Ginger power {Smouldertongue}

Lionpaw had aan de kampuitgang staan wachten op haar metgezel. Ze had de opdracht gekregen om samen met een warrior het Thunderpath te gaan controleren. De recente dreiging van Bloodclan zorgde ervoor dat de grenzen eens zo goed nagekeken werden, zodat Thunderclan niet in hetzelfde scenario kwam te zitten als Shadowclan. Haar amberkleurige blik keek even verveeld naar haar pootjes, waarna ze terug opkeek en plots de kat zag opdagen waar ze op aan het wachten was geweest. Lionpaw deed alles volgens het boekje en was ruim op tijd al aan de uitgang komen zitten. Ze was nog altijd die ene strever die alles zo goed mogelijk wou doen, en liefst ook overal de beste in was. Door al haar harde werk en doorzettingsvermogen begon ze dan ook te geloven dat ze hier misschien een kans op had. Soms nam haar competitieve kant de overhand, wat ook te merken viel wanneer Frostpaw eveneens tot Eveningglow's apprentice werd benoemd. Ze had een beetje de aandacht liggen trekken en had zich als vrijwilliger aangeboden om naar het gif te zoeken samen met de deputy. De laatste dagen waren redelijk chaotisch geweest en Lionpaw hoopte maar dat vandaag iets rustiger zou zijn, dat ze haar gedachten even op een rijtje kon zetten.

Zo goed kende ze die Smouldertongue niet, naast het feit dat hij haar uitval tegen Sunpaw had bijgewoond dan. Zou hij een slecht beeld van haar hebben nu? Lionpaw vernauwde voor een tel haar ogen bij die gedachte. Daar had hij namelijk geen reden toe. Ze was een voorbeeldige apprentice, veruit diegene die het meest haar best deed en haar verantwoordelijkheid nam. Ze verdedigde slechts hun deputy en sprak Sunpaw aan over haar arrogante gedrag. Het was niet enkel toen, maar daarvoor ook al. De eveneens rosse poes had al vaker op Lion's zenuwen zitten werken en het was toen gewoon teveel van het goede geweest. De rood-witte poes kon veel gedragen, behalve dat de autoriteiten in vraag werden gesteld. Ze was misschien kwaad op Eveningglow dat ze nog een apprentice had genomen, maar dat hield niet weg dat ze ontiegelijk veel respect had voor de deputy. Ooit wou ze ook zo worden. Had ze de situatie misschien subtieler moeten aanpakken? Misschien ja. Maar langs de andere kant was ze nog altijd jong en naïef. Ze trok graag haar bek open en sprak graag haar mening. Zéker tegen katten zoals Sunpaw.

+ Smoulder first

Helaas ontkwam hij er vandaag niet aan en werd van hem verwacht een patrouille te lopen. Ditmaal samen met Lionpaw, een pittige tante, zoals hij bij dat konijnengedoe geleerd had. Zij leek hem niet het type om rustig aan te doen, dus dit ging fijn worden. De kater rekte zich uit, totaal geen zin hebbend, maar liep toch maar naar de uitgang toe. Daar was ze al aan het wachten, wat hem niet verbaasde. Hij begroette haar met een zwiep van zijn staart. ''Jij hebt er zin in''merkte hij op, want het leek erop dat ze al eventjes aan het wachten was. Grote opdracht, zich belangrijk kunnen voelen? Wie zou het zeggen. Wel, het was gewoon grensjes checken.De jonge poes vernauwde haar ogen, alsof er iets mis was. Ze leek hem een raar geval, eentje die goed luisterde maar ook niet op haar mondje gevallen was. Hij kende haar niet goed, al had hij wel al een beeld van haar gekregen een paar dagen geleden. Wel, ze moesten maar eens gaan. ''Eens kijken wat er bij die grenzen gebeurd''zei hij en ging toen voor de apprentice uit. Want er werd vast verwacht dat hij leidde. Inmiddels was hij de volwassene hier. Hoewel, als je naar Eveningglow zou luisteren waren daar twijfels over. Maar goed, als ze hem niet zag als volwassene genoeg had ze hem vast niet enkel met Lionpaw op pad gestuurd. Tenzij Lionpaw hier de volwassene was. Wie het wist, mocht het zeggen.

Tijdens het lopen keek hij naar poes, rood net als hem. Misschien iets meer rood zelf. Jong en misschien nog ongeleerder dan ze zelf dacht. Ze had verwachtingen van de wereld, net als hij die had. Wat of wie zou haar tegen houden bij het ontdekken van alles. ''Zit het konijnengedoe je nog dwars?''vroeg hij, want er zat haar duidelijk iets dwars. Kon dat er meer speelde, waarvan hij niet af wist of van af mocht weten. Met konijnengedoe bedoelde hij natuurlijk wat er gebeurd was, met haar en Sunpaw. Niet zozeer met de konijnen zelf.

Het was een hele chaos geweest, dat konijnengedoe. Lionpaw had geprobeerd het van zich af te schudden, maar vond het makkelijker gezegd dan gedaan. Het zat haar dwars. Dat Sunpaw haar zomaar had aangevallen en zij er als de boze wolf uit was gekomen. Ja, ze had de eveneens rode kattin een beetje zitten uitkakken... Maar ze had het verdiend, toch? Daarbij speelde Sun dit spelletje al langer. Ze herinnerde zich nog goed, alle snerende opmerkingen die ze van de jongere poes had mogen aanhoren bij de Snakerocks. Nee, dit spelletje was al langer gaande. En Lionpaw had geen zin meer om er nog langer een onderdeel van te zijn.

Haar amberkleurige blik flitste op bij het horen van Smoulders' stem. Resoluut haalde ze haar schouders op. "Het is niet alleen dat, Sunpaw zit al langer op m'n kap. Ze trok Eveningglow's gezag in twijfel en daar kan ik niet mee om." miauwde ze. Sommigen zouden denken dat Lionpaw een echte hielenlikker was, maar dat was ze niet. De deputy was niet enkel ook haar mentor, maar haar vertrouwenspersoon. Ze was een vriendin. Enkel met haar durfde ze over haar overleden ouders praten. Ze was als een grote zus voor haar, eentje waar ze in moeilijke tijden haar verdriet en vragen kwijt kon. Sunpaw mocht haar zoveel uitkakken als ze wou, maar van Eveningglow bleef ze af.

Lionpaw had haar antwoord al meteen klaar toen ze resoluut haar schouders ophaalde. Er speelde meer, zoals hij eigenlijk al gedacht had. Er waren woorden gevallen die je niet zei als het je eerste ervaring met een ander persoon was. Dus Sunpaw die Eveningglow's gezag in twijfel trok was dit keer het probleem geweest. Vreemd, zij was inmiddels niet de enige die dat deed.Misschien ging ze wel wat langer door en was ze wat brutaal geweest, ook Stagstine en Snowleopard hadden van zich laten horen. Een kort lachje verliet zijn lippen. ''Wat als Eveningglow niet ziek was geworden van een konijn en gewoon zonder reden had gezegd dat we geen konijnen meer mochten eten?''het was een rare vraag, maar ergens was hij gewoon benieuwd naar het antwoord. Hoe ver ging Lionpaw's trouw aan haar mentor en tevens de Deputy? Alle drie de katten die Eveningglow hadden tegengesproken hadden goede punten gehad, maar de kans om dood te gaan was toch nog het sterkste punt in zijn ogen. Trouwens, waarom waren die grenzen zo ver weg?Patrouilles lopen vond hij echt geen ramp, maar bij grenspatrouilles was je voor zijn gevoel soms meer tijd kwijt met het lopen naar de grens dan de patrouille zelf.

Lionpaw keek de ander met een verwarde blik aan. Wat was dat nu voor een conclusie? "En waarom zou ze dat doen? En ook al komt het van iets anders... de kans is nog altijd het grootste dat het van de konijnen komt. Wat moet ze dan doen? Ons gewoon onze gang laten gaan en pas als er een paar doden zijn toegeven dat ze weet hoe dat komt?" Lionpaw trok haar wenkbrauw op. Ze geloofde nog altijd in hun deputy. Als ze nu zweeg en anderen zouden sterven aan de vergiftigde konijnen, dan zouden ze nog kwader zijn op haar. Was dat dan wat de Clan wou? De rood-witte poes schudde afkeurend haar kopje terwijl ze verder liep. Blijkbaar zou deze patrouille dan toch tegenvallen..

Helaas werden zijn wijze woorden niet op de juiste manier opgevat en kreeg hij het gevoel al bestempeld te zijn bij Lionpaw. Waarschijnlijk als een idioot, misschien wel een gevaarlijke idioot. Hij schudde zijn kop bij haar lange antwoord, nog altijd in de verdediging voor haar mentor. In zijn ooghoeken zag hij hoe ze afkeurend haar kop schudde, duidelijk minder zin in deze patrouille dan eerst. Was wel een talent van hem, katten boos maken. Liever maakte hij ze vrolijk, maar zeker de laatste tijd waren veel vlug aangebrand. Zo letterlijk was zijn naam niet hoor. Nu moest hij andere woorden gebruiken, misschien geen voorbeelden nemen. ''Misschien omdat ze konijnen haat?''een grap kon hij niet laten. ''Oh wacht...Grote kans dat dat nu wel zo is''bedacht hij zich, de toeval beseffend. ''Maar nee. Ik bedoel wat als Eveningglow of Thornstar ooit iets zouden doen of zeggen waar je het niet mee eens bent? Wat als ze iets doen wat de clan niet zou helpen?''probeerde hij de twee poging. Haar trouw ging ver, zoveel was hem al duidelijk. Trouw kon vlug blind worden. Hij was trouw, maar hij luisterde wel naar wat ze zeiden. Hij dacht na over de woorden. Soms was hij het al vlug mee eens, soms ook niet. Misschien werd het niet zo snel verwacht van hem, maar hij had echt wel zijn eigen mening.

Lionpaw onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen toen ze de kater hoorde praten. Wauw, wat een grapjas. Toen hij vervolgde, wiebelde ze echter met haar oortjes. "Dan zou ik mijn mening uiten, simpel. Maar nooit op de respectloze manier zoals Sunpaw dat heeft gedaan." miauwde ze als antwoord op zijn vraag. Waarom vroeg hij dat zelfs? Dacht hij nu echt dat ze hun leader zomaar blindelings zou volgen? Ja, ze was heel loyaal. En ja, ze had veel respect voor de twee katten aan leiding. Maar ze had nog altijd het recht om haar mening te uiten. Maar wat er zich had afgespeeld in het kamp, dat was gewoon niet oké. Dar wist zij, dat wist hij en dat wist zelfs de jongste kitten in de Clan.

Hij viel niet in de smaak bij Lionpaw, dat was hem wel duidelijk. Wel, niet iedereen kon een fan zijn. Iedereen had zijn eigen mening en Lionpaw's mening over hem leek voor nu nog wat negatief te zijn. Over meningen gesproken, de poes vertelde hem dat ze wel haar mening zou uiten als ze ergens niet mee eens was. Dat was meer dan genoeg voor hem om echt te willen weten, al verwees ze nog naar Sunpaw. Een ding was zeker, op het vlak van dislike zou hij niet zo hoog scoren als Sunpaw deed momenteel. ''Iedereen uit hun mening op een andere manier. Sunpaw's manier is gewoon wat opvallend''zei hij, inmiddels de geur van het Thunderpath vaag opvangend. Eindelijk. ''Kop op, laten we maar eens het laatste grensnieuws bekijken''hij veranderde het onderwerp maar naar grensen, voordat Lionpaw nog de verkeerde dingen over hem zou denken. Al deed ze dat waarschijnlijk al.

Tooen de eveneens wit-met-rode kater miauwde dat Sunpaw gewoon op een andere manier haar mening uitte, keek Lionpaw voor een tel zijn kant op. "Hoe zou jij het dan vinden? Stel jij was deputy en een apprentice van nog maar net zoveel manen stelt je in vraag?" Lionpaw trok even haar wenkbrauw op en versnelde een beetje haar passen. Toen hij miauwde dat ze het laatste grensnieuws zouden bekijken, wiebelde ze wat met haar oortjes. "Ik hoop dat Bloodclan z'n poten thuis houd. Nouja, tot zover je het hun thuis kunt noemen. Ergens voel ik wel mee met Shadowclan." miauwde ze. Hoe zou het wel niet moeten zijn om met zo'n moordenaars samen te leven? Dan stelden haar luxeproblemen ineens niets meer voor.

-

Stel dat hij deputy was? Lionpaw was blijkbaar toch beter in grapjes maken dan hij dacht, ze had een goed gevoel voor humor. ''Als ik Deputy was hadden we andere problemen''merkte hij op. Het zal wat zijn geweest hoor, hij als een Deputy. Of hij dan tegenspraak van een Apprentice dulde? Misschien wel, misschien niet. Lag er aan waar die klachten over had. Gelukkig leek zijn opmerking over de grens de poes weer af te leiden, wat fijn was. Smouldertongue wist niet zeker hoever hij het nog kon verbruisen bij haar en als ze samen dit moesten doen, wou hij dat liever niet verder uittesten. ''Shadowclan is sterk, ze zullen zich er wel doorheen slaan''zei hij, want over die situatie kon hij niet echt grappen maken. Hij had de overname van Thunderclan meegemaakt als kitten, maar hij was erg jong geweest toen. Veel wist hij niet meer.

❤

De rood-witte poes keek even nieuwsgierig naar de ander toen hij miauwde dat als hij deputy geweest was, er wel andere problemen zouden zijn. Wat bedoelde hij hiermee? Nog voordat ze hier verder op in kon gaan, vertelde hij dat Shadowclan een sterke Clan was en ze zich er wel doorheen konden slagen. Lionpaw haalde haar schouders op en knikte rustig met haar kopje. "Ik hoop het voor hun." miauwde ze, haar goudkleurige ogen naar voren richtende, richting het Shadowclan territorium. Ze voelde een rilling over haar rug rollen bij de gedachte alleen nog maar aan Bloodclanners in hun eigen kamp. De constante dreiging zou haar de kop te boven steken. Kittens en elders die om het leven werden gebracht als uiting van hun macht...? No but thanks. Lionpaw wist dat ze na de eerste keren zou doorslagen en hen zou uitdagen en verplichten te vertrekken. Alles om haar Clan veilig te houden. Nouja, uiteindelijk wisten ze het niet hoe ze reageren zou. Ze had zich nog nooit in zo'n situatie bevonden... Beter ook. Opnieuw keek de rood-witte poes op, haar blik op hem richtende. "Hoe bedoelde je trouwens? Met dat als jij deputy zou zijn, we andere problemen hadden?" Haar wenkbrauw trok zich op, nieuwsgierig zijnde naar wat hij precies bedoelde hiermee.

Er kwam vast wel weer een dag dat de Elite weer uit hun woud was, al kon niemand met zekerheid zeggen wanneer en hoe. Hij geloofde er sterk in, want hoop houden was soms het beste wat je kon doen. Naast hem zweeg de apprentice even, momenteel misschien geen interesse in een verdere gesprek of gewoon even aan het nadenken. Smouldertongue dacht er niet veel over en begon zachtjes te neuriën. Niet een duidelijk deuntje, gewoon wat gemixt door elkaar. Er was geen orde in het, iets wat hem een beetje aan zichzelf liet denken. Het leek er toch op dat Lionpaw nog niet helemaal klaar was met praten, mooi, dan had hij het niet al te verpest. Haar vraag liet zijn mondhoeken optrekken in een grijns. Je zou bijna denken dat zij hem nu verdacht van duistere pratijken. De laatste keer dat hij checkte was hij daar niet mee bezig. Behalve als hij het in zijn slaap deed, zoals Dustspirit in zijn slaap de den aan het verbouwen was. Zou kunnen. In dat geval, sorry voor het ongemak. ''Ik ben nou niet de meest actiefste''begon hij te vertellen, maar dat was al enigszins bekend. ''Voor een Deputy heb je iemand nodig die weet waar het omgaat, die in kan zien wat er toe doet. Iemand die het goede voor de clan wilt, ook al betekend dat anderen dingen opgeven soms''somde hij op, want dat was wat hijzelf in een Deputy wou zien als hij mocht kiezen. ''Ik ben niet die kat''

Ze luisterde naar de woorden van de rood-witte kater en gleed vervolgens met haar blik naar voren. Zijn woorden klopten wel, maar Lionpaw dacht niet dat elke deputy over dezelfde kam geschoren mocht worden. Haar staartpunt wiebelde zachtjes en haar oren waren naar voren gefocust. "Denk je ook niet dat een leider een bepaalde deputy uitkiest die hoort bij de tijd waarin ze leven? Stel, het is oorlog. Zouden ze dan niet eerder een sterke deputy uitkiezen dan eentje van zachte aard? Of wat denk jij?" Haar blik gleed terug opzij, ergens wel benieuwd zijnde naar zijn antwoord. Smouldertongue leek niet een blad voor de mond te houden, wat fijn was. Ze apprecieerde een eerlijk gesprek wel. Zeker als het om dit thema gaat, iets waar ze stiekem toch wel heel geïnteresseerd in was. Achja, grootse dromen had iedereen. Het hing allemaal af van hoe je deze dromen achtte te realiseren.

Het leek erop dat de rest van hun soort van gesprek een filosofisch iets zou worden. Na even nagedacht te hebben gaf zijn gesprekspartner een weerwoord. Wat sloom knikte hij, natuurlijk
"Als die nog steeds het beste met de clan voorheeft". Want eentje die dan alleen aan oorlog voeren dacht hoefde niet persé voor hem. Hij ging gevechten liever uit de weg. "Maar nee, ik denk dat er maar weinig Leaders zullen zijn die op mij wachten als Deputy"grapte hij weer. Zelfs een slechte Leader zou niet veel aan hem hebben. Misschien eentje die liever alles zoveel mogelijk alleen doet.

Het antwoord van de rood-witte kater was alles behalve satisfying. Lionpaw wou een antwoord waar ze wijsheid uit kon halen, zichzelf op kon baseren en verbeteren. Daarom dat ze even op haar kaak beet en wegkeek. De woorden die hij nadien sprak zorgden er echter voor dat ze hem weer aankeek. Haar amberkleurige blik stond helder. "Je weet maar nooit. Je moet jezelf niet zo kleinpraten." miauwde ze toen, hem even strak aankijkende vooraleer ze zich weer op de weg voor hun focuste. Ook al was ze zelf heel ambitieus, ze kon er niet tegen als anderen zichzelf begonnen te kleineren. Iedereen was waardig, zolang je maar je best deed. En je wist maar nooit, misschien was dat wel genoeg.

Ergens vond hij het wel een grappig idee, hij als de Deputy van Thunderclan. En dan misschien ook nog Leader ooit. Smoulderstar. Hmm, toegeven, klonk niet heel slecht. Smoulderstar, Leader van Thunderclan. Hij zag zichzelf al staan op de High Rock, om de clan aan te spreken. Natuurlijk zou hij afsluiten met een grap. Lionpaw vond dat hij zichzelf niet moest klein praten en leek echt nog te denken dat hij een kans kon maken. Smouldertongue lachte kort. Er waren velen Warriors en maar een paar kregen de kans om Deputy te worden en zelfs de clan te leiden. De meesten bleven gewoon Warriors totdat ze zich bij Starclan gingen voegen en hij verwachtte daar ook bij te horen. Toch wel aardig van Lionpaw om dat te zeggen. ''Wel, als ik ooit zelfs Leader word zal ik jou aanstellen als mijn Deputy''zei hij met een grappende ondertoon. Inmiddels waren ze toch echt wel dicht genoeg bij het Thunderpath aangekomen en hij hield zijn bek maar even. Er raasde een monster voorbij en hij voelde even zijn nekvacht omhoog gaan. Met blauwe ogen keek hij naar Lionpaw en ging maar voorop, want hij was de volwassene hier. Hij nam de geuren op, maar merkte niks vreemd. Behalve dan het Thunderpath, maar dat rook altijd vreemd. Er leek geen Bloodclan op bezoek te zijn geweest. Even zelf wat markeringen doen, om het nog even extra duidelijk te maken dat dit van Thunderclan was.

De kater leek de gedachte alleen al grappig te vinden. Oké, misschien was hij dan toch niet zo geschikt als deputy after all. Of misschien durfde hij gewoon niet toe te geven dat hij het stiekem wél wou, omdat hij niet machtlustig wou overkomen? Lionpaw keek eventjes naar voren. Haar amberkleurige kijkers hadden een lege blik. Voor haar lag het anders. Vanaf dag één had ze al opgekeken naar Eveningglow, haar zelfs gevraagd om haar mentor te worden. En toen ze achteraf er achter was gekomen dat haar vader deputy was geweest, en haar grootvader zelfs leader, voelde het aan als een druk op haar schouders. Dat ze zo goed mogelijk haar best moest doen om het zo ver mogelijk te schoppen. Maar, dat hield niet weg dat de rood-witte kattin ook graag hard werkte. Dat was een meevaller in dit alles. Stel je voor dat ze van aard lui was geweest, dan waren al haar plannen en doelen een stuk moeilijker te bereiken geweest. De woorden van de kater trokken haar terug uit haar gedachten. Een kleine grijns speelde om haar lippen. "Wie weet word ik wel eerst deputy," miauwde ze, op een plagende toon terwijl ze hem aankeek met glimmende ogen. "Nu ik weet hoe je gevoelens erover liggen... moet ik toch eventjes nadenken over jou als deputy hoor." Ja, plagen kon ze. Van steen was ze ook weer niet. Het duurde echter gewoon even voor ze loskwam. Niet iedereen moest een open boek zijn, right?

Hij lachte even bij Lionpaw's grapje, ergens opgelucht dat ze het niet al te serieus nam en ging op onderzoek uit naar Bloodclan. Al ontdekte hij toch niks, wat in elk geval een goed teken was. Hoopte hij. Zijn blauwe ogen schoten opzij naar Lionpaw, kijkend of zij hetzelfde deed. Als hier alles goed was konden ze weer terug en kon hij misschien nog een klein dutje doen. Alleen leek Lionpaw wel het type om dan met prooi terug te willen komen, dus grote kans dat hij zich zo ook nog moest uitsloven voor een klein muisje. ''Er lijkt hier niks te zijn'''merkte hij op, nu voelde hij zich wel zeker genoeg om weer te praten. ''Heb jij nog wat opgemerkt? Een bijzondere paddestoel of zo?''het laatste was natuurlijk een grapje, hij had geen interesse in paddestoelen. Groeide die wel in nu? Hmm, misschien moest hij daar eens op gaan letten.