Everything feels like it's fine, not

Oké, het was beschamend, maar hij moest het toegeven. Hij was verdwaald. Hopeloos verdwaald. Hij herkende de velden niet meer. Er groeiden hier planten en struiken die hij nog nooit eerder had gezien en het rook al helemaal niet meer naar huis. Nee, het rook naar allemaal vreemde, enge katten. En misschien andere dieren? StarClan, hij wist het niet meer. Zou iemand hem kunnen helpen? Rook er al iets bekends, iets van huis? Hij probeerde zijn passen weer terug te nemen, maar hij had het gevoel alsof hij daardoor alleen maar meer in rondjes aan het lopen was. En hoe langer het duurde, hoe meer de paniek naar zijn keel leek te grijpen. Zijn ademhaling versnelde, zijn pas versnelde, werd onregelmatig. Hij struikelde over een domme graspol, hij werd slordig. En op een gegeven moment begon Gorsepaw maar te rennen. Wat moest hij anders doen? Hij wilde naar huis! Hoe lang nog voordat het donker zou worden, voordat zijn vader zich zorgen zou maken. Oh nee, hij zou toch niet boos worden? En zijn mentor dan? Gorsepaw kreeg een waas voor zijn ogen en hij wist niet meer welke kant hij op ging. Zo lang hij maar naar huis kon, alsjeblieft!

+ Lilypaw eerst

Misschien was rogue gebied niet het eerste waar ze aan zou moeten denken als ze Ravenkit ergens hoopte te vinden, maar wie weet had ze een keer geluk. Ze had geen idee wat voor een Bloodclanners er allemaal waren, maar misschien was er wel een behulpzaam genoeg om te vertellen of Ravenkit inderdaad meegenomen was naar het kamp. Ze was zelf niet echt bekend met dit gebied, maar hoopte dat ze haar weg terug zou kunnen vinden door precies dezelfde weg weer terug te gaan straks. Na een paar passen merkte ze de geur van een kat op, maar dit was een kat van een andere clan niet een rogue of bloodclanner. Ze begon het spoor te volgen en merkte niet al te ver verderop een apprentice op. "Hey!" Riep ze naar hem uit, hopende dat hij haar zou horen. Ze had geen idee wat hij hier deed, maar misschien had hij iets gezien.

Gorsepaw was als een blinde aan het lopen. Waar moest hij heen? Hij wilde naar huis, hij was zo bang! Straks moest iemand hem komen zoeken. Dat zou zo beschamend zijn! En hij wilde helemaal niemand bezorgd maken. Totdat hij opeens een stem achter zich hoorde roepen. Een WindClanner? Hij keerde razendsnel om, en achter hem stond een gevlekte poes. Apprentice, zo te zien, want ze leek nog heel erg jong. Toen hij even twee tellen nam om te ruiken schrok hij zich ook nog een hoedje, want ze was RiverClan! Die waren gevaarlijk, dat was de vijand! Hij dook ineen en drukte zijn oortjes naar achteren. Nee nee, die zou hem vast niet helpen. Nee, ze zou hem belachelijk maken! Of aanvallen! Of erger... ‘Wat moet je van me?’ sprak hij met een bibberende stem. Hij deed niet eens zijn best om stoer te lijken.

De ander was een Windclanner had ze nu door, maar ze waren beide op rogue gebied, dus ze zag geen reden om vijandig naar de ander te doen. Toch leek de apprentice voor haar daar anders over te denken, want hij dook ineen. Ze zette voorzichtig een stap dichterbij, proberende te laten zien dat ze geen bedreiging vormde, maar werd in plaats daarvan gevraagd wat ze van hem moest. Wat moest ze eigenlijk van hem? Ze had hem aangesproken zonder echt een doel voor ogen gehad te hebben. "Ik ga je niet aanvallen." Begon ze dan maar, hopende dat hem dat wat gerust zou stellen. "Dit is tenslotte geen clanterriorium." Ze had geen idee wat hij hier deed, maar besloot dat voor nu nog maar niet te vragen.

Gorsepaw zwiepte fel met zijn staart heen en weer, en toen ze ook nog dichterbij kwam, kwamen zijn haren nog hoger overeind. Hij wilde grommen, hij wilde wegrennen. Het was een RiverClanner en ze waren allemaal hetzelfde. Ze zouden hem, zijn familie, en zijn clan vroeg of laat weer wat aan doen. Zo waren ze. Ze vielen hun altijd aan, azend op hun territorium. Ze zei wel dat ze hem niet aan zou vallen. Hij schudde zijn kop. Dit waren smoesjes. Het zat er bij Gorsepaw al veel te diep ingebakken dat hij bang moest zijn voor RiverClan. Misschien wel een angst die hij zichzelf meer had aangepraat dan dat het echt ergens goed op was gebaseerd. ‘Dat zeggen ze allemaal,’ piepte hij. Hij zette een stapte achteruit en bolde zijn rug langzaam op.

Oke, dat had duidelijk niet geholpen om de apprentice minder bang te maken. Ze besloot dan ook om gewoon te gaan zitten en te zien hoe de apprentice er dan op zou reageren. Dit was de beste manier om te laten zien dat ze niks ergs bedoelde of althans dat hoopte ze. "Ik ben alleen maar op zoek naar iemand en niet om je iets aan te doen." Ze had hem anders allang aangevallen als dat het geval was. Al voor hij haar ook maar opgemerkt had en dat was nu duidelijk niet zo geweest.

RiverClanners waren niet te vertrouwen. Dat was er bij hem ingesleten het moment dat hij jong was. Dat zijn vader vertelde dat RiverClanners leden van zijn clan hadden vermoord om de slag om de heatherfields. Hij wist nog hoe bang hij was toen zijn ouders weg waren om het terug te nemen. En hij was zo bang dat RiverClan nog altijd een keertje wraak wilde nemen. Maar... deze apprentice miauwde dat ze niet hem iets aan wilde doen, maar dat ze op zoek was naar iemand. Hij draaide iets zijn oren weer naar voren, zijn snorharen trilden een beetje onzeker. ‘Oh..’ miauwde hij stilletjes. Niet wetend of hij op haar woord kon vertrouwen. Hij kwam ietsje overeind uit zijn verdedigende houding. ‘Naar wie?’

Haar woorden leken de ander eindelijk een beetje van gedachte doen veranderen. Als ze eerlijk was had ze ook geen zin in een gevecht hier op rogue gebied. Wie weet wat er allemaal dan kon gebeuren? "Een vriend," Sprak ze alleen. Ze hoefde niet per se uit te leggen hoe het was gekomen dat ze naar hem op zoek was toch? Waarschijnlijk zou haar clan het niet eens goedkeuren als ze wisten dat ze maar bleef zoeken. Wat zou ze eigenlijk doen wanneer ze hem weer zou vinden? Wat moest ze dan? Ze betwijfelde of hij terug zou kunnen naar de clan zomaar, maar wat moest ze dan?

Een vriend? Wat voor vriend zou hier zijn? Was hij al lang kwijt? Gorsepaw durfde hem uiteraard die vragen niet te stellen. Het ging hem waarschijnlijk niets aan. Kwam hij van haar clan zijn? Of was hij een vriend die niet in de clans woonde. Hij herinnerde Delilah, een kittypet die hem ooit naar huis had gebracht. Zij was lief geweest. Misschien had ze een vriend zoals zij. ‘Oh,’ miauwde hij dan toen ook zachtjes. Misschien was ze niet zo slecht als hij verwachtte. Maar ja, ze was alsnog RiverClan en die waren de vijand, in zijn ogen. Maar Gorsepaw was de ergste niet. ‘Ik hoop dat je hem dan snel vindt,’ miauwde hij zachtjes naar haar. Het was nooit leuk om een vriend kwijt te zijn. Hij kon zich niet voorstellen als hij Falconpaw kwijt zou zijn. Zijn hart zou breken.  

Het was zeker niet leuk om een vriend kwijt te zijn, dat was ook de hele reden dat ze zo hard aan het zoeken was, want als ze heel eerlijk was wilde ze hem gewoon terug. Alleen was dat allemaal lang niet zo makkelijk als dat leek. "Ik hoop het ook," Sprak ze daarom, haar blik nogmaals om haar heen werpende, ergens hopend dat ze de ander toch zou zien. "Maar het lijkt erop dat hij hier niet is." Maar waar was hij dan wel?