I am tired of tears and laughter,

Hij vermeed deze plek een beetje. Niet alleen om Slate, maar om alle katten die er lagen die er niet hoorden te liggen. De Bloodclanners maalde hij niet om, maar die maalden ook niet om elkaar. Dus maakte dat dan juist een Bloodclanner van hem? De gedachte alleen al maakte dat de kater eens zijn vacht uitschudde alsof hij daarmee de slechte invloed van die katten kwijt was, voor hij zich uitstrekte en nog eens zuchtte. Daar in de hoek lag zijn nest nog steeds, alsof er niets veranderd was. Maar alles was veranderd, dat wist hij, dat wist de clan, hell, zelfs Ace wist het. Hoewel hij zijn buddy met alles in hem liefhad, was Ace niet de slimste, dus als zelfs die het doorhad was het menens. En nog eens zuchtte Tall. Wanneer dit voorbij was, zou hij het nog missen. En toch was ervan genieten een grotere opgave dan hij van tevoren had gedacht.

- Ace

Alles was anders en Ace kon er maar niet zijn kop naar draaien. Hij kon maar niet de wereld weer op een rijtje zetten en snappen wat hij moest denken en vinden. Hoe kon het ook? Hij was zowel verbannen als dat hij nog in hetzelfde nest sliep, in zijn eigen den. Deed hij nog altijd wat er van een medicine cat werd verwacht zelfs al was hij niet eens meer. Hij droeg de halsband van zijn partner, een wanhopige manier haar geur nog bij zich te dragen. De groter kater was in rouw, in rouw om alle veranderingen. Een daarvan was zijn beste vriend. Ook hij was veranderd. Ja, Tall was weer bij hem maar toch was het anders. Misschien omdat Ace ergens hem de schuld wilde geven voor al dit anders. Misschien omdat ze partners in crime waren en die ene keer dat Tall werkelijk crime deed was hij ervan buitengesloten. Zijn beste vriend had hem ervan willen buitensluiten, het was enkel door Sinclaw dat hij alles te weten was gekomen. Maar hij zou het hem kunnen vergeven. Ja, hij moest wel. Want hij had bijna niemand meer behalve hem. Dus ook daarom dat hij opstond en zich naar de bruine tabby bracht, om zijn kop tegen zijn vacht aan te duwen in een liefdevol gebaar. Bij Starclan wat mistte hij hem, wat miste hij hoe het eerst was. “Praat tegen me Tall, zeg wat er scheelt” Hij leunde zijn kop op de zijne en sloot zijn ogen kort. Nam de geur in hem op die hij als thuis beschouwde “Sluit me niet meer buiten”

Het duurde minder lang dan hij had gedacht, voor de grote lobbes om naar hem toe te komen en hem te begroeten alsof Tall niet zojuist zijn leven vernietigd had, zijn partner haar leven had gekost en de clan voor eeuwig had doen veranderen. Bijna wilde Tall hem erop wijzen, zeggen dat hij niet zo moest doen, dat het tijd was dat ze opgroeiden, dat Ace hem niet zo makkelijk moest vergeven. Maar wat had het voor zin, en bovendien, waarom. Waarom zou hij de kater die zijn leven als enige van de katten om hem heen, eerlijk, leefde, waarom zou die moeten veranderen. "Ace," Mauwde hij, zacht maar duidelijk. "Ik heb je nooit buitengesloten, ik ben altijd eerlijk geweest," Had hij alles verteld? Nee. Maar wat hij wel had gedaan was ervoor zorgen dat zijn vriend niet verbannen werd voor het plan goed en wel in werking was, voor Tall zijn veiligheid kon garanderen. Misschien dat Ace dat ook ooit zo zou zien.

Hij hoorde wat de ander zei en hielt hierbij zijn ogen gesloten. Tall was altijd al slimmer dan hem geweest, degene die plannen maakte en alles onder controle had. Hijzelf volgde zijn beste vriend enkel, loyaal en liefdevol, dat waren de dingen die hij was. Loyaal naar Tall en niet naar zijn clan. En nu had hij geen clan meer. Maar had hij zijn beste vriend nog wel? Alles was voor hem gewoon zo onduidelijk en lastig, hij wilde gewoon weten wat hij nog had. Waar hij nog op kon rekenen en over wat nog meer hij moest rouwen. Hij dacht veel na over wat Mistgaze hem had verteld, over dat echte vrienden niet zulke dingen deden van je vroegen. Maar Tall had nooit wat direct van hem gevraagd, hij deed het allemaal zelf, omdat hij van hem hielt en dat was wat je deed voor katten waarvan je hielt. Zou de tabby het ook voor hem hebben gedaan? Hij durfde niet over die vraag na te denken, bang voor wat het antwoord zou mogen zijn. "Verzwijgen is ook liegen" zei hij, maar de zucht in zijn stem maakte al duidelijk dat hij hier niet over in discussie wilde gaan, dat hij de ander gelijk zou willen geven op dit vlak. Alsof hij op glas liep, bang voor afwijzing van het weinige dat hij nog over had. Maar bovenal gewoon moe van alles wat gebeurd was. Wat zou ruzie erover maken voor hem doen? Zijn partner terug brengen? Zijn rang en plek in de clan terug brengen? Hij dacht van niet. Zoveel vragen brandde op zijn tong maar hij voelde een vreemde bitterheid om ze te stellen. Hij wilde weten wat er komen ging, wat Tall voelde. Maar in plaats van al die dingen besloot hij maar simpel te zijn. "In dat plan van je, Tall. Wat gaat er dan met mij gebeuren?" Hij opende zijn ogen weer en duwde kort zijn kop tegen de gestreepte van de ander. Wanhopig voor duidelijk, voor houvast. Maar ook die vraag die hij hardop had gesteld was niet de belangrijkste. Tall, zijn we nog vrienden, geef je nog om me? Dat was de vraag die zijn ogen stelde.

Het leek niet binnen te komen, dat Tall hem hier expres buiten gehouden had, dat Ace een leven had waar alles op orde was, dat Ace nog zoveel moois kon doen. Maar dat was ook niet meer zo, of wel? De ander was in korte tijd alles verloren, van zijn partner tot zijn clan en het was alsnog de fout van Tall geweest, en met een zucht knikte de kater. "Misschien heb je gelijk," Mauwde hij zacht. Boos op zichzelf. Ace was zo'n vaste factor altijd dat hij bedacht dat het sowieso goed ging komen. Dat deed het normaal. Maar dat was niet eerlijk, en de volgende vraag deed hem dan ook opkijken met grote ogen. "Ace," Mauwde hij zacht, dacht de ander echt dat Tall hem zou verlaten? "Alles wat je wil," Vervolgde hij zacht. Met de ongesproken belofte dat Tall hem voor de verandering eens zou volgen. "Ik moet hier weg, maar we kunnen samen...?" Het was niet hardop gezegd nog, maar ze wisten dat Tall zou vertrekken, en als Ace mee wilde was Tall blij, maar het leven wat de kater voor zich zag was niet iets waar hij zijn beste vriend vrolijk in zag worden en zonder aantoonbare reden huilde de kater plots. Boos keerde hij zich om. Waarom nu? Wat was hier anders aan? Maar hij wist het. Echte liefde betekende loslaten. Zeker als je zo toxic was als Tall. "Wat jij wil," Mauwde hij naar de medicine den, en wist dat het waar was.

De grijze kater keek met zijn trouwe ogen naar zijn beste vriend, de man die altijd alle antwoorden had. Degene die altijd wist waar hij mee bezig was terwijl hij zelf er maar achteraan kon sukkelen. En hoewel hij zo veel pijn had om alles wat er gebeurde wist hij dat hij het duizendmaal overnieuw had gedaan. Want zo was hij, en zo zou hij altijd zijn. Het onbekende beangstigde hem, maar bovenal was het idee van alleen zijn een enorme berg voor hem. Hij kon alles verliezen voor liefde maar nu leek het alsof hij alsnog alleen kon eindigen. De gouden ogen van zijn vriend ontmoette de zijne, waardoor zijn oortjes naar beneden vielen. Maar Tall vertelde hem niet dat hij achtergelaten zou worden. Hij vertelde hem niet dat hij buiten gesloten zou worden voor de zoveelste keer. In plaats daarvan zei hij dat het alles kon zijn wat hij wilde. Maar wat wilde hij? Wat verloren drukte hij zijn kop onder de kin van zijn vriend. Wat volgde liet hem nadenken, iets wat altijd een beetje stroef voor hem was. “Ik wil met je mee-” Antwoorde hij relatief snel, want zijn gevoelens waren duidelijker dan de logica. Zodra hij de woorden gesproken had wist hij echter de kern te vinden. “…Ik wil je gewoon niet nog eens kwijt Tall… ik hou van je” Hoe kon hij ook anders? Ze waren samen opgegroeid, sinds hun zeven moons sliepen ze in hetzelfde nest. Hij vertelde hem alles, misschien zelfs nog meer dan dat hij aan zijn tweelingzus had verteld. Tall was het dichtste bij een broer wat hij ooit zou komen en bij Starclan wat hielt hij veel van hem. De oud medicine cat zou er niet aan moeten twijfelen om zijn geluk en leven boven die van zijn eigen te stellen. Zijn affectie was dan ook nooit verborgen geweest. Toen de ander zich wegdraaide keek hij verward op, totdat hij zag dat de ander aan het huilen was. Oh Tall… Toch was het fijn om dit te zien, in een vreemde manier. Een fysiek bewijs van dat dingen niet veranderd waren van vroeger, in ieder geval niet zo veel tussen ons. Hij liep om de ander heen en veegde zijn tranen weg, om hem hierna dicht in een pluizige omhelzing te trekken, geen tegenspraak duldend. Wat wilde hij? Hij wilde dat zijn vrienden en familie gelukkig waren. Hij wilde dat zijn clan gelukkig was. Hij wilde niet alleen zijn. Hij wilde iets goeds doen. Hij wilde eens niet iedereen teleurstellen en boos maken. Hij wilde eens ik hou ook van jou horen. Hij wilde eens een goede vader zijn. Zo veel wat hij wilde, maar te egoïstisch vond om onder woorden te brengen. “Cobra heeft me een plek aangeboden in zijn clan, als medicine cat” Besloot hij in plaats hiervan te delen. “Hij-“ de woorden stookte in zijn keel terwijl ook bij hem de tranen weer kwamen. “Hij wilt me” Misschien was dat wel alles wat hij echt begeerde. Een validatie. “Niemand- niemand heeft me ooit echt gewild Tall. Maar hij wel” Hij kon niet inzien dat de ander mogelijk gewoon inspeelde op deze verlangens van hem. De kater was te goedwillig om te geloven dat de wereld zo in elkaar zat, zelfs al had de wereld hem maar weinig rede aangetoond om dat te geloven. “Ik hoef niet eens te veranderen, hij vind mij goed, hoe ik nu ben-“ Hij haalde diep adem. Zijn hele leven was hij overbodig geweest. Zijn hele leven was hij een doorn in de poot van andere, moest hij opgroeien, moest hij veranderen, mocht hij geen liefde meer kennen en deed hij alles fout. Deze onzekerheden waren diep in hem geworteld. “Maar ik weet het nog niet. Of ik erheen ga. Misschien dat ik in de grote nieuwe schuur wil wonen, op het oude Skyclan gebied… of mee met jou. Of jij mee met mij...” Hij haalde zijn schouders op en trilde kort van de emoties. “Wat denk jij?” Oude gewoontes stierven moeilijk, en het sprak boekdelen over de band die hij nog steeds deelde met de ander. Hij was vergeven.

De ander wilde mee. Het verbaasde Tall niet eens zozeer. Hij had zijn plan te laat gedeeld en ging er nu vanuit dat Ace vast ook wel iets had, een manier om alles voor zichzelf op te lossen. Oneerlijk en onvriendelijk. Dat was wat Tall de laatste tijd geweest was. Dus knikte hij enkel in antwoord, als Ace meewilde had Tall geen recht van spreken. Geen reden hem tegen te houden - heck, als de ander mee zou gaan zouden al hun dromen uitkomen - maar het was zo egoïstisch, zo selfish om de kater voor zichzelf te houden terwijl die een leven had. Niet meer hier, hier was het weg, maar een leven nonetheless. Dat bleek weer toen de ander verder sprak. Hem vertelde over Cobra en dat die hem wilde, als medicine cat. Tall kreeg er buikpijn van. Cobra was vies, tuig, niets wat goed was had besloten in die kat te zitten. De andere ideeën klonken zoveel mooier, zoveel beter. En toen de vraag wat hij wilde. Of in ieder geval wat hij dacht. "Ik weet het niet Ace," Mauwde hij eerlijk, "Ik wil met jou mee, ik wil dat jij met mij meegaat, ik wil je niet alleen laten en ik wil dat je veilig bent, en ik haat Cobra maar als hij je een thuis kan geven gun ik je dat tot in de eindigheid," Hij keek de ander aan met oprechtheid in zijn ogen. "Ik denk dat het tijd is dat ik eens doe wat jij wil," Knikte hij. Dat was misschien het eerlijkst.

Onderwerp: Re: I am tired of tears and laughter,