[Open] Ordeal

Chillypaw was tegenwoordig vaak in de medicine cat's den te vinden, al had ze geluk dat ze geen al te erge wonden opgelopen had door Bloodclan - nog niet, in ieder geval. Meestal kwam ze voor haar moeder.. Maar vandaag had ze een andere reden om hier te zijn. De grijze kattin dook behoedzaam de den in en liet haar gele blik rondglijden tot deze op het zielig opgekrulde lichaam van Pepperpaw viel. De jonge kattin liep met zachte pootstapjes op de iets oudere kattin af en legde daar het muisje dat ze van de prooistapel meegenomen had neer. De wonden op het lichaam van de jonge kattin zagen er pijnlijk uit - maar de absolute verslagenheid in diens blik was het pijnlijkst. Chillypaw begon dat gevoel meer en meer te kennen, hoe langer Bloodclan hier bleef. Ze moest en ze zou ertegen vechten. Wat hadden ze nog in het leven als ze niet meer geloofden in hun bevrijding? "Hé, wil je deze prooi met me delen, Pepper?", mauwde ze zachtjes met haar lieve stem, hopend dat ze misschien.. Tsja, Pepperpaw wat zou kunnen opvrolijken, of op zijn minst toch even kon afleiden van haar pijn. Dat ze gewoon haar leven wat beter zou kunnen maken, al was het maar voor éventjes.

Chillypaw durfde een glimlach op haar snuitje tevoorschijn te toveren toen Pepperpaw haar ogen opende bij het horen van haar stem. Gelukkig nam de ander haar aanbod aan. De grijze kattin ging liggen - bijna onbewust positioneerde ze zich tactisch tussen de uitgang en de andere apprentice, alsof ze met haar lichaam een schild wou zijn voor het geval een Bloodclanner binnen zou komen. Kort gleed haar blik opzij, naar haar moeder, maar toen richtte ze haar aandacht weer op Pepperpaw. Ergens wou ze vragen hoe het met haar ging; maar zoals Roughpaw een tijdje geleden ruw zei toen ze dat aan haar vroeg, was dat gezien de omstandigheden misschien een tamelijk domme vraag. In plaats daarvan probeerde ze de kattin af te leiden: "Ik hoop dat je muis lekker vind..", begon ze, proberend een gesprek over koetjes en kalfjes te starten. Dat kon vast niet misgaan, toch?

Chillypaw glimlachte lichtjes bij het eachte gesnor van de jonge kattin. Pepperpaw mauwde dat muis altijd lekker was. Ok, gelukkig. Jammer genoeg liep het gesprek daarop stil. De uitdrukking van de point weerspiegelde haar eigen bezorgdheid - Pepperpaw vroeg haar hoe het met haar was. Chillypaw slikte even en liet haar blik opnieuw naar haar moeder glijden. "Ik wou gewoon dat ik.. iets kon doen.", antwoordde ze - niet volledig een antwoord, maar het drukte wel de onmacht die zich in haar lichaam worstelde duidelijk. Starclan, haar klauwen jeukten om toe te slaan. Maar ze kon niets doen zonder zowel zichzelf als haar familie in gevaar te brengen en dat was zo ontzettend, ontzettend moeilijk voor de jonge kattin, die gesteld was op hard werk en eerlijkheid.

Chillypaw knikte instemmend. "Alles wat ik kan doen kan mijn familie en mijn vrienden in gebaar brengen ik voel me gewoon zo Starclanverdomme nutteloos.", antwoordde ze; haar stem was sneller nu, de frustratie droop eraf. Ze richtte haar gele blik weer op Pepperpaw en keek de iets oudere apprentice aan. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Het enige dat hen zou kunnen redden was een mirakel - en Chillypaw wist niet hoe veel langer ze daarop nog zouden moeten wachten.

Chillypaw haalde diep adem toen ze de staart van Pepperpaw over haar rug voelde glijden en dwong haar lichaam te ontspannen. Het moest ooit goedkomen. Inderdaad, dat moest wel. En ze was hier om Pepperpaw op te beuren, niet om zelf opgebeurd te worden. Zij zou het wel overleven - het was de ander waar haar bezorgdheid lag. "Dat zal vast wel.", antwoordde ze daarom maar, haar stem standvastiger en vastberadener dan ze zich voelde. Op een dag. Al was het het laatste wat ze zouden doen.

Chillypaw knikte. Ze klemde haar kaken op elkaar en rechtte haar rug onbewust iets; een gebaar dat iets van trots erin had. Shadowclanners waren trotse katten, die niet opgaven. Zij was Shadowclanner, door en door, zij was trots en ze zou niet opgeven. Toch? "Ik zal ervoor zorgen dat je ondertussen veilig bent, Pepperpaw.", antwoordde ze na een korte stilte, een vastberadenheid in haar stem. "Er zijn al te veel katten gestorven." Niemand meer. Ze zou niemand nog verliezen. Over haar lijk.

Chillypaw knikte, al was ze niet helemaal overtuigd. Ten eerste was haar eigen veiligheid minderwaardig tegenover de veiligheid van iedereen die ze liefhad - en ten tweede vond ze elke dode een dode te veel, of hun dood nu voor iets was of niets. Maar ze kon zich troosten met de gedachte dat ze nu in Starclan waren, waar ze geen pijn meer hoefden te voelen. Neritefur was daar nu; hopelijk kon ze nu weer lopen en rennen en springen zoals ze niet meer gekund had met haar verminkte poot. "Dat moet vast wel.", antwoordde ze, meer om Pepperpaw te overtuigen dan om zichzelf te overtuigen. Starclan zou hen niet voor altijd laten afzien, daar was ze van overtuigd. Starclan was goed en eervol - dat was haar honderden keren verteld, waarom zou de realiteit anders zijn? De optimistische idealist in haar kon daarin geloven, zelfs als de wereld haar schijnbaar het tegendeel wou bewijzen.

Ze leken beiden zo ongeveer even hard overtuigd - maar ze probeerden ook even hard elkaar te overtuigen van iets dat ze zelf niet geloofden, zo leek het. Chillypaw zweeg even, nam een hap uit de prooi die ze meegenomen had en schoof het toen bemoedigend dichter bij Pepperpaw. "Hier, eet wat..", mauwde ze zachtjes, het onderwerp veranderend. Ze bleven toch steeds in cirkeltjes draaien, om en om, en daar werd ook niemand beter van.

"Oh uhm.. Ik had al een hap genomen..", antwoordde Chillypaw zachtjes, waarna ze het muisje draaide en de beet toonde. "Maar lief van je.", vervolgde ze, een bemoedigende glimlach op haar snuitje terwijl haar warme gele ogen Pepperpaw weer aankeek. De point leek niet zo veel zin te hebben om te eten. Maar zoals Ravenpaw haar ook gezegd had toen ze zelf met dat probleem zat, vlak na Neritefurs dood - je moest blijven voor jezelf zorgen. Anders kon je zeker niet van nut zijn voor de anderen..

Chillypaw keek toe hoe Pepperpaw dan toch een hap nam; met tegenzin, misschien, maar ze deed het toch en dat was al de eerste step. De grijze kattin wierp haar een warme glimlach toen Pepperpaw haar vroeg of ze tevreden was en knikte even als antwoord. "Het is belangrijk dat je blijft eten.", antwoordde ze, de woorden herhalend die tegen haar ook gezegd waren. "Het helpt helemaal niemand als je jezelf laat wegkwijnen." Nee, in tegendeel, dan zou iedereen daar meer van afzien; het was zo ontzettend pijnlijk om iemand, zeker iemand waar je om gaf, zichzelf zo te zien verwaarlozen, tot ze slechts een huls waren van wat ze ooit geweest waren. Chillypaw had dat al veel te vaak gezien in haar jonge leventje; maar niet opnieuw, daar zou ze voor strijden.