Who What and How

De magere en nog zieke queen was uit de medicine cat den gelokt toen de warme zonnestralen door de ingang schenen. Haar oogje knipperde om te wennen aan het licht toen ze buiten kwam. Het was nog begin van de middag, niet erg laat dus, maar de zon stond al scherp te brandde. Een glimlachje kwam op haar lippen en genietend sloot ze haar blauwe oog terwijl ze haar snoetje in de lucht stak om deze te verwarmen aan de zon. Echter, niet snel daarna botste iets kleins tegen haar aan. Shatteredice opende haar oog weer en stapte voorzichtig een stapje op zij. Het was een kitten! ''Oh! hallo daar knulletje, sorry, stond ik in de weg?'' Vroeg ze hem toen ze wat door haar poten zakte om op ooghoogte te komen. Haar blik was warm en vriendelijk, als een liefdevolle moeder. ''Je hoeft je niet te verontschuldigen kleine, we stonden volgens mij allebei met onze oogjes dicht rond te hobbelen.'' Sprak ze met een kleine spinnend lachje. "Wie ben jij?" Shatteredice ging liggen en sloeg haar staart om haar lijf. ''Mijn naam is Shatteredice, ik ben te gast bij Riverclan.'' Sprak ze, een niet al te moeilijk uitleg gevend wie ze was. ''En wie is deze knappe kater?'' Vroeg ze waarna ze hem speels in zijn buikje prikte en glimlachte.

''Wat een aangenaam kennismaking Greykit,'' Mauwde ze vriendelijk. ''Ben je trots op je naam?'' Vroeg ze hem toen, omdat hij zo moedig gesproken had. De she-cat ging wat comfortabeler liggen en richtte haar buikje op de warme zon. Het voelde zich prettig tot de vraag kwam wat er gebeurd was met haar oog. De queen keek eventjes verschrikt op en haar hoofd begon meteen de alarmbellen af te rinkelen. Kort dacht ze weer bloed te proeven maar ze herpakte zich snel en schudde haar kopje. Ze kon geen paniekaanval krijgen met een kitten naast haar.. Shatteredice probeerde haar ongemakkelijke gezicht te verbergen met een waterig glimlachje. ''Waarom kom je niet eventjes hier zitten?'' Sprak ze terwijl ze op de grond wees tussen haar poten. ''Dan zal ik je het verhaal vertellen hoe ik mijn oog verloren ben met de strijd tegen de honderd vurige vossen.'' Haar snuit krulde blij. Ze hield er van om verhalen te vertellen. Hopelijk hield Greykit ook van spannende verhalen.

Er sloot nog iemand zich aan. Met een kleine glimlach keek ze naar de apprentice die aangelopen was en vroeg als ze mee mocht luisteren. Snel knikte Shatteredice, die altijd gelukkig werd als iemand naar haar verhalen luisteren kwam. ''Natuurlijk, ga lekker zitten.'' Sprak ze warmpjes waarna de grijze she-cat ook op haar buik neerplofte. Ze stelde zich voor als Sagepaw en Shatteredice trok vriendelijk met haar snorharen. ''Aangenaam Sagepaw, ik ben Shateredice maar ik denk dat je me naam al eens heb gehoord.'' Sprak ze terug maar niet doorgaand op dit onderwerp, nee, want ze het een heel spannend verhaal voor de twee bedacht. Een gevecht tegen honderd vurige vossen. De vermagerde she-cat rapste eventjes haar keel voor ze dan eindelijk begon: ''De zon ging al langzaam onder, waterig scheen de laatste warme stralen door de bergpunten heen. De wind die voorheen zo stil geweest was begon op te reizen toen ik mijn eerste pootstap zette op het gesteente. Het was de zon die toen een schaduwland maakte van vuur rode kleuren, mijn pels en gehele omgeving leken onderdeel te zijn van een bosbrand. Na maanden hebben gerezen, gezocht naar deze specifieke plek, trok ik dieper de gebergte in. Zoekend naar het gene waarvoor ik kwam: voor de honderd vurige vossen. Hun geur was overal te bekennen maar geen andere aanwijzing die hun aanwezigheid verkondigde. Ik bleef het pad volgen, een pad die door de natuur versleten was door alle wind en regen. Het pad trok de lucht in en zo deed ik ook, klimmend en klauterend, hoger dan de wolken ooit zouden reiken.'' Haar stem was als een dichter maar stukke spannender. Ze hoopte maar dat de Riverclanners haar verhalen net zo leuk zouden vinden zoals haar clan. ''Toen ik aankwam, toen de wind zo krachtig aan mij trok dat ik bijna opsteeg.. daar zag ik ze, tientallen ogen spiekend vanuit de duisterde duisternis. Zo rood als hete kolen, brandend op mijn lijf, wachtend tot ze konden aanvallen. Ik was op hun heilige gebied betreed en ze waren woest maar ik was hier met een doel, ik was hier voor starclan. De vossen zouden de clans verwoesten, ze zouden hun gebied uitbreiden naast hun bergtoppen. Ze moesten verslagen worden.'' Legde ze uit waarom ze dit moest doen. ''Het waren de eerste lichtpuntjes die ik weer zag nadat ik de donkere hoge bergenpadden had doorlopen, naast mij stonden mijn voorouders. Hun lichamen waren als helder als de meest stralende ster in de hemel. Het gevecht barstte toen los, starclan's leger en ik tegen de honderd vurige vossen..'' Shateredice stopte.. was het verhaal interessant genoeg om veder te gaan?