden die nacht, maar allebei op een andere manier.}

Ze had zichzelf neergezet en zette zich iets gemakkelijker. 'Ja.. Dat begrijp ik.. Het moet echt vreselijk zijn. Het is... raar hoe opeens zoveel kan veranderen.' Even keek de poes opzij, naar de medicine cat apprentice. Het was vreemd voor haar. Ze had eerder al kittens verloren. Gewoon zou ze er niet aan raken. Kittens zouden niet moeten sterven voor hun ouders. Maar toch, omdat ze de dood al eens gezien had, leek dit haar anders te raken. Ze wist wat pijn was, wist hoe ze ermee om moest gaan na verloop van tijd. De jonge kat naast haar was nog jong, had misschien nog niet eerder iemand zo dicht naast zich zien sterven, een geliefde of een vriend. Chivysniff was een gekende verschijning, was door de hele clan geliefd geweest, dus ze ging ervan uit dat de poes naast haar geraakt was door haar plots overlijden. "Het is altijd raar om iemand te verliezen. De clan is tevens zijn geliefde medicine cat kwijt. Heel de clan zal om haar dood, net zoals de dood van eender welke Riverclanner, rouwen." zei ze zachtjes en liet haar blik even naar het twolegnest gaan, dat iets verder stond. Chivysniff kon ze gelukkig een Riverclan afscheid geven. Ravenpaw was gestorven in de bergen, zijn geest zou daar altijd ronddwalen. "Gaat het met jouw?" vroeg ze uiteindelijk aan de jonge poes naast haar. Ze wist dat de rol van medicine cat niet gemakkelijk was. Apprentice van een medicine cat was een hele opgave voor jonge katten. Chivy had het daar ook niet altijd even gemakkelijk mee gehad in het begin.

_{'Het is altijd raar om iemand te verliezen. De clan is tevens zijn geliefde medicine cat kwijt. Heel de clan zal om haar dood, net zoals de dood van eender welke Riverclanner, rouwen,' zei Silvercloud zachtjes. Shrimppaw knikte. Ze had de poes niet goed gekend maar ze rouwde zeker om haar. Ze had nog niet iemand verloren aan de dood, maar aan BloodClan was ook een heel iets om te verwerken. Toch wilde ze de twee niet vergelijken. Skadi leefde tenminste nog. Shrimp had geen idee hoe ze ermee om moest gaan als ze leerde dat ze dood was. Skadi maakte het niets meer uit, dat wist ze wel. Zij was geen familie meer van haar. Maar voor Shrimp was ze nog steeds een beetje haar zus. 'Gaat het met jouw?' vroeg Silvercloud toen. Shrimppaw keek op uit haar gedachte. 'Uh.. Ja... Ja, het is.. Raar.. En ik- ik weet dat Chivysniff al afgestapt was voor mijn benoeming, maar.. Het voelt toch een beetje alsof ze weg is.. Door mij..' Het was de poes haar eigen keuze geweest natuurlijk, maar alsnog. Shrimp wilde niemand het gevoel geven dat ze een vervanger was of zo, maar zo voelde ze zichzelf wel een beetje.}

Onderwerp: Re: [open] Going back to the past