What's this what I can't see

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

De intussen toch al gespierde apprentice baande zich een weg door het territorium. Het was al best laat en de zon was bezig met het naar beneden dalen aan de hemel. Haar rood-witte pels kreeg een koperen gloed en haar goudkleurige ogen straalden. Ze had al haar taken al gedaan en had besloten om even een frisse neus te halen. Niet letterlijk dan, aangezien ze al heel de dag bezig was geweest. De poes wou er even tussenuit, weg van de drukte en drama in het kamp. Ze wist dat tegen de tijd dat ze terugkeerde dat het allang donker zou zijn en de meesten in hun nest zouden liggen. Achja, het was niet de eerste keer dat ze zich ver na slapenstijd bij de rest voegde. Niemand zou er vreemd van opkijken en Lionpaw wist intussen maar al te goed hoe ze geluidloos tussen de slapende lichamen moest dansen.

Haar blik werd groot toen ze uiteindelijk het laatste stuk Thunderclan territorium had afgelegd en de open vlaktes voor haar uitstrekten. Hier leefden de rogues dus? Lionpaw had er nog nooit een ontmoet en moest toegeven dat ze stiekem wel nieuwsgierig was. Dat het gevaarlijk was, dat maakte haar niet veel uit. Lionpaw kon zichzelf redden. Dat was geen domme zelfzekerheid of een te groot ego, dat was de realiteit. De verse spieren onder haar glanzende pels bevestigden dit dan ook. De rosse poes nam een grote ademtuig naar binnen en keek in het rond, haar poot naar voren zettende om haar eerste treden in dit vreemde gebied te zetten.

+ OPEN!!

De ondergaande zon. Vanuit het tweebeen nest had Shaka altijd ernaar gekeken, maar nog nooit had hij het zo kunnen ervaren als de laatste paar weken. Hij was even weg van de boerderij opzoek gegaan naar katten die zijn hulp goed konden gebruiken. Tot nu toe had hij enkel een kat in nood kunnen helpen die vast had gezeten in een vorm van hol. Het achterwerk van de kat was erin weg gezakt geweest en toen De Rus hem eruit gegraven had, had de kater hem bedankt en was weer vertrokken. Nu leek hij op een stenen paal naar de ondergang van de grote gloeiende schijf. Vannacht zou de maan bijna vol zijn. Een zucht verliet zijn mond toen ook de laatste stralen nog de hemelen verlichten in de prachtige kleuren tussen rood en zwart. Het kleuren spel leek hem een andere kleur te geven dan zijn oorspronkelijke blauwe pels. Nu leek hij eerder zwart. Shaka moest er wel een beetje om lachen en grinnikte zacht. Hier buiten de tweebeen plaats was het rustiger met het geluid. Dat vond de jonge kater wel fijn. Zijn ogen dwaalde over het landschap. Heel in de verte kon hij de clan gronden zien liggen. Een glimlach verscheen op zijn lippen er verscheen tussen de bomen uit een kat. Eentje die nog een stuk bij hem vandaan was. Vast een clan genoot van Moonstorm? Of zou het een geheel andere clan kat zijn? Ach daar kwam Shaka later wel achter. Zelf bleef hij rustig zitten afwachten.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar goudkleurige blik gleed over het landschap, de nieuwe omgeving in zich opnemende. Het was allemaal zo anders vergeleken met het Thunderclan gebied, maar langs de andere kant ook weer niet. Er waren bomen, struiken, gras en varens. Maar het lag verder uit elkaar en het was minder dichtbebost als het terrtitorium waar zij was opgegroeid. Lionpaw nam enkele stappen naar voren, terug halt houdende toen ze een zwarte schim zag. Voor een tel bleef ze staan, niet goed wetende wie of wat het was. Haar ogen vernauwden zich, in de hoop beter te kunnen zien. Pas wanneer ze nog dichterbij kwam herkende ze het gedaante als een kat. Eentje die ze niet kon plaatsen. Ook de geur deed geen belletjes rinkelen. Een rogue? "Hallo." miauwde ze kort, niet goed wetende met wie of wat ze hier te maken had. Hij zag er in ieder geval nog jong en ongevaarlijk uit. Ongevaarlijk als in geen halsband dragende of een vijandige uitstraling hebbende. Gelukkig, dan werd ze vanavond in ieder geval nog niet gevild door een of andere Bloodclanner. Was ze gek? Misschien wel. Om in deze tijden zo ver af te dwalen van het kamp. Wat kon ze zeggen? Curiousity killed the cat...

Aan de vlammende pels te zien moest het om een rode kat gaan. Shaka was de rust zelve al had hij in zijn jeugd al heel wat dingen meegemaakt. Slechte tweebenen die je pijn deden als je te veel geluid maakte, daarna na zijn redding van die afschuwelijke plek de dood mee maken van zijn redderde tweebenen. Nee het was echt iets dat elke kat kon breken, maar hem niet. De Rus bleef positief en was als nog bereid om andere katten te helpen in plaats enkel en alleen voor zichzelf te kiezen zoals vele katten die hij gesproken had gehad. Een Hallo haalde de jonge kater uit zijn gedachten en Shaka keek naar de kat om. Aan de stem te horen bleek de rode kat zelf ook nog niet zo oud te zijn. De geur van de vreemde kat opnemen rook hij Thunderclan en dat ze een poes was. 'Goede avond. Wat brengt een clan kat hier?' vroeg Shaka en rekte zich zo hoog als hij kon op zijn poten uit tot ze trilde en liet zich daarna van de stenen paal af glijden en toen de Rus geland was ging hij weer zitten. Nu hoefde ze niet iedere keer omhoog te kijken en zaten ze op gelijke hoogte. Zijn houding was nog altijd even vriendelijk en open. Zijn stem warm en vriendelijk.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Ze schrok niet echt van diens stem, maar wel was op haar hoede. Zijn donkere gestalte werd steeds beter zichtbaar en haar amberkleurige blik vond een weg naar zijn groene ogen. Hij begroette haar en vroeg wat een Clankat hier te zoeken had. Lionpaw haalde haar schouders op. Ze besloot dat hij niet echt een gevaar vormde en keek vervolgens in het rond, de omgeving in zich opnemende. "Ik wou eens komen zien hoe het er hier aan toe ging." miauwde ze, haar oortjes wiebelende. Vervolgens keek ze hem weer aan, een schaapachtige grijns op haar snoet zettende. "Geen zorgen, ik kom geen prooi stelen." voegde ze er al snel aan toe.

Ze kwam dichterbij en al kon de blauwe rus zien dat ze op haar hoede was moest Shaka toch glimlachen. Zo had Moonstorm ook eerst gereageerd op hem, maar nu kon je hen best vrienden noemen. Natuurlijk niet waar een van de clans bij zouden zijn natuurlijk. Shaka wilde de gestreepte kater niet meer moeilijkheden bezorgen dan hij al gedaan had. Nu hij haar van dichterbij zag leek ze nog redelijk jong. Hooguit 2 manen ouder dan hem misschien meer of minder. Ze vertelde dat ze even wilde kijken naar hoe het er hier aan toe ging. Hm, ach waarom ook niet. Toch knikte de rus en moest toch wel even lachen om haar schaapachtige grijns en haar daarop volgende woorden. 'Hahaha, wees gerust ik geef er niet om of je een of meerdere prooien zou willen nemen. Mijn doel is het helpen van anderen mocht een andere kat honger of op een andere manier hulp nodig hebben dan zijn ze vrij om bij mij te komen. Dat geld ook voor de clans mochten ze ooit en dan zeg ik ook Ooit hulp nodig hebben ontvang ik ze met open poten.' grinnikte Shaka nog voor hij zijn volgende woorden sprak na de eerste zin. Ook gebaarde hij naar de omgeving om hen heen. Hier leefde veel katten die of liever op zichzelf waren, of die het prima in hun eentje konden overleven. Maar Shaka wist dat, dat niet altijd het geval was. Er waren ook katten die leden onder het harde leven dat ze leden als Rogue zijnde. 'Ik ben Shaka de leider van de Lost ones. Elke kat die een plek zoekt waar ze zich thuis voelen zijn welkom op Hope farm waar mijn territorium is.' stelde Shaka zich voor al verwachten hij niet dat de clan kattin al haar naam aan hem bekend zou maken, maar wie zou hij zijn om haar toe te dwingen?

Een hele golf aan woorden volgde en Lionpaw's ogen werden groot van verbazing. Hij zou zomaar zijn prooi delen? Nou, dat had ze niet geleerd tijdens haar lessen over de regels. Als hun iemand vonden op het territorium die prooi stal, dan moesten ze die kat wegjagen en het prooi behouden. Maar deze kater voor haar leek daar anders over te denken. Nog voordat ze kon antwoorden op zijn gekke, maar niet slechte, gedachtengang, gig hij al verder. Hij stelde zich voor als Shaka. Blijkbaar was hij zelfs de leider van een of andere groep. Op die leeftijd al?! Nou, Shaka had in ieder geval al iets bereikt waar Lionpaw nog naar toe aan het streven was. Zo zag je maar, het leven was oneerlijk... Toen de blauwgrijze kater eindelijk uitgesproken was, opende ze zelf haar bekje. "Nou, aangenaam, Shaka. Mijn naam is Lionpaw, van Thunderclan." stelde ze zichzelf voor, hem een kleine glimlach gunnende. "Ben jij leider? Op zo'n jonge leeftijd al?" vroeg ze toen, de verwondering en verbaasdheid in haar stem niet verbergende. De jongste deputy die zij kende was Eveningglow zelf, haar mentor, en die was toch al wel tegen de dertig manen oud. De jonge kater tegenover haar, was zelfs jonger als haarzelf!

Hij kon zien dat ze verbaasd en verrast was door zijn woorden. Ook Moonstorm was eerst verrast geweest door zijn droom toen tijdens de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Ze stelde zich voor als Lionpaw van Thunderclan. 'Dat heb ik geroken. Aangenaam Lionpaw.' miauwde Shaka en kneed even met een grote glimlach zijn ogen even dicht en boog zijn kop even plechtig in haar richting. Haar volgende woorden leken hem even verrast als verbaasd als toen de rus zei dat hij zijn prooi met haar wel wilde delen of met welke kat dan ook. 'Klopt. Nadat ik mijn tweebeen ben verloren aan een of andere ziekte die ze gekregen had, had ik eerder al andere katten tot hulp geweest. De prooi die in toen nog in mijn oude tweebeen tuin ving deelde ik met hen. ik vond dat als ik meerdere katten tot hulp zou kunnen zijn als Rouge dan had ik een andere plek nodig, groter dan de tuin en tweebeen nest die al snel weer door een andere tweebener in genomen werd. Toen kwam ik bij Hope farm en vond daar de ideale plek om mijn droom waar te maken. Er zijn al een paar katten die zich bij mij op de Farm gevoegd hebben en ze zijn vrij om weer te vertrekken wanneer ze willen, maar als ze willen blijven is dat ook prima. Wel zullen we ons territorium verdedigen als er katten zijn die denken dat ze ons territorium in zouden kunnen pikken.' legde Shaka Lionpaw uit en hij schaamde zich er niet voor dat hij ooit kittypet was geweest. Zonder die start had hij hier waarschijnlijk niet eens gestaan gehad. 'Een oudere kater heeft me geleerd hoe te jagen en hoe ik mijn klauwen moest gebruiken dus we vangen onze eigen prooi en leven zowel buiten en mocht het weer te erg worden kunnen we ons terug trekken in de hooischuur.' zijn arme stem had een amusante toon erin. Eentje waardoor je in zijn verhaal kon op gaan en het beeld van zijn vertellingen in je gedachten af zou kunnen zien spelen. Maar natuurlijk bezat niet iedereen die gaven om zo levendig te vertellen of het beeld voor je te zien. Zou deze clan kattin het wel kunnen zien, misschien zelfs horen en of proeven?

De rood-witte poes wiebelde met haar oortjes na het horen van al zijn woorden. Het was een hele klomp uitleg dat ze te verwerken kreeg. Haar amberkleurige blik bleef hem strak aankijken terwijl hij zijn verhaal vertelde. Het was best vreemd, zo had ze zich de eenlingen niet ingebeeld? Waren ze allemaal zoals hem? Lionpaw wist dat die kans maar klein was. Ze had meer verhalen gehoord over slechte rogue's dan goede. Was het dan geluk dat ze hem was tegengekomen, in plaats van een andere eenling? Lionpaw schudde die gedachte van zich af. "Dus je was eerst kittypet en leid nu een rogue-bende?" probeerde ze samen te vatten. "Wat een plottwist." vervolgde ze, grappende.

Ja het was een hele verandering dat moest Shaka haar na geven en dus knikte de jonge kater dus ook. 'Zeker, dat hoef ik ook niet te verzwijgen. Want als de tweebenen mij niet gered hadden van een groep slechte tweebenen dan hadden we elkaar hier waarschijnlijk niet ontmoet.' Miauwde Shaka en hij keek even naar de hemel waar de eerste sterren zichtbaar werden. Het was een prachtige schouwspel tussen de duisternis. Zijn blik gleed weer naar Lionpaw. Er zijn natuurlijk ook rouges die niets met ons te maken willen hebben en dat respecteer ik. Zo lang we de keuzes voor iedereen open laten en niemand dwingen zich aan bepaalde eisen te moeten voldoen dan zal dat een betere wereld maken.' ging de Rus op haar woorden in. Een plottwist? Ach wie weet. Maar toch wilde hij andere kunnen helpen als ze daar voor open stonden.

De jonge kater klonk al wijs voor zijn leeftijd, dat moest ze hem geven. Maar toch vroeg ze zich af hoe zo'n jonge kat al een hele groep kon leiden. Achja, je wist maar nooit zeker? Zij had namelijk ook nooit verwacht zo'n vriendelijke rogue tegen te komen, zo zie je maar weer. "Hoe veel katten zitten er al in je groep?" vroeg ze toen, haar goudkleurige ogen op hem richtende. Ze had niet door dat de duisternis om hen heen was gevallen. Ze moest straks nog de hele terugweg naar het kamp maken, alleen. Gelukkig was de jonge poes niet bang voor het donker. Ze was niet van veel dingen bang... behalve van slangen dan. Maar daar had ze zo haar redenen voor. De vondst van een levenloze Daylight in het slangennest stond nog vers op haar netvlies. Hoe schuim haar bek verliet en hoe haar lichaam toegetakeld was met beten... Lionpaw schudde onbewust haar kopje, proberende die gedachte van zich af te krijgen. Straks kreeg ze nog wel schrik...

De donderclan kattin vroeg hoeveel katten er in zijn groep zaten. 'Hm, nog niet zo veel. een stuk of 5 katten met mezelf meegerekend.' mauwde Shaka optellend en zag hoe Lionpaw in gedachten weg zonk voor ze haar kop schudden. Ze had vast ergens aan zitten denken, maar waar aan was niet aan hem besteed. De rus bleef rustig zitten wachten tot ze weer bij was en vertelde haar daarna nog eens hoeveel katten hij in zijn groep had. 'Het is dan wel geen clan, maar er zijn ook nog genoeg katten die liever toch op zichzelf zijn.' miauwde Shaka erachter aan en genoot van het idee ooit een grotere groep katten te hebben, maar die kwamen vanzelf wel natuurlijk. Er zouden altijd hulpbehoevende blijven die ze zouden kunnen steunen.

De grijze kater antwoordde dat er vijf katten in zijn groep zaten. Lionpaw knikte hierop. Dat viel nog mee, maar toch genoeg. Zeker voor zo'n jonge kater. Maar hij had dan ook gezegd dat de groep nog niet zolang bestond. Wie weet, over een paar manen. Misschien was hij dan wel de leider van een gevreesde rogue groep. Al dacht Lionpaw van niet. Shaka had intussen wel duidelijk gemaakt dat er geen greintje van kwaadheid in hem zat. "Mis je je twolegs niet? Nouja, je tweebeen bazen.." Ze wist namelijk niet of hij het woord twolegs ook kende. Dat was namelijk de term die zij, boskatten, voor tweebeeners gebruikte.

De rood/witte poes leek erg geïnteresseerd in wat hij deed en dat kon Shaka enkel en alleen ook terug zijn. Hij wilde graag nieuwe dingen bij leren of ze nu voor veel problemen konden zorgen of niet dat was waar wijsheid vandaan kwam. In het leren van alles wat je zou kunnen gebruiken. Toen vroeg Lionpaw ofhij zijn gestorven baasjes niet misten. 'Soms, maar dat geld alleen voor wanneer ik me niet lekker in mijn vel zou zitten. Ik heb geen van beide kunnen redden hoe hard ik ook mijn best deed, maar wat zij mij meegegeven hebben zal ik voor altijd met me mee dragen in mijn hart.' Miauwde de Rus eerlijk en kon niet liegen op dat vlak. Als hij niet bij een liefhebbend gezin zou zijn gekomen al hadden ze geen kits van hunzelf dan had Shaka misschien heel anders geweest. 'en bij jullie in de clan alles naar wens?' vroeg de blauwe kater op zijn beurt.

De woorden van de jonge kater klonken bijna inspiratievol. Lionpaw kon zich niet inbeelden hoe je een band kon krijgen met zo'n tweebener. Het ware vreemde wezens. Wezens waar ze liefst zo ver mogelijk van bij uit de buurt bleef. Maar de kater tegenover haar leek er enkel goede herinneringen aan over te houden. Toen hij vroeg hoe het in Thunderclan was, haalde ze eventjes haar schouders op. "Gewoon. Niks speciaal... Nouja, behalve de nodige drama onderling. Je kent het vast wel, van zelf in je roguegroep." miauwde ze, niks weggevende terwijl ze hem rustig bleef aankijken.

Hij zag dat zijn woorden haar interessant leken, maar er la ook iets in waardoor ze het verafschuwde dat hij van tweebenen gehouden had. 'Er zijn ook tweebenen die slecht zijn dat moet ik toe geven, maar ze zijn er niet allemaal op uit om katten pijn te doen. Maar dat is iets wat jullie niet kennen. Zie het als een soort familie band. Ik heb mijn echte ouders nooit gekend en zonder mijn overleden tweebenen was ik bij de slechte tweebenen vast gestorven. Ik heb van die tijd niet zo veel meegekregen, maar het was er bijna altijd koud en wat we te eten kregen was eigenlijk te weinig om de dag ermee door te komen.' probeerde Shaka enigszins nog uit te leggen, maar het zou vast verwarrender werken. Dus schudden hij zijn kop en vroeg haar naar hoe het in haar clan ging. Kennelijk algemeen en normaal. Toch knikte de rus en dacht even na. Iedereen had zo zijn eigen problemen en dingen wel, maar om dat drama te noemen, dat ging de jonge kater even te ver. Toch zei hij er niets van. 'Dat scheelt dan vast niet zo veel. Er zijn zoals mijn tweebenen eens zeiden nog kinderziektes. Maar dat komt allemaal wel in orde.' grapte de jonge kater aan het einde van zijn woorden en grinnikte zacht. Het was nog niet geheel perfect zoals Shaka het graag zou zien, maar daar werd aangewerkt.

De grijze kater vertelde dat er ook slechte tweebenen waren. Lionpaw knikte. Ze kon zich dat wel inbeelden. Net zoals slechte katten, had je ook kwaadaardige twolegs. Nouja, misschien niet perse kwaadaardig... maar wel iets in die trend. Eerlijk gezegd wist ze er niet zoveel vanaf. Shaka daarentegen... die wist er wel het een en ander over te vertellen. Lionpaw knikte bij zijn laatste woorden en lachte even zachtjes. Hierna keek ze naar boven, waar de maan intussen al hoog aan de hemel paradeerde. Was het al zó laat? Haar amberkleurige ogen keken even geschrokken naar de jongere kater, waarna ze opstond en haar kopje naar hem knikte. "Wel, Shaka. Het was aangenaam om je te leren kennen.. Maar ik denk dat ik nu beter terugga voor ze doorhebben dat ik niet in m'n nest lig." miauwde ze terwijl een schaapachtige lach haar gelaat sierde. Ze vond het nog altijd apart, zo'n jonge leader. Maar alles klonk goed te gaan, als ze zijn woorden mocht geloven. En dat bracht toch licht respect voor hem op.

Ook deze kat kon wel lachen en dat was fijn om te zien even als te horen. Haar blik ging naar boven, naar de sterren en de maan. Ze schrok op en keek hem even geschrokken aan. Shaka snapte eerst niet wat er aan de poot was, maar al snel verklaarde ze zichzelf. Daar werd de blauwe rus kalmer van en knikte haar toe. 'Natuurlijk Lionpaw, mocht je ooit weten waar we zijn volg dan de boerderijen en waar een groot door tweebenen op gezet stuk van fruit bomen staan daar zul je ons vinden. Ik zeg niet dat je je clan moet verlaten, maar als je ooit gewoon langs wil komen of ergens mee zit wat je niet in de clan kwijt kunt ben je altijd welkom.' Miauwde Shaka en hij knikte haar even respectvol toe als ze bij hem gedaan had. Zelf moest de rus ook maar weer eens terug en eens kijken hoe het met zijn groep ging. Dus stond Shaka op en draaide zich na nog één blik op de rode poes geworpen te hebben om en zwaaide nog even gedag met zijn staart voor de blauwe rus tussen de struiken verdween.
[ Topic uit ]

Shaka vertelde haar de weg naar zijn "Clan" en Lionpaw knikte kort. Ze sloeg de informatie in zich op, al dacht ze niet dat ze het ooit zou durven om helemaal tot daar te komen. Niet dat ze het idee eng vond, maar ze wist wat haar Clan erover zou denken. Een de gedachte om verbannen te worden stond haar niet zo aan. Daarom dat ze slechts knikte en hem een kleine glimlach gunde. "Oké, dankjewel." miauwde ze nog, waarna ze de blauwgrijze kater zag opstaan. Hij gunde haar nog een laatste blik, waarna hij verdween in de bosjes. Lionpaw zuchtte zachtjes en hees zichzelf ook overeind. Haar lichaam voelde verzuurd aan van het zolang stil te zitten. Snel rekte ze zich uit, waarna ze zich ook omdraaide en terug richting het Thunderclan territorium begon te lopen. Haar blik gleed nog een laatste keer over haar schouder, waarna ze werd opgeslokt door de duisternis van het woud.

Topic uit

Onderwerp: Re: What's this what I can't see