razor teeth biting down

Een zucht rolde over haar lippen. Maakte niet uit wat ze ook deed, ze kwam hier altijd weer terug. Misschien omdat ze hier toch geboren was, misschien puur uit instinct. En waarom? Ze had niets met die rot clans, laat staan met Bloodclan die haar constant bleef terroriseren. Haar familie zou ze nooit meer vinden, dat had ze zich al een hele tijd geleden beseft. Dus wat was er nog te zoeken? Niets, maar ja, het was het dichtst bij een thuis dat ze gekend had. De winter had ze door gebracht in een schuur een weet of twee reizend hiervandaan. Het was haar een bekende plek waar ze zonder al te veel moeite en soort van comfortabel de kou door kon komen, maar zodra het beter weer werd kwam altijd die onrust terug. Dan moest ze weer op pad, maakte niet uit waarheen. Altijd maakte ze zichzelf wijs dat ze door zou gaan en een andere wereld zou zien, maar meestal belandde ze toch altijd weer hier. Niet dat ze lang zou blijven, waarschijnlijk. Settlen was niet iets dat in Farai haar woordenboek leek te staan. Misschien was dat het probleem; ze was eenzaam.

&Morrow

<sub>Roerloos stond Morrow voor het tuinhek. Ze woonde hier nu al 4 maanden. De twolegs waren aardig voor haar en helemaal niet zo eng als ze al die tijd geloofd had. Haar vader had haar dat wijsgemaakt. Ze gaven haar voer dat smakeloos was en droog, maar het was eten en alles was beter dan verhongeren zoals ze eerst had moeten doen. De tuin was haar veilige haven. Haar enige thuis die ze echt haar thuis kon noemen. Maar in haar binnenste voelde ze een rusteloosheid. Een wens om de wereld te zien. Een vallende ster had haar de weg gewezen waar ze heen moest. Naar de bergen. Dat idee vond ze even opwindend als beangstigend. Ze kon nog steeds niet jagen. De schrale keren dat ze er wel in slaagde was zeldzaam en niet genoeg om haar in leven te houden op haar lange tocht. Dat was een puntje waar Morrow geen enkele oplossing voor kon bedenken.

Ze beet op haar lip terwijl ze slikte. Het was nu of nooit. Ze moest iemand vinden die haar zou willen helpen want alleen kon ze dit niet. Na veel aarzelingen zette de kleine she-cat vervolgens een stap buiten de tuin, en nog één, en nog één. Voor ze het wist was ze de straat uit en stond ze tussen hoge bomen en haar bekende twoleg kamp in. Haar zeegroene ogen focuste zich op een rood witte she-cat met blauwe ogen die tussen de boomgrens uit stapte. Meteen rezen al haar haren overeind. Nee, ze moest nu niet bang worden. De andere she-cat rook niet naar bloodclan dus dat was al een pluspunt. Met bonzend hart zette ze een pas naar voren en dwong ze een paar woorden over haar lippen “H-hey jij..” Tja wellicht niet de beste opening maar je moest ergens beginnen toch?</sub>

[justify]De bomen maakten plaats voor meer open velden die naar beneden afliepen. Vanaf hier kon ze het mensengebied zien, samen met de territoria van de clans verder aan de horizon. De sierlijke rood-witte poes gunde zichzelf de tijd om het gebied in zichzelf op te nemen. Al een poosje was ze aan het ronddwalen in het rogue gebied, alleen pas vandaag had ze zichzelf echt terug gebracht naar deze bekende plek. Al hoewel, bekend? Ze wist waar alles te vinden was, maar niets hier zou waarschijnlijk haar nog herinneren. Misschien dat haar vader hier nog was, maar erg veel nood om hem weer te zien had ze nu niet bepaald.

De poes zuchtte en wilde rustig haar vacht plat likken toen geluiden haar aandacht trokken. De wind had niet mee gestaan, waardoor ze de ander enkel opmerkte door haar scherpe oren en eigen alertheid. Lichtelijk op haar hoede kwam ze overeind, haar blik gericht op de mooie, jonge she-cat die haar kant op kwam. Ze leek angstig en klein, niet veel dat een bedreiging zou kunnen zijn. Toch, hoewel haar houding niet vijandig was, bleef ze op haar hoede. Farai wist wel beter, schijn kon bedriegen. " Uhm, goedemiddag?" klonk er ietwat vragend van haar kant. "Is er iets?" Farai leefde wel een beetje onder het gezegde 'ieder voor zich', Zeker tegenover vreemde, maar ze was ook niet iemand om een angstige, jonge poes weg te snauwen.

_{De rossige she-cat had haar gehoord en beantwoorde Morrows blik. Er hing een gespannen sfeer tussen hen terwijl ze elk hun afstand bewaarde. De ongeschreven regel onder rogues die Morrow al snel had geleerd. Morrow zuchtte zacht. Nu dat het moment daar was wist ze totaal niet wat ze hierna moest doen. Waar ze moest beginnen. Bij het begin? Met de deur in huis vallen? Omkeren en heel hard terug rennen naar haar tuin? “Die bergen-” Kwam er onhandig uit terwijl ze met haar staart naar de vage omtrekken ervan wees. Morrow haar zeegroene ogen schoten even opzij om ernaar te kijken. Daar moest ze heen. Helemaal daarheen. “Heb jij ook wel eens verlangt om daarheen te gaan?” Social skills. Wat was dat?}

Er was een haast tastbare spanning tussen hen, maar Farai kwam al lang genoeg rond om deze redelijk soepel van haar pels te laten glijden. Nog altijd waren haar oren alert vooruit gericht en hield ze de ander scherp in haar kiesloog, maar iets vertelde haar wel dat dit nerveuze meisje niet zo snel haar keel door zou snijden. Onhandig wees ze naar de bergen achter hen, waarbij Farai enkele seconden later kort haar blik volgde. Eén van haar wenkbrauwen kwam vragend overeind. Jazeker, dat waren bergen. Wat zou daar specifiek mee moeten zijn? Haar volgende vraag bracht dat ter spraken. "Ik heb er wel eens over na gedacht, opzich," ze had fluisteringen gehoord over een groep katten die daar leefde, maar als ze net als de clans waren verlangde de knappe rogue er niet perse naar om daar eens langs te waaien. Tot dusverre waren alle groepen katten die ze tegen was gekomen ofwel een stel bandieten, of de gekkies die in het bos rond hingen. Allen prezen zichzelf altijd de hemel in. Luchtig haalde ze haar schouders op. "Als je de hort op wilt, raad ik je aan meer west te gaan lieverd. Zolang je de zon volgt vanaf hier volg je een even mooie weg met een stuk minder obstakels," de meeste richtingen was ze inmiddels wel eens op gegaan, maar nooit de bergen. Eerlijk, ergens trok het haar, maar reizen was even goed een kwestie van overleven en alleen in dat soort ruige omstandigheden, was niet bepaald ideaal.

_{Haar executie van de vraag was misschien niet heel geraffineerd, maar ze was vastberaden. Een sprankje hoop welde op in Morrow, de ander had er wel eens over nagedacht! Ze hield haar mondje dicht terwijl ze nadacht hoe ze het nu moest aanpakken. Probeerde de formule te kraken om haar zover te krijgen iemand aan te wijzen die haar wilde brengen. Of.. of haar overhalen. De ander had haar vraag al aangevoeld naar het scheen. Het advies om naar het westen te gaan deed Morrow vermoeden dat de ander op de hoogte was van de weg die genomen moest worden. Ze zou de perfecte kandidaat zijn! “Um.. ik.. ik kan niet jagen.” Kwam eruit, moeizaam en met tegenzin. De waarheid kon ze niet lang verbergen. “En ik weet niets van reizen, windrichtingen en oriëntatiepunten,” Eigenlijk wist Morrow niet veel. “Ik heb iemand nodig om me te brengen.” Ze kon zichzelf er nog niet toe brengen om specifiek de kat te vragen haar te brengen.}

Inmiddels had ze redelijk vastgesteld dat de ander geen gevaar was, waardoor ze rustig de vacht op haar pootjes begon plat te likken. Daar stopte ze echter abrupt mee bij de woorden van de ander. "Je kan niet wat?" ze keek de ander met een zeer diepe frons aan die schreeuwde 'are you serious?'. Het duurde dan ook even voordat goed en wel door drong wat ze nou eigenlijk echt voorstelde, en toen dat eenmaal gebeurde trok ze ongelovig één wenkbrauw op waarna ze een haast spottend lachje uit stootte. "Oké, nou, heel erg veel succes daarmee," lachte ze, wat een idioot plan. "Kind, hoe oud ben je? Heb je al die tijd onder een steen geleefd?" vragend hield ze haar kopje wat schuin en keek de ander nu iets serieuzer aan. "Ik weet niet wat je verhaal is of waarom je zo hoognodig naar die stomme bergen moet, maar ik ga je iets heel belangrijks op het hart drukken - rogues zijn niet vriendelijk. Ze zijn niet behulpzaam, sterker nog, de meeste zouden een lief poesje als jou zonder problemen tegen de stenen gooien. Mijn advies? Vergeet die bergen, daar ga je het zonder kennis over reizen en jagen gewoon dood. Simpel als dat. Ga lekker bij de mensen leven, die kunnen goed voor je zorgen in een warm huis, zet je leven niet op het spel,"