We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Onderwerp: Kinda classy, kinda hood do 26 maa 2020 - 17:51
Het was tijd voor avontuur! Cottonkit was nu al wel groot en sterk genoeg daarvoor, vond ze zelf. Haar moeder was gelukkig een poes die haar wel een beetje haar gangetje liet gaan, onder toezicht weliswaar. Maar vandaag, vandaag zou het anders zijn! Er was een heel kamp op te ontdekken en haar nieuwsgierige radertjes stonden op rood. Dus stapte ze als de stoere meid die ze was de nursery uit en ze trippelde verder. Verder dan ze tot nu toe ooit was gegaan. Verder dan de prooistapel, verder dan de warriors den. En uiteindelijk kwam ze uit bij een plek waar een grote heuvel was. En voor die heuvel was de grond aardig aangestampt, alsof heeel veel katten hier vaak samenkwamen. En ín de heuvel zat een gat, die waarschijnlijk naar een den zou leiden. Maar Cottonkit was niet geïnteresseerd wat daar lag, nee, ze was gefascineerd hoe hoog die heuvel wel niet leek. En het feit dat hij eenvoudig te beklauteren was. Haar blauwe oogjes begonnen te twinkelen en toen huppelde ze naar de voet van de heuvel en zonder aarzeling begon ze aan de grote klim.
Onderwerp: Re: Kinda classy, kinda hood do 26 maa 2020 - 19:00
tag:Cottonkit
he who lives without discipline dies without
honor.
Het was een heerlijk begin van de dag, de vijf Moons oude kitten genoot van het weer en de grassprietjes die weer tussen haar tenen voelbaar waren. De koude was voor haar niet vreselijk geweest maar met de warmte kwam een nieuwe tijd. Het zou niet extreem lang meer duren voordat de parelgrijze kitten oud genoeg was om Apprentice te worden en de rest van haar familie in hun pootstappen te volgen. Een van de jongere kittens liep zelfverzekerd en enthousiast langs haar in de richting van haar vader's den. Hoewel de kater niet gemeen was aangelegd, kon hij best streng zijn en zeker als een kitten de grenzen over ging. Er zat dan ook weinig anders op dan dat ze de jongere kitten zou volgen en behoeden van een preek die het niet verdiende. Zeker aangezien haar papa niet de papa van deze kitten was en dus hoogstwaarschijnlijk de liefde in haar vader's stem niet kende. De kitten was inmiddels naar de voet van de heuvel gehuppeld waardoor de oudere kitten grotere passen maakte om naast de ander te komen. 'Hey, Cottonkit zal ik een verhaal vertellen over deze heuvel?' Vroeg de kitten vriendelijk terwijl ze naast de jongere kitten kwam staan en voorzichtig haar neusje tegen diens wang drukte in een warm gebaar. 'Dit is namelijk de plek waar Pantherstar en voor hem Butterstar de Clan toe spreekt. Hieronder is zijn den.' Legde ze met een wat bedenkelijke blik in haar ogen uit. En nu?
Cottonkit was nog geen twee pasjes omhoog gemarcheerd, of iemand begon haar aan aanspreken. Cottonkit zuchtte dramatisch. Ze had helemaal geen zin om onderbroken te worden in haar grote avontuur. Ze wilde de hoogte in! Maar ze keek om en daar was Honorkit, die haar probeerde af te leiden met een verhaal. Ze wilde al nee zeggen. Zag ze niet dat ze belangrijke dingen aan het doen was? Maar ze begon al aan haar verhaal, over te spreken dat dit Pantherstar zijn den was. Haar oortjes draaiden weer naar voren. Maar dat maakte dit avontuur maar al te meer interessant. ‘Oh,’ miauwde ze dan ook met een onschuldig stemmetje. Haar blauwe oogjes draaiden zich weer omhoog, naar waar Pantherstar kennelijk sprak tegen de clan. Dat kon zij ook! Ze kreeg een vastberaden grijns rond haar snuitje en ze ging onverstoord verder met haar klim. Haar nageltjes slaand in het gras. ‘Ik ben Cottonstar!’ kirde ze vrolijk. En oh ja, niemand zou háár nu nog kunnen stoppen. Zeker niet saaie Honorkit met haar verhaaltjes.
De jongere kitten was nog niet ver omhoog geklommen, voordat de parelgrijze kattin haar stopte met een kort verhaal in de hoop dat ze niet nog verder klom want ze wist niet zeker of haar papa dat zou waarderen en wilde Cottonkit wel beschermen zelfs al snapte ze diens avontuurlijkheid en wilde ze wellicht zelfs wel mee doen als ze niet bang was om regels te breken en de respect voor haar vader niet zo groots was. Het leek er eerst niet op dat de ander interesse had in het verhaal, voordat haar oortjes naar voren draaide en ze een onschuldig geluidje maakte. 'Oh,' Haar stemmetje klonk nog schattig en lief en ergens besloot de kattin op dat moment dat ze een beschermer erbij had, zelfs als het betekende dat de jongere kitten haar in de problemen bracht, wie kon er ooit boos zijn op zo'n schattig stemmetje? De blauwe ogen gleden weer naar de top van de heuvel waarna er een vastberaden grijns verscheen om het snoetje van de ander, en dus zat er niets anders op dan dat dit het mooiste avontuur werd voordat ze door een oudere kat aangesproken zouden worden. 'Ik ben Cottonstar!' Kirde de jongere kitten vrolijk terwijl ze haar nageltjes in de ondergrond sloeg en verder naar boven klom. Honorkit trok kort met haar oortjes voordat ze op een langzamer tempo de jongere kitten volgde. 'Oh sterke Cottonstar? Wat heb je de clan te melden?' Mauwde ze zacht.
Daar ging ze dan. Cottonkit klom en klom, hoger dan ze ooit was geweest. En ze ging verder en verder dan ooit. Eenmaal bovenop de heuvel voelde ze zich oppermachtig. Ze was een reuzin! Ze keek naar beneden, waar katten wat heen en weer liepen over de vlakte. Niemand leek haar te zien. Ze keek terug naar Honorpaw die vroeg wat ze te melden had. Cottonkit ging zitten en keek nadenkend in de verte. Dat was een goeie vraag: haar eerste mededeling als leider! Het zou een goede moeten zijn. Ze zou de leukste leider ooit worden. Ah, ja hoor! Ze wist het! ‘Iedereen is verplicht dassen ritjes te geven aan mij!’ kirde ze vrolijk. Ja, dat was namelijk het allerleukste wat er was, op iemand zijn schouders klimmen en door het kamp gedragen worden. Ze moest altijd zo hard lachen als papa met haar door het kamp sjouwde. Maar ze wilden het nooit zo lang doen! Dus nu moest iedereen het doen. En... was er nog meer wat ze wilde? ‘Oh! En iedereen brengt mij de mooiste schelpjes en steentjes! En ik wil morgen apprentice worden!’ Ja, dat waren al haar mededelingen. Puh!
Het leek er niet op dat de oudere katten door hadden dat twee kittens de High Rock op klommen. Het leek haar niet echt iets dat goedgekeurd zou worden maar ze had het idee dat zolang ze respectvol bleven naar haar papa hij er wel om zou kunnen lachen. Ze wilde al helemaal niet het hartje van Cottonkit breken want ze was zo lief en schattig. Uiteindelijk besloot Honorkit dan ook het spel mee te spelen en te hopen dat de katten niet boos zouden worden op twee schattige kittens. De jongere kitten ging zitten terwijl ze nadacht over de woorden die ze met de Clan wilde delen, Honorkit kon niet anders dan nieuwsgierig toe te kijken, want het leek erop dat ze met een zeer energieke kattin van doen had. ‘Iedereen is verplicht dassen ritjes te geven aan mij!’ Kirde de kitten vrolijk waardoor de parelgrijze, oudere kitten begon te grinniken. ‘Oh! En iedereen brengt mij de mooiste schelpjes en steentjes! En ik wil morgen apprentice worden!’ Vervolgde de jongere kitten vervolgens waardoor Honorkit haar met sprankelende blauwe ogen aan keek. 'Nu, zullen we dan maar naar beneden en kijken of een Warrior je een dassen ritje kan geven?' Vroeg de iets oudere kitten vrolijk, zijzelf kon het ook wel proberen maar ze had het idee dat ze het niet zo lang vol kon houden. Vragend keek ze de jonge kitten aan, ze was zo lief!
Cottonkit had net haar hele toespraak gedaan. Een beetje jammer was dat alleen Honorkit leek te luisteren. Poeh, dat was een gróte teleurstelling. Zag niemand haar dan staan? Ze wilde het net weer op een brullen zetten, maar Honorkit sprong ertussen. De wierp haar blik naar de grijze kitten en kantelde haar kopje wat. Iemand zoeken voor een dassenritje? Nou ja, dat zou kunnen. Maar eigenlijk zouden ze naar haar moeten komen, als de prinses die ze was. Maar oké, ze zou genoegen nemen met iemand aanspreken. Ze huppelde dan ook weer Honorkits richting op. ‘Oké oké,’ miauwde ze, toch met een beetje tegenzin. Ze ging de heuvel weer af naar beneden en eenmaal aan de voet keek ze in het rond. Wie moesten ze het vragen. Maar Cottonkit was al snel weer vergeten want haar blik viel op iets anders. Onder de heuvel waar ze net op had gestaan was de ingang naar een den. Haar blauwe oogjes lichtten op en ze trippelde de kant op, zodat ze voor de ingang stond. ‘Wat is hier?’ vroeg ze doen hartstikke nieuwsgierig.
Honorkit was er niet zeker van of ze ooit in staat zou zijn om het geduld op te brengen van de oudere katten. Cottonkit was zeker zeer schattig maar de opvoeding die ze zelf had gehad, had ervoor gezorgd dat ze de streken van de jonge kitten nooit had gehad, het ergste wat de kattin ooit had gedaan was zich verstoppen in het kamp waardoor een Apprentice haar niet had kunnen vinden. Wellicht kwam het ook doordat ze zelf meerdere nestgenoten had, meerde kittens van haar leeftijd dat ze zich zo anders gedroeg dan de jongere kitten of gewoon omdat ze ouder was. Cottonkit was een waar prinsesje, en ze wist niet of ze ooit al nee had gehoord. Papa was streng maar rechtvaardig en de jonge kattin hoopte dat hij het niet erg vond dat ze Cottonkit niet had gestopt, immers wist ze ook niet hoe, ze wilde haar niet laten brullen want troosten kon ze niet. 'Oké oké,' Mauwde de jongere kitten met duidelijk wat tegenzin toen ze voorstelde om een kat te zoeken die een dassenritje kon geven. Zijzelf was daar waarschijnlijk niet groot genoeg voor, anders had ze het wel aangeboden. Aan de voet van de heuvel bleef Cottonkit staan waardoor er een vragende blik haar kant op werd gestuurd door de oudere parelgrijze kitten. 'Wat is hier?' Vroeg de kitten nieuwsgierig waardoor Honorkit met haar staartje naar het hol wees. 'Het nest van mijn vader, Pantherstar,' Legde de kitten uit terwijl ze met sprankelende ogen naar de jongere kitten keek. 'Zullen we kijken of hij er is, misschien dat we hem wel kunnen besluipen?' Stelde ze uiteindelijk met een ondeugende glimlach voor. Het was niet alsof hij slecht tegen kleine streken kon en zolang Cottonkit het niet te vaak zou doen zonder haar of een van zijn andere kittens zou de kater het ook niet erg vinden. Hij kon natuurlijk ook weg zijn, misschien dat ze zich dan in zijn nest konden verstoppen.
Onderwerp: Re: Kinda classy, kinda hood di 5 mei 2020 - 21:39
Haar vraag wat er in het hol was werd al snel beantwoord. Pantherstar! Het huis van de leider. ‘Ooooh!’ Haar oogjes begonnen verwonderd te schitteren. Ze keek met stoutmoedige oogjes naar Honorkit die bovendien ook nog zelf voorstelde om te gaan kijken. Nou, dat hoefde je Cottonkit niet twee keer te vertellen. Giechelend zette ze het op een lopen en huppelde ze de den in. Eventjes moest ze even wennen dat het wat donkerder werd, maar vervolgens was ze in het hol. Het rook sterk naar één kat. De leider dus! En dat was Honorkits papa? Poeh, had zij een geluk zeg! Ze snorde en scande de den eens bestuderend rond. Eigenlijk was het maar heel saai, een wat kleiner hol. Het was vast niet zoals de nursery, waar het bijna altijd druk was. Er was alleen niemand, dus zag ze de kans schoon om alles daarna van dichterbij te bekijken. Ze huppelde de den verder in. Er was een groot nest en verder eigenlijk niet zo veel. Het was een prachtige plek om eens te spelen! Ze giechelde nog een keer en richtte zich weer tot Honorkit. ‘Ik ben de leider van RiverClan!’ kirde ze vrolijk. Ja, eerst had ze al een mededeling gedaan vanuit de plek van de leider en nu zat ze in zijn hol! Wauw. Iedereen zou moeten uitkijken voor Cottonstar!
Onderwerp: Re: Kinda classy, kinda hood di 12 mei 2020 - 18:49
tag:Cottonkit
he who lives without discipline dies without
honor.
Cottonkit leek nog niet te weten waar haar papa sliep. Het was altijd goed om te weten waar de Leader gevonden kon worden waardoor Honorkit er geen probleem van maakte om de jongere kitten mee naar binnen te nemen. Haar papa werd meestal niet boos als ze op bezoek kwam, en ze hoorde ook geen stemmen vanuit het donkere hol waardoor ze er vanuit ging dat er niks besproken werd dat voor kleine kittenoortjes niet bestemd was. 'Ooooh!' De ogen van de jongere en kleinere kitten begonnen te glinsteren. Het voorstel van haar om de ander mee te nemen werd dan ook met vier poten aangenomen. Als papa boos zou worden, dan zou de jonge kattin dat vanzelf wel merken, maar ze had liever een korte brommerige papa dan dat ze een verdrietige Cottonkit had, want daar kon ze echt niet tegen. Het was niet alsof ze vrienden te weinig had, maar ze maakte niet graag iemand verdrietig of onrustig. Zeker als ze nog geen idee had hoe ze moest troosten, en dus deed ze waarin ze het beste was. Proberen ideeën te bedenken om een jongere kat bezig te houden en veilig in het kamp, zodat ze niet zou verdwijnen zoals Ravenkit en Crabkit. 'Ik ben de leider van RiverClan!' Kirde de kitten zodra ze het nest van de Leader eens goed bekeken had. Honorkit grinnikte zachtjes terwijl ze de donkere ruimte bekeek, het was anders dan de Nursery maar omdat de geur van haar vader er al licht in hing was het een veilige plek. Daarnaast was Butterstar ook niet bevreesd geweest door de jonge kattin. 'Wel Cottonstar, is het niet een beetje saai in deze den. Zouden we anders niet Pantherstar's nest versieren met bloemen en veren?' Vroeg ze zacht met een vrolijke glimlach om haar lippen. Het verbaasde de parelgrijze kitten dat ze er zo makkelijk in mee ging.
Cottonkit liep rond in dit mooie hol. Hier zou ze vast ook ooit wonen! Wauw, ze kon het goed voor zich zien hoor. Cottonstar! De clan zou dan alleen maar met haar willen spelen en ze zou nooit meer alleen zijn. Ze giechelde en probeerde in het grote nest te klimmen, voordat Honorkit opeens voorstelde om het nest te versieren. Bloemen en veren? Ze knipperde, waarna ze knikte. Ja, dit hol moest meer Cottonstar roepen, niet saai, muf, stinkend hol! ‘Goed idee,’ knikte ze instemmend. Ze stak haar staartje recht overeind, waarna ze weer naar de uitgang huppelde. ‘Maar ik wil ook schelpen! Die zijn zo mooi. Oh! En mooie steentjes uit de rivier, die zo mooi glimmen,’ snorde ze. Ja, de nursery zat vol met glimmende stenen en schelpen. Haar nest was ook gevuld met veren, zo zacht. Dat kon hier ook wel. Ze wilde snel zoeken! Bij de oever van de stroom die RiverClan kamp beschermde waren meestal wel wat schelpjes te vinden. ‘Schiet op, Honorkit!’ kirde ze toen, waarna ze richting de stroompjes begon te rennen. Ze zou er heus niet invallen hoor, nee, ze wist precies hoe ze schelpjes kon opgraven. Dat had ze wel al één keer eerder gedaan.
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Het leek erop dat de andere kitten deze plek de meest geweldige plek vond om op dit moment te zijn. Het was het nest van haar vader, en ergens was de parelgrijze kitten dan ook bijzonder trots. Haar papa was sterk en knap! Ergens leek ze ook wel op de grote kater, al had ze de wat lichtere vacht door haar moeder gekregen, Silvercloud. Haar blauwe ogen gleden naar de andere kitten terwijl ze haar voorstelde het nest te versieren voordat haar vader terug kwam. Het leek de juiste opmerking te zijn geweest. 'Goed idee,' knikte Cottonkit instemmend, ze stak haar staartje recht overeind voordat ze in de richting van de uitgang huppelde. Honorkit schudde lachend haar hoofd voordat ze zich wat oprichtte en met rustige passen achter de ander aan stapte. 'Maar ik wil ook schelpen! Die zijn zo mooi. Oh! En mooie steentjes uit de rivier, die zo mooi glimmen,' verklaarde de jongere kitten waardoor Honorkit een instemmend geluidje maakte achterin haar keel, dat was nog niet eens zo slecht idee. 'Schiet op, Honorkit!' kirde de jongere kitten terwijl ze begon te rennen in de richting van de stroompjes. De oudere kitten lachte zacht voordat ze haar passen verlengde en achter de ander aan rende. 'Laat mij zien waar je de steentjes vond!' Riep ze naar Cottonkit, immers wilde ze de ander ook de kans geven om iets aan haar te tonen. Zelfs al wist ze dat ze die bij het water kon vinden.
Cottonkit begon snel vooruit te rennen op haar korte pootjes. Ze wist wel waar ze waren hoor! De stroom, de stroom. Sneller, sneller. Honorkit moedigde haar ook aan, dus ze ging nog sneller. ‘Hier!’ kirde ze vrolijk, waarna ze hobbelend tot stilstand kwam bij de stroom en haar neusje in het waker stak. Giebelend keek ze naar de kringen die in het water ontstonden. Maar nee, focus! Ze moesten de mooie schelpjes en steentjes zoeken. Ze zette haar klauwen in het zand en begon te graven, op zoek naar het mooiste spul dat ze maar kon vinden. ‘Hier, in het zand liggen ze vaak. Kijk maar,’ miauwde ze trots, waarna ze een wit schelpje boven wist te halen. Hij was niet zo groot, maar hij was best mooi, ook al zat hij nog helemaal onder de modder. Ze snorde en legde hem naast haar neer. Ze moesten nog meer zoeken. En heel soms, waren er ook nog gladde, glimmende steentjes. Ze zette haar klauwen weer in het zand, en voor ze het wist zat ze er ook helemaal onder.
Honorbound
Member
Butter 468 Actief "Our greatest weakness lies in giving up. The most certain way to succeed is to always try one more time."
Cottonkit leek gelukkig helemaal op te gaan in deze nieuwe opdracht, waardoor de iets oudere kitten haar met een glimlach op haar gezicht op een rap tempo achtervolgde. De ander was eerlijk waar niet de sloomste, wellicht omdat ze super enthousiast was over het idee dat de parelgrijze kitten had voorgelegd. 'Hier!' Kirde de jongere kitten vrolijk terwijl ze hobbelend tot stilstand kwam bij de stroom en haar neusje in het water stak. Honorkit kon niets anders dan glimlachen terwijl ze langzaam dichterbij stapte en haar neus over het stroompje boog. 'Hier, in het zand liggen ze vaak. Kijk maar,' mauwde de jongere kitten trots terwijl ze een wit schelpje naar boven wist te halen. Voorzichtig begon Honorkit ergens verderop te graven, negerend dat haar poten modderig werden en zelfs haar buikvacht enkele spetters opvingen, dat was een zorg voor later, eerst moesten ze mooie steentjes en schelpjes vinden. Ze wist voorzichtig een prachtige, zachtroze schelp omhoog te halen, die ze voorzichtig bij de van Cottonkit neer legde. 'Je hebt gelijk Cottonkit!' Klonk er vrolijk en vriendelijk.
Honorkit had er ook al snel eentje gevonden. Snorrend keek ze de grijze kitten aan. Ja, zo ging het heel snel! Ze miauwde dat ze gelijk had en een troste blik kwam op haar snuitje. ‘Duh!’ piepte ze wat arrogant, waarna ze verder ging met haar eigen zoektocht. Giechelend duwde ze haar klauwen in het zand, steeds dieper en ook steeds verder richting de waterrand. Ze werd zelfs zo moedig dat ze haar klauwen in het water zette en onder water ging zoeken. Bang voor water? Helemaal niet! En onder het water wist ze iets te vinden, een prachtige, gladde steen. Hij was gebroken wit, met groenige strepen en spiegelglad en glanzend. Wauw, die was wel heel mooi! Voorzichtig om hem niet kwijt te raken, schepte ze hem op het droge en keek er met grote ogen naar. Wauw, ze had nog nooit zo eentje gevonden. Ze keek opzij naar Honorpaw. Eigenlijk wilde ze deze helemaal niet weggeven. Deze was van haar. Ze ging zitten en streek een poot over de gladde steen. Ze zou nog wel wat schelpjes zoeken, ter compensatie... Ja, dat was een goed plan!
Onderwerp: Kinda classy, kinda hood 
do 26 maa 2020 - 17:51
spenny