Building a fire every day [training 1]

Na een rumoerige ceremonie, bevlekt met somberheid, had ze haar apprentice verteld om haar om zonhoog buiten het kamp te ontmoeten. Bijna een halve dag om het kamp weer even rustig te laten worden na alles wat er verteld was, want het was echt een zooitje geweest. Een paar warriors waren elkaar bijna aangevlogen vanmorgen, puur om het nieuws dat Shatteredice de clan had verraden door in Riverclan te blijven.
Nu stond ze net buiten de kamp ingang te wachten op Searpaw. De jonge kattin was zeker enthousiast geweest tijdens haar ceremonie, voor het slechte nieuws was gekomen en dat was goed, want dat beloofde iemand die klaar stond om te leren. Nu was het aan haar de grote taak om ook echt haar vaardigheden en kennis over te brengen aan haar jonge clanmate. Ze hoopte maar dat ze dat goed zou kunnen, want hoewel ze er zeker in was dat zij ze zelf kon uitvoeren, het iemand anders aanleren was toch altijd wat moeilijker. Iedereen leerde anders, dus het zou even zoeken worden naar de beste manier voor Searpaw. Daarnaast wist ze ook nog niet wat de apprentice al wist en wat niet, dus dat zou ze zometeen ook even moeten peilen.

+Searpaw

Searpaw bevond zich nog in de apprentices den, toen ze zag dat het tijd was voor haar training. Met een klein gilletje besefte ze dat ze bijna te laat zou zijn gekomen op haar eerste training. Ze had weeral eens met haar gedachten ergens anders gezeten. Meteen vlamde de poes het kamp uit om Glenbreeze aan de uitgang te ontmoeten. Eenmaal daar stopte ze, maar doordat ze zo hard had gerend schoof ze nog een muizenlengte verder. Eindelijk tot stilstand gekomen rechtte ze haar rug en keek op naar de warrior. "Dag Glenbreeze," de rosse poes knikte respectvol bij het begroeten van haar mentor. Nu ze besefte dat ze zometeen aan haar echte trainingen zou beginnen, begonnen de zenuwen op te lopen. Het waren goede, leuke zenuwen, maar die maakten het haar wel verdomd moeilijk om rustig en stil te blijven staan. Haar staart zwiepte heen en weer en ze trok haar klauwen steeds in en weer uit in de grond. "Wat gaan we vandaag doen?", vroeg Sear gretig en enthousiast, misschien net iets té hevig.

Valley

Glenbreeze

Searpaw was een beetje laat, maar dat kon Glenbreeze haar niet al te kwalijk nemen. Het was pas zonhoog en het was al een erg hectische dag geweest. Het had haar ook goed gedaan om even rust te krijgen van alle gebeurtenissen die ochtend en al haar gedachten weer op een rijtje te zetten. Nu was ze tenminste gefocust op de training van haar apprentice. Over de duivel gesproken. Een paar tellen na zonhoog dook haar apprentice op, snel als de wind die op de velden van het territorium raasde.
Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de zwart-witte kattin bij het zien van de zenuwachtige houding van de jonge kattin. Zo had zij er zelf vast ook ooit uit moeten hebben gezien. Ze knikte terug toen Searpaw haar begroette, toch had ze geen tijd om hallo terug te zeggen, want ze werd al gelijk gevraagd wat ze gingen doen. IJverig, dus, merkte ze mentaal op. Dat was geen slecht ding, zeker niet voor een jonge kat, maar ze moest wel gaan opletten dat Searpaw niet te ijverig werd en zich ging overwerken. Er was een tijd om te werken en een tijd om te rusten, dat was iets wat zij zeker wel had geleerd toen ze aan haar taken als warrior begonnen was. Maar dat was al een hele tijd geleden en niet het onderwerp van vandaag. ”Ik was van plan om te beginnen met wat vechtraining vandaag, aangezien Bloodclan in het woud zit.” Ze ging er geen doekjes om winden. Bloodclan was op hun territorium gekomen, had een clanmate vermoord, ze wilde er dus zeker van zijn dat Searpaw zich op zijn minst goed kon verdedigen.

@Searpaw

Een onbekend geluid, dichterbij dan je verwacht had laat je omdraaien. Is dat een... Schaap?

Haar hele lichaam stond stijf van opwinding. Searpaw deed haar best om kalm over te komen, maar dat was best moeilijk. Toen verkondigde de zwart-witte kattin dat ze zouden vechten vandaag. De jonge poes hield nog net op tijd een enthousiast gilletje in. Ze beeldde zich in dat ze oog in oog zou komen te staan met een vos en met haar klauwen zijn vel aan flarden scheurde. Ze had eigenlijk geen idee hoe zo'n training verliep, aangezien ze er nooit met een andere apprentice over had gesproken, dus was ze nu best nieuwsgierig naar hoe dat allemaal in zijn gang zou gaan. Plots verstoorde een luid geblaat haar gedachten. De jonge apprentice draaide haar hoofd en zag een groot wit dier staan in de verte. Ze kneep haar oogjes dicht om het beter te kunnen zien. Het dier had een pluizige vacht aan het lichaam, en korter aan de ledematen. Een luide "Huh?" ontsnapte aan haar lippen. Zo iets had ze nog nooit gezien. "Wat is dat?" vroeg ze. Het zag er niet gevaarlijk uit, ze zag geen klauwen en het was onschuldig en nietsvermoedend gras aan het eten, maar ze kende het dier niet, dus je wist maar nooit. "Is het gevaarlijk? Kunnen we het van dichterbij gaan bekijken?", vroeg ze verder. Met grote ogen keek de rosse poes op naar haar mentor.

Valley

Glenbreeze

Ze wachtte rustig totdat de ander haar antwoord had verwerkt. Wat niet erg lang duurde. Ze kon zien aan de lichaamshouding van Searpaw dat ze er zin in had. Apprentices leken vaak een voorkeur naar vechttraining te hebben en ze wilder er altijd gelijk mee beginnen. Toch vond Glen dat een goede jachthouding eerst beter was om aan te leren. Dan kende je balans en zou je je tijdens een gevecht vlotter voort kunnen bewegen. Maar Searpaw was geen kersverse apprentice meer. Ze was al een maan apprentice, en Glenbreeze mocht hopen dat ze dan het jagen toch wel een beetje onder de knie had. Echter leek haar apprentice nu afgeleid van de training die in een paar momenten echt van gang zou gaan komen. Ze had iets opgemerkt, iets waar Glenbreeze niet meer zo gek van op keek. Het geblaat van een schaap. Een klein geluid van verwarring ontsnapte de jongere kattin. Ja het was ook wel een beetje een gek gezicht. Zelf had ze er ook naar lopen staren toen ze er voor het eerst een was tegen gekomen. Toch vroeg ze zich wel een beetje af wat er eentje zo dicht bij het kamp deed. Waren en Twoleg’s in de buurt? Die hielen immers schapen op hun boederijen, maar wel een stuk verderop, in de richting van highstones. Misschien was het schaap wel ontsnapt. Ze zou het beest het in ieder geval niet kwalijk nemen als dat de zaak was. Op haar hoede voor enig gevaar van Twolegs beantwoordde ze dan ook de vragen van haar apprentice. “Dat, Searpaw, is een schaap. Ze zijn niet gevaarlijk, maar normaal komen ze ook niet zo dichtbij het kamp. We kunnen wel eventjes kijken, maar ik wil wel dat je oplet voor twolegs, want normaal zie je ze in de buurt van hun boederijen.” Searpaw was enthousiast, maar ze leek gelukkig wel te begrijpen dat ze niet zomaar overal op af moest hollen.

@Searpaw

Haar gele ogen volgden gefascineerd elke beweging van het vreemde dier, terwijl Glenbreeze haar uitleg deed over het schaap. "Leven schapen niet in het wild dan?" vroeg ze, als antwoord op het feit dat ze moest opletten voor twolegs. Voorzichtig trippelde ze naar het schaap toe, steeds om zich heen kijkend, op zoek naar enige beweging. Ze had nog nooit een Twoleg ontmoet, maar had wel al verhalen gehoord. Veel verhalen. Ze nemen soms katten mee in hun monsters. Die katten kwamen meestal nooit meer terug, had ze gehoord. Het waren ontzettend enge verhalen, dus Searpaw was extreem voorzichtig. Per ongeluk deed ze een takje knappen, maar het schaap leek er niet van te schrikken. Het keek verstrooid op van het gras, keek in haar richting en begon weer rustig verder te grazen. "Waarom is het niet bang van ons?" vroeg de apprentice nieuwsgierig. Oké, het dier was wel groter dan haar, maar het had geen klauwen, kon ze nu zien. Scherpe tanden had het dier ook niet. Het zou zich dus niet kunnen verdedigen, dacht ze. Dat is toch raar? Het zou zo gedood kunnen worden? Zelfs zij was meer op haar hoede, en zij was een roofdier? Plots besefte ze zich dat ze zou leren vechten, dat was ze alweer vergeten. Dom van haar. "Oké, ik ben klaar voor de training!" mauwde ze vrolijk. Searpaw keek naar haar mentor, klaar voor de aanvang van hun training.

Valley

Glenbreeze

Bij de vraag of schapen niet in het wild leefden schudde Glenbreeze haar kop. “Normaliter niet. Meestal houden twolegs ze binnen een omheining op een groot grasveld.” Legde ze verder uit. Ze was nog nooit een wild schaap tegen gekomen, tot nu dan. Dit schaap hoorde hier in ieder geval niet te zijn, daar was ze wel zeker van. Het was niets om van in paniek te raken, maar wel om van op je hoede te zijn en op te letten. Ze wilden niet dat hij het kamp straks binnen zou stormen of dat ze twolegs hadden die dicht bij het kamp kwamen. Ze keek stilletjes toe hoe Searpaw een paar passen zette naar het wollige dier toe, maar volgde zelf pas toen ze een tweede vraag gesteld kreeg. “Wij doen hun niets en de schapen doen ons niets, dus ze hebben niets om bang voor te zijn. Ik denk ook niet dat er veel andere roofdieren in het woud zijn die wel op schapen jagen.” Misschien een vos. En misschien zou het schaap daar ook wel bang voor zijn, maar zelfs warriors hadden een lichte angst voor wat een vos kon aanrichten, want genoeg katten waren aan de poten van die rotbeesten gestorven. Daarbij probeerden ze ook te zorgen dat vossen uit de clanterritoria bleven.

De facinatie bleek nu echter van het schaap af te zijn, want Searpaw verklaarde dat ze klaar was voor haar training. Glenbreeze knikte. “Goed,” antwoordde ze nog, waarna ze de leiding nam en haarzelf en Searpaw naar de plek nam waar meestal vechttrainingen werden gehouden. Gelukkig waren er geen andere mentoren bezig met hun apprentices die voor eventuele afleiding konden zorgen. Searpaw zou vast ooit nog wel eens gaan sparren met een van haar denmates, maar vandaag hadden ze wel een rustige training nodig met alles wat er aan de poot was. “Eerst zou ik graag willen weten wat je al kent, als je wilt mag je me dat ook laten zien.” Searpaw leek beter op actie te reageren dan op woorden, dus misschien zou ze zo de attentie van de jonge kattin er beter bij houden.

@Searpaw

Braaf volgde de poes haar mentor, naar een plaats in het territorium waar ze wel al eens een apprentice had zien vechten met een mede apprentice of diens mentor. Maar zelf had ze er nog nooit echt gevochten, nergens eigenlijk. Toen vroeg haar mentor wat ze al kende, Searpaw wist niet goed hoe te antwoorden. "Euhm.." Ze keek ongemakkelijk om zich heen. "Ik heb eigenlijk nog geen training gehad, mijn vorige mentor had het te druk." Ze vond het zo jammer dat ze al een maand apprentice had en nog niets had geleerd. Ze had ook geen ouders gehad die haar iets hadden kunnen leren, dus kon ze niets laten zien. Als kitten had ze zo hard uitgekeken naar het apprentice-worden, en was ze zo teleurgesteld geweest dat er nog steeds niets van was gekomen, dat Stallionstar had beslist haar een nieuwe mentor toe te wijzen. De poes wist niet eens hoe ze een sluiphouding moest aannemen, of een beginpose. Maar goed, daar zou algauw verandering in komen.

CSS Scroll Snap Type

Glenbreeze

Billow and breeze, islands and seas Mountains of rain and sun All that was good, all that was fair All that was me is gone

De woorden dat haar apprentice na een maan apprentice te zijn geweest nog niets had geleerd verbaasden haar lichtelijk, maar er had ook een goede reden moeten zijn waarom Searpaw haar toegewezen had gekregen. Blijkbaar was dit die reden. Goed, dan wist ze dat nu in ieder geval.“Okay, dan beginnen we bij het begin. Als je hard werkt kan je met twaalf moons zelfs wel warrior worden,” vertelde ze met een kleine glimlach. Ze zou haar poten zeker vol hebben, maar misschien was het wel makkelijker voor haar als beginnende mentor om ook gewoon simpelweg bij het begin te starten. Nou ja, minus de tour van het territorium dan. “Dan zou ik alsnog wel willen zien hoe jij een sluiphouding aan zou nemen. Dan kunnen we daar van uit de juiste balans en techniek opbouwen,” vertelde de zwart-witte kattin. Daar zouden ze dan eerst op focussen, maar daarna zou ze het liefst nog wel de basistechnieken van verdediging willen oefenen. Dat vond ze belangrijk, nu Bloodclan weer hun oude streken begon te herhalen. Maar dat zou aankomen op het feit of Searpaw het snel op zou pakken of niet.

Onderwerp: Re: Building a fire every day [training 1]