OPEN Coming back for it

De avond was opnieuw gevallen; de tamelijk donkergekleurde tabby gebruikte de nacht om zich te verbergen. Ze voelde zich een schaduw - maar ze voelde zich ook oh zo illegaal. Ze wist dat het verkeerd was, wat ze deed, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Het was alsof iets in haar zei dat ze het moést doen. Ja, voor ze vertrokken was had ze proberen te slapen. Ze had gedacht dat als ze er maar niet aan dacht, dat het dan niet gebeurd zou zijn. Maar de begraven anjer leek een gat in haar achterhoofd te branden en ze kon het niet vergeten. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze met moeite naar de plaats probeerde te lopen. Het donderpad raasde dichtbij; elke keer dat een monster voorbij snelde leek haar hart een tel over te slaan. Haar blauwe blik gleed schichtig door het woud; tot ze toekwam bij de boom waar ze het begraven had. Polarbear's geur hing hier nog; ze kon zich nog inbeelden waar zijn lichaam gelegen had, en de ravage van het gevecht was nog duidelijk zichtbaar. Maar tegelijkertijd was de plaats ook zo anders, nu in het duister. Bijna leeg; en toch ook weer niet. Dustpaw voelde zich bekeken. "Hallo? Is daar iemand?", mauwde ze, de leegte in - haar woorden voelden bijna alsof ze echoden, al was dat natuurlijk niet echt het geval in het midden van een bos.

OPEN

Hoewel hij die dag moe was geweest van het trainen, was Frostpaw nog steeds een lichte slaper. In de nursery was hij vaak al gauw wakker geworden van zijn broer en zus als ze hem aan de kant duwden om in een mee comfortabelere positie te gaan liggen. Of als er een groep kittens al vroeg begonnen met spelen. Nu hij een apprentice was had iedereen zijn eigen nest en meestal stierf het meeste geluid uit na een bepaalde tijd totdat alleen het gezucht en gepuf van slapen katten de den vulde. Het was makkelijker om daar te slapen dus. Maar vannacht was anders.
Hij werd gewekt door iemand die langs hem streek. Met een slaperige kop kon hij niet goed zien wie het was, maar de vraag waarom iemand zo laat nog de den uit zo sluipen spookte al wel rond in zijn kop. Nadat hij wat had geknipperd met zijn ogen en aan het licht gewend was, herkende hij de geur, net wat sterker als die van alle anderen, als Dustpaw. Ze had nog met hem gespeeld toen hij ziek was, dat herinnerde hij zich nog wel. Dat was lief geweest. Maar hij snapte in Starclan’s naam niet waarom ze het nu nodig vond om naar buiten te gaan. Maar… Hij was ook nieuwsgierig.
De lichtgekleurde kater volgde haar de den uit, maar in het kamp was ze al nergens meer te zien. Nee, haar geur leed naar buiten, het territorium in. Durfde hij haar wel te volgen? Hij was geen echte held met directie in het daglicht, laat staan in het donker. En er zouden vast regels aan vast zitten, straffen voor hun beiden als hij het deed. Maar, technisch gezien mochten ze niet alleen het kamp uit toch? Dus als hij haar volgde, dan volgde hij alleen maar de regels. Dat een apprentice met een warrior of twee moest meegaan, dat was een bijzaak voor zijn beredenering. En dus stond Frostpaw even later buiten het kamp. Hoe hij het geflikt had, dat was hem nog een wonder, want hij had nooit gedacht dat hij goed zou zijn in sluipen. Misschien had Lionpaw’s les in jagen toch wel een beetje geholpen! Vanaf daar volgde hij de geur van Dustpaw totdat deze zich mengde met de stinkende, overweldigende geur van het donderpad. Wat deed ze hier nou weer? Was het niet, like, super gevaarlijk? Lurkten de monsters niet in het donker? Nee nu maakte hij zichzelf gewoon bang. Ze hadden hele grote lichtgevende ogen die je wel opmerkte in het donker. Dat was hem uitgelegd.
In het duister zag hij nu de contour van zijn denmate. Maar de geuren hier mengden zich door elkaar. Die van Dustpaw, het donderpad en… en… iets te laat realiseerde hij zich dat dit dé plek was. De plek waar Polarbear was vermoord. Een onbehaaglijk gevoel bekroop hem en dat werd alleen maar erger toen Dustpaw uitriep naar het donker of er iemand was. Was ze gek geworden? Wilde ze vermoord worden door de moordenaar. Of- of werkte ze met hem samen? Nee dat kon niet…toch? “Uhm, Dustpaw?” Vroeg hij in een klein stemmetje. Hij vond het niet erg leuk meer nu.

Haar hart klopte in haar keel terwijl ze wachtte op antwoord; wetend dat roepend in het duister op de plek waar iemand vermoord was niet het slimste was wat ze ooit gedaan had. Maar vanuit de schaduwen kwam een jonge, onschuldige gestalte naar voren. Frostpaw zei haar naam vragend, met een klein en angstig stemmetje. Dustpaw liep op hem af met snelle pootstappen, blij dat ze nog niet beginnen graven was; maar ook lichtjes geïrriteerd dat ze onderbroken was. "Frostpaw, wat doe je hier, je zou moeten slapen..", mauwde ze zachtjes; haar blauwe oogjes blonken in het maanlicht terwijl ze op een klein afstandje van de jongere kater stopte. Misschien kon ze hem terug naar huis krijgen, zodat ze haar bloemetje kon opgraven. Of.. Misschien moest ze de anjer in de grond laten zitten; misschien zou het een nieuwe bloem vormen, eentje die van haar was, waar enkel zij het verhaal achter wist. Een deel van haar vond dat een zeer aanlokkelijke gedachte.

Voor hij het wist kwam de oudere apprentice met snelle passen op hem afgestapt. Was ze geschokt dat hij hier was, of boos? Hij kon het niet goed aflezen en al zeker niet in het donker hier. Haar stem mocht zacht zijn, maar duidelijk hoorbaar met alleen het zachte gebrom van het donderpad in de verte. Ze wilde hem in ieder geval weg hebben, terug in het kamp, aan haar woorden te horen. Maar die woorden waren nogal dubbel in zijn oren. “Jij maakte me wakker en we mogen niet alleen het kamp uit en-" Hij wist niet of hij het moest zeggen, want het kon haar geïrriteerder maken, maar het was ook weer wel de waarheid. “En jij hoort ook te slapen, dus jij mag mij niets verwijten.” Zijn stem was niet zo standvastig als deze normaal zou zijn, want de hele situatie was nog steeds een beetje spooky en zo vaak sprak hij nou ook weer niet iemand tegen.